Gamed.nl :: Onderwerp bekijken

Nabari no Ou
Met Excel Saga, Read or Die, Ikki Tousen, Azumanga Daioh en Ai Yori ontwikkelde animatiestudio JC Staff allerlei populaire series. Met Nabari no Ou wilde men een extra serie aan dit arsenaal toevoegen, maar is Nabari no Ou hiervoor goed genoeg?

Nabari no Ou is gebaseerd op de debuutmanga van Yuhki Kamatani, in 2004 startte zij met de manga die momenteel nog niet afgelopen is. De 26 episodes tellende serie kent dus een ander verloop dan de manga, wat een effect heeft op de kwaliteit. Op het eerste zicht telt de serie veel gelijkenissen met Naruto omdat Naruto de favoriete manga is van Kamatani, maar Nabari no Ou is nooit zo meeslepend of spectaculair. Nabari no Ou stelt vooral teleur in de gevechten. De serie telt sowieso weinig gevechten voor een serie waarin de hoofdpersonages en de vijanden elkaar bijna elke episode ontmoeten. De gevechten zijn ook snel voorbij, in Nabari no Ou staat namelijk het drama centraal. Spijtig genoeg is het drama niet goed uitgevoerd, twintig episodes lang gaat het plot niet vooruit waarna plots alles moet gebeuren in zes episodes.

In Nabari no Ou wordt de kijker meegenomen naar een moderne wereld waarin een geheime ninjawereld verborgen ligt. Bepaalde mensen leiden dan ook een dubbelleven waarbij ze actief zijn in de echte wereld en ondertussen missies uitvoeren in de ninjawereld Nabari dat vijf dorpen telt. Zij moeten in actie schieten wanneer de kwaadaardige organisatie Kairoushu ontdekt dat de eeuwenoude geheime kracht van de Shinrabanshou verborgen zit in de doodnormale, emotieloze jongen Miharu Rokujo. Op het moment dat Miharu wordt aangevallen door een leerkracht ontdekt hij het bestaan van de ninjawereld Nabari en zijn rol binnen deze wereld. Door zijn Shinrabanshou wil iedereen hem manipuleren om zijn kracht te gebruiken, hij wordt dus meegetrokken in een wereld waarin hij nieuwe vrienden en vijanden maakt. Qua uitgangspunt is Nabari no Ou dus geen slechte serie en ook de personages zijn voldoende interessant om de serie te volgen.

In de eerste plaats leert Miharu opschieten met zijn leerkracht Thobari Kumohira, de leider van Banten, en zijn mysterieuze medeleerling Kouichi Aizawa. Beiden hebben hun reden om Miharu te helpen en te manipuleren, een reden die je ontdekt tijdens de serie. Hij leert ook de Fuuma samurai Raime kennen wiens familie volledig uitgemoord werd door haar oudere broer. Zij wil nu Miharu beschermen en wraak nemen op haar broer die lid is van de Kairoushu. In de eerste plaats lijkt Nabari no Ou een strijd op te leveren tussen Kairoushu en de hoofdpersonages, maar op het moment dat Miharu bevriend raakt met een lid van de organisatie stort het verhaal in. Het verhaal is redelijk dramatisch, maar het gaat zeer sloom en eindigt uiteindelijk nergens. JC Staff had duidelijk onvoldoende inspiratie om een volwaardig verhaal op poten te zetten, iets wat men kon vermijden door te wachten op het einde van de manga.

Qua verhaal stelt Nabari no Ou niets voor, maar qua graphics en animatie is Nabari no Ou een sublieme serie. De serie gebruikt een unieke stijl waarbij de omgevingen en de personages geschetst en geschilderd lijken. De actie komt hierbij snel en vloeiend in beeld zodat alles een stijlvol geheel vormt. Hierbij lijken de personages wel zeer mager, vooral hun benen zijn onnatuurlijk slank. Hun stemmen maken echter veel goed, met haar vertolking van Miharu scoort Rie Kugimiya (Alphonse Elric) opnieuw. Hierbij wordt ze goed ondersteund door Daisuke Namikawa (Bleach's Ulquiorra) als Kumohira, Satoshi Hino (Naruto's Sai) als Aizawa en Mitsuki Saiga als Yoite. Ook Ryotaro Okiayu (Bleach's Byakuya) presteert opvallend, Kotaru Fuuma is geen hoofdpersonage, maar Okiayu wisselt perfect tussen de serieuze en de grappige Kotaru. Uiteindelijk zijn de animatie en het geluid onvoldoende om het slappe verhaal te compenseren. Nabari no Ou mag je in de winkel laten staan.

Geregistreerd op: 24 Apr 2008 Berichten: 564

Baccano!
De serie Baccano! (2007) is een misdaadserie die zich voornamelijk afspeelt tijdens de begin jaren dertig’ in New York. De bedenker van de serie is Ryohgo Narita en de anime is gemaakt door de studio Brains-Base. Baccano! is Italiaans voor ‘stomme commotie’.

Het is het jaar 1711 en een groep alchemisten op zoek naar het eeuwige leven, roepen aan boord van een schip een demon op. Deze demon schenkt hen het eeuwige leven. Er zijn echter enkele voorwaarden verbonden aan eeuwige onsterfelijkheid. Onsterfelijken kunnen onder andere elkaar ‘opeten’ en daarbij de kennis bemachtigen van het slachtoffer. Door dit gevaar besluiten de onsterfelijken zich te verspreiden over de aarde. Het verhaal begint meer dan twee eeuwen later. Het ene deel van het verhaal speelt zich af in New York rond 1930, destijds een bron van misdaad door de maffia. De alchemist Szilard heeft ongekende interesse voor het onsterfelijkheidselixer en het creëren daarvan. De maffia en voormalige alchemisten tonen echter ook belangstelling voor de vloeistof. Dit leidt tot spannende complotten, ontvoeringen en schietpartijen. Het andere deel van het verhaal speelt zich af in 1931 in de klassieke Amerikaanse trein de “Flying Pussyfoot”. Ook hier spelen zich grimmige gebeurtenissen af.

Het verhaal van Baccano! is moeilijk samen te vatten. Dit komt niet alleen door de door elkaar lopende verhaallijnen, maar ook door de vele open plekken en vele uiteenlopende hoofdpersonages. Het begin van het verhaal is vrij onduidelijk en er wordt vaak gesprongen van jaartal naar jaartal, maar op het eind komen alle verhaallijnen bij elkaar en worden alle losse eindjes aan elkaar geknoopt. Het verhaal van Baccano! zit werkelijk knap in elkaar en is uitstekend opgebouwd. De uitgebreide cast is overigens vrij divers. Zo heb je het domme roversduo Miria en Isaac, de sadistische Ladd, de sympathieke Firo, de op oog vriendelijke Maiza, de gebroeders Gandor, de hebzuchtige Szilard, de schichtige en bovenal gevoelige Jaccuzi en de pientere Czeslaw Meyer. Dit is pas de helft van alle hoofdpersonen; er zijn er in totaal ongeveer twintig. Elke hoofdpersonage heeft wel zo zijn trekjes, maar verovert toch een plek in je hart.

De animatie van Baccano! is goed, maar niet boven gemiddeld, wanneer je je bedenkt dat de anime van het jaar 2007 is. De animaties zijn verder consistent en de visuele effecten zitten goed in elkaar. Brains Base heeft Amerika in de jaren dertig' zeer knap vormgegeven. De omgevingen en personages zien er zeer geloofwaardig uit en de sfeer van de tijd wordt erg goed nageleefd. Verder wordt de serie ondersteund door swingende jazzdeuntjes. Het openingsnummer (Gun's&Roses) is sfeervol en karakteristiek voor de tijd waarin Baccano! zich afspeelt. Het eindnummer (Calling) is prachtig en zeker het beluisteren waard. De stemmen van de personages zijn allemaal prima tot goed. Daarnaast past elke stem zeer goed bij het bijbehorende personage. De cast van voice-actors voor Baccano! is bovendien ook niet niks. Zo zijn de stemmen van Kurosaki Ichigo en Chado Yatsura (Bleach) en L. (Death Note) aanwezig in de serie.

Baccano! is een uitstekende anime met een prachtig, ingenieus verhaal, sterke muziek, een leuke sfeer en goede animatie. Het enige wat de serie de kop onderdoet is het feit dat er meer dan twintig personages worden behandeld in slechts dertien afleveringen. Dit schept verwarring, want je ziet door de bomen het bos niet meer. Ook is het uiteindelijke doel en motivatie van de meeste hoofdpersonen onduidelijk. Dit en de jammer genoeg vele door elkaar lopende verhaallijnen en tegenvallende einde, zorgt ervoor dat Baccano! de status meesterwerk niet heeft gehaald. Desalniettemin is Baccano! een geweldige serie en zeker het bekijken waard, vooral voor eenieder die van actie houdt. Baccano! telt overigens dertien afleveringen en drie OVA´s. Deze drie OVA´s zijn echter niet het bekijken waard en kun je beter overslaan. Het verhaal is immers al afgesloten na de dertiende aflevering

Pokémon: Pikachu & Pichu
Sinds de originele Pokémon film wordt elke Pokémon film gestart met een kort filmpje waarin Pikachu en de andere Pokémon de hoofdrol spelen. Ook de derde Pokémon film start met een kort Pikachu fragment, namelijk Pokémon: Pikachu & Pichu.

In Pikachu & Pichu trakteren Ash, Misty en Brock hun Pokémon opnieuw op een dagje rust, ze mogen allen uit hun PokéBalls en mogen spelen op een gigantische wolkenkrabber. Pikachu raakt echter snel afgeleid door twee jonge en wilde Pichu. Pikachu volgt de twee Pichu waardoor hij in een spannend avontuur belandt. In een avontuur dat vijftien minuten duurt rennen Pikachu en zijn twee nieuwe vrienden door de stad waarbij ze allerlei andere Pokémon ontmoeten en uiteindelijk in een soort speeltuin belanden. Door een confrontatie tussen de elektrische Pokémon en een Houndour wordt de speeltuin echter vernield, waardoor alle Pokémon moeten samenwerken waarna Pikachu terugkeert naar zijn oude vrienden voor een leuk feestje.

In tegenstelling tot zijn voorgangers is de moraal in Pikachu & Pichu minder opvallend, maar de moraal blijft aanwezig. Pikachu krijgt ruzie met een Houndour, maar uiteindelijk redt hij de Houndour waarna ze moeten samenwerken om de speelplaats van hun vrienden te redden. In de voorgaande delen was de rivaliteit echter heviger en twijfelen beide partijen over een samenwerking. In Pikachu & Pichu beginnen ze onmiddellijk samen te werken zonder veel discussie. Hierdoor valt de moraal amper op, de grappen daarentegen spelen een grotere rol. Pikachu & Pichu is geen komedie, maar het filmpje bevat de nodige grappen om je kinderen aan het lachen te krijgen. Hierdoor blijft Pokémon: Pikachu & Pichu een aanrader voor de jongsten.

Qua animatie is Pikachu & Pichu een vloeiend avontuur waarbij alle actie mooi in beeld komt. De kijker moet niets verbazend verwachten, maar de animatie is van hoge kwaliteit en de film is net iets gedetailleerder en donkerder dan de serie. Tegelijk levert het geluid exact wat je zou mogen verwachten, alle oude vertrouwde stemacteurs zijn teruggekeerd om een mooie prestatie te leveren. Tijdens de film hoor je natuurlijk vooral de Pokémon, die zeer overtuigend klinken, maar met Ash, Meowth, Brock, Misty en de verteller telt de film ook vijf sprekende rollen. Hierbij komt de verteller misschien te veel aan bod, hij komt meermaals tussen om nutteloze opmerkingen te maken. Uiteindelijk is dat geen probleem voor de kleinsten, zij zullen zeker genieten.

Geregistreerd op: 20 Dec 2006 Berichten: 4334

One Piece Arc 15, 16 en 17: Post-Arabasta, Goat Island en Rainbow Mist Arc
Na het verslaan van een van de zeven Shichibukai zou je verwachten dat de Strawhat-Piraten een doelwit worden voor velen andere piraten en mariniers. Helaas laat dat even op zich wachten en zijn de volgende avonturen die onze vrienden gaan beleven niet echt van hoogstaand niveau.

