Nummer 23 is een magisch getal. Het is het cijfer dat bij Michael Jordan past en daardoor het nummer dat mij de liefde voor het basketbal heeft gegeven. Sterker nog, een poster van deze grootheid siert al twaalf jaar mijn kamer. Als een kind zo blij sprong ik dan ook op en neer toen bleek dat His Royal Airness een prominente rol kreeg in NBA 2k11.

Laten we immers eerlijk zijn, hoewel enkele personen dichtbij kwamen is Michael Jordan toch de grootste naam die het basketbal heeft voortgebracht. Daar waar basketbalgames zich vaak richten op verbeteringen in de gameplay, graphics en soms ook de modi, daar is NBA 2k11 een hommage aan de beste man. Naast diverse verwijzingen zien we dit vooral terug in de Jordan Challenge, een aparte mode die ons zijn hoogtepunten laat naspelen. Het komt erop neer dat we hetzelfde aantal (of meer) punten, steals, assists en/of blocks moeten behalen en hierbij vaak ook nog de wedstrijd moeten winnen. De wedstrijden waarin je dit doet zijn nabootsingen van het verleden, we zien hier dus veel bekende (en minder bekende) oud-basketballers, ieder met hun eigen statistieken. Omdat niet van iedereen de rechten verkregen konden worden zien we ook enkele invullingen, maar dit valt zelden op.


De Jordan Challenge vormt een grote uitdaging omdat de game onvergefelijk is. Voldoe je aan het aantal steals, assists en blocks, maar scoor je één punt te weinig, dan mag je zonder genade weer opnieuw beginnen. Wat mij betreft had de game hier iets milder in mogen zijn, maar de volhouders krijgen wel een mooie beloning, zij mogen de jonge Michael Jordan toevoegen aan één van de teams.

Afgezien van deze mode die specifiek rondom Michael Jordan draait is er gelukkig nog veel meer te beleven in NBA 2k11. Naast een losse wedstrijd kunnen we bijvoorbeeld een volledig seizoen spelen, maar wanneer je dit iets teveel van het goede vindt kun je ook meteen door gaan naar de Play-Offs. Ben je meer iemand die de strijd van de zijlijn volgt dan is Association zeker iets voor jou, je krijgt hierbij de loodzware taak van een coach op je en krijgt specifieke doelen waar het team aan zal moeten voldoen. Belangrijk hierin is dat de tranfers een grote update hebben gekregen waardoor het geheel een stuk realistischer is, niet langer zullen topspelers dan ook geruild worden voor enkele nietszeggende namen zoals eerder het geval was. Speciale aandacht is er voor de My Player mode, maar deze aandacht is helaas niet enkel positief. Als speler wordt je zwaar gestraft bij de fouten die je maakt, maar hier tegenover staat dat de beloning voor goed werk minimaal is. Hierdoor is de rit naar een NBA team onnodig lang, we hebben hier immers toch nog altijd te maken met een game. Tegelijkertijd is My Player zeker niet slecht, zo mag je regelmatig zelf keuzes maken (denk aan het geven van een reactie op een gerucht), die weer hun weergave hebben op de game, bijvoorbeeld hoe je medespelers of het publiek op je reageert. Belangrijk bij dit alles is NBA Today 2.0, het systeem dat alles vanuit de NBA bijhoudt, denk aan de gegevens van teams en spelers, alsmede de transfers die hierbij horen. Vervolgens wordt dit weer geïntegreerd in de game waardoor je altijd up-to-date bent.


Het basketbal haalt zijn kracht uit kleine bewegingen: in het kleinste moment kan een tegenstander op het verkeerde been worden gezet om deze te passeren en misschien zelfs een punt te maken. Helaas ligt hier nu juist het grote probleem wanneer we online gaan, er is namelijk veel lag aanwezig die het spel op sommige momenten onspeelbaar maakt, zeker wanneer we een vijf tegen vijf game opstarten. Koop je de titel dan ook met name voor de online mode, dan kun je beter wachten tot deze problemen zijn opgelost.

Aan modi vormt de game een groots pakket en dit is niet anders voor de ervaring die ons wordt voorgeschoteld. Al voordat de game begint zien we de spelers arriveren, in de rust zien we de coach die zijn mannen motiveert en na afloop krijgen we een montage met momenten die de beste speler van het veld heeft gemaakt. Tussendoor geven de commentatoren een sterk verslag en vallen hierbij vrijwel niet in herhaling. Feitjes worden afgewisseld met de gebeurtenissen in het spel, hetgeen de verrichtingen op het veld feilloos over weet te brengen. Ook op het gebied van graphics laat NBA 2k11 een zeer sterke indruk achter. Een stadion straalt sfeer uit, animaties van spelers lopen vloeiend in elkaar over, gezichtsuitdrukkingen verraadden het wedstrijdverloop en veel van de spelers lijken op hun evenbeeld.


Net zoals vrijwel ieder ander gebied binnen de game is ook de gameplay sterk verbeterd. Belangrijke reden hiervoor is dat de kunstmatige intelligentie van zowel je tegenstanders als medespelers een flinke kwalitatieve impuls hebben gekregen. Het zorgt ervoor dat over ieder schot en over iedere pass nagedacht zal moeten worden, je kunt er namelijk vergif op in nemen dat tegenstanders constant op de loer liggen voor een steal of een block. Gelukkig zijn de controls eveneens geëvolueerd en is het spel nu nog soepeler te spelen. Dit is wel nodig ook, want de game kan flink pittig zijn, maar door de moeilijkheidsgraad aan te passen en de fouten uit te schakelen kunnen ook minder geoefende gamers met deze titel aan de slag.

Michael Jordan als integraal onderdeel van de game, het klonk me als een droom, maar tegelijkertijd had ik het besef dat het totaal verkeerd af kon lopen. Immers, het bekende hoofd van deze grootse basketballer kan veel mensen tot een aankoop verleiden zonder dat de inhoud hierbij goed hoeft te zijn. Gelukkig hoeven we ons hierover echter geen enkele zorgen te maken, de toevoeging is op een respectvolle wijze gedaan en zorgt voor een kwalitatieve impuls in de game. Tegelijkertijd benadert de game angstvallig de realiteit door de verbetering van graphics, gameplay en sound, kortom: van de beleving. Dit alles maakt NBA 2k11 tot de allerbeste basketbalgame die ooit is uitgebracht.