Ontwikkelhuis Atlus startte de ontwikkeling van hun PlayStation 3 en PlayStation 4 Role Playing Game Persona 5 bijna onmiddellijk na de release van Persona 4. Het duurde uiteindelijk negen jaar alvorens de game op de markt kwam, tijd die Atlus heeft gebruikt om van Persona 5 een ware topper te maken. De game leert van voorgaande titels uit de serie en schakelt nog een tandje bij.

Persona 5 begint alvast met een bekend recept. We kruipen in de huid van een jongeman die naar een nieuwe school gaat alwaar hij in een bovennatuurlijk avontuur belandt. Zoals gewoonlijk vinden we natuurlijk een verschil in de details van dit recept. Zo moest onze protagonist zijn oude school verlaten omwille van zijn strafblad, waardoor hij een zwaardere bagage heeft dan eerdere hoofdrolspelers. Aangekomen in zijn nieuwe omgeving ontdekt hij een mysterieuze applicatie op zijn smartphone, eentje waarmee hij kan intreden tot de harten van mensen van kwade wil. Hier moet hij samen met zijn vrienden aan de slag gaan om hen mentaal te breken zodat ze hun misdaden bekennen, iets wat de game de kans geeft enkele zware onderwerpen aan te halen om op deze manier enkele gemakkelijk te haten karakters naar voren te brengen. Zij vormen dan ook een prettig contrast tegenover de protagonist en zijn vrienden waarvan je al zeer snel gaat houden.


Deze personages zijn een mooi hoogtepunt in een sterk verhaal. Persona 5 legt namelijk veel nadruk op de persoonlijke ontwikkeling van deze karakters, waarbij het een emotionele reis vormt waarin hun problemen goed naar voren komen. Ook het overkoepelende verhaal haalt zware thema's aan waarbij het een interessante blik op deze fictieve samenleving vormt. Het zwaardere, emotionele verhaal zorgt ervoor dat Persona 5 misschien wel het meest meeslepende verhaal heeft in de hele Shin Megami Tensei serie. Door de strakke opzet van de Persona serie dat het avontuur combineert met het schoolleven wordt het verhaal op sommige momenten wel wat voorspelbaar, maar dat is een klein minpunt. Diezelfde commentaar kunnen we ook geven op de Engelse vertaling, die – vooral in de beginuren – wat stijf overkomt. De game schiet echter snel uit de startblokken – in tegenstelling tot eerdere Persona games – wat hiervan afleidt zodat de game ondanks de fouten een hele positieve indruk achterlaat.

De vaste structuur van voorgaande Persona games wordt niet alleen in het verhaal gevolgd, deze komt ook terug in de gameplay. Je hebt een kalender die ongeveer een jaar inneemt, waarin je alle taken moet inplannen. Elke dag dien je te kiezen wat je gaat doen waarbij je stevige keuzes moet maken. Langs één kant wil je natuurlijk zoveel mogelijk tijd steken in het verslaan van vijanden door dungeons te verkennen, maar langs de andere kant moet je ook tijd besteden aan het sociale aspect want dit geeft je belangrijke upgrades voor het vechten. Je volproppen met hamburgers bijvoorbeeld heeft in dezelfde wereld een positief effect op je Guts. Als je jouw statistieken niet wil verwaarlozen en de samenwerking van je team wil bevorderen, dan zal je tijd moeten besteden aan dit sociale. Het Confidant systeem – een nieuwe versie van het oude Social Links systeem waarin je een goede relatie opbouwt met je teamgenoten en andere belangrijke personages – geeft nu zelfs toegang tot enkele krachtige upgrades. De balans van de bonussen is niet altijd even optimaal maar het is over het algemeen interessant om hierin tijd te investeren.


Je zou heel wat tijd kunnen verliezen in het sociale systeem, maar uiteindelijk zal je toch ook dungeons moeten verkennen en de aanwezige monsters verslaan om verder te komen. Dat is echter zeker geen straf. Ze zijn niet langer willekeurig aangemaakt, maar speciaal ontworpen. Dit betekent dat ze groter en unieker zijn dan in de vorige Persona games, meer mogelijkheden tot verkenning hebben en dat puzzels beter zijn ingewerkt. Ze zijn dan ook een echt hoogtepunt geworden. Nieuw is ook dat je in deze dungeons rekening moet houden met de alertheid van de vijanden. Je zult namelijk door de omgevingen moeten sluipen om hen te verrassen. Als je je daarentegen te veel laat opvallen, zal het alarmniveau snel stijgen zodat je uit de dungeon wordt gegooid. Het is een systeem dat niet altijd vlot werkt – de camera geeft problemen – maar het zorgt ervoor dat je wel moet verkennen om onopgemerkt verder te raken.

