Gamed.nl :: Onderwerp bekijken

Dragon Ball: The Path to Power
Tussen 1986 en 1989 schitterde Dragon Ball op de Japanse televisie. In 1986, 1987 en 1988 verscheen er ook een Dragon Ball film, waarna Toei Animation overschakelde naar Dragon Ball Z en diens dertien films. In 1996 vierde Toei het tienjarige bestaan van Dragon Ball. Dat deden ze met Dragon Ball: The Path to Power, de allerlaatste Dragon Ball (Z) film ooit.

The Path to Power is een hertelling van het klassieke Dragon Ball verhaal, de vijf eerste saga's uit Dragon Ball zijn qua verhaal teruggebracht tot één vlotte film van tachtig minuten. Onder andere Pilaf, Chi-Chi, Krillin en enkele andere personages zijn geschrapt en in de plaats daarvan komt alleen het Red Ribbon Army naar voren als vijand. De serie begint met een ontmoeting tussen Goku, in Dragon Ball GT kledij, en Bulma met haar originele, paarse haarkleur. Dit is de enige animatie waarin het haar paars is, net zoals in de manga. Samen gaan de twee op zoek naar de Dragon Ball om een wens te doen voor Bulma. Tijdens hun avontuur komen ze onder andere Oolong, Puar, Yamcha en Master Roshi tegen. Zij moeten samenwerken om het Red Ribbon Army te verslaan.

Commander Red - de oprichter van het Red Ribbon Army - wil de Dragon Ball gebruiken om zijn ultieme wens te vervullen. Hij wil dolgraag groot worden want hij is een dwerg. Hij stuurt dan ook zijn hele leger uit, inclusief Black, Blue, Violet en White om de Dragon Ball te veroveren. Andere officieren als Luitenant Green maken geen verschijning. Ook Android #8, een creatie van Dr. Gero, maakt een verschijning, maar hij is een voorloper van Android #16. Dat betekent dus dat het Red Ribbon Army niet op hem moet rekenen. Met de aanwezigheid van zo'n uitgebreide line-up aan vijanden heeft de serie een pak actie. Op dat gebied doet The Path to Power het ook goed. De film slaagt er ook in om de Dragon Ball humor goed neer te zetten.

De originele Dragon Ball werd in de jaren '80 opgenomen waar The Path to Power tien jaar jonger is. Dat valt op bij het bekijken van de film, Toei Animation gebruikt de animatietechnieken van Dragon Ball GT. The Path to Power ziet er dus een pak beter uit dan de serie waarop het gebaseerd is. Tegelijk heeft Toei Animation ook enkele subtiele wijzigingen doorgevoerd aan het uiterlijk van de personages. Onder andere Shenron en Yamcha zien er anders uit dan in het origineel, maar het gaat hier om verbeteringen. De stemmen zijn niet aangepast ten opzichte van het origineel. Zowel in de Amerikaanse als in de Japanse versie zijn het de reguliere stemmen die alles inspreken. Dragon Ball klinkt dus nog exact zoals je verwacht, wat perfect is voor de fans.

Het is ondertussen wel duidelijk, Dragon Ball: The Path to Power is de enige sterke Dragon Ball film. De film weet perfect de sfeer neer te zetten die Akira Toriyama creëerde in zijn manga. De verbeterde animatie en de kleine aanpassingen aan het verhaal vormen deze film om tot een perfect alternatief voor de eerste saga's van de serie. Dragon Ball Z fans kunnen met gemak deze film bekijken om daarna te beginnen aan de Tien Shin Shan Saga. Je mist geen grote delen van het verhaal en op de introductie van enkele personages na is iedereen reeds bekend en de film is veel aangenamer te bekijken dankzij de goede animatie.

Bleach: Agent of the Shinigami Arc
Kubo Tite schreef in 1996 zijn eerste manga, maar het ging hier om een kort verhaal. Drie jaar later bracht hij Zombie Powder, zijn eerste volwaardige serie, maar deze werd na vier volumes geannuleerd. In 2001 bereikte hij echt succes met de release van Bleach dat in 2004 werd omgevormd tot een anime.

De Agent of the Shinigami Arc of The Substitute Arc in het Westen is de eerste verhaallijn in Bleach. Deze plotlijn bestaat uit de twintig eerste episodes van de serie en leert ons de belangrijkste personages kennen. In de eerste episode leert de kijker Kurosaki Ichigo kennen, een vijftienjarige die geesten kan zien. Op een dag merkt hij een reusachtig monster op, een Hollow, dat verslagen wordt door de Shinigami Rukia Kuchiki. Later die dag ontmoeten de twee elkaar opnieuw waarbij Rukia haar taak en het verschil tussen Hollow en geesten uitlegt aan Ichigo. Op deze manier wordt de kijker snel op de hoogte gebracht. De uitleg komt goed op zijn plaats want Ichigo's huis wordt aangevallen door een Hollow die Rukia snel verslaat. Zij draagt haar krachten over aan Ichigo waarna hij zijn carrière als Shinigami kan beginnen.

De volgende episodes worden gebruikt om de belangrijkste klasgenoten van Ichigo voor te stellen via korte verhaallijnen. In deze aflevering ontmoet de kijker de rondborstige Orihime, de Quincy Ishida, de stoere krijgster Tatsuki en de gigantische Chad. Ook enkele andere belangrijke personages zoals winkeleigenaar Urahara, Ichigo's vader Isshin, de kat Yoruichi en Kon komen aan bod. El kennen ze een korte introductie, waarbij enkel Ichigo echte karakterontwikkeling kent. Na zo'n drie kwart van de Arc is de tijd voor introducties voorbij en wordt de basis gelegd voor de volgende Arc. De Agent of the Shinigami Arc is misschien enkel bedoeld om de serie in te leiden, maar in Bleach gebeurt dat op een goede manier met leuke gevechten, interessante personages en eenvoudige verhalen.

Tijdens deze eerste episodes beschikt de serie nog over een redelijk losse tekenstijl die je tijdens de serie ziet evolueren naar een strakkere stijl waarbij de personages een meer volwassen uiterlijk krijgen. Deze evolutie gebeurt zeer geleidelijk aan. Zonder het overslaan van een episode merk je er niets van. De personages verliezen hierbij ook hun sfeer niet, ze blijven er even goed en oud uitzien. De serie slaagt er ook goed in om de humor weer te geven, op dat gebied lijkt de serie op de inspiratiebron van Tite, namelijk Dragon Ball. Qua verhaal is de overeenkomst tussen beide series niet zo groot, maar er zijn allerlei kleine knikjes in de richting van de serie waardoor de inspiratie snel duidelijk is.

Een ander sterk punt van Bleach is het geluid, zowel qua stemmen als geluid zit de anime goed. De stemmen klinken allemaal goed in het Japans en de cast bestaat zowat volledig uit bekende stemacteurs. De enige die je echt met een bepaald karakter zult associëren, is Ishida wiens stem een kopie lijkt van Uchiha Sasuke's stem uit Naruto. Ook qua muziek haalt deze een topscore. Tijdens deze eerste Arc gebruikt de serie "*~Asterisk~" van Orange Range als introlied wat een zeer toepasselijk en topnummer is. Tijdens de episodes zelf zit het ook goed met de muziek en de geluidseffecten, de eerste minuut van de eerste episode zet de muziek direct de juiste sfeer neer. Dat wordt met toppers als "Number One" door de hele serie doorgetrokken. De twee eindnummers, beide concentrerend op Rukia, zijn wel van wisselende kwaliteit. Het eerste nummer "Life is like a Boat" past niet bij de serie, in tegenstelling tot "Thank You" dat als tweede wordt gebruikt.

Bleach is één van de grote drie shounen actieseries van begin de 21ste eeuw. Bij het bekijken van de Agent of the Shinigami Arc blijkt snel waarom. De serie biedt een gevarieerde cast, leuke gevechten en een interessante verhaallijn. Deze Arc begint wat traag, maar dat is nodig om de personages te introduceren en de volgende verhaallijn op poten te zetten. De Agent of the Shinigami Arc is namelijk maar een middel om de eerste echte verhaallijn te introduceren.

Dragon Ball Z: Cooler's Revenge
Tussen 1989 en 1996 werd Dragon Ball Z uitgezonden op de Japanse televisie. In diezelfde periode verschenen er maarliefst dertien Dragon Ball Z films in de bioscoop. Eén van die films is het in 1991 gemaakte Dragon Ball Z: Cooler's Revenge.

Aan het begin van de film kan de kijker aanschouwen hoe Bardock de machtige Frieza trotseert waarbij hij en praktisch al zijn soortgenoten vernietigd worden. Eén Saiyan weet echter te ontsnappen, baby Goku werd enkele momenten voor de reis naar de Aarde gestuurd. In de serie krijgt de kijker dit reeds te zien, maar in de film krijgt de kijker ook te zien dat Cooler, de broer van Frieza, ziet dat de baby Saiyan het overleeft. Eén van zijn lakeien, Sauza, wil ingrijpen, maar Cooler vindt dat Frieza zijn eigen problemen maar moet oplossen. De beide broers kunnen elkaar namelijk niet uitstaan, maar hij besluit toch wraak te nemen wanneer blijkt dat zijn broer vermoord is door een Saiyan. Frieza heeft namelijk zijn vader King Cold tot schande gemaakt door te verliezen van een aap.

Op de Aarde is Goku zich van geen kwaad bewust. Hij gaat samen met het draakje Icarus, Oolong, Krillin en Gohan kamperen. Dit is een herschrijving van de originele verhaallijn, na het ontploffen van Namek keert Goku samen met de rest terug naar de Aarde. Hierdoor is er geen sprake van Vegeta of Trunks in de film. Tijdens hun uitstapje worden de vrienden aangevallen door Cooler en drie van zijn lakeien (Dore, Neize en Sauza). Goku weet iedereen te verslaan in een lekker gevecht, maar hij gaat ten onder omdat hij Gohan moet beschermen. Hierdoor moet Gohan Senzu bonen gaan ophalen bij Yajirobe om zijn vader terug gezond te krijgen. Bij het terugkomen wordt Gohan echter aangevallen waarna het tijd is voor Piccolo om te schitteren en te sterven, een vast element in de eerste films.

Cooler's Revenge is eigenlijk een waardig alternatief voor het gevecht tussen Frieza en Goku. Het gevecht met Frieza was sterk uitgerekt, maar deze film behoudt een stevig tempo. In plaats van drie transformaties ondergaat Cooler er maar ééntje. Hij loopt namelijk continu rond in zijn originele vorm, in tegenstelling tot Frieza die zijn krachten conserveerde door zichzelf zwakker te maken. Cooler ontdekt echter dat hij nogmaals kan transformeren, deze transformatie verandert hem in een monster dat lijkt op Shredder en een mooie uitdaging biedt voor Goku. De film brengt het emotionele element van de Frieza saga ook sterk in beeld. De dood van Piccolo, de nederlaag van Krillin en Gohan, en de immense schade aan de natuur veroorzaken eenzelfde reactie als de dood van Krillin. In Super Saiyan vorm eindigt het gevecht snel, en op een originele manier.

De Japanse versie klinkt identiek aan de serie, op dat gebied zijn er dus geen verrassingen. Het intronummer is steeds hetzelfde, en het nieuwe eindnummer The Incredible Mightiest vs. Mightiest is ook niet mis. De Amerikaanse versie, enkel door Funimation, doet het echter ook goed. De bekende stemmen zijn terug en de Amerikaanse metal en rocksoundtrack past ditmaal bij de film. Disturbed levert The Game af, Finger Eleven komt met Stay & Drown, terwijl Drowning Pool met Mute, Reminded (tijdens Bardock scène) en Told You So hofleverancier is voor de film. Ook Breaking Point levert drie nummers af, en American Pearl komt met twee nummers. Het zijn misschien niet de bekendste groepen, maar ze maken de soundtrack steengoed. De animatie is van consistent hoog niveau in vergelijking met de serie en onder andere het onderwatergevecht zijn goed weergegeven. De personages zelf zijn ontworpen door Akira Toriyama, waardoor Cooler en zijn lakeien perfect in het thema van de Frieza Saga passen.

Cooler's Revenge is een vreemde eend in de bijt van Dragon Ball Z films. Het is in de eerste plaats één van de weinige Funimation producten die een stevige Amerikaanse dub hebben en het is in de tweede plaats één van de weinige Dragon Ball Z films die echt de moeite zijn. De film past misschien dan niet in het tijdscontinuüm, maar het is een aanrader voor elke Dragon Ball fan.

Dragon Ball Z: Bardock - Father of Goku
Dragon Ball Z is een populaire animatieserie, maar tijdens de serie werden bepaalde delen van de serie maar weinig uitgewerkt. Het verhaal van de vernietiging van de planeet Vegeta bijvoorbeeld kwam maar kort aan bod. In 1990 werd dit duidelijker gemaakt in Dragon Ball Z: Bardock: Father of Goku.