Dat het niet geweldige afleveringen gaan worden ligt gewoon aan het feit dat dit niet in de manga voorkomt en met andere woorden heet dat filler. Deze filler speelt zich af in de volgende 13 afleveringen, dus van episode 131 tot en met 143. Het is verdeeld in drie kleine arc's met een of twee leuke afleveringen, maar daar houdt het dan ook op. De Post-Arabasta arc is voornamelijk verdeeld in verhalen die maar een aflevering lang zijn, dit is ook meteen de leukste van de drie arc's. In de eerste aflevering staat Nico Robin centraal en zie je hoe zij zich aanpast aan de groep, omdat zij het nieuwste lid van de Strawhat Piraten is. In de drie volgende afleveringen komende de volgende onderwerpen aanbod: een verkoper, koken en vuurwerk, dus trek jullie conclusies maar.

De overgebleven aflevering is eigenlijk meer een flashback en laat de ontmoeting zien van drie non-filler personages. One Piece bedenker Oda werkte mee aan deze episode waardoor geen plotproblemen worden veroorzaakt. Hierdoor zijn het ook leuke momenten. De volgende arc van maar liefst drie, ja drie, hele episodes gaat over een oude man met zijn geiten. Helaas is deze arc niks aan en moet je hem enkel kijken als je een fan bent in hart en nieren. De arc die hier op aan sluit is ongelofelijk saai. Het gaat over zoals de titel al vermeld een regenboogachtig gekleurde mist waarin je nooit meer uitkomt als je erin verzeild raakt.

Hoe kan het ook anders dan dat de Strawhat-Piraten er verzeild in raken of teminste een gedeelte ervan. De arc sluit af met een gevecht dat niet echt spannend is. Dit alles speelt zich af in vijf afleveringen die lopen van 139 tot en met 143. Alleen een kleine cliffhanger in 143 is niet filler. Maar omdat een reden te noemen om deze arc te kijken, nou..... nee. Tenzij zoals eerder vermeld je een fan in hart en nieren bent. Ook wordt er ergens in deze drie arc's voor de zoveelste keer van eind nummer gewisseld, ze zijn allebei ongeveer van het zelfde niveau. Qua geluid en tekenstijl is de arc niet slecht maar dat is bijna altijd zo in One Piece. Deze drie arc's zijn moeilijk in te delen tot bij welke saga ze nu horen, maar je gevoel zegt vast dat ze tot de Baroque Works Saga toebehoren. Dus hiermee sluit deze saga zich ook af en begint in principe de Skypiea saga.

Geregistreerd op: 24 Apr 2008 Berichten: 564

Gankutsuou: The Count of Monte Cristo
Gankutstou: The Count of Monte Cristo is een 24 afleveringen tellende Fantasy/ Drama- serie gebaseerd op het Franse boek (lees:boek) ‘Le Comte de Monte Cristo’. De serie is geregisseerd door Maeda Mahiro en ontwikkeld door de Japanse studio’s Gonzo Digimation en Media Factory.

Wanneer de jonge Albert de Morcerf en zijn vriend Franz d’Epinay een bezoek brengen aan de maan Luna, ontmoeten ze een mysterieuze man. Deze geheimzinnige man stelt zich voor als de graaf van Monte Cristo. Waarna Albert vervolgens door de graaf wordt gered, ontstaat er al gauw een bijzondere vriendschap tussen de twee heren. Teruggekeerd naar Parijs (aarde), wekt de graaf ontzag bij velen en weet hierdoor de hand te leggen op een vriendschap bij vele invloedrijke figuren. Albert verbaast zich al gauw over het feit dat alles om hem heen langzaam als een hoopje aarde uiteenvalt sinds hij de graaf heeft ontmoet. De jonge Albert weet echter niets over het donkere verleden van de graaf van Monte Cristo. Deze graaf heeft een duister plan en zint op wraak in de vorm van Gankutsuou op verraders die ervoor hebben gezorgd dat hij onschuldig tien jaar heeft vastgezeten in de gevangenis. En niets staat deze wraak in de weg.

Het verhaal van Gankutsuou is gebaseerd op het klassieke, wereldberoemde verhaal ‘Le Comte de Monte Cristo’ van de befaamde Franse schrijver Alexandre Dumas. De anime speelt zich echter af in het jaar 5303 en mengt de 18e Eeuw met een science-fictionwereld. Het verhaal van Gankutsuou wijkt bovendien regelmatig af van het origineel en zo kom je af en toe voor aangename verrassingen te staan. Interessant is overigens dat je kijkt vanuit het perspectief van de jonge Albert; hij en zijn vrienden komen uitgebreid aan bod in de anime. Aangezien het verhaal van “Le Comte de Monte Cristo” ijzersterk is, zit het verhaal van Gankutsuou ook dik in orde. Bovendien worden vele personages uit het boek in de serie erg sterk neergezet en moet je van de graaf van Monte Cristo houden, ondanks zijn slechtheid. Ook de (vele) overige personages, zoals Eugénie Danglars, Franz d’Epinay, Gerard de Villefort etc. worden overtuigend neergezet.

Hetgeen wat je meteen opvalt als je de serie bekijkt, is de unieke animatie. De kleurrijke, uiterst gedetailleerde 3D omgevingen en mooie, fleurige patronen, zorgen voor een sprookjesachtige en bovenal prachtige droomwereld. In de personages is jammer genoeg minder zorg gestopt, deze zien er op momenten uit alsof ze zijn getekend in een paar seconden. Het rustige Engelse openingsnummer (Jean-Jacques, We were lovers) is verder heel aardig, maar meer geschikt als eindummer, wat wordt benadrukt door de misplaatste grijze beelden. Het snelle eindnummer (Zelfde artiest, You won’t see me coming) is uiteindelijk niet speciaal en weinig memorabel. De kwaliteit van de muziek in de serie is noemenswaardig, al ontbreekt er jammer genoeg echt spannende muziek. Als laatste zijn de stemmen in de serie goed en vooral de stem van de graaf (ingesproken door de ervaren Nakata Joji) is erg aangenaam om aan te horen.

Daarbij is het erg knap dat de Japanse studio een Franse invloed in de serie heeft weten aan te brengen. Zo is tekst in de serie in het Frans, en wordt tevens elke aflevering ingeleid in het Frans met traditioneel als eerste zin: ´mesdames, messieurs.. bonsoir'. Zulke details zorgen net voor het beetje extra dat van een goede serie een uitstekende serie maakt. En Gankutsuou is een uitstekende serie. De schitterende animaties en prachtige vormgeving, het sterke, ontroerende verhaal, goede muziek en knap uitgewerkte personages maken van Gankutsuou een uitstekende anime. Gankutsuou is alleen al door de wonderlijke animaties het proberen waard. Bovendien staat persoonlijk het leukste thema centraal in de serie: wraak. Enige minpunten in de serie zijn het matige tekenwerk en het verhaal dat (heel) soms rare kanten op kan gaan. Desondanks is Gankutsuou: The count of Monte Cristo ongetwijfeld één van de beste series die Gonzo te bieden heeft.

Geregistreerd op: 20 Dec 2006 Berichten: 4334

To Love-Ru
Saki Hasemi en Kentaro Yabuki schreven en tekenden in 2006 de manga To Love-Ru. De manga wordt nog steeds in de Weekly Shónen Jump uitgebracht, maar hoewel de manga nog steeds doorloopt, is er inmiddels een anime versie verschenen van zo'n 26 afleveringen. Deze liep van 3 april 2008 tot en met 25 september 2008.

To Love-Ru is een comedy, science fiction anime met een beetje harem er doorheen. Dit is echter vrij onschuldig. De onderwerpen of beter gezegd het plot van de anime is opzienbarend vreemd en iets waar bij je je afvraagt: 'ben ik dit echt aan het kijken?' Maar goed de humor in de anime maakt veel goed, je kan er bijna altijd mee lachen. Het verhaal draait eigenlijk allemaal om de onpopulaire Rito heen. Rito is al jarenlang verliefd op een meisje uit zijn klas, maar de manier waarop hij dingen steeds verknalt en dus niet tot een praatje met haar komt is best grappig om te zien.

Tot hij op een dag Lala op een vreemde manier ontmoet, ook raakt hij bij deze ontmoeting weer 'op een vreemde manier' in verloving met haar. Je kan je beter afvragen wat niet vreemd aan de anime is. Rito wil dit echter niet omdat hij al verliefd is op een ander iemand. Hier onderuit komen gaat ook echter niet. Dus daar begint het verhaal. Rito kan slecht met vrouwen omgaan en vindt ook steeds een manier om het te verknallen. Naar mate het verhaal vordert zal hij steeds vaker met dit probleem te maken krijgen aangezien hij steeds meer vrouwen om hem heen krijgt.

Dit aantal loopt op tot tegen de tien. Nou vraag je je af of er ook nog jongens in de anime voorkomen? Het antwoord daarop is ja, hoewel het maar een gering aantal keer is en ze eigenlijk maar een bijrolletje hebben. De verhalen in de anime zijn steeds in een aflevering gepropt behalve de laatste 3 afleveringen. Je kan het dus een beetje vergelijken met Pokémon. Er zit dus een verhaallijn in, maar per aflevering een gebeurtenis. Ook zitten er een paar afleveringen in die er echt weinig toe doen. Ze hebben dan ook weinig met de inhoud te maken.

De anime wordt ingeleid met een leuk nummer dat best goed in de oren klinkt. De opening blijft de gehele anime hetzelfde, het einde echter veranderd een keertje. De eindnummers zijn wat dat betreft eigenlijk niet zo goed als het openingsnummer. De Anime zelf is goed getekend en het geluid en de stemmen zijn in orde. De anime is op zich best leuk om te kijken, maar je kan hem beter links laten liggen. Omdat het rare verhaal het er eigenlijk niet omdoet, en het dus eigenlijk 26 keer 25 minuten verspilde tijd is.

Geregistreerd op: 24 Apr 2008 Berichten: 564

Hajime no Ippo OVA: Mashiba vs. Kimura
De actieserie ‘Hajime no Ippo’ is gebaseerd op de gelijknamige mangaserie die al lopende is sinds 1990. Hiermee is de mangaserie één van de langstlopende mangaseries ooit. De serie is ontstaan uit de fantasie van de schrijver Jyoji "George" Morikawa. In 2003 verscheen er een OVA van Hajime no Ippo.

In deze OVA wordt Makunouchi Ippo grotendeels opzij gelaten en is de hoofdrol weggelegd voor de “Lightweight” boxer Kimura Tatsuya. De kameraad van Aoki moet het in de OVA opnemen tegen Japans “Lightweight” kampioen Mashiba in een titelwedstrijd. Deze broer van de zachtaardige Kumi komt zeer dreigend over en is een erg sterke tegenstander door zijn kenmerkende snelle, krachtige stoten met als bijnaam ´flicker´. Kimura vraagt als snel om hulp bij de talentvolle boxer Miyata. Hij kan Kimura namelijk perfect voorbereiden voor zijn titelwedstrijd. Intussen krijgt Mashiba te horen dat hij mag vechten tegen boxers over de hele wereld als hij Kimura weet te verslaan. Kimura heeft reeds bij zichzelf besloten om te stoppen met zijn carrière als hij de wedstrijd verliest. Zal het hem lukken om Mashiba te verslaan en zijn pensionering te verkomen?

Het kijken van deze OVA komt ongeveer op hetzelfde neer als twee extra afleveringen vanuit een ander personage. Jammer is het gemis van de schuchtere en bescheiden Ippo : hij moet kijken vanaf de zijlijn. Het verhaal van de OVA is onbelangrijk aangezien het gaat om de gevechten in de ring. En deze OVA weet deze gevechten weer traditioneel goed over te brengen. Verder is het verhaal van deze OVA jammer genoeg vrij serieus vergeleken met de serie. Dit komt voornamelijk, vanwege de gespannen sfeer tussen het duo Aoki en Kimura, en het weinige voorkomen van de humoristische Takamura. Verder zijn de personages ouderwets goed. In de OVA zijn de animaties enigszins opgepoetst. De animaties zien er scherper, mooier, feller en kortomweg beter uit. De unieke tekenstijl van Hajime no Ippo blijft uiteraard bewaard.

