Als we de betekenis achter het woord ‘lammetje’ opzoeken schept dit een liefelijk beeld. Een onvolwassen en nog jong schaap, iemand die geen agressie vertoont en zachtaardig is, en gedwee ondergaat wat anderen met hem doen. Een omschrijving die niet bepaald toebehoort aan iemand die een sekte aanvoert.

In Cult of the Lamb kruipen we in de huid van een weerloos lammetje die op het punt staat geslacht te worden. Niet door de plaatselijke slager, vier kwaadaardige Bishops hebben je hoofd op het hakblok gelegd en je einde lijkt nabij. Zover komt het gelukkig niet. Iemand die zichzelf “The One Who Waits” noemt besluit je te redden, mits je een tegenprestatie voor hem uitvoert, te weten het opzetten van een cult in zijn naam.


Een cult vereist volgelingen en een plek om ze samen te laten komen. Om alles ordelijk te laten verlopen zul je in eerste instantie nog veel zelf moeten doen. Er moet hout worden gehakt en stenen worden verzameld om slaapplaatsen te kunnen bouwen, eten is nodig om monden te kunnen voeden en aangezien iedereen zijn poep overal achter laat kun je dit niet zomaar laten liggen. Gelukkig kun je dit soort taken na verloop van tijd uitbesteden, je bent immers een leider uit naam van een hogere macht! Veel belangrijker is het dan ook om ervoor te zorgen dat er aanbeden zal worden, of dit nu bij jou persoonlijk, het standbeeld of in een opgebouwde tempel is. Hoe sterker het geloof, hoe meer beloningen hier tegenover staan. Dit uit zich onder andere in doctrines waar je volgelingen zich aan moeten houden en bepaalt wat voor leider je bent, denk aan de regel dat het helemaal niet erg is om overledenen op te eten.

Klinkt het bovenstaande niet erg vriendelijk? Dat is een mening die ook onder je achterban kan ontstaan en ongehoorzaamheid is natuurlijk geen optie! Kies je voor een stevig gesprek, al dan niet vanuit de gevangenis om diens gedachtegoed niet over te laten springen op anderen, of duldt je geen enkele tegenspraak en ga je direct over tot opoffering? Het zijn dit soort keuzes waar de game vol mee zit en het managementaspect benadrukken, hiernaast is Cult of the Lamb tegelijkertijd een roguelite waarbij je jezelf door random gegenereerde kerkers moet vechten. Je start met een willekeurig wapen en magische spreuk en iedere hierop volgende kamer kan vijanden, nieuwe wapens of tarotkaarten bevatten die je binnen de run specifieke boosts gaven.


Verwacht in deze kerkers niet de diepgang van een game als Hades. De aanvalsopties zijn redelijk beperkt en de wapens verschillen onderling niet heel veel. Omdat een kerker uit maximaal tien kamers bestaan waar je in sneltreinvaart doorheen kunt denderen en ook de eindbazen (die als opmars naar de Bischops dienen) niet heel lastig zijn is het mogelijk om ze in tien minuten te voltooien. Of je nu faalt of als winnaar uit de strijd komt, altijd verzeker je jezelf van hulpmiddelen die je mee kunt nemen naar het kamp. De kerkers en je activiteiten in het kamp gaan qua hierdoor hand in hand en vullen elkaar goed aan, zonder dat ze een nieuwe standaard neerzetten binnen het genre.

Ondanks de duistere achtergrond van Cult of the Lamb zijn de graphics juist behoorlijk kleurrijk. Zowel het speelbare lammetje als zijn volgelingen hebben met hun ogen een schattig uiterlijk, een opvallend contrast met de bloederige taferelen die plaatsvinden. Denk aan Happy Tree Friends en je hebt een aardig idee in welke richting je het moet zoeken. Op technisch vlak gaat de ontwikkelaar helaas niet helemaal vrijuit. Naast twee vastlopers kreeg ik te maken met een stuk grond waar niets meer mee te doen was. Gelukkig zijn dit slechts één van de weinige minpunten die te noteren vallen. Mocht je de combinatie van een management sim en een roguelite binnen een duistere setting kunnen waarderen dan kan “The One Who Waits” jou zeker gebruiken!