Dit is een speciale televisieaflevering die in 1990 werd gemaakt. Het plot van de special concentreert zich op Bardock, de vader van Goku, en diens laatste dagen. Op de planeet Vegeta verzorgt een speciaal team de pasgeboren Kakarot. Dit team moet de Saiyan baby's klasseren op sterkte. Eén van de twee beseft reeds snel dat Kakarot een speciale baby is, maar ze kennen hem een lage rang toe omdat zijn vader maar een laag geklasseerde Saiyan is. Op hetzelfde moment is die laag geklasseerde Saiyan samen met zijn teamgenoten bezig aan de verovering van de planeet Kanassa in opdracht van Frieza. Het kleine groepje Saiyans slaagt erin om onder de volle maan iedereen op de planeet te doden. Eén enkele krijger weet te overleven en hij schenkt Bardock de gave om de toekomst te zien. Hij wil namelijk dat Bardock ook kan zien hoe Frieza Vegeta vernietigt net zoals zij moesten zien hoe Bardock Kanassa zou veroveren.

Bardock keert bewusteloos terug naar Vegeta, waarbij hij continu ziet hoe Vegeta vernietigd wordt en zijn zoon opgroeit op de planeet Aarde. Zijn visioenen nemen gedurende de hele film toe en hij krijgt zelfs te zien hoe zijn zoon de Aarde redt en het opneemt tegen Frieza. Dit gelooft hij eerst niet, maar wanneer Dodoria zijn teamgenoten doodt, beseft hij dat zijn visioenen waarheid zullen worden. Hij neemt het dan ook op tegen Frieza terwijl hij mentaal afscheid neemt van zijn jongste zoon. Ook de kleine prins Vegeta verschijnt in de film, samen met zijn teamgenoot Nappa. De kleine Vegeta houdt zich vooral bezig met trainen op het ruimteschip van Frieza waar hij interessante resultaten neerplant. Tijdens deze veertig minuten durende special verschijnen de andere, overlevende Saiyans als Raditz en Turles niet in beeld. Het wordt ook niet duidelijk wie de moeder van Goku is. Zij verschijnt niet in beeld.

Ondanks het ontbreken van deze twee familieleden van Goku is het verhaal een welkome aanvulling op de Dragon Ball Z verhaallijn. Het leert ons bij over het leven van de Saiyans, hoewel de verhaallijn niet geschreven is door Akira Toriyama. Het verhaal laat weinig ruimte voor goede gevechten, de gevechten zijn meestal snel voorbij en de moeite niet. Het is eerder een poging om Bardock tot een tragische held om te vormen en Frieza een reden te geven om de Saiyans te geven dan een poging om een traditionele Dragon Ball Z special neer te zetten met veel gevechten. In de Funimation versie klinken enkele stemmen compleet verkeerd, Nappa's stem wordt bijvoorbeeld ingesproken door Christopher Sabbat. In de serie wordt zijn stem echter verzorgd door Phil Parsons. Deze stemmen leiden af van de gehele ervaring. De muziek in deze special is ook teleurstellend. Funimation kiest vooral voor instrumentale rockmuziek. Enkel op het einde wordt de originele, Japanse gezongen muziek bewaard. Hikari no Tabi past echter niet bij de rest van de film.

Dragon Ball Z: Bardock: Father of Goku is qua verhaal een belangrijke aanvulling op het verhaal van Dragon Ball Z. Akira Toriyama heeft het idee van Bardock zelfs toegevoegd aan de anime en hij heeft de personages zelf ontworpen. De gevechten en de muziek schieten echter tekort wat ervoor zorgt dat deze special zijn potentiaal niet volmaakt. Anders was dit één van de beste onderdelen van de serie geweest. Het blijft echter een verplichte aanvulling voor Dragon Ball Z fans.

Dragon Ball Z: History of Trunks
In Dragon Ball Z duikt bij het begin van de Cell Saga een toekomstversie van Trunks op die Goku en de anderen waarschuwt over de aankomst van de Androids. In een speciaal hoofdstuk van de manga breidt Toriyama de geschiedenis van Trunks uit. Onder de naam History of Trunks is dit hoofdstuk omgevormd tot een special van veertig minuten.

De special begint met de dood van Goku, zes maanden voor de aankomst van Android #17 en #18. Zij schakelen snel de andere Z Fighters uit, Piccolo, Vegeta, Yamcha, Tien en Krillin werden achtereenvolgens uitgeroeid. Dertien jaar na hun dood blijft enkel Gohan over om de Aarde te verdedigen, de Super Saiyan is de enige die een kans maakt tegen de twee dolle Androids. In verschillende gevechten in de special vechten Gohan, #17 en #18 tegen elkaar. De dertienjarige Trunks, die Goku en zijn vader Vegeta, nooit heeft gekend begint te trainen onder Gohan. Hij kan namelijk ook niet tegen de ellende die de twee Androids veroorzaken. Onder leiding van Gohan slaagt hij er bijna in om Super Saiyan te worden, maar het lukt niet volledig.

Tijdens hun training merken de twee dat de Androids verderf en vernieling aan het zaaien zijn. Gohan en Trunks gaan hen achterna waarna Gohan en #17 beginnen vechten. Tot #18 begint te helpen gaat alles goed, maar tegen de twee Androids samen kan hij niet op. Trunks besluit tussen te komen, maar wordt snel vernederd door #18. Gohan kan hem nog redden, maar verliest hierbij zelf een lichaamsdeel. Enkele dagen later neemt Gohan het opnieuw op tegen #17 en #18 met grote gevolgen, iets wat Trunks de mogelijkheid geeft om eindelijk transformeren in een Super Saiyan. Met deze krachten erbij kan hij echter de Androids niet verslaan en moet hij terugkeren naar het verleden om Goku te redden. Op deze manier komt Trunks terecht in de juiste tijd.

Deze versie bevat enkele lichte verbeteringen aan het mangaorigineel in zake emotionaliteit, maar is bijna geheel een getrouwe overzetting. De special trakteert ons dus op een boel goede gevechten en een belangrijk verhaal voor de achtergrond van de anime. Dit gaat gepaard met de gebruikelijke animatietechnieken en ontwerpen uit de serie. Het hogere budget zorgt dat het er licht beter uitziet, maar het verschil is klein. Qua geluid vormt het ook een integraal deel van de serie met de gebruikelijke stemmen en muziek. In de Funimation versie betekent dit een vervelende verteller, enkele acceptabele stemmen en muziek die de sfeer niet accuraat weergeeft. Deze muziek doet het beter in de Japanse versie, maar de Amerikaanse versie zit goed fout.

History of Trunks is redelijk uniek in vergelijking met de andere films en specials van Dragon Ball, het is namelijk de enige die ook in de manga is verschenen. Met maar enkele kleine wijzingen is dit verplichte kost voor elke Dragon Ball Z fan. Deze special geeft namelijk meer uitleg over één van de belangrijkste personages in de Cell Saga en steekt mooi in elkaar.

Bleach: Memories in the Rain
Op het animefestival Jump Festa worden elk jaar verschillende speciale anime-episodes voorgesteld. Op deze manier bewijzen studio's dat ze nog kunnen innoveren. In 2004 bereidde Studio Pierrot onder andere Bleach: Memories in the Rain voor.

Memories in the Rain is een speciale versie van episode 8 en 9 uit de anime. Beide episodes zijn samengevat tot één special van dertig minuten. Deze episode werd oorspronkelijk gemaakt als pilootepisode voor de serie en verschilt danig van episode 8 en 9. In deze aflevering herdenkt Ichigo samen met zijn familie de dood van zijn moeder als plots de Grand Fisher opduikt. Ichigo denkt dat hij zelf verantwoordelijk was voor de dood van zijn moeder, maar zij werd gedood door de Hollow Grand Fisher. Deze versie is een pak trouwer aan de manga, de shinigami is verdwenen en deze special focust op de gevoelens van Ichigo. Dit geeft de special een sterke emotionaliteit. Tegelijk krijgt de kijker meer actie in beeld, het gevecht tussen Rukia en Ichigo is nu bloederiger en spannender.

De gevechten zien er ook beter uit, er was duidelijk meer geld beschikbaar voor deze special. Onder andere de animatie is beter, iets wat duidelijk wordt in de vloeiendheid van de gevechten. De aanvallen van de Grand Fisher zien er bijvoorbeeld beter uit en het water reageert realistisch op de mensen. Qua geluid is de episode bijna 99% identiek aan de animeversie van deze feiten, maar de stem van Kon is anders. Niemand minder dan Kubo Tite, de bedenker van Bleach, sprak de stem van Kon in. Mitsuaki Madono moest dus even aan de kant staan, Tite doet het echter minstens even goed dus het is geen nadeel. Een nadeel is wel het ontbreken van een goed intro- en eindnummer. Dat is namelijk niet aanwezig in deze versie en wel in de animeversie.

Bleach: Memories in the Rain is een sterke episode in de Bleach: Agent of the Shinigami Arc, het is absoluut aan te raden om deze versie van het Grand Fisher gevecht te bekijken in plaats van de animeversie. De special biedt echter maar weinig meerwaarde indien je reeds bekend bent met het Grand Fisher gevecht. Het is ook geen aanrader indien je Bleach niet gezien hebt.

Bleach: The Sneak Entry Arc
Bleach is een bekende Japanse animatieserie. De serie begint met de Agent of the Shinigami Arc, waarin hoofdpersonage Ichigo mysterieuze Shinigami krachten verwerft en waarin Rukia gevangen wordt door Soul Society wegens het overtreden van de regels. In The Sneak Entry Arc is er dus genoeg reden om te vechten.

Dit stuk van het verhaal begint met episode 21 en loopt tot en met episode 41. Deze Arc begint op het moment dat Sado, Ichigo, Ishida, Yoruichi en Orihime samen naar Soul Society reizen met hulp van Urahara. In Soul Society leert de groep het gebied Rukongai kennen, een gebied dat ze moeten doorkruisen alvorens ze Seireitei kunnen bereiken. Dit is de kern van Soul Society waar de Shinigami leven en waar Rukia gevangen wordt gehouden. De groep probeert hier Rukia te vinden, een strijd waarvoor veel gevochten moet worden en waarbij Ichigo verschillende nieuwe vrienden maakt. De allianties die hij vormt in deze Arc blijken in de volgende Arc zeer waardevol en in de strijd van de groep leren we de belangrijkste kapiteins kennen. Deze kapiteins zijn de krachtpatsers van Soul Society.

De serie concentreert zich echter niet alleen op de leden van het groepje, ook de verschillende leden van de Gotei 13 komen uitgebreid in beeld. De kijker krijgt onder andere te zien hoe de venijnige Gin na zijn eerste confrontatie met Ichigo snel het meest mysterieuze, interessante en angstaanjagende personage wordt. Zijn simpele aanwezigheid is al genoeg om angst in te boezemen bij bepaalde personages, iets wat hij te danken heeft aan zijn mysterieuze glimlach en zijn onschuldig klinkende stem. Op gebied van het verhaal is deze Arc, samen met de daaropvolgende The Rescue Arc, een briljant werkje in vergelijking met andere series in dit genre. Een klein nadeel aan de Arc is de fillerepisode 33 die Don Kanonji volgt, het is een compleet overbodige episode. Ook de vele flashbacks die voor extra diepgang in de karakterontwikkeling zorgen, kunnen voor sommige kijkers storend werken. Het is echter belangrijker om de personages beter te leren begrijpen.

In deze Arc leert de kijker tientallen nieuwe personages kennen, waardoor verschillende nieuwe stemacteurs moesten ingehuurd worden. Studio Pierrot deed dit goed en alle nieuwe (Japanse) acteurs klinken perfect. Hanatarou klinkt bijvoorbeeld zwak en eentonig, wat zijn karakter perfect aanvult. Bij Byakuga aan de andere kant klinkt zijn zelfverzekerdheid echt door. De serie beschikt tijdens deze Arc ook over twee verschillende, sterke openingsnummer. Het originele ~Asterisk~ gaat de eerste episodes mee, waarna het vervangen wordt door de debuutsingle van UVERworld, D-tecnoLife. Dit is één van de beste openingsnummers van Bleach en het goede gevoel ervan wordt alleen maar versterkt door de fictieve gevechten in de video. Onder andere het gevecht tussen Ishida en Hitsugaya en tussen Orihime en de luitenanten had best aanwezig mogen zijn in de serie.

De eindnummers zijn niet van hetzelfde niveau. Het nummer Thank You!! van Home Made Kazoku is terug, maar past niet bij de serie. Hetzelfde kan gezegd worden over het vierde eindthema, Happy People van Skoop on Somebody. Het nummer klinkt goed, maar is compleet ongeschikt bij de episodes. Het derde eindnummer, Hokiboshi van Younha is echter wel een meesterwerkje. Het nummer wordt in dertien verschillende episodes gebruikt en in elke episode gebeurt er een kleine aanpassing aan het einde. De beelden worden namelijk telkens vervangen, in elke episode staat een andere divisie centraal. Op deze manier verschijnen de kapitein, de luitenant en de belangrijkste leden van die divisie uitgebreid in beeld. De twee andere eindes zul je snel overslaan, maar deze bekijk je telkens.