Als je toch heimwee zou hebben naar het oude systeem, dan kun je altijd aan de slag in de Mementos dungeons die een ideale manier zijn om af en toe wat te grinden als je dat nodig acht. Je kunt namelijk niet terugkeren naar de verhalende dungeons eens je deze hebt vernietigd. Ook hier ga je aan de slag om de geheimen van kwaadaardige mensen bloot te leggen, maar dan op kleinere schaal. Dungeons zijn redelijk rechtlijnig, er is geen stealth en je moet geen puzzels oplossen. De zijmissies zijn ook een pak korter dan de traditionele dungeons zodat ze ook kunnen dienen als opvulling wanneer je even kort wil ontspannen. In een game die toch gemakkelijk honderd uur kan duren, kan het nu eenmaal nooit kwaad om het even wat rustiger aan te doen. Het is echter volledig optioneel, je kiest dus zelf hoeveel tijd je hieraan wil besteden.


Het vechten zelf heeft ook een leuke upgrade gekregen. In basis werkt het nog steeds hetzelfde. Vijanden hebben een zwakte en als je deze benut door de juiste elementaire aanval te gebruiken, zijn ze tijdelijk verslagen. Een ijsvijand kun je dus best aanvallen met vuur. Als je de hele vijandelijke party op deze manier kunt neerslaan heb je de kans een extra sterke aanval uit te voeren. Het is tegelijkertijd ook opletten want ook jouw karakters hebben elementaire zwaktes en vijanden zullen hiervan profiteren. Dit systeem betekent dan ook het verschil tussen een vlotte overwinning of een zware nederlaag. Tijdens gevechten zal je dan ook bezig zijn met het identificeren van de juiste zwaktes en hierop inspelen met de goede aanval. Dat kan nu zeer vlot, met de R1 schouderknop kun je onmiddellijk de juiste aanval kiezen om de zwakke plek van een vijand aan te vallen. Dit maakt het vechten gestroomlijnder en meer verslavend dan in voorgaande games.

Dat is ook niet de enige nieuwigheid in het vechtsysteem waardoor het duidelijk een stapje hoger staat. Men heeft echter niet alleen verbeterd door nieuwe features toe te voegen, ze hebben ook eentje uit de oude doos gehaald. Elk karakter heeft een geweer met beperkte munitie dat je maar een aantal keer kunt gebruiken. Deze geweren komen ook van pas om een ‘Hold Up’ uit te voeren wanneer je alle vijanden hebt neergeslagen. Op dat moment kun je dan beslissen om een ‘All Out Attack’ uit te voeren welke meestal genoeg is om alle vijanden te vernietigen, of je kunt kiezen om te onderhandelen. Via een simpel gesprek met enkele keuzes zal je moeten proberen om een vijand om te praten. Doe dit goed en de vijand kan zich aansluiten bij jouw team als een nieuwe Persona, een soort versterkende summon voor je hoofdpersonage. Dat is echter niet de enige mogelijkheid, soms kun je ook bijvoorbeeld een item vragen als je dat liever wil.


Atlus heeft echter niet alleen naar het inhoudelijke gekeken, ook het oog wil genieten. Ondanks het feit dat de game als PlayStation 3 game is gestart, wat hier en daar doorschemert in de PlayStation 4-versie omdat de texturen niet altijd van even hoog niveau zijn, heeft het team een prachtige game naar voren gebracht. Dat bereikt Atlus niet door een stevige techniek neer te zetten – een resolutie van 1080p met een solide 30 frames per seconde is nu eenmaal niet exceptioneel op de PlayStation 4 – maar door een ijzersterk grafisch design. Je zou hierbij onder andere aandacht kunnen besteden aan de prachtige karaktermodellen inclusief knappe animaties, de stijlvolle maar gemakkelijk te gebruiken menu’s of aan het veelvuldig gebruik van felle kleuren, maar de echte kracht zit hem in het ontwerp van de omgevingen die je af en toe doen stilstaan, zelfs wanneer je vijftig uur in de game hebt zitten.

Het ontwikkelteam heeft met zijn fictieve versie van Tokio een stad gecreëerd die echt lijkt te leven. Er zijn verschillende districten met elk hun eigen toon, waarbij de unieke kantjes van de real-life versie bewaard zijn gebleven. De stad weet ook de typische levenslust van Tokio naar voren te brengen, met onder andere een veel te drukke metro, en lichten die de stad ’s avonds tot leven brengen. Het is echter niet alleen de omgeving waarvoor je soms even blijft stilstaan. De soundtrack heeft hetzelfde effect, zeker wanneer deze wordt gebruikt op rustige momenten om middels subtiele veranderingen de sfeer te zetten. Dit is onder andere merkbaar als het begint te regenen. Aan de andere kant weet men ook via bombastische muziek de aandacht te trekken naar belangrijke gebeurtenissen zoals baasgevechten, waardoor deze eigenlijk als een soort muzikale beloning aanvoelen. Als laatste moet ook de sterke Japanse én Engelse voice-acting toegejuicht worden.