De muziek van de OVA verschilt niet veel met de serie, nieuwe toevoegingen zijn er dus niet. Op de muziek valt dus niets af te dingen aangezien deze net zo goed is als in de serie. De stemmen van de personages zijn gelukkig hetzelfde gebleven. De stem van Kimura (ook bekend van Maes Hughes uit Full Metal Alchemist) is goed. Al met al is Mashiba vs. Kimura weinig indrukwekkend, maar desalniettemin een goede OVA. Het gevecht in de ring is zeer vermakelijk, de muziek is goed en de animatie is beter dan gewoonlijk. Alleen had ik graag wat meer interactie willen zien tussen de hoofdpersonages, want hieruit voortvloeien juist de komische situaties. Deze OVA is uiteindelijk een leuk toetje voor na de serie en dus zeker het bekijken waard door de fans van Hajime no Ippo.

Geregistreerd op: 24 Apr 2008 Berichten: 564

Hajime no Ippo: Champion Road
Hajime no Ippo: Champion Road is de actiefilm van “Hajime no Ippo” gelanceerd in het jaar 2003. De special is geregisseerd door Akira Nishimura in plaats van Satoshi Nishimura, die de serie heeft geregisseerd. De special is een productie van Madhouse.

Makunouchi Ippo, inmiddels “Featherweight” boxer kampioen, moet in deze special voor de eerste keer zijn titel verdedigen. Dit moet hij gaan doen tegen de boxer Sanada Ikki. Sanada Ikki is naast een goede boxer een arts in opleiding en beschikt hierdoor over vele kennis van het menselijk lichaam. Met zijn intelligente tactieken en vechtstijl heeft hij al vele boxers met succes verslagen. De druk ligt voor Ippo hoger dan normaal, omdat hij voor de eerste keer zijn titel moet verdedigen. Maar dit is niet alles: de trainer van Ikki was vroeger de rivaal van de trainer van Ippo en dit leidt tot een dubbelstrijd. Een zinderend gevecht nadert tussen Ippo en de “Hien”(een aanvalsmanoeuvre waarin Sanada Ikki gespecialiseerd is). Zal het Ippo lukken om zijn titel te verdedigen ondanks zijn bezorgdheid?

Qua verhaal kun je deze film zien als drie extra afleveringen. Er wordt geen onderwerp uit de serie behandeld, dus je kan deze film los kijken van de serie. Wel zou ik het je aanraden om deze film pas te bekijken na de serie. Natuurlijk zijn in Champion Road de “Middleweight” kampioen van Japan, Takamura Mamoru en het duo “Lightweight” boxers, Aoki Masaru en Kimura Tatsuya van de partij. Deze zorgen zoals gewoonlijk voor de benodigde dosis leuke humor. Vooral het armpje drukken in de film zorgt voor geweldige en komische momenten. Ook de spanningen tussen Ippo en Kumi bereiken een hoogtepunt in Champion Road. Ze spreken zelfs met elkaar af, maar hoe dit afloopt moet je zelf maar gaan bekijken. Verder vang je in de film natuurlijk ook een glimp op van Miyata, de ruige Mashiba en andere oude bekenden. Dit zorgt voor een hoog sentiment.

Het eerste wat je opvalt wanneer je de special kijkt zijn de verbeterde animaties. De special oogt verzorgder, gedetailleerder en beter afgewerkt. Het gevecht in de ring is net iets spectaculairder dan in de serie door de scherpere animaties. Dit gevecht weet qua spanning de gevechten van de serie te overstijgen. De emoties in het gevecht in de ring lopen zo hoog op dat de spanning te snijden is. De spanning is vooral te snijden door het feit dat de tegenstander van Ippo - Sanada Ikki- zo aardig en sympathiek is. Dit zorgt ervoor dat je meeleeft met de beide boxers. De muziek en het geluid zijn goed en kwalitatief zelfs iets beter dan in de serie. Al is het jammer dat er qua muziek vrijwel geen toevoegingen zijn ten opzichte van de serie. De stemmen van de karakters zijn gelukkig precies hetzelfde als in de serie.

Hajime no Ippo: Champion Road weet indruk te maken. De anderhalf uur durende special zet de sterke kwaliteit van de serie op fantastische wijze voort. De film heeft zijn leuke momenten, goede muziek, vlotte animaties en natuurlijk een zinderend gevecht; allemaal redenen om deze special te gaan bekijken. Er valt te twijfelen of het verhaal van Champion Road belangrijk genoeg is om te vereeuwigen in een special, maar de special blijkt een belangrijk opstapje te zijn naar de nieuwe serie van Hajime no Ippo: New Challenger. Madhouse heeft de draad zo te zien weer opgepakt, want sinds een aantal weken is deze serie van start gegaan. Ippo-fans mogen dus hun hart ophalen. Of deze nieuwe serie zo goed wordt als de oorspronkelijk serie mag je zelf gaan ontdekken.

Geregistreerd op: 20 Dec 2006 Berichten: 4334

Tengen Toppa Gurren Lagann
Deze shónen serie vol met mecha, actie en drama is in 2007 op de Japanse TV geweest. De serie is gemaakt door de studio Gainax, met als co-producent Aniplex en het wel gekende Konami. Gainax is de studio die goed werk afleverde met Neon Genesis Evangelion, en nu met Tengen Toppa Gurren Lagann hebben ze weer goed werk geleverd. Dat allemaal in 27 afleveringen. De serie is uitgezonden tussen april en september 2007. Er is ook nog een manga versie eind april 2007 verschenen, maar deze gaat nog altijd door.

De serie concentreert zich op een jongen genaamd Simon. Hij leeft samen met zijn broer Kamina (de twee zijn niet relevant) in een ondergronds stadje. Dit is omdat op het aard oppervlakte de mensen uitgemoord worden door de beestmannen met hun grote robots. Simon doet de hele dag niks anders dan graven tot hij op een gegeven moment ook een robot in de grond vindt. Deze robot is relatief gezien erg klein, maar ondanks dat erg krachtig. Al snel zijn er problemen waardoor Simon zijn nieuw gevonden robot moet gebruiken. Simon en Kamina leren ook tijdens hun eerste gevecht Yoko kennen. Deze vrouwelijk personage komt van het aard oppervlakte. Samen met Yoko verslaan ze de robot en ontvluchten het stadje. Dit is Kamina's grote droom.

Nu ze buiten zijn leren ze al snel andere mensen kennen die wel boven de grond wonen. Echter zijn ze dagelijks in gevecht met de beestmannen, dat terwijl de mensen geen robots hebben. In hun volgende gevecht besluit Kamina om maar een robot te stelen van de beestmannen. Deze is echter veel groter als die van Simon. Dit is iets wat in de serie de hele tijd voor komt. Als je denkt dat het niet groter kan, wordt het juist 10 keer zo groot. Op een gegeven moment zijn de robots dan ook net zo groot als hele melkwegstelsels. Ja een ding weet je nu zeker, dat er overtreffende trappen zijn van groot, groter en grootst. Naderhand wordt de groep steeds groter en sterker door middel van nieuwe robots en mensen. Op een gegeven moment gaan ze dan ook een bedreiging vormen voor de beestmensen.

Er volgen vele gevechten die leiden tot spetterende actie. Dit is ook een groot pluspunt van de serie, de actie is erg overdreven maar het ziet er geweldig uit. Al snel vallen ook de eerste slachtoffers zowel bij de mensen als de beestmensen. Halverwege de serie is er ook een grote tijdsprong, het verhaal gaat dan 7 jaar later verder. De hele serie ziet er ook erg mooi uit, en is ondersteund met een erg goede soundtrack. Het is dan ook een serie die erg aan te raden is. Het verhaal gaat op zich niet zo heel diep en is dan ook makkelijk te volgen. Conclusie is dan ook: als je van actie houdt, is dit een serie die je moet zien!

Vampire Knight Guilty
Met Vampire Knight schreef Matsuri Hino haar eerste manga welke meteen werd omgevormd tot de korte, gelijknamige animatieserie. Vampire Knight was een prachtige romantische anime, maar te kort om het volledige verhaal van de 48 hoofdstukken tellende manga te vertellen. Square-Enix produceerde daarom ook Vampire Knight Guilty.

Guilty telt dertien episodes welke beginnen bij het einde van de vorige serie en de dood van Shizuka. In deze episodes wordt het grootse plot dat in de eerste serie op poten werd gezet, uitgewerkt. Onder leiding van de Vampire Council wordt Kuran Ridou opnieuw tot leven gewekt. De ex van Shizuka heeft een rekening te vereffenen met Kaname en alle vampieren moeten in actie schieten. De nadruk ligt ook duidelijk op deze vampieren want hun onderlinge relaties en drijfveren worden in beeld gebracht. Zelfs minder belangrijke vampieren komen hierbij uitgebreid aan bod. Bij de mensen ligt de concentratie op de Hunters waarbij vooral Cross Kaien mag schitteren. In het eerste seizoen was hij het komische personage, maar nu krijgen we een rauwe, koele kant te zien die zeker de moeite is.

Het verhaal komt origineel traag op gang omdat men enkel kleine hints geeft. Na een verrassende, maar toch logische plotwending verandert het verhaal echter snel. Deze plotwending zorgt ervoor dat het verhaal op een goed tempo komt en wordt afgewisseld met een gezonde dosis actie. Op dit gebied is Vampire Knight Guilty vooral vergelijkbaar met Vampire Hunter D: Bloodlust. De serie heeft stijlvolle actie op een hoofdzakelijk romantisch mysterieplot. Vampire Knight kijkers krijgen met deze serie een volwaardig, maar niet noodzakelijk perfect einde voor hun serie. Guilty is echter ook alleen geschikt voor kijkers van Vampire Knight want de gebeurtenissen uit het origineel zijn belangrijk voor deze serie. Dit seizoen is wel sneller en telt duidelijk meer actiemomenten. De balans is dus verschoven ten opzichte van het trage origineel.

De cast uit het origineel keert terug en hun stemmen klinken opnieuw denderend. De nieuwkomer Tarusuki Shingaki (Rido) heeft ook een passende stem. Studio Deen maakte een goede gok door de relatief onbekende Shingaki te kiezen. Tijdens de serie hoor je continu een mooie soundtrack waarbij vooral de intro (Rinne Rondo) mooi in elkaar steekt. Het intronummer kent wel een gebrekkige overgang op een gegeven moment. Tijdens de rest van het nummer gaat het echter ideaal door. On/Off levert dus opnieuw een goede prestatie want zij waren ook verantwoordelijk voor het openingsnummer van het origineel. Ook het einde "Suna no Oshiro" van Kanon Wakeshima is een mooi en dramatisch orkestraal nummer. Buiten de twee belangrijkste nummers gebruikt de serie een zachte, opvallende soundtrack die aangenaam is om te beluisteren. Op dit gebied zit alles snor met Vampire Knight Guilty.

Op grafisch gebied zet Guilty de graphics van de originele serie door, en deze grafische stijl is beter geschikt voor de mooie stijlvolle actie dan voor de trage dialogen. Het zijn vooral de anti-vampierwapens Artemis en de Bloody Rose die er prachtig uitzien. Buiten de gevechten is het vooral het lichtspel dat indrukwekkend is, want qua details is de serie niet de meeste diepgaande. De serie blijft er echter prachtig uitzien. Mede hierdoor is Vampire Knight Guilty een waardige opvolger voor Vampire Knight. Alle sterke punten uit Vampire Knight blijven aanwezig in Guilty en worden gebruikt om het verhaal compleet af te ronden. In het begin evolueert het verhaal misschien traag, maar de serie is voldoende uitgebreid om alle losse eindjes af te werken. Alle Vampire Knight fans moeten deze serie dan ook in huis halen.

Code Geass: Lelouch of the Rebellion
Sinds 1999 is Ichiro Okouchi scriptschrijver in de anime-industrie, maar jarenlang was hij relatief onbekend. In alle stilte schreef hij een script voor Code Geass: Lelouch of the Rebellion dat in 2006 werd omgevormd tot een animatieserie door Sunrise. Scoort Mobile Suit Gundam studio Sunrise opnieuw met Code Geass?

Code Geass vertelt het verhaal van een alternatieve Aarde waar het koninkrijk Britannia de grootste supermacht is. Onder de leiding van de 98ste keizer Charles vi Britannia weet het Holy Britannian Empire zowel de Chinese Federation (Azië) als de European Union, de twee andere supermachten, grote angst aan te jagen. Hiervoor gebruiken ze onder andere de KnightMares, mecha's wiens krachten elk ander wapen kunnen verslaan. In 2010 gebruikt het Britannian leger deze KnightMares om de republiek Japan binnen te vallen. De natie wordt snel veroverd en Charles verandert de naam van Japan in Area 11. Alle Japanse burgers worden hierbij 'Elevens' en krijgen een ondergeschikte status aan de echte Britse burgers. Eén van die Britse burgers is de intelligent student Lelouch Lamperouge die een groot geheim met zich meebrengt.