In de Agent of the Shinigami Arc werd de basis gelegd en The Sneak Entry bouwt verder op die basis. De kijker wordt voorgesteld aan allerlei, interessante personages waarbij iedereen minstens een personage of twee - drie vindt dat hij fantastisch vindt. Deze uitgebreide cast zorgt ook voor een uitgebreid aantal gevechten wat perfect is voor fans van Dragon Ball Z en Naruto. Zij zullen zeker tevreden zijn met de actie in deze serie, vooral omdat de gevechten zich niet altijd rond het hoofdpersonage concentreren in tegenstelling tot bijvoorbeeld Dragon Ball Z. Op deze manier wordt de kijker geconfronteerd met een hoger aantal verschillende technieken.

Evangelion: 1.0 You Are (Not) Alone
In 1995 kende animatiestudio Gainax succes met het Hideaki Anno project Neon Genesis Evangelion. Het project leverde een 26-delige televisieserie, twee films en vier manga's op. Het is echter niet genoeg voor Gainax, zij komen in samenwerking met Studio Khara met Rebuild of Evangelion.

Rebuild of Evangelion is een tetralogie van Evangelion films waarvan de eerste op 1 september 2007 in Japan debuteerde tot groot applaus van de fans en wij bekeken de film dan ook om een oordeel te vellen. De drie eerste films vormen een hervertelling van de Evangelion serie waarna de vierde voor een nieuwe conclusie moet zorgen. Op het eerste zicht lijkt het dan ook de moeite niet om de drie eerste films te bekijken, maar Anno laat verschillende hints vallen dat Rebuild of Evangelion meer is dan een vervolg. Verschillende theorieën die gebaseerd zijn op de nieuwe, toegevoegde scènes spreken zelfs over een vervolg, maar de kijker moet zelf zijn conclusies hierover trekken.

In You Are Not Alone leert de kijker Shinji Ikari kennen wat op dezelfde manier gebeurt als in de serie. Al snel vallen wel enkele veranderingen op, de volgorde van enkele scènes werd veranderd en anderen werden geschrapt. De scene waarin Eva-01 zijn eerste 'Berserker' kent, is bijvoorbeeld geschrapt. Veranderingen vind je bijvoorbeeld in het feit dat Sachiel het nummer 4 kreeg in plaats van drie en dat Misato niet langer verloren loopt in het GeoFront. Uiteindelijk verschijnen drie van de Angels in de film indien je Lilith niet meetelt. De gevechten tegen Sachiel, Shamshel en Ramiel verschijnen dus bijna onaangepast, enkel in het Ramiel gevecht zijn er meer scènes met gewone legertroepen aanwezig.

De volledige cast van de serie is teruggekeerd voor de film, alle stemmen klinken dus perfect. Ook de soundtrack is grotendeels bewaard gebleven. Enkel het intronummer Cruel Angel Thesis is geschrapt. Elk van de andere nummers is wel opnieuw gemengd zodat de soundtrack modern aanvoelt. Er is ook één nieuwkomer, het themanummer Beautiful World van Utada Hikaru. Dat nummer valt mee, maar lijkt op het eerste zicht niet ideaal voor deze film. Dat is dan ook spijtig. Qua uiterlijk is de serie wel volledig onder handen genomen, vele scènes die rechtstreeks uit Neon Genesis Evangelion zijn overgenomen, zien er nu scherper en beter uit. Ook enkele personages zijn aangepast, Ramiel bijvoorbeeld ziet er totaal anders uit.

Evangelion: 1.0 You Are (Not) Alone werd op de Tokyo International Anime Fair beloond met de Award voor Anime van het Jaar en die prijs verdiende de film zeker. De film bewaart de sfeer en de mysterie van het origineel, maar voegt daar ook vernieuwde 3D gevechtsscènes en nieuwe sterke muziek aan toe. Het mag duidelijk zijn, de Evangelion fan mag deze film niet missen. Het is een belangrijke aanvulling op hun collectie waarna het wachten op de volgende film kan beginnen. Die film moet het mysterie nog vergroten, want onder andere Unit-04, 05, 06, Adams, Lilin+ en een nieuw personage worden voorgesteld. Indien je de originele Evangelion niet hebt gezien, moet je die eerst bekijken.

Death Note Movie
In 2003 begon Tsugumi Ohba met de Death Note manga die in 2006 werd omgevormd tot een animatieserie. In hetzelfde jaar verscheen een aangepaste Live-Action film in de bioscoop. Doet Death Note Movie het ook goed of verbleekt de film in vergelijking met de serie?

In de film vindt de student Light Yagami een mysterieus schriftje met angstaanjagende krachten, een Death Note. Light wil later politiecommissaris worden, maar zijn teleurstelling in het Japanse rechtssysteem is groot. Hij neemt dan ook alles in zijn eigen handen en hij besluit de Death Note aan te wenden om de wereld te bevrijden van alle criminelen. Dit is een verschil tussen Light in de film en in de serie waar hij handelt uit verveling. Het versterkt zijn motieven echter alleen maar en maakt van de seriemoordenaar Kira nog meer een held dan een zuiver verveeld jong. De hele film wordt getoond vanuit het standpunt van Light, die zich al snel ontpopt tot een echte antiheld wanneer 's werelds bekendste detective L en de Japanse politiemacht hem proberen te stoppen.

Op dat moment begint een intellectueel steekspel tussen L en Light die in hun positie ongelofelijk verschillen, maar in principe dezelfde persoonlijkheid kennen. Beide personages worden ook sterk neergezet in de film. Light Yagami wordt vertolkt door Tatsuya Fujiware die in Europa enkel bekend is dankzij zijn hoofdrol in de Battle Royale films. Hij vertolkt beide personages echter perfect en onafhankelijk van elkaar. L aan de andere kant wordt gespeeld door de in Europa onbekende Ken'ichi Matsuyama die later de rol van Jealous vertolkte in de Death Note anime. De andere acteurs zijn ook grote onbekenden, maar ze doen het ook goed. Onder andere de acteerprestaties van Shiori, Naomi en Soichiro Yagami benaderen de prestaties van Light en L. Enkel de overdreven hartaanvallen halen de sfeer uit de film.

Death Note Movie volgt het verhaal van Death Note vanaf het moment dat Kira, Light met de Death Note, ten tonele verschijnt tot de komst van de tweede Kira. In tussentijd verloopt alles redelijk trouw aan de manga en de animatieserie, maar de rol van Shiori, de vriendin van Light, en Naomi, de verloofde van FBI agent Raye is sterk uitgebreid. Dit leidt uiteindelijk tot een epische scene in de film waarin Naomi en Light elkaar confronteren. Het einde hiervan demonstreert het acteertalent van Fujiware en de zieke geest van Kira. Op deze manier komt Light ook bij het onderzoeksteam, de stukken op de universiteit worden overgeslagen aangezien Light in deze film reeds op de universiteit zit. Dit verhoogt het tempo in de film die een tweetal uur duurt.

De muziek van deze film klinkt goed tot het einde wanneer Dani California begint te spelen tijdens de aftiteling. Dat nummer past, in tegenstelling tot bijvoorbeeld het themalied Manatsu no Yoru no Yume. In deze film is Dani California gelukkig het enige nummer dat compleet verkeerd klinkt. Een ander opvallend element in de film is de CGI, de film bestaat grotendeels uit gewone opnames, maar voor de Shinigami moest men natuurlijk CGI gebruiken. In deze film duikt alleen Ryuk op en hij lijkt perfect op zijn manga-uiterlijk. Hij steekt wel af ten opzichte van de omgeving waardoor het snel duidelijk is dat het maar CGI is. Deze had dus meer homogeen mogen zijn. Op gebied van CGI is nu eenmaal Hollywood kampioen.

De Death Note Movie is een belangrijk deel van de Death Note franchise en het is zeker de moeite om deze film te bekijken indien je genoten hebt van de serie. Beide volgen dezelfde lijnen, maar het verschil in de verhaallijn is groot genoeg om ervoor te zorgen dat je van beide kunt genieten zonder dat ze voorspelbaar worden. De film steekt niet in elkaar als de typische Hollywood film, maar dat is te wijten aan het verschil tussen Japanse en Westerse films. Kun je andere Japanse films zoals Battle Royale, Ringu of Ran niet uitstaan, dan is het natuurlijk de moeite niet om deze te bekijken.

Death Note: The Last Name
Death Note was anno 2006 een waar fenomeen in Japan, dat jaar begon de Death Note animatieserie op televisie en scoorde de franchise tweemaal in de bioschoop met Death Note Movie en Death Note: The Last Name.

Death Note: The Last Name begint bij het einde van Death Note Movie en duurt zo'n half uur langer dan zijn voorganger. De film duurt dus zo'n 150 minuten. Tijdens deze 150 minuten verschijnt een tweede Kira die moet bestreden worden door L en Light die ondertussen het onderzoeksteam heeft vervoegd. De film vereenvoudigt de verhaallijn van de tweede Kira sterk om het beter in beeld te brengen, maar in grote lijnen verloopt alles op dezelfde manier. Ook de geboorte van de derde Kira verloopt op dezelfde manier als in de serie. Enkel de naam ervan verschilt. In plaats van Yotsuba Corp is de derde Kira nu Takada, die in de manga door het leven gaat als de vijfde. Dit zorgt ervoor dat de strijd tegen de derde Kira een pak sneller verloopt.

Het belangrijkste element van de film is echter het einde wat in grote lijnen lijkt op het einde van de serie, maar met één verschil. Dit verschil zorgt ervoor dat het einde van de film beter past bij de franchise dan het echte einde. Dit einde geeft je ook een meer volwaardig gevoel, zeker wanneer je Ryuk nog een laatste keer ziet rondvliegen in de echte wereld. Het plot zorgt ook voor enkele mooie scenes. Soichiro, Light, L en Ryuk laten zich weer van hun beste kant zien. Demegawa, Takada en Misa-Misa weten echter niet dezelfde indruk te maken als in de serie. Deze film staat hierdoor op een lager niveau qua acteerprestaties dan het origineel, maar het plot maakt veel goed.

Qua muziek rekent Death Note: The Last Name opnieuw op de Red Hot Chili Peppers. In deze film gebruikt men zowel Snow als Dani California van de groep. In tegenstelling tot Dani California past Snow wel bij de film omdat het sneeuwt wanneer de Yagami familie de verjaardag van Light viert. De rest van de soundtrack doet het ook goed. Deze film bevat opnieuw CGI, een pak meer dan het origineel omdat deze film drie Shinigami bevat. Ryuk en Rem, die meer als een man dan een vrouw klinkt in deze versie, spelen een grote rol. Het is echter Jealous die het indrukwekkendste uiterlijk kent. Hij ziet eruit als een lappenpop en sterft een mooie dood. In vergelijking zien Ryuk en Rem er minder indrukwekkend uit.

Death Note: The Last Name is een belangrijke film voor de Death Note fan. Het veranderende einde is een einde dat elke fan moet bekijken omdat het minder uitgerekt is dan in de manga en de anime waar alles iets te lang aansleept. Bij de film verloopt het verhaal veel logischer en is de kans dat je het einde teleurstellend vindt kleiner. De acteurs achter Soichiro Yagami, Light, Ryuk en L leveren ook opnieuw prachtprestaties zodat de film opnieuw van hoog niveau is.

Bleach: Soul Society The Rescue Arc
De Bleach animatieserie van Kubo Tite en Studio Pierrot begon met de Agent of the Shinigami en de Sneak Entry Arc, twee verhaallijnen die zich uiteindelijk culmineerden in de Soul Society The Rescue Arc. Is deze Arc de moeite of loopt het verhaal af op een sisser?

Ichigo en zijn vrienden bevinden zich in Soul Society waar ze Rukia willen bevrijden. In dit seizoen concentreert de serie zich op de Shinigami van de Soul Society in plaats van Ichigo en co. Zij vormen nog steeds onderdeel van het verhaal en vechten mee in enkele gevechten, maar je leert enkel bij over de Shinigami. Je krijgt onder andere achtergrondinformatie over Rukia en haar rol in de dertiende divisie, over de ontmoeting van Renji, Kira en Hinamori, over het leven van Aizen, Gin, Kenpachi, Tousen en de andere Captains. Deze achtergrondinformatie wordt verduidelijkt via flashbacks die soms een volledige episode innemen. Daarnaast bevat de serie ook een compleet overbodige episode in Karakura Town en een nutteloze flashbackepisode op het einde. Deze afleveringen halen het tempo uit het verhaal.

Gelukkig is het plot zelf nog spannend en interessant genoeg. Daarnaast steekt dit seizoen vol met gevechten. In het vorige seizoen kwamen vooral zwakke tegenstanders aan bod, maar nu komen de echte krachtpatsers in actie. Praktisch alle kapiteins en vice-kapiteins nemen deel aan gevechten en je krijgt meer dan eens een Bankai aanval te zien. Ishida en Ichigo krijgen hun kans om te schijnen, Shunsui, Ukitake en Yamamoto tonen waarom ze bij de oudste kapiteins horen en Kenpachi komt nogmaals stoer uit de hoek. Op deze manier telt deze Rescue Arc een tiental gevechten, het ene wat langer dan het andere, die je aan je stoel kluisteren. Tegelijk kabbelt het verhaal rustig voort tot het in de laatste episodes tot een explosieve conclusie komt.

