In games hebben we prinsessen bevrijd, de wereld gered en het kwaad verdreven. We wanen ons een held, de onmisbare schakel die het verschil maakt tussen falen en slagen. In Octodad is onze rol niet van een dermate groot formaat, in plaats daarvan probeer je juist zo onopvallend mogelijk te blijven.

Alhier spelen we namelijk een octopus. Geen normale, alledaagse, in het water levende octopus, maar een huisvader. Een man met een vrouw en twee kinderen die het gras maait, boodschappen doet en mee gaat tijdens uitjes van het gezin. Er is alleen één probleem, vrijwel niemand weet dat jij eigenlijk in het water thuishoort. Natuurlijk, je opvallende gedragingen, rare gebrabbel en aparte bewegingen doen wenkbrauwen fronzen, maar blijkbaar is simpele kledij voldoende om je ware identiteit voor de buitenwereld te verbergen.


De grootste uitdaging van het spel is ongetwijfeld de besturing. De twee triggers besturen ieder een ‘voet’, terwijl de analoge sticks een ‘arm’ aansturen. Je kunt het jezelf zelfs nog lastiger maken door coöperatief te werk te gaan, waarbij meerdere spelers verschillende ledematen bedienen. Onbegonnen werk kan ik je vertellen. Activiteiten die in een game normaliter geen denkwerk vereisen, bijvoorbeeld het openen van een deur of een trap oplopen, zijn voor deze Octo-papa uitdagingen die soms zelfs onoverkomelijk lijken. Het is enkel door rustig te blijven en na te blijven denken over hetgeen wat je doet waardoor je verder kunt komen. Dit is zowel de charme als de grootste frustratie die het spel in zich heeft, maar ik twijfel er niet aan dat de ontwikkelaar dit ook zo bedoeld heeft.

Ondanks dat er namelijk momenten zijn waarop je het spel vervloekt, bijvoorbeeld omdat er weer eens een tentakel achter een obstakel blijft hangen of je voor de tiende keer van een klein opstapje dondert, blijf je namelijk doorspelen. Enerzijds omdat je toch wil ontdekken hoe het verhaal, waarbij een chef je geheime identiteit ontdekt, zich ontrafelt. Anderzijds omdat de sterke, doch aparte humor die hierin verweven is je steeds weer laat grijnzen. Tegelijkertijd moeten we kritisch zijn, de game is grafisch gezien niet hoogstaand en ook de vaststaande camera zorgt ervoor dat je regelmatig het overzicht verliest. En waarom kun je latere levels uit het spel al in Free Play spelen, terwijl je deze in de verhaallijn nog niet bereikt hebt?


Het moge duidelijk zijn dat Octodad zeker niet de beste of meest doordachte game is. Wel is het één van de meest aparte games, een ervaring die ik niet eerder ben tegengekomen. Het is hierdoor jammer dat het spel in drie uur uit te spelen is. Gelukkig zijn er wel redenen om terug te keren, zo is het gros van de achievements leuk bedacht en zijn er in ieder level drie stropdassen verstopt. Een extra functie hebben ze niet, maar de verzamelaars zullen alles ondersteboven keren om ze te vinden. Het spel is hierdoor net als zijn bronmateriaal: om van octopus te genieten moet je soms maar niet teveel nadenken.