Lelouch Lamperouge is een student met een grote droom: Charles vi Britannia verslaan om de dood van zijn moeder te wreken en Britannia omverwerpen om de perfecte vreedzame wereld te creëren voor zijn zus Nunnally. Lelouch zelf is machteloos tot hij in de eerste episode kennis maakt met de mysterieuze C.C. die hem de kracht Geass geeft. Met zijn Geass kan hij iedereen bevelen hem te gehoorzamen, iets wat hem vergelijkbaar maakt met Death Note's Light. Met behulp van zijn enorme intellect, zijn Geass en enkele trouwe volgelingen start Lelouch een strijd tegen zijn vader en het koninkrijk Britannia terwijl hij tegelijk moet ondervinden dat zijn acties verregaande gevolgen kunnen hebben. De acties van zijn alter ego Zero hebben namelijk een effect op het leven van zijn vrienden die hij wil beschermen.

Death Note en Code Geass: Lelouch of the Rebellion kennen duidelijk grote overeenkomsten, zeker in de vorm van Light/Kira en Lelouch/Zero, maar hun doelen en methodes verschillen duidelijk. In tegenstelling tot Light geeft Lelouch ook om de mensen wat soms leidt tot dramatische momenten. Het zorgt er ook voor dat Lelouch ruimte laat voor zijn relaties met anderen waardoor Code Geass ook duidelijk gelijkenissen vertoont met FullMetal Panic. Ten laatste is er ook een gelijkenis met Gundam Wing. Milliardo Peacecraft gebruikt gewelddadige methodes voor zijn zus zoals ook Lelouch doet, Lord Jeremiah lijkt wel Treize Khushrenada, en natuurlijk zijn er de aristocratische organisaties uit beide series. Code Geass weet de beste kanten uit elk van de series te nemen om een unieke topserie te creëeren. Qua verhaal hoort Code Geass thuis in elke collectie.

Code Geass: Lelouch of the Rebellion heeft ook prachtige graphics, zelfs de scènes met veel karakters tellen een hoop detail en elk personage heeft een duidelijk, eigen uiterlijk ondanks het feit dat de cast enorm uitgebreid is. Ook op gebied van de stemmen is men hierin geslaagd. Elk personage heeft zijn eigen klank waarbij vooral de Pudding Earl Lloyd sterk opvalt. Zijn relatief onbekende stemacteur Tetsu Shiratori zal je ongetwijfeld het langst bijblijven. De beste keuze is echter Jun Fukuyama die voor zijn prestatie als Lelouch zelfs de award voor beste beginner won. Het is verbazend hoe gemakkelijk hij kan overschakelen van de serieuze Zero naar de zorgeloze Lelouch. De rollen van Kallen (Ami Koshimizu), Suzaku (Takahiro Sakurai) en C.C. (Yukana) worden vervuld door stemacteurs met meer ervaring. Zij vormen een uitstekende aanvulling op Lelouch.

Bovenop de stemmen komt ook een mooi arsenaal muziek. Tijdens de episodes wordt snelle muziek gebruikt om het tempo te bewaren. De eerste introductie gebruikt het nummer Colors van de band Flow, een groep die voor verschillende series een nummer heeft geschreven. In dit geval slaan ze de bal echter mis. Colors is een sterk nummer, maar het nummer klinkt te vrolijk voor het duistere Code Geass. Hierdoor krijg je meer het gevoel naar FullMetal Panic te kijken dan naar Code Geass. Op dit gebied presteert het einde, Yukyo Seiskunka van Ali Project, een pak beter. Kijkers van de anime Avenger zullen wel horen dat het begin daarvan zowel inhoudelijk als qua geluid lijkt op dit nummer wat niet verbazend is. Beide nummers zijn namelijk afkomstig van dezelfde groep.

Na dertien episodes wordt overgeschakeld op nieuwe nummers, namelijk Kaidoku Funo en Mosaic Kakera. Kaidoku Funo lijkt qua beelden op de originele intro, maar het nummer is duidelijk meer volwassen en het past beter bij de serie. Einde Mosaic Kakera daarentegen klinkt vrolijker, maar de tekst van het SunSet Swish nummer speelt wel goed in op de thema's van Code Geass. Je hoort ook amper dat zij My Pace hebben geschreven voor Bleach. In de twee laatste episodes van het seizoen krijgen we nog een nieuw openingsnummer met Hitomi no Tsubasa, een nummer van Access dat het sterkst inspeelt op de serie. Code Geass: Lelouch of the Rebellion is een serie die gelijkenissen vertoont met de grootste animatieseries ooit, en niet moet onderdoen voor die series. Code Geass is een serie die iedereen moet gezien hebben.

Code Geass: Lelouch of the Rebellion R2
In 2006 werkte Mobile Suit Gundam producer Sunrise samen met de relatief onbekende Ichiro Okouchi om zijn nieuwe script om te vormen tot een animatieserie. Die animatieserie was Code Geass: Lelouch of the Rebellion en nu is het tijd voor een vervolg met Lelouch of the Rebellion R2.

Clovis en Euphemia zijn dood, Cornelia is uitgeschakeld, Nunnally is verdwenen, Suzuka en Lelouch staan op het punt elkaar te doden, ... en Charles vi Britannia kan het niets schelen. Het eerste seizoen eindigde met een duidelijke cliffhanger en het tweede seizoen moet nu alles weten op te lossen. Hiervoor heeft Okouchi echter wel een originele aanpak gekozen De serie begint één jaar na het origineel in een wereld die bevrijd is van de Black Knights. Zero is dood, Ogi is gevangen en het aantal leden van de Black Knight is laag. Met één laatste actie proberen ze hun leider terug te vinden en ervoor te zorgen dat Lelouch zijn geheugen terugwint. Onmiddellijk in de eerste episode wordt de toon voor de rest van het seizoen gezet en die toon is meer en beter, en vooral verrassender zodat ook dit seizoen een aanrader is voor iedereen die genoten heeft van het origineel.

In het tweede seizoen gaat alles in een stroomversnelling: KnightMares worden krachtiger, atoombommen worden gebruikt en de krachtigste prins Schneizel el Britannia neemt de controle over de strijd tegen Zero. In hun jonge tijd namen Schneizel en Lelouch het regelmatig tegen elkaar op en het resultaat was altijd hetzelfde: de extreem intelligente Lelouch kon nooit zijn intelligentere broer verslaan. Nu moet hij met de restanten van zijn Black Knights het opnemen tegen het volledige leger van Britannia, inclusief hun Knights of the Round, de persoonlijke lijfwacht van Charles vi Britannia. Zero moet dan ook meer risico's nemen en zijn plannen worden grootser. Tegelijk worden ook de graphics opgevoerd want deze grootse scènes worden prachtig in beeld gebracht. Men heeft ook voor meer variatie gezorgd bij de mecha's, elk hoofdpersonage heeft nu een eigen mecha in plaats van doodnormale Sutherlands.

Natuurlijk draait Lelouch of the Rebellion niet alleen om Lelouch's plan om de wereld te veroveren. Ook de romantische, de komische en de emotionele verhalen keren terug. Het romantische aspect van de eerste serie wordt bijvoorbeeld verder gezet met Kallen, Shirley en C.C. die allemaal een unieke band delen met Lelouch, en allemaal strijden om zijn hart. Je moet de serie echter volledig bekijken om te ontdekken wie zijn hart uiteindelijk kan veroveren. Tegelijk worden ook Nina, Milly en Rivalz niet vergeten. Hun verhaal wordt ook mooi afgehandeld. In Lelouch of the Rebellion R2 gaat men ook dieper in op Geass en zijn gebruikers. Het verleden van C.C. wordt uit de doeken gedaan en we leren nieuwe gebruikers zoals V.V. kennen. Dit onderdeel gaat echter iets te snel voorbij, zo mocht het gevecht tussen Waldstein en een andere belangrijke Geass gebruiker zeker getoond worden.

In Lelouch of the Rebellion R2 worden verschillende nieuwe personages geïntroduceerd, waaronder Rolo Lamperouge en de Knights of the Round. Het eerste seizoen werd geprezen omwille van zijn stemmen zodat de introductie van nieuwkomers altijd riskant is. Bij de Knights spelen Gino en Anya de grootste rol en hun personages vormen een perfecte aanvulling op de schoolgaande jeugd. Hun stemacteurs, respectievelijk Soichiro Hoshi en Yuko Goto hebben ook veel ervaring met dit soort series zodat ze leuk zijn om te volgen. Dan hebben we Rolo, wiens stem wordt ingesproken door Takahiro Mizushima wiens stem normaal sterk lijkt op die van Soichiro Hoshi. In deze serie verschilt hun stem duidelijk, Mizushima speelt met gemak de vervelende broer. Hij vervult dus met gemak de rol van het irritante personage. De andere acteurs uit het origineel keren allen terug, en zij presteren opnieuw op hoog niveau.

Het is dan ook een sterk vervolg. Ook op gebied van muziek wordt het succes van de originele serie verder gezet, alleen de intro en eindmuziek blijft wisselend qua niveau. De eerste intro O2 is duidelijk geen voltreffer, de tekst en beelden passen wel bij de serie, maar het nummer grijpt je niet. Het is dus ook geen nummer dat je voluit kunt meezingen. Hetzelfde gaat op voor het eerste einde Shiawase Neiro. Orange Range, bekend van de eerste Bleach intro en de uitvoerder van beide nummers, slaat hier de bal mis. Gelukkig brengt het rocknummer World End van Flow veel verbetering na dertien episodes. Met de originele Geass serie hadden zij natuurlijk reeds de nodige ervaring, wat ook opgaat voor Ali Project dat het tweede einde Waga Rotashi Aku no Hana maakte. Opnieuw een goed nummer, maar wel sterk lijkend op hun nummer in het eerste seizoen.

Bleach Arc 10: Turn Back The Pendulum Arc
In het midden van de oorlog tussen Aizen en Soul Society draaide mangaschrijver Kubo Tite plots de klok terug. Met de Turn Back The Pendulum Arc nam hij het verleden van enkele belangrijke personages onder de loep, maar is hun verleden boeiend genoeg om te volgen?

De Arc begint 108 jaar voor de start van de serie, in het oude Soul Society dus. In dit Soul Society leren we meer over Aizen, Urahara, Tessai, Mayuri, de Vizards en hun onderlinge relaties. Op dit moment in de tijd vinden we de Vizard als Shinigami terug in Soul Society waar ze de hoogste posities innemen. Kensei, Rose, Love en Shinji zijn bijvoorbeeld kapiteins, terwijl Aizen maar een vice-kapitein is, Urahara pas kapitein is en Byakuga zelfs maar een klein kind is. De verschillen met het huidige Soul Society zijn dus groot. Ook over Soul Society zelf leren we bij. We leren onder andere Squad Zero, het Maggot's Nest en de Kido Corps van Tessai kennen. We krijgen dus een pak meer informatie te verwerken dan in traditionele Bleach verhaallijnen, en dan hebben we nog niet gesproken over de verhaallijn van de Arc zelf.

De meeste informatie is namelijk maar randinformatie die aangehaald wordt in verband met de hoofdlijn: het ontstaan van de Vizard en de rol van de andere personages in dit proces. De Arc is dan ook verplichte kost voor iedere Bleach fan. De hoeveelheid informatie die we te verwerken krijgen is zeer hoog ondanks het aantal episodes. De Arc loopt van episode 206 tot en met 214, maar de laatste twee episodes zijn onbelangrijke filler episodes. In deze mini-episodes volgen we Karakura Riser (Kon) die samen met zijn team superhelden de stad beschermen tegen Hollows. Het is niet spectaculair, maar je kunt er wel mee lachen als je de grappen en grollen van Kon, Don Kanonji, Keigo en Chizuru kunt appreciëren. Sowieso zijn het maar twee episodes dus het is direct voorbij. Het is dus geen probleem dat de kwaliteit minder is dan de rest van de Arc.