De serie introduceert geen belangrijke, nieuwe personages in dit seizoen en alle stemacteurs uit het vorige seizoen zijn teruggekeerd. Op dat gebied blijft de serie dus goed presteren. Ook qua muziek zit het goed, zeker nu 'Number One' met duidelijke lyrics wordt gezongen. Tijdens dit seizoen gebruikt het seizoen twee verschillende openingsnummers en twee eindnummers. Opener D-tecnoLife van UVERworld en eindnummer Happy People van Skoop on Somebody zijn terug in de eerste helft van het seizoen. D-tecnoLife klinkt nog altijd even goed als in het vorige seizoen en Happy People past nog altijd niet. Datzelfde kan gezegd worden over de nieuwe afsluiter Life van Yui wat te opgewekt is gezien de vele intriges waarmee The Rescue Arc gepaard gaat. De beelden overtuigen ook niet om de afsluiter te bekijken.

De nieuwe opener One Lone Flower (Ichirin No Hana) presteert gelukkig veel beter. Het nieuwe nummer is een pak duisterder dan zijn voorganger wat gezien de ontwikkelingen een perfecte keuze is. Dit wordt ook gereflecteerd in intro die spannende delen uit de serie toont. Het nummer van High and Mighty Color is dus zeker de moeite om te beluisteren en te bekijken. Dit nummer lanceerde de band in de animewereld, later werkte de groep mee aan Death Note: The Last Name, Gundam Seed en Darker Than Black. Episode 42 tot 63 zijn redelijk consistent qua grafische kwaliteit, enkele scènes zien er niet uit, maar in het algemeen doet Studio Pierrot het vrij goed. In dit seizoen evolueert de grafische stijl ook niet meer wat tevens goed is.

The Rescue Arc is de sterkste verhaallijn binnen het Bleach plot. Je krijgt over alle kapiteins achtergrondinformatie, het plot neemt verrassende wendingen en de gevechten zijn top. Enkel de flashback episodes leveren enkele dode momenten op. Dit wordt aangevuld met sterke muziek en goed in beeld gebrachte gevechten. De animekijker wordt in dit seizoen beloond met Bleach, fans van het genre moeten dit seizoen zeker volgen.

Death Note
In 2003 brachten de onbekende schrijver Tsugumi Ohba en Hikaru no Go tekenaar Takeshi Obata de manga Death Note op de markt. Het verhaal sleepte ons meer dan twee jaar mee waarna de manga door Madhouse omgevormd werd tot een animatieserie. Is deze moeite?

Death Note begint op het moment dat de jonge scholier Yagami Light een mysterieus notaboekje vindt. Het notaboekje beweert dat je iemand kunt doden door zijn naam erin neer te pennen. Uit verveling besluit hij de namen van enkele criminelen neer te schrijven. Geïnspireerd door hun dood besluit hij het recht in eigen handen te nemen, hij besluit alle criminelen van de wereld te laten sterven. Het sterven honderden criminelen gaat echter niet onopgemerkt voorbij, de 'goddelijke macht' Kira wint aan populariteit en 's werelds politiemacht verzamelt en besluit om het op te nemen tegen Kira. Ze maken echter geen kans tegen Kira zonder de hulp van de legendarische detective L. Deze doet niets liever dan de politie te helpen in hun zoektocht.

Dit is het begin van een kat en muisspel tussen L en Light waarbij ze beiden aandacht krijgen. Light en de Shinigami Ryuk die hem continu vergezelt, zijn de hoofdrolspelers, maar het zijn ware antihelden. Je wil dat hij sterft, maar aan de andere kant begrijp je zijn mening en wil je dat hij doorzet. Ondertussen steun je L en de politiemacht in hun strijd. Het wordt pas echt leuk op de momenten dat L en Light elkaar leren kennen. L verdenkt Light gedurende de hele serie, maar hij heeft toch zijn hulp nodig. Hierdoor ontstaat een unieke relatie tussen de twee. Ze worden zelfs elkaars beste vrienden en ze moeten samenwerken in hun strijd tegen de verschillende Kira's die opduiken.

In het kat en muisspel schakelen beide partijen namelijk allebei extra manschappen in om de andere te vernietigen. L krijgt onder andere de hulp van Watari, de FBI en enkele belangrijke criminelen, terwijl Light de hulp krijgt van een nieuwe Kira en diens Shinigami. Ze stellen allebei uitgebreide plotten op die interessante zijn om te volgen. Dit zorgt ook voor enkele epische scènes zoals de scène waarin Light en L tennis spelen tegen elkaar, of de scène waarin de tweede Kira opduikt. Het eerste dertigtal episodes van de 37 leveren je een spannend, realistisch verhaal. Het begint echter belachelijke proporties aan te nemen naar het einde toe. Op dit moment wordt het steekspel tussen Light en de politie meer een gokwerk dat onnavolgbaar is.

De vormgeving en de stemmen zijn exact wat je zou verwachten op basis van het karakter van de personages. Light klinkt en ziet eruit als de stoïcijnse intellectueel die hij is, L is de perfecte rare kerel, Matsuda de impulsieve, jonge politieagent en Ryuk en Rem klinken perfect angstaanjagend en zien er ook zo uit. De cast bestaat grotendeels uit bekende Japanse stemacteurs. L wordt bijvoorbeeld vertolkt door Kappei Yamaguchi, die eerder InuYasha speelde, en Mamoru Miyano (Light) speelde Kiba in Wolf's Rain. De cast is misschien bekend, maar ze klinken echter uniek en je zult genieten van hun prestatie. Naast de vormgeving van de personages zijn de animaties ook vloeiend, wat opvalt in de eerder genoemde tennisscène of de scène waarin Light rustig chips zit te eten.

De serie wordt begeleid door verschillende, belangrijke nummers. De afsluiter en opener worden in de eerste negentien episodes geleverd door Nightmare, hun opener heet the World en de afsluiter heet Alumina. the World is een nummer dat de strijd tussen Light en L perfect weergeeft. Het nummer wordt begeleid door een stijlvolle video. De afsluiter zette deze stijl verder met een nummer dat vergelijkbaar klinkt. De twee spelen goed op elkaar in. Zij worden in episode 20 vervangen door twee nummers van Maximum the Hormone. What's Up, People? is een complete stijlbreuk met zijn voorganger. Dit is tevens een nummer met lyrics en een surrealistische intro die niet iedereen zal smaken. De stijl van intro blijft ook voor de afsluiter hetzelfde, maar het nummer is minder controversieel. Dit zal iedereen wel smaken.

De rest van de serie bevat ook enkele memorabele nummers, de aanschaf van de soundtrack kan in dit geval wel de moeite zijn. Vooral in episode 25 (Misa no Uta) en aan het einde van episode 37 (Coda) spelen er adembenemende nummers die een totaal andere sfeer creëren dan de anders nummers, maar toch in de serie passen. Dat is een kracht van de serie. Death Note is een van die zeldzame series waarop weinig aan te merken valt en die iedereen moet bekeken hebben. Ohba heeft een sterke manga geschreven waar Madhouse dan een mooi grafisch laagje heeft overlegd. Daarna voegden ze er een excellente soundtrack aan toe om zo de beste animatieserie van de laatste jaren te vormen.

Bleach: The Bount Arc
Na een uiterst succesvol verhaallijn in Soul Society liep de Bleach animatieserie bijna gelijk met de manga. Studio Pierrot werd gedwongen om filler te introduceren. Ze besloten een enkele verhaallijn als filler te gebruiken. The Bount Arc is het eerste deel van de filler.

Het begint met de introductie van de eerste drie vijanden in het eerste vijftal episodes. Dit levert geen goede gevechten op, er wordt vooral over en weer gelopen en oeverloos gediscussieerd. Deze drie vijanden blijken niet eens de echte vijanden te zijn, je hebt dus vijf episodes nutteloos gekeken. De vijanden worden zelfs snel gedegradeerd tot hulpjes van Ichigo in de stijl van Kon. Zij zullen je gedurende de hele Arc op stomme opmerkingen trakteren. Ook tijdens de mangagerelateerde episodes komen ze terug om de actie te breken en te verpesten. Cloud, Ririn en Nova zijn namelijk allesbehalve interessant. Hun krachten zijn wel leuk, maar ze gebruiken ze ongelofelijk dom. Het ergste is dat Ichigo, Renji en de anderen geen kans maken tegen hun. Hun vindingrijkheid hier staat in scherp contrast met de snelheid waarmee ze later continu worden verslagen. Eén van de vijanden verslaat hen alle drie in een vijftal seconden.

De echte vijanden zijn op dat gebied iets beter. Reeds in de eerste episodes wordt er gehint dat Ririn en co niet de echte vijanden zijn, maar ze worden pas formeel na vijf episodes geïntroduceerd als de Bount. Deze Bounts zijn vampiers die je ziel opzuigen in plaats van je bloed. Het resultaat blijft echter hetzelfde. Je gaat namelijk dood dus moet Soul Society in actie treden om de Bount tegen te houden. Ze worden hierbij geholpen door Ichigo, Ishida die een belangrijke rol in de Arc speelt en de anderen. Tijdens de serie krijg je zo'n tiental Bount te zien die elk vechten met hun poppen. Deze poppen maken deel uit van hun ziel en zijn hun voornaamste wapen. Studio Pierrot gaf hen hoofdzakelijk Duitse namen zoals de Arrancar Spaanse aanvallen hebben, maar de naamgeving is niet consistent. Sommige poppen hebben gewoon niets betekende Japanse namen wat de sfeer verpest.

Dat is eigenlijk niet het ergste. Het grootste probleem is het feit dat het plot gedurende dertig episodes continu verandert. De ene episode willen ze Hueco Mondo binnenvallen, de volgende episode trekken ze naar Soul Society en nog een andere willen ze duizenden poppen tot leven wekken om een stomme reden. Hierdoor geef je uiteindelijk niets meer om het verhaal en de vijanden die maar niet dood willen gaan. De meerderheid van de vijanden in de Arc sterft omdat ze werden verraden door hun medebroeders en niet omdat ze verliezen van Ichigo en co. De rest ontsnapt uit elk gevecht om in de volgende Arc nog lastig te doen. Je wordt dus geconfronteerd met tientallen gevechten die geen nut hebben omdat de uitslag weinig verandert aan het verhaal. Het verwijt dat niemand in Bleach sterft, wordt reëler met deze Arc. Twee doden op een dertigtal gevechten is geen prestatie om trots op te zijn.

Het plot wordt tevens aangevuld met flashbacks over personages die ons nooit iets konden schelen. Medelijden met Kariya of Koga gaan we namelijk niet krijgen, zelfs niet met melige flashbacks over hun gevallen kameraden. Het feit dat ze graag Quincy uitmoorden helpt niet echt om hen graag te hebben. Het is ook grappig dat de Bount alles weten over de gebeurtenissen in Soul Society, maar de reden hiervoor wordt nooit uitgelegd. Ze lijken het ook niet raar te vinden dat Ichigo lange tijd zijn Bankai niet gebruikt, ondanks het feit dat ze wel weten tegen wie hij gevochten heeft. Dit maakt de gevechten ook een pak saaier, hij moet zijn Bankai opnieuw leren uit schrik voor Hollow Ichigo. Gelukkig zijn er de grappige scènes met Asano, Ganju en Hanatarou. Deze zijn de eerste vijf keer grappig. Daarna begint het vervelend te worden. Spijtig genoeg moet je er dan nog een twintigtal overleven.

De verhaallijn introduceert vele nieuwe personages en over hun stemmen valt weinig slecht te zetten. Hun ontwerpen zien er dom uit, maar ze klinken goed. Dit geldt ook voor hun poppen. Met personages als Ho en Ban kan het je echter niet schelen dat hun stem goed klinkt, zelfs zijn ze zo oninteressant als de pest. Met de muziek gaat het iets beter. De Arc gebruikt vijf verschillende muzieknummers, twee openingsnummers en drie afsluiters. De eerste elf episodes wordt One Lone Flower (Ichirin No Hana) gebruikt dat nog steeds goed klinkt, maar niet verbonden is met deze verhaallijn. Daarna wordt overgeschakeld op Tonight, Tonight, Tonight van Beat Crusaders wat een nummer met mislukte Engelse teksten is. De bijbehorende intro steekt echter goed in elkaar. In deze intro kun je stijlvolle beelden van de verschillende personages zien. Enkel het Bount deel is minder stijlvol. Dit is gelukkig maar een kort stukje.

De serie heeft drie afsluiters in deze periode. De eerste is doodsaai met Ririn, Nova en Cloud in de hoofdrol. Het nummer heet My Pace en het is allesbehalve een goede tempo. Samen met de nieuwe intro wordt Fireworks (Hanabi) geïntroduceerd dat een leuk klinkend liefdesliedje is dat vooral de vrouwen van Soul Society toont. Aan het einde van de Arc wordt er overgeschakeld naar Moving!! van Takacha. Dit is een eenvoudig nummer dat lekker weg bekt. The Bount Arc is uiteindelijk in vergelijking met bijvoorbeeld de Naruto filler van hoge kwaliteit, maar in vergelijking met het niveau van de vorige Bleach Arc schiet The Bount Arc zwaar tekort. Het plot kent teveel slechte wendingen, de gevechten zijn niet belangrijk genoeg en je voelt totaal niet mee met de personages. Het is beter om deze dertig episodes over te slaan, zeker omdat dertig episodes er twintig te veel zijn voor dit plot.

