Koei bracht in 1997 voor het eerst Dynasty Warriors uit op de PlayStation. Toen werd de franchise in de koelkast gestopt, maar toen in 2000 de PlayStation 2 verscheen, was het opnieuw tijd voor Dynasty Warriors dacht Koei. Sindsdien maakte Omega Force negen delen voor de PS2, drie voor de Xbox en ééntje voor de Xbox 360, en dan nog ééntje voor de PSP. Kon Omega Force de elementen die Dynasty Warriors zo populair maakten, ook goed overzetten naar de PSP?

De PSP versie in deze serie is een volledig nieuwe game, iets wat we niet veel zagen bij de launch van de PSP. Fans zullen dus enkele nieuwe features kunnen ontdekken in deze game, maar de basis is onveranderd gebleven. Zo is het verhaal opnieuw gebaseerd op de 'Romance of the Three Kingdom' boeken van Luo Guanzhong. Het verhaal is opgesplitst in zeven delen die plaatsgrijpen in één of andere periode uit de geschiedenis van China in de Middeleeuwen, meer specifiek, de periode direct na de Han Dynastie. Deze geschiedenis wordt je uitgelegd via tekstschermpjes, enkel aan het begin en het einde van het spel krijg je een filmpje te zien.



Ook de kern van de gameplay is onveranderd gebleven. Het is nog steeds een gigantische Hack & Slash actiegame waarin je, als leider van een leger, over het veld loopt en massieve schade toebrengt aan de tegenstander. Je hebt de keuze uit ongeveer 40 personages, verdeeld over drie families. De keuze van een personage maakt echter weinig uit, alleen het wapen dat je gebruikt verschilt. Daardoor ben je ook niet snel geneigd zijn om het spel met een tweede of derde personage opnieuw uit te spelen, Omega Force had wat meer variatie mogen brengen op dat gebied.

Het gevechtssysteem is licht veranderd. In de consoleversies kon je over het hele veld rondlopen waardoor het uitspelen van een stage minstens een half uur duurde. In deze draagbare versie worden de stages verdeeld in kleinere veldjes, simpelweg omdat de PSP niet meer aankan. Nu al zal je duidelijk slowdown opmerken wanneer je een intens gevecht aan het leveren bent. Dat opsplitsen in kleinere gebieden zorgt er ook voor dat je niet hetzelfde gevoel krijgt als in de consoleversies, en dat de actie veel te vlug gedaan is. Het licht strategische effect dat meegegeven is aan deze onderverdeling waarbij velden elkaar beïnvloeden, is amper van belang.



Wat wel van belang is de manier waarop veldjes veroverd worden, elk veldje heeft namelijk een moraalmeter. Door het verslaan van troepen van de bezetter zakt dit metertje, als het moraal ver genoeg gezakt is, trekken de troepen zich terug. Dit is ook van toepassing voor jouw leger. Ondanks dat er veel hulp op het slagveld aanwezig is, zul je daardoor toch liever zelf al het werk doen, want als je teveel troepen verliest, zul je snel veel gebied verliezen.

Het verslaan van gewone soldaten is voor jou ook helemaal niet moeilijk. Van de intelligentie van je tegenstander moet je niet teveel verwachten, ze komen gewoon in groepjes van een tiental soldaten op je afgestormd. Hogergeplaatste officieren zijn veel moeilijker te verslaan, deze vermijd je dan ook liever. Het maakt toch niet uit of je eerst hun leider doodt of niet, ze vechten toch op dezelfde manier verder. Het doden van leiders is alleen belangrijk als je een gebied wil veroveren, de troepen van de vijand zullen zich namelijk terugtrekken als hun moraal genoeg gezakt is. Een leider doden zorgt ervoor dat de tegenstander direct veel moraal verliezen.