Op gebied van graphics is Turn Back The Pendulum ook de moeite waard. Door het gebrek aan echte gevechten, wat praktisch ongeloofwaardig is in Bleach, kon Studio Pierrot meer aandacht schenken aan het detail. In deze Arc vind je dus geen gekke scènes of gebrekkige animatie. Op gebied van stemmen moet je geen nieuwkomers verwachten, maar natuurlijk is er wel nieuwe muziek voor het begin en het einde van elke episode. De episode begint met Velonica van Aqua Timez dat een zeer verslavend nummer is. Dankzij de stijlvolle beelden is het duidelijk de moeite om dit nummer te blijven bekijken. Het einde Sky Chord van Shion Tsuji is ook niet mis, het is een rustig romantisch nummerdat mooi gezongen is. De Turn Back The Pendulum Arc is dus zeker de moeite waard. Elke Bleach kijker moet dit deel van de serie aandachtig bekijken.

Bleach Arc 9: The Hueco Mondo Arc
Na een verrassend geplaatste filler verhaallijn zet de Bleach anime het verhaal van de vorige Hueco Mondo Arc verder, op de exacte plek waar de eerste Hueco Mondo Arc stopte. Kunnen de Bleach helden nu heelhuids ontsnappen of krijgen we opnieuw een serie gevechten?

De vorige Hueco Mondo Arc liet ons achter met verschillende gewonde personages. Chad en Rukia lijken dood, Ishida en Renji vluchten van Apollo en Ichigo is zwaar gewond. Ze lijken echter allen veilig want er zijn geen andere Hollow in de buurt, of toch? Elk van de helden wordt in deze Arc geconfronteerd met een machtige vijand en elk worden ze praktisch vernederd. Ze maken geen enkele kans. De Espada Nnoitora maakt gehakt van Ichigo, Apollo speelt met Ishida en zijn gezellen, en Chad en Rukia staan op het punt om vermoord te worden door onbelangrijke Arrancar. Gelukkig krijgen onze held hulp uit verwachte en onverwachte hoek zodat Ichigo ook dit avontuur kan overleven, maar kan dat ook over iedereen gezegd worden?

Grote verhaallijnen moeten we hierbij niet verwachten. Je mag hier en daar een klein plotelement verwachten rond Nnoitora, Apollo en hun gezamenlijke verleden, maar de anderen krijgen geen achtergrond. We krijgen zelfs geen nieuwe aanvallen van bekende personages. Deze Arc concentreert zich duidelijk op het sterke punt van Bleach. Het ene gevecht volgt het andere onmiddellijk op zonder ademruimte wat storend kan werken voor meer verhaalgedreven kijkers. In de gevechten verschijnen ditmaal enkel Espada en Shinigami van hoge levels met weinig plotrelevantie. Ze zijn puur gekozen om hun leuke technieken waardoor de gevechten echt te gek worden. De gevechten van Nnoitora en Apollo spannen hierbij wel de kroon. Hun gevechten zijn het beste wat deze Arc te bieden heeft dankzij de goedgekozen tegenstanders.

De Arc begint bij episode 190 en eindigt bij episode 205, maar episode 204 en 205 zijn filler. In deze filler episodes bevindt Ichigo zich plots terug in de echte wereld waar hij Lurichiyo opnieuw ontmoet. Zij wil voetbal spelen en dat gebeurt met komische gevolgen. De episodes zijn niet van hoog niveau, maar ze zijn wel vermakelijk als je negeert hoe onlogisch het is dat Ichigo plots terug in de echte wereld zit. Het moet echter wel om tijd te rekken, door de vele gevechten kan Studio Pierrot niet anders om de manga niet in te halen. Daardoor krijg je echter vervelende herhalingen bij de start en het midden van de episode. De Arc eindigt uiteindelijk ook met een belachelijke close-up scène.

Een ander vervelend punt van deze Arc is de stem van Nell. Haar stem blijkt in deze Arc duidelijk slecht gekozen en de reden hiervoor zul je snel ontdekken. Gelukkig komen de stemmen van Nnoitora, hulpje Tesla en de andere nieuwkomers wel goed. In combinatie met de vertrouwde stemmen is de balans hier dus hoofdzakelijk positief. Ook qua muziek is de balans positief, met Velonica van Aqua Timez krijgen we een prachtige, typische Bleach intro. Afsluiten doet Bleach met Hitohira no Hanabira van Stereopony. Dit nummer hanteert dezelfde stijl als de intro wat voor een mooi geheel zorgt. Buiten de intro en het einde wordt de typische Bleach muziek gebruikt die we reeds prijzen sinds het begin van de serie.

Op grafisch gebied wordt de bal op enkele plekken compleet mis geslagen. De Arc start bijvoorbeeld met een terugblik op de vorige Arc waarbij twee lelijke balken verschijnen aan de zijkant. Die balken blijven meer dan een halve episode bewaard dus het valt sterk op. Op andere momenten maakt men wel goede beslissingen, met het einde van het GrimmJow gevecht kiest men voor een mooi schaduweffect dat overgaat in een zwart-wit met het verschijnen van de nieuwste vijand. Het levert zo een wisselvallige bedoening op. Uiteindelijk is deze Hueco Mondo Arc ook de moeite niet waard. De gevechten in de Arc zijn nodeloos gerekt, er is amper verhaal aanwezig en de gevechten kunnen niet boeien omdat het gaat om onbelangrijke personages die het verhaal niet verder helpen.

Geregistreerd op: 20 Dec 2006 Berichten: 4334

One Piece Special 3 & 4
One Piece heeft door de jaren heen naast de hoofdserie tot op heden negen films gekregen en vier specials. Specials worden soms in plaats van een normale aflevering uitgezonden of tijdens een speciale gelegenheid, ze duren vaak een uur en hebben weinig te maken met het echte verhaal.

Special 3 genaamd 'Protect! The Last Great Performance' gaat over theateracteur Randolph die zijn laatste show wil gaan geven. De Straw Hats komen in een situatie terecht waarin ze mee mogen spelen, nadat enkele acteurs ineens besluiten niet meer mee te willen doen. Hierdoor ontstaat een komische situatie, echter wordt de voorstelling net voor de 2de act wreed verstoord door de mariniers. De Straw Hats grijpen hier ook op in. Al met al is dit een vermakelijke special met veel humor. De actie in deze special is beperkt, maar het neemt het plezier niet weg.

Van de vier specials kan je eigenlijk zeggen dat dit de op een na beste is. Als je eens een uurtje niks te doen hebt en je bent bekend met One Piece raad ik je aan deze te bekijken. Dan rest de vraag welke special is het beste? Gelukkig komt hij ook in deze korte review voor: special 4 genaamd 'The Detective Memoirs of Chief Straw Hat Luffy'. Van de vier huidige specials is dit de enige die je niet in de serie zou kunnen plaatsen. Simpel omdat deze special in een hele andere setting afspeelt, namelijk het oude Japan. Dit is ook een hele mooie gelegenheid om personages die de meeste al weer vergeten zijn terug te halen.

Het verhaal draait rond Luffy die een soort van politieagent is, samen met Usopp zijn assistent houden ze het dorpje waarin ze wonen op hun geheel eigen manier in de gaten. Special 4 is eigenlijk opgesplitst in twee afleveringen van 20 minuten. Behalve dat het verhaal erg plezierig is om te kijken heeft het ook nog vervolgen. Zo zijn de afleveringen 291, 292, 303, 404 en 407 van de hoofdserie filler afleveringen die zich op deze special aansluiten, het wordt dan ook een soort van miniserie. Het handigste is dan ook dat je ze in chronologische volgorde bekijkt.

Dit is de enige special tot op heden die in 16:9 widescreen te bekijken is. Special 3 is te bekijken in 4:3, net zoals alles wat voor aflevering 207 is uitgekomen. Special 3 opent met opening 4 ''BON VOYAGE!'' en eindigt op zijn manier met een nummer wat door de cast gezongen wordt. Dit is echter niks speciaals. Special 4 opent met het openingsnummer 5 "Kokoro no Chizu" en ook special 4 eindigt met een nummer dat door de cast gezongen wordt, ook dit is niks speciaals. Special 4 raad ik je aan te kijken. Gewoon omdat het iets anders is maar nog steeds erg leuk.

Gundam Wing
Na de Universal Century series ontwikkelde Sunrise een Gundam serie met een andere tijdslijn, maar met dezelfde thema's. Gundam fans beschouwen de serie, Gundam Wing, als het zwarte schaap in de franchise, maar is die reputatie verdiend?

Gundam Wing begint met een invasie van de Aarde door vijf onafhankelijke Gundam piloten, maar hun redenen, drijfveren en dus ook hun doelen veranderen door de serie heen. Op bepaalde momenten staan ze zelfs tegenover elkaar. De serie heeft zo voldoende plotwendingen om 49 episodes interessant te blijven. De plotwendingen zijn gelukkig nooit ongeloofwaardig. Externe factoren beïnvloeden het levenspad van onze hoofdrolspelers en zij zijn maar vijf jongens die niets van elkaar weten en toch praktisch allen even stoer zijn. Zelfs de 'idioot' Duo en het 'watje' Quatre komen continu stoer uit de hoek tijdens hun gevechten, ondanks het feit dat Heero, Trowa en Wu-Fei buiten de gevechten meer opvallen.

De personages lijken soms harteloos, maar uiteindelijk blijkt dit meestal een cover voor hun nobele motieven. Enkel Wu-Fei heeft geen enkel hart, hoewel ook hij een liefde vindt. Praktisch iedereen vindt zijn partner in dit universum, hoewel hier geen rechtstreekse aandacht aan wordt besteed. Hun uiterlijke emoties worden ook bepaald door hun groepering. Binnen het Gundam Wing universum zijn er verschillende groeperingen zoals Oz, Romefeller en de Specials zodat je elke episode moet opletten. Organisaties kunnen snel veranderen en bondgenoten in de ene episode kunnen vijf episodes later aartsvijanden zijn. Het veranderen van de allianties lijkt soms overdreven, maar alles past binnen een groter schema dat briljant wordt uitgewerkt.

In tegenstelling tot de andere Gundam series zijn de Gundams in Wing ijzersterk en praktisch onverslaanbaar. Hierdoor krijg je gigantische gevechten waarbij één Gundam het opneemt tegen tientallen Ares en Leo tegelijkertijd zonder dat hij in de problemen komt. Enkel zijn munitie kan problemen geven. En dan halen ze gewoon hun zwaard boven. Hierdoor wordt Gundam Wing vaak als het zwarte schaap bekeken, maar die reputatie is ongegrond. De serie blijft namelijk vermakelijk. Men introduceert namelijk ook verschillende vijandelijke supertroepen zoals Gundam Epyon en de TallGeese die als tegenhanger dienen voor de Gundams. Ook belangrijke personages zoals Noin kunnen prachtige kunstjes uitvoeren met zwakke machines zodat de gevechten spannend blijven.

Gundam Wing heeft een uitgebreid verhaal en men heeft ook gedacht aan de kleinigheidjes. Let maar eens op de betekenis van de namen. De personages zijn allemaal genoemd naar het nummer van hun Gundam, maar het zijn niet de enige nummers die je zult horen. Zechs is het Duitse zes, Noin klinkt als het Duitse negen, Treize is het Franse dertien, ... Het is een leuke touch. Buiten het verhaal, deze kleinigheidjes en de gevechten heeft Sunrise ook opnieuw veel aandacht besteedt aan het geluid en het grafische aspect. Grafisch is de serie al enkele jaren oud, waardoor je een verschil ziet met recentere Gundam series. De ontwerpen blijven echter sterk.

Qua geluid is Gundam Wing een toppertje in zowel de Amerikaanse als de Japanse versie. De muziek is typisch Japanse rockmuziek welke je in de stemming brengt. Het einde bijvoorbeeld zing je met gemak mee. De stemmen zijn ook krachtig. Elke stem brengt de juiste atmosfeer over zodat het leuk blijft om te horen, iets wat zeldzaam is bij Amerikaanse dubs. Gundam Wing mag dan het zwarte schaap zijn in de Gundam serie. Het is zonder twijfel een uitstekende serie en een ideale instap tot anime en de Gundam franchise.

Naruto Shippuuden Arc 4: Kakuzu & Hidan Arc
Na een filler Arc keert Naruto Shippuuden terug naar de manga met de Kakuzu en Hidan Arc. Scoort Naruto Shippuuden opnieuw met deze Arc of gaat de serie verder achteruit en wordt de neerwaartse spiraal dus verder gezet?