Bleach - Bount Assault on Soul Society Arc
Na de Soul Society Arc liepen de Bleach manga en animatieserie bijna gelijk. Studio Pierrot besloot daarom een zelf verzonnen verhaallijn te gebruiken in de serie. Deze verhaallijn is opgedeeld in twee delen, de Bount Arc en de Bount Assault on Soul Society Arc die we nu onder de loep nemen.

In deze Arc vallen de Bount Soul Society aan na hun voorbereidingen in de vorige. Met de kracht van de Spirit Particles die ze kunnen absorberen neemt hun kracht toe wat hen nog gevaarlijker maakt. Het is dan ook grappig dat ze in gevechten nu minder de overhand halen dan in de vorige Arc. Ichinose die in de vorige Arc iedereen met gemak kon verslaan, wordt in deze dan weer probleemloos verslagen door Kenpachi. Hij laat wel een betere indruk na dan de meeste Bount, hij levert namelijk een gevecht dat niet saai is. Dat gevecht wordt ook leuk weergegeven, op een gegeven moment verandert alles naar zwart-wit. Koga, Yoshi en de andere Bount vechten op identiek dezelfde wijze als in de echte wereld en je bent dan ook blij dat ze snel sterven.

Deze Arc wordt geplaagd door dezelfde problemen als de vorige qua plotwendingen. Het plot verandert enkele malen in een totaal andere richting die iedereen van zijn spoor gooit. Kariya lijkt er een specialiteit van te maken om alles en iedereen te misleiden, tot zijn eigen Bount toe. Het begint met de vernietiging van enkele gebouwen in Seireitei waarna de Bount Soul Society willen binnenvallen met hulp van enkele gewone zielen. Uiteindelijk blijkt Kariya gewoon op zoek naar een soort krachtbom die hem onstabiel, maar veel sterker maakt. Hij lijkt hiervan echter alleen tegen Koga gesproken te hebben. Ondertussen zitten de krachtpatsers van Soul Society in het wilde weg rond te lopen tot ze per ongeluk een Bount tegenkomen. Dit zorgt opnieuw voor saaie momenten vergelijkbaar met de eerste episodes in de vorige Arc.

In deze Arc wordt ook Ran'Tao geïntroduceerd, de persoon die verantwoordelijk is voor de Bount en ze is de enige nieuwkomer. Qua uiterlijk is ze een zwakke kopie van Yoshino met identiek dezelfde stem. Haar personage is ook weinig interessant, de helft van de tijd slaapt ze en het grootste deel van haar kracht is geblokkeerd. Ze betekent dan ook weinig in de vele Bleach gevechten. Dit personage had gerust weggelaten mogen worden. Dat geldt eigenlijk ook voor de drie minder belangrijke Bount. Hun rol was uitgespeeld voor men Seireitei binnendrong. Ze mochten gerust sterven in hun eerste gevecht, enkel de oude Bount krijgt een interessant gevecht binnen Seireitei. De hoeveelheid onbelangrijke, anonieme personages die opduiken is ook alarmerend. Zij zien er namelijk niet uit en blijven meestal gedurende vijf seconden in beeld.

Het laatste openingsnummer uit de vorige Arc wordt in deze bewaard. Tonight, Tonight, Tonight wordt uiteindelijk zes episodes lang gebruikt. Dan wordt het vervangen door het fantastische Rolling Days van Yui dat vooruit blikt naar de Arrancar Arc met verschijningen van Hollow Ichigo en Aizen. Yui leverde eerder het eindthema Life, maar nu past haar nummer wel bij de serie. Qua afsluiter wordt Moving!! gebruikt in de eerste episodes waarna overgeschakeld wordt op Baby It's You van June. Dit is een nostalgisch klinkend nummer dat je een speciaal gevoel meegeeft. Echt memorabel is het niet, maar op de stukken Engels na klinkt het goed. Bij de laatste episodes worden de filmpjes in de intro en de afsluiter vervangen door beelden uit Bleach: Memories of Nobody. Tijdens episode 106 wordt ook een prachtig en inspirerend nummer gebruikt tijdens de episode zelf.

De animatiestijl is consistent met die van de vorige seizoenen in deze Arc. Dat betekent dus de typische stijl van animatieseries die aangevuld worden met enkele 3D stukken indien er langere loopscènes zijn. Dit geeft een leuk effect, maar wordt in de Arc te veelvuldig gebruikt. Dat is echter maar een klein minpunt in een Arc die geplaagd wordt door belangrijkere minpunten. Betekenisloze gevechten, stomme personages, overbodige flashbacks. Ze worden allemaal gebruikt om de verhaallijn artificieel te verlengen. De negentien episodes hadden gemakkelijk kunnen teruggebracht worden tot tien episodes zonder de overbodige gevechten, zeker wanneer je de tussenkomsten van de naamloze Shinigami en de zielen weglaat. In zijn huidige vorm is de Bount Assault on Soul Society simpelweg de moeite niet waard.

Bleach: The Arrancar Arc
Bleach startte na de Soul Society Arc een fillerserie van zo'n vijftig episodes in de vorm van The Bount en de Bount Assault on Soul Society Arc. Na deze twee is het tijd om terug te keren naar de verhaallijn van de manga met Bleach: The Arrancar Arc.

The Arrancar Arc begint met een vredig en levendig dagje in de school van Karakura Town. Daar verzamelen onze hoofdrolspelers zich voor een rustige lesweek, maar niet alles is vredig. De introductie van de nieuwe student Shinji Hirako. Op het eerste zicht geen abnormale gebeurtenis tot je ziet dat hij regelmatig ondersteboven in de lucht staat. Hij is dan ook redelijk speciaal en de perfecte persoon om Ichigo te helpen met zijn probleem. Al snel duiken de Grand Fisher en enkele andere krachtige Hollow op in Karakura, wat het perfecte moment is voor Kurosaki en Uryuu om terug in actie te schieten. Het levert ons enkele verrassende onthullingen en vervelende scènes met Ririn, Nova en Cloud op. Deze sterke Hollow zijn echter niets vergeleken met wat de rest van de Arc qua vijanden te bieden heeft.

Aizen heeft de afgelopen maanden de tijd gehad om orde op zaken te stellen in Hueco Mondo, een periode die hij gebruikt heeft om de eerste Gillian, Vasto Lorde en Adjuchas om te vormen tot Arrancar met Urahara's uitvinding. Twee van deze Arrancar komen op opdracht van Aizen naar de Aarde. Dit luidt het begin in van de Arrancar Arc waarin de Aarde driemaal wordt aangevallen door de machtige wezens uit Hueco Mondo. Het is ook het begin van een langdurig verblijf van Hitsugaya, Ikkaku, Yumichaka, Matsumoto, Renji en Rukia op Aarde in. Zij duiken op om Ichigo te helpen in de strijd tegen de Arrancar want Ishida is zijn krachten kwijt, Chad is te zwak en Orihime kan niet aanvallen. Gelukkig worden deze factoren ook aangepakt in deze verhaallijn. Zij raken op tijd klaar om een grote rol te spelen in de volgende.

De Arrancar Arc is een Arc die in zijn vijf eerste episodes het verhaal snel vooruithelpt. Nieuwe personages worden geïntroduceerd, oude personages krijgen een nieuwe rol. Het gaat snel vooruit zodat men zich in de rest van de episodes kan concentreren op de introductie van de nieuwe vijanden en de introductie van Aizen's nieuwste plan. Het levert ons een pak nieuwe gevechten op, de Vizards nemen het op tegen Ichigo, Hitsugaya en zijn team moeten volop vechten, Ikkaku sterft bijna en zelfs Urahara wordt bijna verrast in de strijd. The Arrancar Arc is op en top Bleach met weinig zwakke momenten. De inmenging van de filler personages is vervelend, maar hun rol verkleint stelselmatig naarmate het verhaal vordert. De nieuwe filler tussen episode 128 en 137 is echter een ramp. De verhaallijnen hier zijn erger dan in de Bount Arc.

The Arrancar Arc brengt vele nieuwe personages met zich mee en deze kunnen natuurlijk niet allemaal lekker klinken. Shinji, Hiyori en GrimmJow passen echter perfect. Enkele van de Vizard en de minder belangrijke Arrancar klinken saai, maar zij spelen geen grote rol. De filler personages aan de andere kant klinken vervelend en zien er ook zo uit. Tijdens de eerste episodes is ook een grafische aanpassing gebeurd, het bloed is vervangen door speeksel. Gelukkig duurt deze censuur maar enkele episodes. In deze Arc gaat muziek ook een grote rol spelen tijdens de gevechten. De rol van Number One uit de eerste Arcs wordt hier aangevuld door Spaanse mariachi muziek. Het openingsnummer Rolling Days werd bewaard voor de eerste episodes. Het mag dan misschien wel een liefdesliedje zijn, maar Rolling Days heeft de juiste beat te pakken voor Bleach.

Met de start van deze Arc krijgt Bleach wel een nieuw eindthema (Cherry Blossom Weather) dat misschien teveel verraadt van de eerste episodes. De beelden die hierbij getoond worden zijn ook weinig actievol, wat logisch is aangezien het gaat om een lied dat draait rond liefde en vriendschap. Na elf episodes wordt overgeschakeld op Alones van Aqua Timez als openingsnummer en Tiptoe van Ore Ska Band. Alones is een redelijk saai liefdesnummer met een introfilmpje dat veel van de volgende Arc verraadt. De afsluiter is qua muziek zo mogelijk nog slechter, maar scoort wel punten omdat de verschillende Bleach personages in stijlvolle kledij verschijnen en er op die manier altijd goed uitzien. Dat afsluitingsnummer wordt later vervangen door Bitter Orange na een extra elf episodes van Chatmonchy. Dit is een leuk liefdesnummer met iets te luide drums.

De Arc die loopt van episode 110 tot episode 143 is één van de kortere verhaallijnen in Bleach, maar het is ook een krachtige met veel plotvooruitgang. Het is enkel vervelend dat een belangrijk deel van de Arc wordt ingenomen door de filler. Buiten de filler op Naruto niveau steekt het namelijk perfect in elkaar. Je volgt dus best de niet filler episodes en de rest laat je aan de kant staan. De Spaanse muziek die gebruikt wordt voor de Arrancar, is een leuke aanpassing om ervoor te zorgen dat er een gemeenschappelijk thema is tussen de verschillende Arrancar. Enkel de liedjes die de episodes openen en sluiten stellen teleur in deze Arc. Dat is een verrassing aangezien muziek een sterk punt van de serie is.

Naruto Shippuuden: Rescue Gaara Arc
In de Naruto manga vond er een tijdsprong van 2,5 jaar plaats. De animatieserie duidt de tijdsprong aan door de naam van de serie te veranderen in Naruto Shippuuden. Shippuuden begon met de Rescue Gaara Arc. Wij keken of deze een succes werd.

Shippuuden begint met een mysterieuze introductie waarin Naruto en Sakura Sasuke zoeken en vinden. Acht minuten later, na de nodige flashbacks, kan de show echt beginnen. In een schetsend getekende introfilmpje worden we getrakteerd op de nieuwe uiterlijken van de oude Naruto personages met op de achtergrond Hero's Come Back van nobodyknows+. Dit blijft gedurende 30 van de 32 episodes van deze verhaallijn het intronummer. Dit rocknummer is een goede keuze om Naruto mee te beginnen en brengt je direct in de juiste sfeer. Na de intro en de flashforward naar de scène met Sasuke kan Shippuuden echt beginnen. Langzaamaan worden we terug in de Naruto sfeer gebracht met Konohamaru. Hij is bezig met een missie als Genin die de eerste missie van Naruto weerspiegelt. Het is een gezellige terugkeer naar de wortels van de serie: missies.

Tijdens deze missie komen Naruto en Jiraiya terug in Konoha na een afwezigheid van 2,5 jaar. De eerste episode wordt vooral gebruikt om Naruto iedereen te laten ontmoeten. Zo kunnen we zien dat Sakura de kracht van Tsunade heeft geërfd en dat Hinata nog altijd even verlegen is. Naruto en Konohamaru demonstreren hun nieuwe perverse technieken en het leven draait rustig verder op een gemoedelijk achtergrondgeluid. De eerste dagen in Konoha zijn vredig, maar in Suna worden de grondslagen voor de Arc gelegd. De twee kunstenaars van Akatsuki vallen de stad aan op zoek naar de Ichibi, één van de demonen die ze willen veroveren. Er is maar één probleem: Gaara moet sterven zodat zij de Ichibi kunnen veroveren. Naruto, Rock Lee en het land Sand zien dit liever echter niet gebeuren. De actie kan beginnen en Akatsuki krijgt felle tegenstand.

