Episodische games zijn zowel een zegen als een vloek. Natuurlijk, je kunt op een rustige manier kennis maken zonder meteen een volledig bedrag neer te leggen, maar als een game je bevalt is het wachten natuurlijk geen pretje. Zeker niet na een enorme cliffhanger.

Met deze cliffhanger refereer ik naar het einde van Life is Strange: Episode 3. Wees gerust, spoilers zal ik niet geven, maar neem van me aan dat het spelen met de tijd ook negatieve gevolgen kan hebben. Het was een moment waarbij ik me ongemakkelijk voelde en met vele vragen achter bleef. Vragen waarin we in deze vierde episode, Dark Room, deels antwoorden op krijgen. Tegelijkertijd roept het nog wat extra vragen op en blijft er voldoende mysterie hangen die pas in de vijfde en tevens laatste episode een sluiting krijgen. Althans, dat is wel de bedoeling. Het is namelijk te hopen dat ontwikkelaar Dontnod alle losse eindjes aan elkaar weet te knopen, denk aan de naderende tornado, de verhaallijnen binnen Blackwell Academy en de vermissing van Rachel. Genoeg dus om een laatste episode mee te vullen, maar laten we ons eerst richten op dit vierde hoofdstuk.


Ook in dit vervolg zijn er weer puzzels die we op dienen te lossen, hoewel het spelen met de tijd ietwat naar de achtergrond is gedrukt. Dit is geen probleem, het is namelijk beter dan wanneer we het geforceerd moeten gebruiken. De puzzels zijn van een hoog niveau, alsof de ontwikkelaar zelf ook beter weet om te gaan met de gameplay die ze voor ogen hadden. Het is nergens dermate complex dat je een gids op zult moeten zoeken, maar toch zul je jezelf eens achter de oren krabben over hoe je een situatie oplost. Dit gaat overigens niet op voor ieder aanwezige puzzel, maar over de algehele linie hebben we geen klagen.

Hoewel je zelf minder speelt met de tijd is het aspect nog altijd onlosmakelijk verbonden met Life is Strange. Wat in eerdere episodes logisch of juist onlogisch leek kan nu ineens vanuit een heel andere invalshoek worden bekeken. De vraag die ik mezelf in eerdere episodes stelde blijft echter overeind: hoeveel invloed hebben de keuzes de ik gemaakt heb? Het kan zijn dat de vijfde aflevering alles samen brengt, maar in deze vierde aflevering had ik nog niet het idee dat mijn beslissingen het verhaal op een grotere schaal vorm gaven. Op kleinere schaal zie je al wel dat eerder gedane acties hun invloed hebben, het kan dus zijn dat de grotere beslissingen uiteindelijk bepalen hoe het spel eindigt.


Life is Strange staat erom bekend dat je zelf kunt bepalen hoeveel tijd je erin kwijt bent. Het is mogelijk om de afleveringen in twee uur te doorlopen, maar wanneer je gesprekken aan gaat en onderzoek pleegt behaal je met gemak dit dubbele aantal. Het is jammer dat deze vierde episode juist op dit vlak ietwat onderuit gaat. Lang niet alle gesprekken die je voert zijn even interessant. Geeft het ene gesprek stof tot nadenken, daar zijn veel andere gesprekken overbodig en hadden er zelfs beter uitgehaald kunnen worden. Het vormt geen groots bezwaar, maar opvallen doet het wel. Het is tegelijkertijd een puntje dat snel te vergeven is wanneer je jezelf onderdompelt in het verhaal. Zeker naar het einde toe neemt de spanning flink toe en begint de sfeer zelfs ietwat donker te worden. Wederom ontbreekt een spannende cliffhanger niet en jullie zullen dan ook begrijpen dat mijn haat/liefde verhouding met episodische games blijft bestaan. Iemand die even met de tijd kan spelen en me nu al verder kan laten spelen?