Spelers staan opnieuw open voor uitdagingen. Sinds games als Dark Souls op het voorplan zijn gekomen, is het duidelijk dat spelers niet meer bang zijn om af en toe eens te sterven en opnieuw te beginnen. In een tijd waarin vele games ons eigenlijk bij het handje vasthouden als een kleuter, zorgden zulke games voor een kleine revolutie. Het mag dan ook niet verbazen dat we tegenwoordig meer en meer games zien die spelers durven afstraffen. Ook Rogue Stormers voor PC, PlayStation 4 en Xbox One van Black Forest Games valt in deze categorie.

Rogue Stormers is zoals je misschien al vermoedt op basis van de naam in combinatie met de inleiding een Roguelike. Dat betekent dat je zal sterven, veel zal sterven, en elke keer mag je terug naar het begin. Niet naar het begin van het level, dat zou te gemakkelijk zijn. Het begin van de game. De levels zijn hierbij willekeurig aangemaakt dus je zult steeds opnieuw ontdekken hoe de omgeving in elkaar steekt en waar de vijanden geplaatst zijn. Het is dan ook een kwestie van leren hoe de game goed te spelen. Een verliesbeurt zal dan ook vaker voorkomen dan je lief is. Je blijft gelukkig niet steken, je blijft ervaringspunten verdienen die omgezet worden in permanente verbeteringen als extra gezondheid. Zelfs als je verliest, kan dat net de verbetering zijn die je nodig hebt om de volgende beurt wel het einde te halen.


Dat is maar goed ook, want sterven zal frequent voorkomen. Deze platformgame met elementen van een side-scrolling shooter brengt namelijk een overdaad aan vijanden die een enorm aantal kogels kunnen slikken alvorens te sterven. De lage variatie in het aanbod van vijanden en plaatsen waar ze bijna eindeloos lijken te genereren zorgen ervoor dat je tot vervelens toe amper vooruitkomt. Zelf springen ze ook niet verlegen om met hun wapens, zodat je echt voorzichtig moet zijn. Dat lukt echter niet altijd omdat de instabiele framerate ook roet in het eten komt gooien. Het had veel interessanter geweest als tegenstanders sneller neergingen zodat je meer kon bewegen. Nu is het vooral een trage ervaring waarbij je continu wenst dat je eindelijk kunt doorgaan naar het volgende gebied. Aangezien dat gevoel al snel opduikt en heel lang bijblijft, weet je dat het geen prettige belevenis is.

Deze ervaring voelt net iets beter aan in de coöperatieve mode, die zowel offline als online te spelen is. Deze heeft als voordeel dat het verslaan van vijanden iets sneller verloopt – ondanks dat hun gezondheid ook een upgrade heeft gekregen – terwijl je ook veel minder zult sterven omdat teamgenoten elkaar kunnen reviven. Dat maakt de pacing dragelijker, zodat het de betere manier vormt om door de game te komen. Je bent tijdens de game gelukkig niet alleen bezig met de vijanden, tussen het afslachten daarvan door ben je aan het platformen, eenvoudige puzzels aan het oplossen en ga je op zoek naar tijdelijke power-ups zoals secundaire wapens en meer gezondheid. Het is vooral je geluk met deze power-ups die zullen bepalen hoe snel je het einde haalt want deze maken een groot verschil. Sommige upgrades zijn overpowered, andere teleurstellend.


Zoals eerder gezegd, verdien je onderweg ook ervaringspunten die de weg openen naar permanente upgrades. Telkens als je genoeg punten hebt – wat trager gaat dan je zou hopen – krijg je de keuze tussen twee upgrades, bijvoorbeeld meer gezondheid of meer schietkracht, waarvan je er dan eentje definitief mag houden. Deze upgrades worden spijtig genoeg niet gedeeld tussen de vijf karakters waarmee je de game kunt beleven. Deze speelbare personages – die vooral verschillen in hun eigen statistieken – worden stelselmatig vrijgespeeld. Tegen de tijd dat je het laatste hebt verdiend, heb je dus al zoveel tijd in het eerste gestoken dat het de moeite waard niet is om opnieuw te beginnen met die laatste. Aangezien ze ook allemaal hetzelfde korte achtergrondverhaal hebben, is er zelfs op het gebied van het verhaal geen reden af te wisselen.