In de Kakuzu en Hidan Arc duiken de twee gelijknamige Akatsuki leden opnieuw op. Samen verkennen ze de Country of Fire af in de zoektocht naar een Tailed Beast, maar de ninja van Konoha moeten ingrijpen. Tsunade stuurt tachtig ninja uit in een zoektocht naar de Akatsuki leden om hen te stoppen. Asuma, Shikimaru en twee andere ninja ontmoeten de Akatsuki leden en ontdekken snel wat het betekent om te vechten tegen twee onsterfelijke vechters. Hidan en Kakuzu komen niet ongeschonden uit het gevecht, maar Konoha incasseert de zwaarste klappen. Het gevecht leidt tot enkele, prachtige dramatische momenten waarbij we weemoedig kunnen terugdenken aan de originele serie. Het gevecht is ook een katalysator voor de rest van de Arc waarin Team 10 wraak neemt met hulp van Team 7.

Ondertussen ondergaat Team 7s Naruto een revolutionaire training waarbij hij eindelijk elementaire aanvallen leert en we ontdekken wat zijn nieuwe kracht is. De Kakuzu en Hidan Arc is dus een belangrijke Arc voor het verhaal van Naruto. Gelukkig is het ook een leuke Arc om te bekijken. De Arc begint bij episode 72 met het gevecht tussen Yugito en onze twee Akatsuki vijanden, en loopt tot episode 89 wat dus zeventien episodes vermaak betekent. De episodes zijn namelijk gevuld met spannende gevechten die je aan je scherm kluisteren. Shikimaru speelt een grote rol in deze gevechten, dus je beseft ook snel dat het gaat om intelligente gevechten en niet om simpele krachtmetingen. De Hidan & Kakuzu Arc is zeker geen perfecte Arc, maar de Arc maakt wel goed de overgang naar de volgende echte Arc.

Het is spijtig dat Kishimoto niet de tijd heeft genomen om het verhaal van Hidan en Kakuzu meer aandacht te schenken zoals hij wel met Sasori deed. Beide personages zijn namelijk zeer uniek te noemen. Hun achtergrond had gerust enige uitwerking verdiend. Aan de andere kant krijgen enkele meer obscure Konoha ninja meer aandacht en leren we meer over de manier waarop Akatsuki werkt. Verhaalmatig is het dus een aanrader voor de fans. Grafisch gezien steekt de Arc mooi in elkaar, de gevechten worden goed weergegeven en de animatie is opnieuw top. Hidan, Yugito en Kakuzu zien er ook goed uit zodat het geen teleurstelling is. In deze Arc worden verschillende nieuwe personages geïntroduceerd waaronder Hidan en Kakuzu. Masaki Terasoma (Hidan) en Takaya Hashi (Kakuzu) zijn goed gekozen voor hun rol. Ze brengen de personages perfect tot leven.

In deze Arc worden de episodes begeleid door de ondertussen algemeen bekende Naruto Shippuuden muziek en vier nieuwe nummers. Het gaat dan om openingsthema Blue Bird van Ikimono Gakari en Closer van Joe Inoue, en de eindes Broken Youth van Nico Touches the Walls en Long Kiss Good Bye van Halcali. Blue Bird is een prachtig nummer met stijlvolle begeleidingsvideo. Een stijlvolle video heeft ook Broken Youth, maar dat nummer blijft je minder bij. Closer is minder stijlvol qua opening, maar het is opnieuw zo'n typische 'Rocks' achtig nummer dat je een blij gevoel geeft. Het is wel een scherp contrast met de dramatische muziek en gebeurtenissen in de serie zelf. Het bijbehorende Nico Touches The Wall is een nummer met vele gezichten, dat toch aangenaam is om te horen. De Kakuzu en Hidan Arc is over de algehele lijn een geslaagde anime. Het is geen diepgaande ervaring, maar je zult er zeker van genieten als je Naruto volgt.

Castle in the Sky
Met Howl's Moving Castle, Spirited Away, Princess Monoko, The Cat Returns en dergelijke lanceerde Studio Ghibli de afgelopen jaren exclusief prachtige sprookjes, maar waren hun eerste films ook zo'n sprookjes? Wij bekeken Castle in the Sky, hun eerste film.

Castle in the Sky was niet de eerste film van het Studio Ghibli team want die eer gaat naar Lupin III: The Castle of Cagliostro en Nausicaä of the Valley of the Wind. Beide films werden echter gemaakt voor de studio opgericht werd. Laputa: Castle in the Sky mag zich daardoor de debuutfilm noemen, maar in het Westen kwam de film pas later en onder een licht veranderde titel, namelijk Castle in the Sky omdat Laputa een onaangename betekenis heeft in het Spaans. Buiten de naam zijn er nog verschillende wijzigingen doorgevoerd in de Disney versie, maar deze wijzigingen werden echter allen goedgekeurd door Studio Ghibli. Wij hebben echter geen uitstaans met deze wijzigingen. In Nederland en België kun je alleen de Japanse versie vinden, maar natuurlijk met de lichte wijziging in de titel en Nederlandse ondertiteling.

Castle in the Sky speelt zich af in een alternatieve versie van de aarde, waarin de aarde vroeger werd overheerst door luchtkastelen. Momenteel zijn die luchtkastelen echter verdwenen want ze crashten allemaal terug neer op de aarde. Enkel het legendarische Laputa zou nog rondzweven in de lucht, maar niemand kan het kasteel vinden. Eén meisje heeft echter onbewust de sleutel tot Laputa in handen en daarom wordt ze vastgehouden door een leger. Wanneer dat leger wordt aangevallen door een groep sympathieke piraten onder leiding van Dola, kan zij ontsnappen. Ze valt uit de lucht van gigantische hoogte, maar haar val wordt gebroken door een mysterieus blauw licht waarna ze opgevangen wordt door de gezellige wees Pazu. Pazu hoopt zelf ooit de mythische stad te vinden zoals zijn vader dat ooit deed voor hij stierf.

Pazu en Sheeta beleven samen een groots avontuur waarin ze het leger en Dola moeten vermijden en Laputa moeten vinden. Castle in the Sky is hierbij een verhaal zonder verrassingen of grote plotwendingen. Het is een typisch sprookje met een voorspelbaar plot. Dat maakt het verhaal echter niet minder spannend. Traditionele sprookjes zijn ook niet minder interessant omdat ze voorspelbaar zijn. En tot de categorie sprookje behoort ook deze Ghibli. Castle in the Sky is sowieso een typische Studio Ghibli film, wat je ook onmiddellijk opmerkt aan de ontwerpen van de personages. Als je één van de Ghibli films hebt gezien, dan herken je direct de stijl van deze. En het meest verbazende is dat deze film reeds uit 1986 dateert. Desondanks ziet de film er nog gewoon fantastisch uit.

Leg de film naast Howl's Moving Castle en je hebt geen idee dat Castle in the Sky twintig jaar ouder is. De films van Ghibli kunnen dus duidelijk jaren mee. Qua cast bestaat de Japanse versie exclusief uit toppers. De stem van Pazu wordt bijvoorbeeld ingesproken door Mayumi Tanaka, zij is tegenwoordig beter bekend als Luffy en Krillin. Ook de stem van Sheeta is een sterke dame, namelijk Keiko Yokozawa. Zij is minder bekend in het Westen, maar haar prestatie verdient zeker bekendheid. Qua stemmen zijn er ook enkele verrassingen, zo heeft ook Kotoe Hatsui (Dola) een opvallende rol. Het is echter haar enige rol ooit ondanks een mooie prestatie. Studio Ghibli wist dus meteen te scoren met hun debuutproject. Castle in the Sky is een echte klassieker en een aanrader voor elke filmfan, van drie tot honderd-en-drie.

Dragon Ball Kai: Saiyan Saga
Sinds 1989 geniet de wereld van Dragon Ball Z, één van de populairste animatieseries ooit. In 2009 vierde Toei Animation de twintigste verjaardag van Dragon Ball Z met Dragon Ball Kai, een HD remake van Dragon Ball Z zonder filler.

Dragon Ball Z is in principe twintig jaar oud, maar Dragon Ball Kai ziet er een pak beter uit dan het origineel. Alles is meer afgelijnd en kleurrijker. Het verschil is zeer opvallend want buiten de opening en het einde gebruikt Dragon Ball Kai alleen beelden van het origineel. Men heeft echter alles opnieuw moeten intekenen omdat men de originele opnames kwijt was. De artiesten van Toei tekenden alles over van de originele animatie, maar aangevuld met zachtere kleuren waardoor het een mooier geheel vormt. Het origineel had dus veel meer potentieel dan men toen demonstreerde. Kai is dus ook qua animatie duidelijk de betere van het origineel.

Aangezien de graphics een poetsbeurt kregen, kregen ook de stemmen een remake. Alle originele acteurs keerden terug om hun tekst opnieuw in te spreken. De kwaliteitsproblemen zijn hierdoor weggewerkt want de technologie is natuurlijk sterk geëvolueerd sindsdien. Om aan te tonen dat Kai een nieuwe serie is, heeft men natuurlijk ook nieuwe muziek toegevoegd. Deze muziek werd geschreven door Kenji Yamamoto die ook de muziek scheef voor de Dragon Ball Z videogames. De muziek werd opgenomen door Takayoshi Tanimoto en dat is blijkbaar een goede combinatie. Dragon Soul en Yeah! Break! Care! Break! zijn namelijk zeer meeslepende nummers. Dragon Soul zit je direct mee te zingen.

De originele Saiyan Saga is 35 episodes lang in de originele versie en 26 episodes in de Amerikaanse dub waarin verschillende scènes geschrapt werden. De Dragon Ball Kai versie van de Saiyan Saga bevat alle elementen van de manga, maar geen filler waardoor deze amper zestien episodes lang is. In de Saiyan Saga landt de Saiyan Raditz op Aarde en hij ontvoert Goku's zoon Gohan zodat hij moet tegengehouden worden door Goku en Piccolo. De aartsvijanden uit Dragon Ball moeten samenwerken om om de superkracht te stoppen. Raditz heeft echter een onaangename verrassing in petto huis voor Goku. Hij is Goku's broer, en de zwakste van de drie overlevenden.

Hij is echter reeds sterker dan Piccolo en Goku samen. Goku sterft zelfs tijdens het gevecht. In het Dragon Ball universum is dat nu geen ramp, maar het feit dat twee andere Saiyans plannen om naar de Aarde te komen is dat wel. In deze eerste Dragon Ball Z Arc moet reeds stevig getraind worden. Piccolo traint Gohan, Goku wordt in de hemel getraind door de mysterieuze King Kai en ook onze andere Z Vechters schieten in actie. Uiteindelijk loont hun training amper want Vegeta en Nappa blijken formidabele tegenstanders. In een spannend gevecht zien we hoe onze Z Vechters het opnemen tegen de Saiyans.

Het verhaal van de Saiyan Saga kent natuurlijk iedereen, maar deze versie is toch spannender dan het origineel. De filler werd namelijk verwijderd. Nutteloze scènes zoals deze in de Home for Infinite Losers (Hel) en die met de journalisten zijn verwijderd. Het zorgt ervoor dat de ervaring een pak aangenamer is dan de originele ervaring. Je zal ook regelmatig scènes zien die geschrapt werden in het Amerikaanse origineel waardoor je alsnog verrast wordt. Terwijl de Dragon Ball Z Saiyan Saga slecht verouderd is, is de Dragon Ball Kai Saiyan Saga zeker de moeite waard om te bekijken. Dragon Ball Kai kent dus een goede start.

The Cat Returns
In 1995 lanceerde Studio Ghibli de animatiefilm Whisper of the Heart, een film waarin het hoofdpersonage een boek schrijft over de Baron, een unieke kat welke de harten van de kijkers veroverde.

Als reactie hierop besloot Studio Ghibli een kortfilm rond Baron te maken. Hayao Miyazaki vroeg verschillende talenten binnen zijn studio om een script te schrijven voor de film en dat van Hiroyuki Morita was zonder twijfel het indrukwekkendste. Hij schreef een script van vijfhonderd pagina's waarvan Miyazaki onder de indruk was. Hierdoor besloot Studio Ghibli The Cat Returns om te vormen tot een volwaardige film en het resultaat ervan kunnen we nu bekijken. In de eerste plaats moet je weten dat Morita ook de regisseur was van The Cat Returns en dat Miyazaki niet betrokken was bij het project. Het is geen ramp, maar The Cat Returns staat hierdoor net een trapje lager dan de grote meesterwerken van Studio Ghibli. Een Studio Ghibli film is echter nooit slecht en deze blijft een topper.

