Er wordt wel eens lacherig over gedaan, Wii Sports, die game die iedereen gratis bij zijn Wii kreeg. Maar wie het laatst lacht, lacht het best en dat was in dit geval zonder enige twijfel Nintendo. Hoewel het niet meer was dan een ietwat simpele mini-game compilatie, wist het op duidelijke wijze te laten zien wat de console te bieden had en waarom iedereen er plezier mee kon beleven. Het gigantische succes van de Wii is geschiedenis, vraag is of Nintendo hetzelfde trucje weet te herhalen met de Wii U.

Het is niet makkelijk om iets nieuws op de markt te brengen, iets waar de gevestigde orde nog geen weet van heeft. Hoe maak je iemand duidelijk dat hij jouw product nodig heeft, zonder dat hij of zij het mist? Nintendo deed dit uitstekend met Wii Sports en maakte hier later met Wii Sports Resort zelfs nog een vervolg op voor de uitbreiding op de WiiMote, de WiiMotion Plus. Met de komst van de Wii U staat Nintendo voor een nog lastigere klus; motion gaming is verzadigd en de titels die echt op uitstekende wijze gebruik maken van de besturing zijn op twee handen te tellen. Hoe laat je de consument weten dat de Wii U niet nog een uitbreiding is, maar een ware opvolger? En waarom zou men moeten overstappen op deze nieuwe spelcomputer? Nintendo Land moet het duidelijk maken als de nieuwe pack-in, een game die je standaard bij je console krijgt. De eerste hint die laat zien dat het hier niet om een iets verbeterde Wii gaat is het uiterlijk van de game. Weg zijn de extreem simpele en statische omgevingen, Nintendo Land is één groot kleurenfestijn. En zoals de titel al doet vermoeden zit de game stampvol met Nintendo.


In de basis lijkt het spel qua opzet weinig anders te doen dan dat Wii Sports dat zes jaar geleden deed. Met twaalf mini-games die elk een unieke vaardigheid van de Wii U en zijn GamePad laten zien probeert Nintendo je te laten zien dat de Wii U gameplay kan bieden die we niet zien op de huidige consoles en misschien zelfs wel de toekomstige. Hoewel de Mii’s nog volop aanwezig zijn, zijn de simpel ogende graphics vervangen voor een drukkere, meer gedetailleerde wereld. Die begint al bij de HUB-wereld, een heus pretpark, van waaruit we de attracties kunnen bezoeken. Het park zit vol met Mii’s en, hoe meer je hebt gespeeld, Nintendo prullaria. Het leeft meer, heeft meer bezieling en dit is iets wat we ook in de mini-games terugzien. Voorop staat dat het niet meer per se gevestigde sporten hoeven te zijn. Boogschieten doen we nu met heuse laserguns, frisbeeën is vervangen door het werpen met ninja-sterren en zwaardvechten doen we nu met vijf spelers tegelijk en in een Zelda-jasje. De besturing in deze attracties zal ook anders zijn dan we in eerder genoemde compilatietitels zagen. De focus ligt op de GamePad en dan met name het door Nintendo uitgebreid gepromote ‘Assymetric Gameplay’, oftewel de verschillende ervaring met oog op gameplay die de beide schermen bieden.

Een groot pluspunt van de Wii U lijkt al meteen het feit dat jij je oude WiiMotes kunt blijven gebruiken. De console krijgt standaard één GamePad, maar als je al een Wii hebt is het niet ondenkbaar dat je al vanaf de launch met zijn vijven kunt gamen. In The Legend of Zelda: Battle Quest kunnen vier vrienden met WiiMotes als zwaarden ten strijde trekken, terwijl een vijfde speler volgt door de GamePad als een pijl en boog te gebruiken. Een soortgelijke strijd zien we in Metroid Blast, waarin als Samsus Aran verklede Mii’s tegen elkaar ten strijde trekken. Eén speler bestuurt een vliegend ruimteschip met de GamePad, terwijl de vier anderen hem proberen neer te schieten. Pikmin Adventure is weer meer coöperatief, een spelletje waarbij de spelers elkaar moeten helpen om het level te halen, uiteraard pas na het verslaan van een eindbaas. Niet elke game is echter met meerdere spelers tegelijk te spelen. Zo is Takamaru’s Ninja Castle een attractie waarin je ninjasterren werpt door over de GamePad’s touchscreen te strijken, terwijl je in Donkey Kong’s Crash Course een karretje over een hindernisbaan probeert te krijgen door het apparaat te kantelen. Ook Captain Flacon’s Twister Race laat je een voertuig besturen, gebaseerd op de F-Zero serie, ditmaal over twaalf verschillende banen. Het touchscreen zul je intensief gaan gebruiken in Yoshi’s Fruit Cart en Balloon Trip Breeze. In de eerste teken je een lijn die Yoshi zal volgen, soortgelijk aan Yoshi’s Touch & Go! op de Nintendo DS, terwijl we in de tweede de windrichting en snelheid kunnen bepalen door over het scherm te strijken.


Asymmetrisch gamen komt echter pas echt duidelijk om de hoek kijken in de competitieve spelletjes, zoals Luigi’s Ghost Mansion. Vier spelers lopen rond en moeten een spook vangen, terwijl ze de gameplay op het TV-scherm zien. Het spook, gespeeld door de speler met de GamePad, probeert juist niet gespot te worden door de zaklampen van bovenstaande spelers. Het unieke is echter dat de speler die het spook bestuurt op zijn GamePad het volledige veld kan zien, inclusief de spokenjagers, terwijl de overige spelers enkel een kleiner scherm zien, zonder het spook. Door het trillen van de individuele controllers weten spelers echter wel wanneer ze in de buurt zijn. Het is soortgelijk aan Mario Chase, waarin vier als Toad verklede Mii’s Mario dienen te vangen, en Animal Crossing: Sweet Day, waarin spelers snoep verzamelen terwijl ze uit de handen van de bewakers proberen te blijven. Als laatste, maar niet als minste hebben we ook nog Octopus Dance, een spelletje wat je weer in je eentje kunt spelen, gebaseerd op het minder bekende Game & Watch Octopus. Het betreft een ritmische mini-game waarbij je de analoge stick en GamePad op de juiste wijze en manier dient te bewegen.


Nintendo Land biedt een twaalftal mini-games, die echter meer diepgang lijken te hebben dan dat Wii Sports had bij de launch van de Wii. Er zit meer gameplay in en wat dat betreft lijkt de link met de bekende Nintendo series niet onterecht. Hoewel de grafische stijl in elke gamewereld vrij gelijk is geeft het de titel meer sfeer en een eigen gezicht. Of het allemaal genoeg is kunnen we binnenkort zelf ondervinden, want Nintendo Land zal uiteraard een launchtitel zijn. Krijgt Nintendo opa, oma, vader, moeder en kroost wederom rond de TV? Dat valt nog te bezien, daarvoor lijkt het allemaal net even te diepgaand te zijn. Vast staat dat ze in ieder geval weer een poging wagen!