De Zweedse studio Zoink werd in 2001 opgericht en na eerst korte films en commercials gemaakt te hebben werd de overstap naar games gemaakt. In zeven jaar tijd ontwikkelden ze uiteenlopende titels in verschillende genres voor meerdere platformen en ook Fe is weer een titel die we niet eerder van deze ontwikkelaar zagen.

Na hun voorgaande titel Zombie Vikings kiezen ze nu namelijk voor een heel andere setting. Een dromerig, sprookjesachtig bos, gevuld met een fictief wildleven en een dreiging waarmee afgerekend dient te worden. De verdere invulling van dit verhaal is overigens grotendeels aan de speler. Zelfs na het uitspelen heb je nog altijd niet het idee precies te weten wat de ontwikkelaar nu mee heeft willen geven. Het zorgt bij de één mogelijk voor een teleurstelling, de ander ziet het juist als een manier om ervaringen te delen. Een theorie die ik daarbij tegen kwam was dat Fe een weerspiegeling is van de mensheid die de natuur kapot probeert te maken. Dit zegt natuurlijk nog altijd niets over de game zelf, toch is het een interessante manier om spelers met een minimale toevoer van informatie hun eigen verhaal te laten vormen. Fe kent namelijk geen conversaties, enkel via flashbacks en muurtekeningen krijg je een idee in welke richting de ontwikkelaar je wil sturen.


Maar wat is Fe nu precies? De naam verwijst naar een wezen dat iets weg heeft van een kruisbestuiving tussen een vos en een eekhoorn. Fe ontwaakt in een bos zonder exact te weten wat er aan de hand is en dus besluit je op onderzoek uit te gaan. Al snel ontdek je de gave om te zingen, een manier om te communiceren met je omgeving en de dieren die hierin wonen. Alvorens zij echter bereid zijn om je te helpen zul je eerst hun taal moeten leren, in de game weergegeven door het zingen in de juiste toonhoogte. Eenmaal deze kwaliteiten verworven krijg je de mogelijkheid om nieuwe gebieden te betreden of juist terug te gaan naar eerder bezochte plaatsen om deze verder uit te kammen. Ze spelen hiermee leentjebuur bij andere Metroidvania titels en los van de communicatie middels zang voegen ze hier helaas niet al teveel unieke aspecten aan toe.

Dit laatste wordt nog wel enigszins opgevangen door de setting, helaas blijft de gameplay hierop achter. Je leert al snel dat het bos is omgeven door kwade entiteiten, The Silent Ones geheten, waar een directe confrontatie niet mee mogelijk is. In plaats daarvan moet je proberen om ze op andere manieren te slim af te zijn, bijvoorbeeld door te sneaken of door kleine puzzels op te lossen. Het is allemaal niet erg diepgaand en dit is ook op te tekenen voor de rest van de gameplay. Door juwelen te verzamelen vergaar je weliswaar nieuwe vaardigheden zoals het kunnen zweven of in bomen klimmen, het is niet iets wat we nog nooit eerder hebben gezien. Het probleem is helaas wel dat we het in andere games beter hebben gezien, zo is de besturing in Fe niet al te precies, je doel niet altijd duidelijk en de opzet te herhalend. Eenmaal in een nieuw gebied herhaal je steeds dezelfde handelingen om een nieuwe kwaliteit te vergaren, waarna je deze opzet wederom moet volgen in een volgend gebied.


Maakt dit Fe tot een slechte game? Dat zeker niet, mits je geen problemen hebt met de eerder benoemde vrije interpretatie van het verhaal waar je als speler grotendeels zelf een invulling aan moet geven. Wel blijven we met het gevoel achter dat de artistieke opzet in zowel beeld als geluid beter hadden verdiend als het aankomt op de gameplay. Hoewel het geen nieuwe standaard neerzet en soms zelfs wat simplistisch genoemd kan worden weet het toch een unieke sfeer te creëren. Iets waar ook de muziek een rol in speelt door de beelden te begeleiden met de juiste muziek. Wel hadden we in de zes tot acht uur gameplay graag wat meer variatie gezien in de omgevingen, er zijn dan ook nog wat punten waar Zoink mee aan de slag kan als ze besluiten om een sequel te maken.