The Cat Returns vertelt het verhaal van Haru, een verlegen studente die met katten kan spreken. Jarenlang gebruikt ze haar gave niet, maar op een gegeven moment ontdekt ze een rare kat. Hij wandelt over straat met een cadeautje. Wanneer hij dreigt te sterven onder een truck, grijpt Haru in en ze redt zijn leven. De volgende dag blijkt die kat de prins van het kattenkoninkrijk te zijn. Haar daad was dus zeer belangrijk en de dagen erna wordt ze overladen met muizen en nepeta, typische geschenken die een kat leuk zou vinden. Uiteindelijk wordt haar zelfs gevraagd om met de prins te trouwen. De katten interpreteren haar antwoord fout en ze wordt meegenomen naar het koninkrijk van de katten. Gelukkig kan ze op tijd ontsnappen en ze vindt het Cat Business Office.

Daar ontmoet ze Baron en zijn gevederde vriend Toto. Baron en Toto waren ooit stenen beelden, maar door een mysterieuze gebeurtenis zijn ze tot leven gewekt. Zij beloven haar te helpen, maar voor ze dit kunnen doen wordt ze ontvoerd door de assistenten van de koning. Nu moeten Baron en Toto een weg naar het koninkrijk zoeken en Haru redden voor ze in een kat verandert. Het is de start van een avontuur waarin Haru en de Baron naar elkaar toe groeien, waarin de prins een nieuwe liefde vindt en waarin Haru meer zelfvertrouwen krijgt. Het is vooral de moraal die de meeste aandacht krijgt. Het verhaal zelf is minder meeslepend dan in andere Ghibli films, wat grotendeels komt omdat Haru een eentonig personage is. Enkel de Baron en Muta zijn interessante personages.

Qua animatie en detail steekt The Cat Returns opnieuw prachtig in elkaar. De game gebruikt een traditionele animatiestijl zonder speciale effecten, maar zowel het kattenrijk als Tokio komen mooi tot leven. In het geval van Tokio kun je zelfs de nodige straten herkennen indien je de stad kent. Buiten de prachtige animatie zitten er ook allerlei leuke details verborgen in elke scène zodat het de moeite is de film meerdere keren te bekijken. De muziek en de stemmen zitten ook goed. De muziek is licht en weet de juiste toont te zetten, en de stemacteurs brengen de personages goed tot leven. The Cat Returns is zeker niet de beste Studio Ghibli film en het is geen meesterwerkje zoals Spirited Away, maar de film is toch een duidelijke aanrader. Het blijft een leuke film.

Naruto Shippuuden: Kakashi Gaiden
Jaren geleden maakte Masashi Kishimoto een sprong in zijn Naruto manga, hij draaide de tijd tweeënhalf jaar vooruit om een nieuw deel in zijn manga te beginnen. Tussendoor kwam Kishimoto zes weken lang met een special over Kakashi.

Iedereen verwachtte dat de Kakashi Gaiden ooit zou verschijnen in de anime, maar de vraag was wanneer? In de plaats van de Kakashi Gaiden kwam Studio Pierrot simpelweg met weken filler na de originele Rescue Sasuke Arc. Na elke filler hoopten we op de Kakashi Gaiden, maar telkens werden we teleurgesteld. Hierdoor begonnen we aan Naruto Shippuuden zonder de Kakashi Gaiden. Uiteindelijk begonnen we zelfs te denken dat de Kakashi Gaiden nooit zou komen. In het midden van de Itachi Arc vond Studio Pierrot het nu eindelijk tijd om de Kakashi Gaiden uit te zenden. Hiervoor gebruikte Studio Pierrot episodes 119 en 120 welke samen uitgezonden werden als speciale episode. Wij nemen beide episodes dan ook samen onder de loep als een special, hoewel ze natuurlijk genummerd zijn zoals een normale episode.

In de Kakashi Gaiden gaan we terug naar de Third Great Ninja War, een oorlog tussen Konoha en de Hidden Stone Village. Ondanks de stevige leiding van de Sandaime was Konoha de oorlog aan het verliezen. Gelukkig bedacht de leiding van het dorp een plan en ze rekenden op één van hun sterkste ninja's om het uit te voeren: de latere Yondaime. Hij krijgt samen met zijn team de opdracht om de Kannabi Brug uit te voeren. Zijn team bestaat uit Hatake Kakashi, Uchiha Obito en Rin, en net zoals het team van Jiraiya en de Saindaime zijn er duidelijke gelijkenissen met Team 7. Kakashi is het arrogante genie van het team net als Sasuke, Obito is de Naruto van het team en Rin zit gevangen tussen de twee kampen zoals Sakura.

Bij de start van de Kakashi Gaiden is Kakashi net gepromoveerd tot een Jonin, wat een prachtige prestatie is voor een tiener. In zijn eerste missie als Jonin leren we meer over het verleden van Kakashi. We krijgen bijvoorbeeld inzicht in zijn gewoonte om steeds te laat komen, in het ontstaan van de Chidori en in de oorsprong van zijn Sharingan. De Kakashi Gaiden focust natuurlijk op Kakashi, maar het is ook een ideale special voor fans van de Yondaime. De special onthult namelijk hoe gevreesd Minato echt was als de Yellow Flash. Het is al snel duidelijk dat de Kakashi Gaiden veel informatie biedt voor amper twee episodes. Ondanks de overvloed aan informatie zit er toch nog een leuk verhaal in. De Kakashi Gaiden is dus zeker aangenaam om te volgen.

Het verhaal zorgt ook voor de nodige actie en deze wordt spannend in beeld gebracht, ondanks het feit dat het gaat om korte gevechtjes. Zeker de eerste flits van de Flash Step komt indrukwekkend over. De Arc introduceert ook enkele nieuwe personages, waarvan Minato, Rin en Obito de belangrijkste zijn. Qua uiterlijk zien ze er goed uit, zeker het ontwerp van Obito is origineel met zijn veiligheidsbril wat de vergelijking met Naruto zeker versterkt. Nieuwe personages betekent natuurlijk ook nieuwe stemmen, maar deze zijn niet perfect gekozen. In vergelijking met de andere dertienjarigen in de serie klinken Rin, Kakashi en Obito nogal oud. Dat is echter maar een klein minpunt. De Kakashi Gaiden special is dan ook zeker de moeite waard om te bekijken en laat je hunkeren naar meer Minato/Kakashi flashbacks.

Naruto Shippuuden Movie 2: Bonds
Met Naruto produceert Studio Pierrot één van de populairste lopende anime van Japan. Met behulp van bioscoopfilms spelen ze in op het succes van de serie. Midden 2008 lanceerde men bijvoorbeeld de tweede Shippuuden film 'Bonds.' Is deze een bioscoopbezoekje waard?

Bonds vertelt het verhaal van het Sky Country land, dat tijdens de Second Great Ninja War een luchtaanval uitvoerde op de vijf grote naties van de ninjawereld. Hun aanval mislukte echter en Konoha kon het Sky Country compleet vernietigen. Jarenlang verdween het land van het toneel, maar nu zijn ze terug op volle kracht met één missie: Konoha vernietigen. De film begint dan ook met een grootscheepse aanval op Konoha waarbij de stad grotendeels vernietigd wordt. Dankzij de mysterieuze dokter vallen er weinig gewonden, dokter Shinou slaagt er samen met zijn pupil Amaru in om vele zwaargewonde ninja te redden. Nu hebben Shinou en Amaru echter de hulp nodig van Naruto, Hinata en Sakura om veilig terug te keren naar Amaru's dorp dat ook aangevallen werd. Ondertussen probeert Konoha terug te slaan en het Sky Country te vernietigen.

Het lijkt een ideaal recept voor een spannend verhaal, maar de uitwerking valt serieus tegen. Aan de start van de film krijgen we grootse actiescènes tussen het Sky Country en Konoha, maar na het bombardement van Konoha en het leuke gevecht tussen Sai en enkele Sky Country ninja wordt alle aandacht verplaatst naar één vijand, namelijk de duistere Super Saiyan. Dat is natuurlijk zijn echte naam niet, maar de gelijkenissen zijn groot: hij ondergaat een transformatie waardoor hij extra kracht krijgt, zijn spieren sterk toenemen en waardoor zijn haar gaat rechtstaan. Het lijkt Broly wel. De veel interessantere Sky Country ninja, die moderne wapens gebruiken en kunnen vliegen, worden allemaal uitgeschakeld in vijf seconden. Zelfs de typische Anbu is nuttiger dan een Sky Country ninja. Men had beter bijvoorbeeld Kakashi een leuk gevecht van een minuutje of twee gegeven.

Alle aandacht gaat nu naar die ene saaie vijand, Amaru, Naruto en Sasuke. Op voorhand werd veel aandacht besteed aan de ontmoeting van de twee laatste, maar in de film praten ze niet echt veel. De film toont echter opnieuw een gezonde interactie tussen Naruto en Sasuke in plaats van het emotionele gezeur dat we krijgen in de manga. De band tussen Naruto en Sasuke is echter minder belangrijk dan de band tussen Naruto en Amaru. Nieuwe, jonge personages in Naruto films en filler volgen altijd hetzelfde patroon: in het begin hebben ze problemen met Naruto, maar uiteindelijk bekeren ze zich toch altijd. Meestal gebeurt dit op een ongeloofwaardige snelle manier, maar in het geval van Amaru is de relatie met Naruto beter uitgewerkt en geloofwaardiger. Amaru zou als personage zeker niet misstaan in de serie.

De film focust dus uitgebreid op Amaru en Naruto, waardoor de andere personages weinig aandacht krijgen. Hinata en Sakura die Naruto vergezellen, verdwijnen gewoon een half uur van het scherm. Ze doen ook gewoon niets. Hinata mag alleen Naruto-kun en Sasuke-kun roepen. De balans in de film is dus compleet verkeerd en het verhaal wordt te snel op de achtergrond geschoven. Aan het einde van de film houd je echter een goed gevoel over. Het is namelijk een einde dat je goed doet voelen zodat je toch het gevoel krijgt dat je van de film genoten hebt. In dit opzicht is het einde het best vergelijkbaar met die van de Pokémon films. Die films zijn ook niet te indrukwekkend, maar het einde maakt je toch zo blij zodat je naar de volgende film gaat.

We hebben dus een leuk begin, een saai midden en een leuk einde. Aangezien de film zo'n negentig minuten duurt, is dat echter onvoldoende. Die negentig minuten hebben we wel prachtige animatie en lichteffecten. De animatie is van hoge kwaliteit, de ontwerpen van de schepen en de personages zijn leuk, en de effecten van water, vuur en bliksem zijn top. Het hoge budget is dus zeker goed gebruikt. Dat budget werd natuurlijk ook besteed aan de nodige muziek, maar de investeringen hier waren beperkter. Studio Pierrot heeft namelijk vooral muziek uit het origineel gebruikt. De typische deuntjes klinken nog altijd goed en passen goed bij de actie. Het nieuwe themanummer is minder goed. No Rain, No Rainbow van Home Made Kazoku (Nagareboshi Shooting Star van Naruto Shippuuden) klinkt minder leuk. Het nummer past gewoon niet bij de film.

De stemmen van Shinou en Amaru passen gelukkig wel. Actievelingen Unshou Ishizuka (Shinou) en Motoko Kumai (Amaru) zetten opnieuw topprestaties neer. Ze brengen hun personages goed tot leven. Daarnaast keert iedereen uit de serie terug voor de gebruikelijke prestatie, hoewel het aantal oude personages met dialoog wel beperkt is. Qua verhaal is Bonds een zwakke film: het verhaal is van weinig belang en de gevechten worden voorspelbaar waardoor je de film eigenlijk mag overslaan. De film is echter zeker niet waardeloos: de animatie en de muziek zijn top, Amaru is een leuk personage en de korte actiescènes zijn lekker groots. Je kunt ook verwijzingen naar andere series zoeken. Buiten de 'Super Saiyan' zul je ook gelijkenissen zien met Hinamori in Bleach en Castle in the Sky, maar dat is geen reden om een film te kopen.

Bleach Arc 11: Fight at Karakura Town Arc
In de afgelopen Arc toonde Kubo Tite de verschijning van de Shinigami en Aizen in Karakura Town, waarna we overschakelden naar de Turn Back The Pendulum Arc. Nu krijgen we het gevecht in Karakura Town eindelijk te zien, maar is het interessant?