In deze eerste Arc zijn er dus de nodige spannende gevechten. Gaara versus Akatsuki, Team Gai versus Akatsuki en Deidara versus Kakashi en Naruto zijn leuke gevechten die bijna perfect zijn neergezet. De andere gevechten zijn te lang gerokken, wat vooral opvalt bij het tweede gevecht van Team Gai. Dit gevecht bestaat bijna alleen uit staarscènes en overbodig gepraat. Ook Sakura haar gevecht wordt op deze manier gespekt. Gelukkig zijn de drie leukste gevechten sterk neergezet waardoor ze aangenaam zijn om te bekijken. De andere gevechten hebben ook enkele goede scènes, maar zijn niet leuk om volledig opnieuw te kijken. De dubbele afleveringen worden in Shippuuden regelmatig onderbroken door filmpjes die de vierde muur onderbreken. Dit is leuk voor de Japanse kinderen die naar de serie kijken, maar zijn compleet overbodig voor de Westerse kijker.

De serie snijdt in deze eerste Arc enkele belangrijke thema's zoals vriendschap, doorzettingsvermogen en moed opnieuw aan. Naruto heeft ook opnieuw de kracht om de harten van andere mensen te verzachten zoals bij Neji en Gaara in het origineel. Qua sfeer ligt het dus niet ver van de originele Naruto wat ideaal is aangezien de laatste honderd episodes van Naruto hiervan afweken. Ook wederkerende grappen uit het origineel zoals Kakashi die continu te laat komt en Icha Icha Paradise leest, en Sakura die Naruto in elkaar slaat bij een foutieve opmerking, zijn terug. Verbeterd ten opzichte van het origineel is de animatie, deze is een pak standvastiger dan in het origineel. Het is nog steeds niet de top, maar er zijn niet langer foutieve episodes bij. Enkel de goede animatiestudio's van het origineel zijn bewaard.

De episodes worden in de eerste afleveringen afgesloten met Shooting Star van Home Made Kazoku dat terugblikt op Naruto zijn leven en de vriendschap met Sasuke met schattige tekeningen van de twee. Het is een gepast lied om Shippuuden mee te starten. Na achttien episodes wordt overgeschakeld op Path ~ To You All. Deze afsluiter toont het leven van Naruto en co. in mangastijl moesten ze in een gewoon dorp leven. Het lied zelf is weinig speciaal, maar de beelden zijn de moeite. Later wordt bij episode 31 Kimi Monogatari als afsluiter gelanceerd en Long Shot Party als opener. Deze laatste klinkt zeer goed ondanks zijn gebroken Engels. De afsluiter Kimi Monogatari is een grappig nummer dat je zeker eenmaal moet bekijken. Het is namelijk heel leuk gevonden, en het is misschien een beetje spijtig dat men geen verschillende versies heeft. Tijdens de episodes wordt nu ook meer de nadruk gelegd op muziek. De introductie van de Akatsuki gebeurt op redelijk bombastische muziek, muziek die niet slecht past bij iemand zoals Sasori, zeker niet met zijn zware stem. Ondanks de tijdsprong zijn de stemacteurs hetzelfde gebleven wat zeker een positieve eigenschap is. De nieuwe stemmen, die van Chiyo, Sasori en Deidara, klinken ook goed

De Rescue Gaara Arc is een leuke manier om opnieuw bekend te raken met Naruto. Je leert de personages in hun Shippuuden vorm kennen, je ziet enkele leuke gevechten en je ziet hoe Akatsuki hun plan eindelijk in werking schiet na bijna drie jaar stilgelegen te hebben. Tussendoor is er misschien iets te veel filler met Team Gai en Temari, maar dat vergeef je hen. Studio Pierrot heeft nu eenmaal twee jaar lang filler gemaakt voor Naruto. Dat is moeilijk af te leren, het verpest wel de sfeer van enkele episodes. Dat zorgt ervoor dat Naruto Shippuuden enkel voor Naruto fans interessant is. Nieuwe fans trekken ze hier mee niet aan aangezien het niveau van de eerste Naruto Arc niet bereikt wordt, maar qua elementen wordt hij wel stevig nagebootst. Onder andere de emotionele eindscène wordt iets zwakker overgedaan.

Naruto Shippuuden: Rescue Sasuke Arc
Naruto Shippuuden begon in stijl met de Rescue Gaara Arc, een Arc die Sakura en Naruto een tip opleverde over de locatie van Sasuke. Kan Naruto Shippuuden op niveau blijven tijdens de zoektocht naar Sasuke of zakt het niveau terug in?

In de vorige Arc vermeldde Sasori dat hij een afspraak had met een spion bij Orochimaru, wat de ideale gelegenheid is voor Sakura en Naruto om op zoek te gaan naar Sasuke. Kakashi is echter uitgeteld en een nieuwe dreiging, Danzou, duikt op om te verhinderen dat Naruto de stad verlaat zonder begeleiding van enkele, sterke ninja's. Om deze reden worden Yamato en Sai toegevoegd aan Team 7. Samen trainen ze en ontmoeten ze de spion van Sasori die een oude bekende blijkt te zijn. Deze oude bekende blijkt echter geen perfecte spion te zijn want hij wordt achtervolgd door niemand minder dan Orochimaru wat leidt tot één van de meest grootschalige gevechten in de serie.

Qua inhoud herhaalt Rescue Sasuke magertjes de inhoud van de vorige Arc. De thema's vriendschap, doorzettingsvermogen en Naruto's gave om mensen te veranderen komen wel nog aan bod, maar spelen amper een rol. Enkel Sai wordt beïnvloed deze factoren, maar spijtig genoeg is zijn personage zo ontwerpen dat je hem liever ziet als een lul dan als een trouwe bondgenoot van Naruto. Het feit dat deze gave ook niet werkt op Sasuke die verder leeft op zijn haat jegens Itachi, helpt deze thema's ook niet. Naruto die strijdt om deze thema's, wordt in het indrukwekkendste gevecht van deze verhaallijn verleid door wrok in plaats van vriendschap. Op deze manier worden de thema's dus om zeep geholpen.

Daarnaast gebeurt er niet veel in deze Arc, maar toch haalt men er 21 episodes uit. Hiervoor heeft men veel nutteloze scènes toegevoegd die tonen hoe verschillende personages reageren op aanvallen tijdens gevechten. Dit brengt Naruto terug naar de goede oude tijd van Dragon Ball Z waar vijf minuten soms een eeuwigheid lijken. Een groot deel van de tijd wordt ook gevuld met de flauwe, kinderlijke opmerkingen van Sai over Naruto, Sakura en Sasuke die meestal gevolgd worden door een overdreven reactie van Naruto en Sakura. Het eindfilmpje is hier een goede parodie op omdat het zo kort is. In de serie zelf gebeurt het te vaak. Gelukkig is dit de laatste Arc waar het echt gebeurt.

Qua verhaal en sfeer stelt de Rescue Sasuke Arc dus maar weinig voor, maar de animatie bereikt wel nog een goed niveau. Vooral de aanvallen van Sai zijn leuk vormgegeven. Aan de andere kant zijn de scènes aan het einde van de Arc in de basis van Orochimaru nogal herhalend. Je ziet continu dezelfde omgeving waar enkele personages doorlopen. De stemmen zijn gelukkig een pak standvastiger, het is leuk om de stem van Sasuke nogmaals te horen en de in Amerika geboren Satoshi Hino vervult de rol van Sai zeer goed. Sai klinkt echt emotieloos en hatelijk. De stem van Yamato, Rikiya Koyama, is een pak meer ervaren, maar klinkt niet op zijn plaats. Het is wennen aan zijn stem.

De muziek doet het ook goed. Long Shot Party wordt als intro gebruikt. Het nummer heeft irritant Engels, maar is leuk om te beluisteren. De afsluiters zijn Kimi Monogatari wat geen slecht nummer is voor deze Arc en Mezamero! Yasei vanaf het midden van de Arc. Dit nummer van Matchy With Question? klinkt niet en de bijbehorende beelden lijken meer op fangemaakte tekeningen dan iets professioneel. Met één leuk gevecht, veel oeverloos staren en een teleurstellend einde met de vorige Rescue Sasuke Arc in het achterhoofd is deze Arc een grote teleurstelling. Naruto wijkt af van de basisprincipes die de serie grootgemaakt hebben. Studio Pierrot en Kishimoto moeten eens goed nadenken om ervoor te zorgen dat de Naruto trein niet ontspoort want anders zouden ze een pak geld kunnen mislopen.

FullMetal Alchemist
Square-Enix en Sony zijn twee stevig verbonden bedrijven, in 2003 mocht Sony dochterbedrijf Aniplex Square-Enix's manga FullMetal Alchemist dan ook omvormen tot een animatieserie in samenwerking met animatiestudio Bones.

FullMetal Alchemist speelt zich af in een alternatieve wereld waarin de alchemie een belangrijke tak van de wetenschap is. De serie volgt het verhaal van de Elric broers, twee jonge alchemisten die na de dood van hun moeder experimenteren met krachten van de natuur die ze beter met rust lieten. Alphonse verliest zijn lichaam en Edward verliest een arm en een been. Ze willen nu hun lichaam herstellen waarvoor ze op zoek moeten naar de Philosopher's Stone. Deze steen heeft ongelofelijke krachten en kan de wetten van de natuur schijnbaar negeren. Tijdens de 51 episodes van de serie zoeken ze de steen en ontdekken ze diens geheimen. In hun zoektocht zijn ze echter niet alleen, ze krijgen de hulp van jarenlange vriendin Winry die gedoemd is om de vriendin van Edward te worden.

Ze kruisen ook het pad van het regeringsleger dat geleid wordt door allerlei grootse alchemisten. Edward besluit zelfs om toe te treden tot dit leger wat hem de titel 'FullMetal Alchemist' oplevert. Ze raken bevriend met andere alchemisten en soldaten zoals de grappige publiekslieveling Hughes, de Strong Arm Alchemist Armstrong en de Flame Alchemist Roy Mustang. Zij spelen elk hun rol in de zoektocht naar de steen en in hun strijd tegen het grote kwaad dat de wereld van FullMetal Alchemist bedreigt. Het geheim achter de Philosopher's Stone blijkt nogal verschrikkelijk te zijn en het wordt beschermd door een groep onmenselijke wezens: de Homunculi. Dit zijn zeven wezens die genoemd zijn naar de zeven hoofdzonden en die ook geboren zijn uit deze zonde en eraan lijden. Envy is continu jaloers en Gluttony kan niet stoppen met eten.

FullMetal Alchemist is een serie die enkele serieuze thema's gebruikt. Religie, alchemie, wetenschap , de dood en de eindige kracht van deze gebieden wordt aangesproken in een serie die met momenten deprimerend kan worden. Op een gegeven moment wordt zelfs de verkrachting van een hoofdpersonage geïmpliceerd, een verkrachting die volledig ongestraft gebeurt. Verschillende personages hebben tevens zware fouten gemaakt in het verleden, fouten die ze nog altijd meedragen. Het lijden van Alphonse en Edward is hierbij maar het begin. De personages moeten echter leren leven met hun fouten en ze doen dit elk op hun eigen manier. De serie laat echter wel ruimte voor een grap. Een terugkerende grap in de serie is de lengte van Edward, hij is een pak kleiner dan zijn broer en wordt vaak beledigd. Edward begint dan altijd te overdrijven.

De serie is gebaseerd op de gelijknamige manga, maar na de introductie van Greed beginnen de verhalen van beide sterk van elkaar af te wijken omdat de manga maar traag verschijnt. Onder andere de geboorte van de Homunculi en de positie van Hohenheim verschilt sterk in beide series. Beide verhalen zijn de moeite en het verhaal van de serie steekt stevig in elkaar. Pas naar het einde toe begint het verhaal in de animatie rare kronkels te vertonen. Men had het einde op een betere manier kunnen afhandelen, maar het grootste deel zit dit op een hoog niveau. Ook de personages met elk hun eigen stijl zitten goed in elkaar. Lust, Greed en Gluttony zijn echt leuke personages. Wrath, Shou Tucker en in mindere mate Sloth zijn zowat de enige belangrijke personages die irritant worden.

Het eerste eindnummer (Melissa) klinkt opmerkelijk vrolijk voor de serie. Het lied draait rond het overwinnen van het verdriet en de liefde die erna komt. De bijbehorende video toont de reis van Alphonse en Edward met hun bedreigingen en blikt regelmatig terug op Winry die thuis moet wachten op haar Edward. Dit nummer wordt na de eerste episode gepromoveerd tot het openingsnummer van de serie. Het is niet geheel gepast voor een serie zoals FullMetal Alchemist, maar de bijbehorende beelden zijn wel goedgekozen. Na de eerste episode wordt Indelible Sin de nieuwe afsluiter tot episode 13. Dit redelijk kort nummer gaat over de twee broers, hun relatie en hun zonde. Het is een mooi nummer dat de inhoud van de serie benadrukt in de teksten. Het nummer blijft daarbij lang je in je geheugen hangen.

Na dertien episodes wordt overgeschakeld op Ready Steady Go van L'Arc en Ciel. Deze heeft goede beelden voor de intro, maar de basstem is iets te zwaar om het nummer tot zijn recht te laten komen. Tobira no Moku wordt tegelijk gebruikt als afsluiter. Deze toont beelden uit de jeugd van Ed, Winry en Al op het geluid van een liedje dat zelfverbetering promoot. Na de fantastische episode 25 wordt in episode 26 overgeschakeld op nieuwe nummers. Undo van Cool Joke en Motherland van Crystal Kay zijn twee weinig memorabele nummers die goed bij de show passen en waarvan de beelden top zijn. Cool Joke's Undo is wel een meezinger en door zijn beelden de moeite waard om te blijven bekijken. Motherland aan de andere kant laat je één keer passeren waarna je naar de volgende episode springt.

