Bomberman is een simpel mannetje, wiens grootste en enige talent het leggen van bommetjes is. Je hebt Bombermen in acht verschillende kleuren, zodat als je met zijn achten tegelijk speelt, je je eigen bommetjesman kunt onderscheiden. Dat is ook het sterkste punt van dit spel: de draadloze multiplayerstand voor acht personen.

BOMBERMAN

Het DS-spel Bomberman komt uit op het handheld spelcomputertje dat veel nieuwe mogelijkheden biedt: een microfoon en een touchscreen naast het gewone scherm. In deze review zal dus aandacht besteed worden aan de gevolgen van deze mogelijkheden voor de besturing van het spel. Zoals in de inleiding al werd aangegeven moet Bomberman het vooral hebben van de multiplayerstand. Maar het spel bevat ook een singleplayerstand. Daarom zal ik deze beide spelmogelijkheden apart behandelen. Bomberman op de DS is lang niet het eerste spel dat uit is gekomen met de pyromane bommengooier. Het is onvermijdelijk dat dit nieuwe spel wordt vergeleken met zijn voorgangers, want men kijkt altijd terug naar het verleden op zoek naar een referentiepunt. Dat referentiepunt in deze review is Super Bomberman op de Super Nintendo uit 1993. Maar voor we daarmee beginnen volgt nu eerst algemene uiteenzetting over het wat en hoe van dit DS-spel.



Het spelconcept: De Bommetjesarena.
Deze paragraaf is bedoeld voor de lezer die werkelijk geen enkel idee heeft wat Bomberman is, bijvoorbeeld jonge gamers. Het speelscherm is één grote Bommetjesarena in de vorm van een doolhofje. Die arena is verdeeld in allemaal kleine vierkantjes, als een schaakbord. Ieder element in het spel heeft de afmeting van één zo een hokje. Dat geldt voor je eigen Bombermannetje, voor de vijanden die je rondlopen, en voor de bouwstenen van het doolhof zelf. Dat doolhof bestaat uit "zachte blokken", die je met een bommetje kunt vernielen, en "harde blokken", die compleet onverwoestbaar zijn.

De bedoeling is dat de speler zich een weg baant door het doolhof, zachte blokken opblazend, en met een bom de tegenstander uitschakelt, of die tegenstander nu menselijk of CPU is. Het hoofdwapen daarvoor is natuurlijk de bom, maar door de items te pakken die soms in zachte blokken zitten, of die opgeblazen vijanden achter laten, kan de speler het hoofdwapen verbeteren. Hij kan bijvoorbeeld de mogelijkheid krijgen om een bom te werpen of weg te schoppen, zodat die door het scherm vliegt. Hij kan ook een rubberbom gebruiken die door het scherm stuitert. Ook leuke "upgrades" zijn de mijnen, bommen die pas ontploffen als iemand er op stapt, en op afstand detoneerbare bommen. De simpelste verbeteringen echter zijn de Bomb Up, Fire Up en Speed Up, die je respectievelijk meer bommen tegelijk laat plaatsen, een grotere explosie mogelijk maakt, en de snelheid van Bomberman verhoogt.



Singleplayer: Doelloos
In singleplayerstand gaat bovenstaande beschrijving ook op. Het doolhofje bestaat in de vroege levels uit enkel het bovenste scherm, maar in de latere levels wordt het groter en kun je het scherm scrollen. Bovengenoemde upgrades zijn ook aanwezig in de singleplayer. In de singleplayer is het inderdaad ook de bedoeling om alle tegenstanders uit te schakelen. Als je dat hebt gedaan wordt het vakje dat de finish voorstelt geopend.

De singleplayer bestaat uit 10 stages, die elk weer verdeeld zijn in 10 substages. Dit zijn met elkaar 10*10=100 substages, een aardige kluif dus. Ieder stage heeft een eigen thema, dit is bedoeld om de eentonigheid zoveel mogelijk te verminderen. Helaas heeft niet iedere substage een eigen thema, dus na tien keer een level in de stijl van een piratenschip, steengrot, kerkhof, tempel, kasteel, paleis, of ijsgrot te hebben gespeeld, ben je zeker wel weer toe aan een nieuwe omgeving.

Aan het einde van iedere stage, in substage 10 dus steeds, kom je een eindbaas tegen. In de singleplayerstand is dit het enige moment dat je ook in het onderste scherm loopt, je kunt dan heen en weer lopen tussen de twee schermpjes, wat een heel leuke sensatie geeft. De eindbaas is groter en gevaarlijker dan andere vijanden, en moeilijker te verslaan. Het is heel jammer dat in een paar van de latere stages eerdere eindbazen gewoon weer opduiken, die je ook op dezelfde manier moet verslaan, maar die gewoon sneller en sterker zijn. Dit maakt de toch al magere éénspelersstand nog magerder.

Ik heb de singleplayer gespeeld, soms met een klein beetje tegenzin, omdat ik hoopte dat ik iets zou vrijspelen, nieuwe multiplayerstages bijvoorbeeld. Er zitten namelijk in de multiplayerstand geen stages die in de vormgeving gemaakt zijn van de singleplayer, zoals het bos, het piratenschip, de vulkaan, of de ijsgrot. Mijn hoop dat deze na het verslaan van de oppereindbaas beschikbaar kwamen in de multiplayer was vergeefs. Blijkbaar waren deze omgevingen exclusief voor de singleplayer, een kleine tegenvaller. Maar dan had ik na het uitspelen tenminste nog een mooi filmpje van het één of ander verwacht. Nee hoor, in plaats daarvan een zeer snel in elkaar geflanste aftiteling, waar dan steeds de lelijke Bombermannetjes in acht verschillende kleuren naast staan te dansen.