Een typische Bleach Arc bevat zeer weinig verhaalelementen, maar de Arc is toch duidelijk de ergste. Verhaal? We garanderen een absoluut verhaalvrije Arc. Nee, eigenlijk niet. We mogen niet liegen, de 'filler' episodes aan het einde bevatten wel een verhaal. Episode 215 tot 226 zijn echter niets meer dan het ene gevecht na het andere. Op zich kan dat natuurlijk goed uit draaien, de Hueco Mondo Arc kon namelijk de gevechten combineren met achtergrondinformatie over de vijanden. In deze Arc is dat plots niet meer mogelijk. Het enige wat we leren over de vijanden is dat ze de Fraccion zijn van de Espada en wat hun release is. Dit versterkt het gevoel dat deze gevechten compleet nutteloos zijn. Tite wil gewoon enkele zwakkere Shinigami een match laten vechten terwijl de Captains en de Espada toekijken.

Het gevoel dat de episodes nutteloos zijn, wordt versterkt door het feit dat geen enkele Shinigami sterft. Absoluut vernederd door een Arrancar? Geen probleem, daar is een sterkere Shinigami om je even uit de weg te plaatsen en de Arrancar te doden. Je halve buik weggeknald? Geen probleem, daar is iemand om je te genezen terwijl een andere de Arrancar met gemak doodt. Kijken naar deze episodes is zoals kijken naar de kwalificatieronde van een Dragon Ball Z toernooi. Je weet dat de hoofdpersonages zullen winnen, dus moet er een manier gevonden worden om het leuk te houden met originele aanvallen of meer achtergrondinformatie over de personages. Dat gebeurt spijtig genoeg niet in deze Arc. Er is geen verhaal in deze gevechten en de aanvallen zijn niet origineel genoeg om te boeien.

Het verhaal wordt bewaard voor episodes 227 tot 229 welke gebaseerd zijn op Omake's uit de manga. Het gaat dus om grappige bijverhalen van de manga. In episode 227 krijgen we bijvoorbeeld te zien hoe Ichigo en Chad kennis maakten met Keigo en Mizuiro. In een andere episode zien we hoe de verschillende shinigami naar de aarde komen om een strandtripje te organiseren. Op zich heeft het natuurlijk niets te maken met het Bleach verhaal dat we momenteel beleven, maar deze episodes zijn een pak leuker om te volgen. Ze zijn grappiger, ze hebben een verhaal en ze zijn minder voorspelbaar. Vooral dat laatste komt hard in de gevechten. Je weet op voorhand dat de vechters eerst normaal vechten, dat er dan iemand upgradet en domineert, waarna de ander het ook doet.

Naar typische Bleach gewoonte zit het met de graphics, de stemmen en de muziek wel goed. Zo is het openingsnummer het lekkere Shojo S van Scandal. Het is een echte meezinger die gecombineerd wordt met een stijlvolle video en een leuk dansje van Rukia, Orihime en Matsumoto. Eindigen doen we met het liefdesliedje Kimi wo Mamotte, Kimi wo Aishite van Sambomaster dat je ook al snel kunt meezingen. Dat is nog maar eens bewijs hoe goed Studio Pierrot muziek kan kiezen voor Bleach, maar dat is niet genoeg om een goede anime te zijn. De Fight at Karakura Town is een Arc die met gemak overgeslagen mag worden. De Arc is niet meer dan opvulsel in aanloop naar de echte confrontatie tussen Shinigami en Espada. Je kunt deze vijftien episodes dus beter overslaan.

Pokémon: Indigo League
Met Pokémon Red en Green ontwikkelde Game Freak onder leiding van Satoshi Tajiri, wat hun eerste bekende game was. Ter promotie van Red en Green produceerde Nintendo tevens een bijbehorende animatieserie, namelijk Pokémon: Indigo League dat gemaakt werd door Oriental Light and Magic.

In Pokémon: Indigo League volgen we tachtig episodes lang de avonturen van Ash Ketchum in Kanto, zijn geboorteland. Ash is een tienjarige die net zoals zijn vader en vele andere jongeren een bekende Pokémon trainer wil worden. De dag voor zijn grote avontuur blijft hij urenlang wakker om te kiezen tussen Bulbasaur, Squirtle en Charmander, de Pokémon die gekozen kunnen worden door elke beginnende trainer. Ash overslaapt zich echter en hij komt te laat waardoor er geen Pokémon meer beschikbaar zijn. Gary Oak en twee andere onbekende trainers hebben de drie start Pokémon al gekregen. Professor Oak heeft gelukkig nog één Pokémon voor Ash, een wilde Pikachu die zich compleet misdraagt. In de eerste episode probeert hij hij meerdere extra Pokémon te vangen, maar hierdoor raakt hij in de problemen wanneer Ash een groep wilde Spearow moet confronteren.

Uiteindelijk vernielt hij hierdoor de fiets van Misty, een jong meisje dat hij tegenkomt, en raakt zijn Pikachu zwaar gewond. Op deze manier maakt Ash twee goede vrienden, namelijk Misty en Pikachu wat de start van een episch avontuur betekent. Samen reizen ze door Kanto en komen ze allerlei nieuwe Pokémon en nieuwe mensen tegen. Ash maakt meer vrienden zoals Brock, een Pokémon gymleider. Ze raken ook altijd snel bevriend met Officer Jenny en Nurse Joy. Joy en Jenny zijn de namen van tientallen identieke personages, wat grappige scènes met Brock oplevert want hij is verliefd op elke Joy en Jenny. Onderweg vangen Ash en zijn vrienden ook nieuwe Pokémon waarmee ze een band opbouwen. Ash vangt bijvoorbeeld een verwaarloosde Charmander en een koppige Bulbasaur. In tegenstelling tot de meeste Pokémon trainers laat Ash ook Pokémon vrij, wat soms tot hartbrekende scènes leidt.

Op zijn reis komt hij ook regelmatig Team Rocket tegen, wat een kwaadaardige organisatie is die overal Pokémon probeert te stelen. De organisatie is wereldwijd gevreesd, maar in de Pokémon serie komen vooral de incompetente leden langs, namelijk Jessie, James en Meowth. Zij vormen de komische factor want ze bedenken continu gekke manieren om Pokémon, en dan vooral Pikachu, te stelen. Ash en co weten hen altijd te stoppen, hoewel de twee niet eens zo slecht zijn. Ze zullen regelmatig Ash helpen en ze verzorgen hun eigen Pokémon ook goed. Het zijn dan ook geen slechte mensen, wat ook snel duidelijk wordt door hun flashbacks. Jessie, James en Meowth krijgen zelfs meer flashbacks dan Ash. Zelfs de slechteriken krijgen dus een positieve kant, wat meteen de doelgroep verraadt. Pokémon richt zich op jonge kinderen, wat vooral in het Westen opvalt.

In de Westerse versie zijn verschillende aanpassingen gebeurd zodat het kindvriendelijk is. Er werden zelfs episodes verwijderd waarin wapens verschijnen. Hierdoor is het plot op één plek wel compleet verknipt want we krijgen nooit in beeld hoe Ash zijn Tauros vangt. Je moet dus niet ongerust zijn als je jouw kinderen naar deze serie laat kijken. De veranderingen lijken erg als je er als purist naar kijkt, maar voor kinderen komen deze veranderingen goed uit. Grafisch is de serie weinig speciaal. De serie gebruikt alle mogelijke technieken om de animatiekosten te drukken, zo krijg je regelmatig bewegende personages voor stilstaande of weinig gedetailleerde achtergronden te zien. Tijdens de eerste episodes zie je ook een evolutie, wat vooral opvalt in Pikachu die evolueert van een dikke eekhoorn naar de meer gestroomlijnde figuur die we nu kennen.

De serie gebruikt een interessant rocknummer als intro, het nummer zou buiten de serie geen impact hebben, maar het geeft perfect de inhoud van de serie mee. De verschillende eindnummers zijn ook echte meezingers hoewel ze niet even interessant zijn. Het eerste einde is bijvoorbeeld het opnoemen van Pokémon namen, wat gebeurt via vijf verschillende PokéRaps. De muziek tijdens de episodes zelf is zeer eenvoudig, maar hij doet zijn job wel. Qua stemmen zijn de Engelse en de Japanse stemmen natuurlijk de beste, maar de serie richt zich op jonge kinderen dus kun je best aan de slag gaan met de Nederlandse versie. De Nederlandse stemmen zijn niet altijd even indrukwekkend, maar vooral Ash, Misty, Brock, Jessie en James klinken goed. De extra's klinken minder overtuigend, maar het is geen probleem.

Pokémon: Indigo League is een mooie introductie tot Pokémon voor zowel kleine kinderen als gamers die genieten van Pokémon. Pokémon is een zeer optimistische serie, zeker in zijn eerste seizoen. Ash en zijn vrienden komen de nodige hindernissen tegen, maar ze overwinnen hun problemen. Kleine kinderen zullen dan ook genieten en bijleren van de serie.

Naruto Shippu! Konoha Gakuen Den
Enkele maanden geleden werkten verschillende Naruto Shippuden animatoren samen aan een eind-animatie voor Naruto Shippuden. In deze animatie konden we moderne versies de Naruto personages bekijken. Nu heeft men de video uitgerekt tot een acht minuten-lange special, namelijk Naruto Shippu! Konoha Gakuen Den.

Naruto Shippu! Konoha Gakuen Den is geen typische Naruto film of OVA, het is een leuk extraatje waarin Studio Pierrot een nieuwe insteek geeft aan het Naruto concept. In deze OVA is Naruto geen ninja, maar is hij een Yakuza met een grote droom. Hij wil 'souban' worden, of beter gezegd de leider van alle Yakuza in Japan. Hij valt dan ook op in Konoha Gakuen Den, een prestigieuze school voor sporters. Hij trekt onder andere de aandacht van de lokale bendeleider die hem aanvalt, maar Naruto verslaat hem snel met zijn jojo's. Zijn gevechten met de bendes maken hem echter weinig populair bij de leerlingen van de school zodat Kiba, voetbalster Rock Lee, sumoworstelaar Choji, karate-expert TenTen en klasverantwoordelijke Neji hem proberen te verslaan. Naruto kan ze echter allemaal verslaan waarna enkel Sasuke overblijft. De twee vochten al tegen elkaar op de eerste dag

Dat gevecht eindigde echter chaotisch en de twee willen een rematch. Eerst gaat Naruto echter nog op date met Hinata en moet heel Konoha Gakuen Den hem redden van een bende die Hinata, Ino en Sakura hebben ontvoerd. Uiteindelijk eindigt alles goed, waarna we een blik krijgen op toekomstige evenementen: zo belandt de school in chaos omdat schoolhoofd gokschulden heeft, duiken er drie nerds van een concurrerende school op, krijgen we de nieuwe bende Akatsuki in beeld en verschijnt Sai die Naruto continu volgt. Het beste is ongetwijfeld de verschijning van twee travestieten, namelijk Orochimaruko en Kabuko. Het verhaal is dan ook een weerspiegeling van het volledige Naruto verhaal, maar dan gemoderniseerd naar de Japanse maatschappij. De special is zeker niet uitgebreid, maar het geeft wel een geinige kijk op het leven van Naruto als student in een hedendaagse maatschappij in plaats van een ninjawereld.

Het verhaal wordt compleet verteld door Ino, Sakura en Hinata die praten over de gebeurtenissen alsof ze een tijdje geleden gebeurden. Buiten de vertellers krijgen enkel Naruto en Sasuke de kans om te praten. Voor deze stukken zijn de echte stemacteurs ingehuurd zodat alles klinkt zoals het hoort. Met de stemmen is dus niet geëxperimenteerd, maar met de animatie wel. Er is eigenlijk geen animatie. In de plaats daarvan krijgen we de onafgewerkte animatiecellen in beeld. Het is dus zeer ruw en het is in zwart-wit, maar het heeft wel zijn charme. Als volledige serie zou het niet werken, maar voor een korte episode geeft het een mooi manga-gevoel. Naruto Shippu! Konoha Gakuen Den is een leuk extra en door het verhaal en de unieke animatie ongetwijfeld de moeite waard. Wij smachten alvast naar meer. Acht minuten is simpelweg te weinig. Maak hier maar een volledige serie van!