Bij episode 42 wordt opnieuw gewisseld. Dit nieuwe openingsnummer Rewrite van Asian Kung Fu Generation ligt in de lijn van het vorige met ongeziene gevechten uit de serie en goede muziek op een beat die doet denken aan Haruka Katana van Naruto. Het nieuwe einde I Will van Sowelu is opnieuw een traag nummer, maar niet zo goed als de vorige. Op belangrijke momenten gebruikt de serie orkestrale muziek om de nadruk te leggen op de scene, dit wordt reeds gedemonstreerd bij het begin van de tweede episode. Ook het Russische nummer Brothers dat aan het einde van die episode wordt gespeeld is een prachtig sentimenteel nummer. Enkele van deze nummers gaan de hele serie mee en duiden belangrijke scènes aan, die op zich eigenlijk heel alledaags zijn. Een groot deel van het verhaal wordt ook meegegeven in dit soort scènes, Full Metal Alchemist gaat verder op aangeven van de manipulator op de achtergrond en niet van zijn pionnen die in beeld springen.

De stemmen steken goed in elkaar, de stem van Alphonse bijvoorbeeld klinkt jong en is zo hol als zijn harnas. Gluttony klinkt dan weer jong en debiel. Enkel de stem van Wrath klinkt vervelend. Met getalenteerde stemacteurs als Romi Paku (Edward), Ryotaro Okiayu (Scar) en Yumi Kakazu (Lila) is dat geen verrassing. Het is wel grappig om op een gegeven moment Kenpachi Zaraki uit Bleach te horen als naamloze agent. Hij is de enige stem die direct bekend in de oren klinkt. De serie bevat echter niet alleen goede stemmen, maar dialogen die leuk zijn om te volgen. De speech van Armstrong in zijn eerste gevecht of de boodschap van Al bij elke episode zullen je lang bijblijven omdat ze ook van toepassing zijn op onze Aarde. De dialogen voelen ook nergens langdradig aan.

De serie is net kort genoeg om 51 episodes lang dezelfde animatiekwaliteit te behouden, er zitten geen zwakke plekken in de animatie. De parallelle wereld is ook mooi vormgegeven met een Middeleeuwse charme, zeker in vergelijking met wat het einde van de serie toont. Elk van de steden en omgevingen heeft ook zijn eigen sfeertje. FullMetal Alchemist is uiteindelijk een unieke animatieserie, de serie spreekt enkele diepgaande en zware onderwerpen aan. De serie doet dit echter zonder je depressief te maken door genoeg ruimte voor een grap te laten. Je leeft hierbij wel sterk mee met de verschillende personages, je hebt medelijden met Alphonse, je gaat Edward missen met Winry, je gaat hopen dat Mustang vooruitkomt, ... Je moet FullMetal Alchemist zeker bekeken hebben in je leven, zelfs ondanks het zwakke einde is de serie absoluut de moeite.

FullMetal Alchemist: Conqueror of Shamballa
In 2004 eindigde de FullMetal Alchemist animatieserie met een open einde waarna een vervolg niet kon uitblijven. Midden 2005 kwamen Bones en Square-Enix met de film FullMetal Alchemist: Conqueror of Shamballa. De film van honderd minuten breit een einde aan de serie.

De film begint met Edward die vertelt over een voorheen onbekend avontuur van hem en Al, zijn broer die hij sterk mist. Edward bevindt zich namelijk niet in Amestris, maar in een parallelle wereld. Conqueror of Shamballa speelt zich namelijk af in onze wereld in het jaar 1923. Edward leeft hier samen met Alphonse, een wetenschapper die het evenbeeld van Al is. Op een dag komt hij de zigeuner Noa tegen wat een belangrijk plot in werking stelt. De gebeurtenissen van Conqueror of Shamballa spelen zich af tegen de achtergrond van de Bierkellerputsch, een belangrijke historische gebeurtenis waarbij Hitler en de Nazipartij met Rudolph Hess en Karl Haushofer de macht proberen te grijpen in de Weimarrepubliek. De Jodenhaat, de economische problemen en andere belangrijke historische factoren maken een verschijning in de film.

Ze worden echter aangevuld met een plot waarbij de Nazitroepen proberen om Shamballa te bereiken. Shamballa is de naam van de wereld van Edward en met de hulp van een legertje wandelende harnassen proberen de Nazi's de wereld te veroveren. Gelukkig zijn er Edward en Al om alles recht te trekken en ondertussen Edward terug naar zijn wereld te krijgen. Het verloop van de film toont allerlei belangrijke en minder belangrijke personages uit de originele serie. Hughes en Glacier verschijnen bijvoorbeeld in de onze wereld in zeer gelijkaardige vorm. Ook de resterende Homunculi verschijnen en ze spelen een grote rol in het verhaal. Het plot voelt iets te slap aan in vergelijking met de serie, maar alle losse eindjes worden opgelost met enkele hartverwarmende momenten en een groots, teleurstellend einde.

Alle stemmen uit het origineel zijn terug in oude en nieuwe rollen, Hidekatsu Shibata (Third Hokage in Naruto) bijvoorbeeld kruipt nu in de huid van de Jood Mabusa die in het echte leven Joods filmmaker was, in plaats van King Bradley. L'Arc~en~Ciel, de groep van Ready Steady Go, heeft twee nieuwe nummers afgeleverd voor Conqueror of Shamballa. Het openingsnummer Link zorgt dankzij zijn nostalgische tekst en beelden de link tussen Conqueror of Shamballa en de serie. Lost Heaven is de perfecte afsluiter. Het is enkel spijtig dat deze niet wordt begeleid door beelden. Tijdens de scène met de zigeuners aan de start van de film wordt Kelas gespeeld, een ander mooi nummer. De muziek is in het algemeen van hoge kwaliteit. Op de drie bovenstaande nummers na zijn ze allen gemaakt door Michiru Oshima.

Conqueror of Shamballa heeft een hoger budget dan de FullMetal Alchemist serie. Dat valt op, de animatie is een pak scherper en de film heeft een zekere grandeur in vergelijking met de serie. Het visueel schouwspel van Conqueror of Shamballa en de bijbehorende muziek zijn van hoog niveau. Het verhaal van Conqueror of Shamballa is echter de zwakke plek van FullMetal Alchemist. Enkele verhaallijnen van FullMetal Alchemist worden mooi opgelost, het einde van Wrath en het open einde van Dante en Gluttony wordt mooi aangepakt. Ook de belangrijkste verhaallijn, die van Ed en Al, kent een sterk einde. De verzonnen vijanden van de Thule Society zijn echter zwak uitgewerkt en het einde van Winry en Ed is deprimerend. Dit zorgt ervoor dat Conqueror of Shamballa geen voltreffer is. Deze is enkel voor zware FullMetal Alchemist fans.

Mars of Destruction
In 2005 kwam videospelontwikkelaar Idea Factory met de PlayStation 2 titel Hametsu no Mars ofwel Mars of Destruction. Tegelijk huurde men arp Japan in om een korte OVA over het spel te maken. Deze kreeg dezelfde naam, maar is hij ook de moeite?

Mars of Destruction vertelt in twintig minuten een kort verhaal dat begint in het jaar 2010. Een ruimteschip komt terug van de planeet Mars met een brokstuk van een gesteente van de planeet. Het schip raakt in de problemen om mysterieuze redenen en crasht neer op de planeet Aarde. Een aantal maanden later beginnen allerlei mysterieuze zaken te gebeuren rond Tokio, de plaats waar het schip is neergestort. Een mysterieus ras van monsters, dat de naam Ancients krijgt, terroriseert de Japanse stad. Japan heeft daarom de beste politie-agenten uit allerlei organisaties verzameld in de Anti Unidentified Ancients Special Team of AAST.

Ze hebben zogezegd de beste agenten verzameld, maar eigenlijk gaat het om een groep jonge vrouwen waarvan zelfs de wapenexperts belachelijk simpel omgaan met hun vuurwapens. Het krachtigste lid van hun groep is een scholier, Hinata Takeru, met een speciaal MARS pak dat door zijn vader is ontwikkeld. De meeste dragers van het pak sterven onmiddellijk, maar hij kan om onbekende reden het pak gebruiken. Tijdens de OVA krijgen we geen uitleg over het pak, zijn krachten of de leden van AAST. De AAST maakt ook geen stevige indrukken, bij hun eerste interventie sterft één van de vier aanwezigen en raakt Takeru zwaar gewond. Bij de tweede interventie wint men met veel geluk.

Uiteindelijk leidt de OVA tot een onverwacht einde rond deze Ancients. De mensheid heeft namelijk een duidelijk verkeerd beeld over zichzelf en de Ancients. Je geeft echter niets om het verhaal of de AATS omwille van de slechte uitwerking van de personages. Enkel over Takeru wordt iets over zijn verleden gezegd. De anderen dienen alleen maar om recht op de vijand af te lopen en neergeschoten te worden. Hun uiterlijk en karakter is ook zo generisch als wat. Dit type personage kom je op elke animetekening tegen, maar ze zijn schoner getekend. Mars of Destruction komt namelijk uit 2005, maar lijkt uit 1995 te komen.

Een deel van de personages krijgt tevens geen naam en zegt amper tien woorden. De stemmen en de dialogen zijn dan ook weinig speciaal. De meeste stemacteurs hebben niet eens vijf rollen gespeeld. Qua muziek scoort Mars of Destruction redelijk. Studio arp Japan heeft gekozen voor Europese, klassieke muziek voor de openingsscène met het zicht op de ruimte. Dit is het enige goede stuk van de titel. Mars of Destruction is amper twintig minuten lang, maar toch is het de moeite niet om deze Original Video Animation te bekijken. Het verhaal kent geen diepgang, het ziet er niet uit en de OVA kent geen spanning.

FullMetal Alchemist: Chibi Party
Samen met de film FullMetal Alchemist: Conqueror of Shamballa verscheen de korte OVA FullMetal Alchemist: Chibi Party. Deze OVA van zes minuten toont een castfeestje na het einde van de opnames voor Conqueror of Shamballa.

De OVA begint met de naamloze troepen in harnassen die de filmstudio verlaten die aan het praten zijn over hun rol en over Mustang en Hawkeye. Op de voorgrond verschijnen Colonel Mustang en Hawkeye dan waar ze een klein gesprek voeren. Uiteindelijk vertrekken ze naar het café waar het feestje doorgaat en iedereen zich verzameld heeft. Uit het standpunt van Ed en Al zien we onder andere Envy, Gluttony, Alpons, Hughes, Scar, Lust en Winry een belangrijke rol spelen. Hierbij krijg je enkele grappige scènes zoals een troep Black Hayates die plots verschijnen, Mustang die in stukken uiteenvalt wanneer Hawkeye praat over hun romance of Al die negatief praat over Edward terwijl Alphons moet praten.

In de OVA worden de stemmen en de muziek uit de serie gebruikt, maar de grafische stijl is compleet anders. Men heeft namelijk voor een complete chibi-stijl gekozen. Elk personage is dus een karikatuur van zichzelf. Envy in drakenvorm blijkt plots een kostuum te zijn waaruit de echte Envy tevoorschijn komt en verschillende mensen hem verwarren met een knap meisje. Zijn stem en zijn gebloos op dit punt helpen natuurlijk ook niet veel. Het litteken van Scar is eigenlijk een boemerang die hij gebruikt op Ed en Al omdat ze hem een extra in de film noemden. De OVA is eigenlijk gevuld met dit soort visuele grapjes.

De OVA concentreert zich op Edward en Alphonse, maar het lijstje met aanwezige personages is lang. Een groot aantal karakters maakt een cameo, onder andere Selim, Noah, Elicia, Danta, Armstrong, Pinako, Hohenheim, Wrath, Izumi, Barry the Chopper, Maria Ross en Hughes zijn waar te nemen. Ze hebben echter geen rol op de voorgrond, ze verschijnen enkel of ze praten tegen andere personages op de achtergrond. Opvallende afwezigen zijn Sloth, Greed en Pride, maar gezien de gigantische cast, de korte duur en het feit dat de OVA zich concentreert op de film kunnen we dat zeker vergeven. Chibi Party is een leuke manier om FullMetal Alchemist af te sluiten en een aanrader.

FullMetal Alchemist - Alchemists vs. Homunculi
De FullMetal Alchemist saga werd afgesloten met Conqueror of Shamballa. De film ging gepaard met enkele OVAs, waarvan eentje werd gebruikt om de film in te leiden. Deze OVA heet Alchemists vs. Homunculi.

