Met Kingdom under Fire opent Microsoft het jaar wat betreft games die ze zelf uitgeven voor de Xbox 360. Daarmee volgt de game het succesvolle Crackdown op, die vorig jaar die eer kreeg. Of de game net zo goed is als Crackdown en hetzelfde succes voor deze game ook zal gelden lees je in de review.

De Kingdom under Fire serie van Japanse ontwikkelaar Blueside gaat al even mee en kent een geschiedenis op de PC en de Xbox. Op deze platformen verschenen twee Kingdom under Fire games, die vooral gefocust waren op de tactiek achter de grote slagvelden in de mythische wereld die Blueside wist te creëren. Toch lieten de games zich het best omschrijven als Dynasty Warriors-achtige titels. Gevochten werd dus op grote slagvelden waarbij horden gelijke vijanden op je afstormden en af en toe een uit de kluiten gewassen reus zijn opwachting maakte. Ook waren deze games aangevuld met RPG-achtige abilitymogelijkheden en een RTS-achtig systeem voor de tactiek op de grote slagvelden. Met Kingdom under Fire: Circle of Doom besloot Blueside een iets andere kant op te gaan.

Gooi de tactiek en de grote open slagvelden maar weg en je hebt Circle of Doom: een game die doet denken aan een westerse Action-RPG. Lekker door dungeons crawlen en lekker brawlen, om maar even in de terminologie te blijven. In de game loop je door verschillende dungeons in zes verschillende werelden waarbij de dungeons volgens de ontwikkelaar ‘random generated’ zijn. Ze zouden dus elke keer anders moeten zijn, waar ik persoonlijk niets van heb gemerkt. Wat overblijft zijn lineaire dungeons die smalle paden en open velden met elkaar afwisselen en je zo van wereld naar wereld laten reizen. In de game kom je langs werelden in de vorm van bossen, een donkere woestijn, een ijswereld en zelfs een groot kasteel. De afwisseling is er dus wel, maar veel spannender wordt het er niet op.


Dit komt omdat de game je de hele tijd hetzelfde geintje laat herhalen. Het personage waar je mee speelt kan twee wapens tegelijk gebruiken en kent één combo per wapen, die je kunt uitbouwen naarmate je level omhoog gaat. Voor het vechten houdt Kingdom under Fire dus simpelweg in dat je steeds A of X gebruikt om vijanden vna het leven te beroven. Gelukkig houdt het daar niet op en kent de game de mogelijkheid tot het gebruiken van twee ablities tegelijk. Deze zijn te ‘mappen’ op de B knop en de rechtertrigger. Abilities als ‘dash’ en ‘magic shot’ zijn te verdienen, die er niet veel beter uitzien dan de traditionele moves, maar toch een leuke hoeveelheid schade kunnen aanrichten. Met deze gevechtsmogelijkheden zul je het moeten doen, gedurende de hele game. De conclusie is vrij makkelijk: dit wordt snel eentonig.

Wat houdt de game dan toch enigszins interessant? De manier waarop je vooruitgang boekt in de game is leuk. Allereerst het levellen: naarmate je meer vijanden verslaat verdien je experience en hiermee ga je levels omhoog. Als je een level omhoog gaat kun je drie dingen laten toenemen: health, aanvalskracht en geluk. Is dat alles? Bij het levellen wel ja. Het verdienen van abilities gaat iets anders: hiervoor moet je bepaalde hoeveelheden van een bepaalde vijand verslaan en daarvoor moeten bijvoorbeeld bepaalde gebieden opnieuw bezocht worden. Dit is het meest vervelende deel van het werk, maar gek genoeg biedt dit ook een stuk voldoening: een nieuwe ability halen is leuk en biedt weer iets nieuws in de gevechten. Helaas gaat het goed mis naarmate je bepaalde abilities moet halen: daarvoor moet je teveel van dezelfde vijanden verslaan en heb je al snel iets téveel gezien van één specifiek gebied: de herhaling slaat alweer snel toe. Om bepaalde eindbazen te verslaan zul je echter toch speciale abilities moeten leren voor ultiem succes. Het is wel eens nodig om terug te gaan dus.

Progressie in het verhaal is erg onduidelijk. In het spel zijn zes verschillende personages die allen een eigen verhaallijn hebben. De verhaallijnen zijn compleet oninteressant omdat ze op een bizarre manier aan je verteld worden: via een slaapwereld. In deze wereld praat je met een belangrijk persoon uit het leven van het personage waarmee je speelt en door de gesprekken met deze personen leer je een beetje de motivatie achter de acties van je personage. Deze gesprekken zijn saai geschreven en bovendien inspiratieloos ingesproken zodat je werkelijk geen moment het gevoel hebt een bepaald doel in de game te hebben, los van het doel om het personage beter te laten worden en van nieuwe abilities te voorzien, iets waar de diehard dungeoncrawler geen verhaal voor nodig heeft.

Bekijken we het hele concept in het perspectief van online coöperatieve gameplay en het wordt allemaal iets leuker: samen op zoek naar leuke wapens, hordes vijanden verslaan en levellen is in deze game een stuk leuker dan alleen. Het verhaal doet er dan helemaal niet meer toe en het herhalende in de game kan eens onderbroken worden door een leuk verhaal die je ondertussen via de voice chat aan elkaar kunt vertellen. Daar speel je echter geen game voor en ook hier valt snel op dat de game niet echt in staat is je door middel van gameplay of verhaal naar zich toe te zuigen. De die-hard grinder (weer even zo’n nieuwe term introduceren) zal er echter nog steeds, zeker samen met vrienden, een vreemd soort voldoening uit halen en de game lijkt dan ook alleen voor deze persoon gemaakt. In coöp is dan ook de grootste replaywaarde van de game te vinden, voor die bepaalde persoon.


Wat graphics betreft scoort Circle of Doom een krappe voldoende: de artwork is leuk, enkele vijanden zien er goed uit, de animaties zijn net de moeite waard en over het algemeen krijg je een leuk plaatje op je scherm. Aan de andere kant is het leveldesign soms wel erg simpel en houdt de framerate op de meest onlogische momenten gewoon op met presteren: een vreemd fenomeen. Wat geluid betreft geldt hetzelfde: effecten zijn redelijk, al zijn bepaalde omgevingsgeluiden zeer slecht, voice acting is matig en aan muziek is er weinig interessants te horen.

Uiteindelijk is Kingdom under Fire: Circle of Doom een game die alleen een zeer beperkte groep gamers zal aanspreken. De rest van het gamende publiek zal na enkele uren al afgeschrikt worden door de eentonige gameplay en rare presentatie. Een speler die bepaalde MMO games of een game als Diablo interessant vindt kan eens naar deze game kijken, en zal, in vergelijking met MMO games of Diablo, een stuk meer grafische ervaring krijgen. Hiervoor moet echter op diepgang worden ingeleverd en het is maar de vraag of dat specifieke type gamer daar zin in heeft. Met de nieuwe Kingdom under Fire game zie ik Blueside graag weer terugkeren naar de oude aanpak.