Alchemists vs. Homunculi is een OVA die tien minuten duurt en die zich afspeelt tijdens de serie voor de dood van Greed. In de OVA volg je de actie grotendeels uit het oog van een nieuwe alchemist. Hij wordt door King Bradley verwelkomd waarna hij direct naar de actie mag met Roy Mustang en zijn troepen. Mustang heeft namelijk de opdracht gekregen om Greed te verslaan. Het is voor hem geen probleem dat diezelfde Greed Edward, Al en Winry gevangen houdt. Edward en Al kunnen echter ontsnappen voor Mustang aankomt wat leidt tot een gevecht tussen Edward en Al, Greed en Envy die zich als Winry had vermomd. Het blijkt echter maar een kort gevecht, Greed is namelijk geen partij voor de oudste Homunculus.

Later stuurt Pride ook de andere Homunculi naar de scène wat leidt tot een gigantische strijd waarbij een aantal grappen herhaald wordt. Zo wordt Mustang nat dankzij Sloth wat leidt tot een opmerking van Hawkeye die ze ook in de serie maakte. Ook enkele animaties uit de serie worden herhaald wat een kleine teleurstelling is. De OVA eindigt met een legertje staatalchemisten dat binnenvalt onder leiding van Armstrong, Archer en Kimblee. Zij hakken samen de Homunculi bijna in de pan, wat vooral gebeurt dankzij de hulp van de kijker die een gigantische aanval uitvoert. Dit laatste gevecht is vrij indrukwekkend qua effecten, maar je ziet er maar weinig van. Dit gevecht had beter mogen uitgewerkt worden om de OVA leuker te maken. Nu is het een beetje te kort.

Deze OVA is ook niet foutloos, Mustang vertelt bijvoorbeeld dat de gevangenen van Greed twee staatalchemisten zijn. Alphonse is echter geen staatalchemist op dit moment. Op een gegeven punt kun je ook Sloth horen spreken met de stem van Lust. Ofwel is er een animatiefout gebeurd, ofwel heeft men de verkeerde stem aangezet. De animatie in deze OVA is sowieso niet perfect. Bradley, Wrath, Mustang en Armstrong zijn maar enkele personages die er slechter uitzien in deze OVA. Enkel Envy ziet er juist uit, de anderen hebben kleine defecten in vergelijking met de originele modellen. Deze OVA lijkt door een ander team gemaakt. Het lijkt eerder op het lossere Hellsing dan FullMetal qua animatie. Dit is gelukkig niet te merken aan de stemmen, deze zijn hetzelfde als in het origineel.

Een ander minpunt is dat de typische FullMetal Alchemist muziek die in praktisch elke film, OVA en episode voorkomt helemaal geen verschijning maakt in deze OVA. De OVA gebruikt enkel minimalistische vioolmuziek om spanning te creëren, maar geen grote muzikale elementen. Dit is een gemis van Alchemists vs. Homunculi. De OVA is eigenlijk een leuk idee, maar het ontbreekt aan uitwerking. Het verhaal zit goed in elkaar, maar de animatie valt tegen en de gevechten worden niet goed weergegeven. Aan de muziek mag gesleuteld worden en het mag een tikkeltje langer. In zijn huidige vorm is het de moeite echter niet.

FullMetal Alchemist: Kids
In 2006 verscheen FullMetal Alchemist: Conqueror of Shamballa in Japan op DVD, de DVD bevatte samen met Conqueror of Shamballa vijf OVAs. Chibi Party, Kids, Live Action, Reflections en Alchemists vs. Homunculi zijn samen goed voor twee uur FullMetal Alchemist plezier.

FullMetal Alchemist: Kids is de tweede kortste van de vijf speciale afleveringen aan drie minuten en twintig seconden. Het is tevens een OVA met zeer weinig tekst, dat mag het plezier echter niet vergallen. De OVA begint in het jaar 2005 en toont drie kleine kinderen, twee jongens en een meisje. De jongetjes lijken verbazend sterk op Edward en Alphonse Elric, en het meisje is het perfecte evenbeeld van Winry Rockbell. De drie zijn zeer goede vrienden en zijn samen op stap in een moderne Japanse stad. Tijdens hun korte reisje beleven ze allerlei kleine avonturen.

Tijdens hun reis spreken ze onder andere met een politie-agent die lijkt op Hughes en komen ze in contact met Breda, Mustang, Havoc en Fallman in tienervorm. Breda en Mustang zijn Yu-Gi-Oh aan het spelen waarbij Breda wint. Ze komen een poster tegen voor FullMetal Alchemist: Conqueror of Shamballa, een film die ze blijkbaar willen zien en ze proberen zelf een beetje alchemie op een riooldeksel. Op het einde komen kleine Edward, Al en Winry aan bij hun bestemming. Ze ontmoeten een man die op Hohenheim lijkt en hun over-overgrootvader Edward Elric blijkt te zijn.

Hij is honderd jaar oud geworden in deze wereld en hij krijgt een cadeautje van grootvader Al, waarschijnlijk een verwijzing naar zijn broer Alphonse. De kans is groot dat hij ook nog leeft. Tijdens de OVA speelt de typische, zachte FullMetal Alchemist muziek. Deze muziek brengt een mooie sfeer over waarbij het gebrek aan stemmen geen groot probleem is. De geluidseffecten zijn echter van hoog niveau. Kids is een mooie afsluiter voor de FullMetal Alchemist franchise en toont dat het avontuur nooit stopt. De OVA kan in dit opzicht vergelijken worden met Dragon Ball GT special A Hero's Legacy.

Bus Gamer
Tussen 1999 en 2001 schreef Kazuya Minekura de mangareeks Bus Gamer. Na amper elf hoofdstukken ging zijn uitgever ten onder. Een animatieserie leek uitgesloten, maar Studio Izena en Frontier Works hadden echter wel zin in een Bus Gamer OVA serie.

Tijdens de animatie werd Kazuya Minekura ingeschakeld om de verhaallijn trouw te houden aan de manga. Onder zijn leiding werd Bus Gamer omgevormd tot een OVA die drie episodes telt en een uurtje lang is. Drie Japanse mannen die ongeveer 20 jaar oud zijn, hebben een nood aan een hoop geld. Daarom nemen ze deel aan Business Gamer, een extreem gewelddadig spel dat georganiseerd wordt door rijke zakenmannen. Zij willen zich amuseren door gewone, arme mensen tegen elkaar te laten vechten. Elk bedrijf heeft een team van drie leden die één miljard kunnen winnen door vijftien matches tot een goed einde te brengen. Tijdens een match nemen twee teams deel, het ene team is het Home Team, het andere het Away team. Het Away Team moet binnen een tijdslimiet een disc met belangrijke informatie zien te stelen van het Home Team. Anders wint het Home Team. Hiervoor mogen beide teams alle geweld gebruiken die ze willen.

Qua concept heeft de serie concepten gemeen met de John Cleese film Rat Race waarin miljardairs wedden op een race tussen verschillende teams en de Japanse cultfilm Battle Royale waarin klasgenoten elkaar moeten uitmoorden om zelf te overleven. Bij Battle Royale stond iedereen er alleen voor, maar bij Bus Gamer is teamwerk belangrijk. In dat opzicht zijn de hoofdrolspelers uniek, zij willen op het eerste moment niets met elkaar te maken hebben. Hun teamwerk wordt echter snel uniek, ze beseffen dat ze alle drie het geld nodig hebben en het niet zonder elkaar kunnen veroveren. Ze gaan dus tot het uiterste voor elkaar en beschermen elkaar indien nodig. Vooral de zeventienjarige Kazuo Saitoh heeft deze bescherming nodig, hij heeft geen vechtervaring en zijn intelligentie is zijn specialiteit. De twee anderen zijn daar weer specialisten in het vechten wat tot enkele mooie vechtscènes leidt. Het aantal hiervan is door de lengte wel beperkt.

Ook de plotontwikkeling is sterk beperkt, in de eerste episodes wordt basis gelegd voor een diepgaande karakterachtergrond. Weinig subtiel wordt aangegeven wat het verleden is van de hoofdrolspelers en wat hun zondes zijn. Dit gebeurt met weinig uitleg en deze komt er ook nooit omdat de serie zo snel afloopt. Men probeert echter wel om de achtergrond van de personages zoveel mogelijk aandacht te geven waardoor je in één match veel hints krijgt, aan een veel te hoog tempo. Op dit gebied stelt de serie dus begrijpelijk teleur. Ook het vechten haalt niet het uiterste uit de kan wegens een mindere animatie en vrij eenvoudige gevechten. In de eerste episode wordt er bijvoorbeeld amper tien seconden gevochten, wat toch de focus van de serie is. De animatie is ook vrij eenvoudig en weinig vloeiend, in het jaar 2008 verwacht je beter dan dit. De serie komt iets te houterig over om een topper te zijn op dit gebied.

De personages zijn wel mooi getekend en hebben een volwassen tekenstijl. Ze zijn getekend in de volwassen stijl die bijvoorbeeld ook in Trigun en Hellsing aanwezig is. De serie richt zich ook duidelijk op eenzelfde publiek. De animatieserie was dus beloftevol qua uiterlijk wat de gebrekkige animatie en korte plot des te pijnlijker maakt. De goede stemmen en de redelijke muziek verzachten het leed enigszins. Stemacteurs Kenichi Suzumura, Junichi Suwabe en Hiroki Takahashi geven de drie personages elk een eigen, sterke identiteit. Ze zingen ook elk het eindlied Train apart in, bij elke episode wordt een andere versie gebruikt. Dit klinkt leuk, maar is absoluut niet memorabel. Openingsthema No Name van Team AAA doet het veel beter, en qua naam past het ook goed bij de serie. Qua beat doet No Name denken aan Logos Naki World van de Hellsing animatie, maar met mindere teksten. Bus Gamer is uiteindelijk ook geen aanrader, het plot zit niet goed en de animatie stelt teleur.

Dragon Ball Z: Return of Cooler
Jarenlang verscheen Dragon Ball Z op de Japanse televisie.Tegelijk met de serie produceerde Toei animatiefilms. In 1991 verscheen Cooler's Revenge dat in 1992 een rechtstreeks vervolg kreeg met Return of Cooler.

Het verhaal begint op de planeet New Namek, de planeet die nu alle Nameks huisvest na de vernietiging van Namek door Frieza. New Namek is echter ook niet veilig, de planeet wordt aangevallen door de Big Gete Star, een rare metalen planeet die New Namek begint te verorberen. Via Dende, die op de Aarde verblijft, roept New Namek de hulp van Goku en zijn vrienden in. Goku en Piccolo weten dat New Namek een gevaarlijk oord is geworden, maar toch laten ze om onbegrijpelijke reden toe dat Yajirobi, Oolong en Master Roshi meereizen. Zij voegen weinig toe aan de film, ze dienen enkel voor een humoristisch element, maar Krillin vervult die rol beter. Ze dienen dus enkel om het korte plot te verlengen tot een film van 45 minuten.

De film begint een pak sneller dan zijn voorgangers. De voorgaande films begonnen met rustige taferelen, maar ditmaal wordt het gevaar direct gepresenteerd en de helden schieten direct in actie. Deze nieuwe aanpak pakt hier goed uit. Een traag begin zoals bij Cooler's Revenge had de film nodeloos verlengd. Op de planeet aangekomen begint de actie onmiddellijk. Goku en de rest ontmoeten de robots die meegebracht zijn door de Big Gete Star en geleid worden door Metal Cooler. Goku neemt het op tegen Cooler en de anderen houden zich bezig met de robots. Dit leidt in het begin tot enkele mooie gevechten, maar naarmate de film vordert worden de gevechten flauwer en repetitief. Tegelijk neemt het plot belachelijke proporties aan, Metal Cooler blijkt praktisch onverslaanbaar te zijn.

Uiteindelijk loopt alles, deels dankzij de tussenkomst van een zekere Super Saiyan, goed af. Een goed gevoel hou je echter niet over aan de titel. Het verhaal begint hiervoor veel te gek worden na 20 minuten. De film bevat wel het type taferelen dat je van elke Dragon Ball Z film of episode kunt verwachten, de film is weinig verschillend van de serie qua animatie en detail. Het bevat ook hetzelfde soort ontploffingen en aanvallen. Metal Cooler bijvoorbeeld heeft geen nieuwe bewegingen bijgeleerd, hij blijft dezelfde planeetvernietigende aanval uit Cooler's Revenge gebruiken. Bepaalde aanvallen zoals de klauwaanval van de robots, worden iets te vaak gebruikt en de schermvullende ontploffingen halen vaker wel dan niet het overzicht uit de scène weg. Het uiterlijk van de titel is dus duidelijk onvoldoende.

De klank doet het gelukkig beter. De stemmen uit de serie worden in de Japanse en de Engelse versie van de film gebruikt. Beide versies klinken dus zoals je verwacht. In de Japanse versie wordt het typische Cha-La Head-Cha-La gebruikt als intro. Men sluit af met Hero dat ook goed klinkt. Funimation kiest voor de Engelse dub naar goede gewoonte voor weinigzeggende metal en rockmuziek die goed bij de scènes past. Enkel het eerste nummer, van Mudvayne, is niet speciaal voor de film gemaakt. Het klinkt dus in beide versies allemaal goed, waarbij de Japanse versie beter scoort. Geen van beide versies is echter voldoende goed om een aanrader te zijn. Het plot en de gevechten zijn voldoende reden om de titel over te slaan, zelfs voor Dragon Ball Z fans.