Afgelopen vrijdag reisde ik af naar het gamecafé de Game Syndicate te Rotterdam om The Witcher eens nader te bestuderen. Want als Atari op de uitnodiging zet dat er voldoende eten en drinken klaarstaat ben ik er natuurlijk als de kippen bij.

Voordat ik achter een PC’tje mocht duiken moest ik eerst een inleidende presentatie aanhoren van een gebrekkig Engels sprekende meneer van Atari. Hij vertelde dat The Witcher zich afspeelt in een fantasy universum gecreëerd door Andrzej Sapkowski. Wie? Een Poolse schrijver die in het Westen nauwelijks bekend is maar in eigen land als een nationale held wordt vereerd en ook in andere Oost-Europese landen vrij succesvol is. Centraal in de uit zijn brein ontsproten wereld staan de Witchers; lompe en gewelddadige halfmenselijke lieden waar iedereen een hekel aan heeft. Tenzij ze van pas komen. Witchers kunnen namelijk, in ruil voor een leuk geldbedrag, lastige monsters voor je uit de weg ruimen. En monsters, daar zit het vol mee in de wereld van The Witcher. Overigens is het niet een standaard Tolkienachtige wereld zoals we die vaak tegenkomen. Sapkowski staat erom bekend zijn eigen draai te geven aan de bekende fantasy “wetten”. Zo spelen in The Witcher de elfen juist de rol van de bad guys en dat mag ik wel.

Na de inleiding was de tijd aangebroken om zelf plaats te nemen achter één van de monstercomputers die in de Game Syndicate staan opgesteld. De speler kruipt in de huid van één van de belangrijkste Witchers, de witharige Gerald, die ook in de boeken een belangrijke rol speelt. Het eerste wat me opviel waren de vele bugs waarmee de betaversie waarmee ik aan de slag mocht was doordrenkt. Grafisch zag het er allemaal redelijk goed uit – ze hebben echt het uiterste weten te persen uit de engine van Neverwinter Nights die stamt uit 2002 - maar veel geluidseffecten ontbraken, animaties zagen er soms onnatuurlijk uit en de game crashte meerdere malen. Nu was dit natuurlijk nog niet de definitieve winkelversie, maar de Poolse ontwikkelaar CD Projekt heeft nog minder dan drie maanden de tijd om de boel te fiksen. Als dat maar goed gaat.



The Witcher zal alleen op de PC verschijnen, er staan geen ports naar consoles in de planning, en je kunt de hele game met alleen de muis spelen. In de paar uur dat ik heb kunnen spelen kwam de game op veel punten op mij over als een degelijke RPG zoals we die al zo vaak gespeeld hebben, die het echter op een paar vlakken anders aanpakt. Zoals het vechtsysteem. Je moet namelijk niet “hersenloos klikken als in andere RPG’s,” zoals de Atari-man het treffend wist te verwoorden, maar je moet gecontroleerd klikken, waarbij het aankomt op een juiste timing. Klik je met de zwaardcursor op een vijandelijk figuur, dan gaat Gerald hem met een van zijn zwaarden te lijf. Klik je bij elke slag die hij maakt nogmaals, op het moment dat de cursor oplicht, dan zul je het slachtoffer een flinke voltreffer verkopen en hem veel meer schade toebrengen.

Naast vele kleinere tegenstanders zul je ook extra grote en krachtige monsters moeten verslaan die elk een andere tactiek vereisen. Dit zijn echter geen eindbazen, omdat ze niet een bepaald gedeelte afsluiten; je zult er gewoon zo nu en dan een tegen het lijf lopen. Uiteraard kun je de ervaringspunten die je tijdens de gevechten verzameld, investeren in de eigenschappen van Gerald. En ook al moet hij het voornamelijk van zijn zwaardvaardigheden hebben, je kunt hem ook aardige magie skills meegeven wat voor het uitschakelen van bepaalde wezens van groot belang kan zijn.



Verder opvallend is de hoeveelheid naakt in de game. Ik heb weinig dames gezien die níet geheel naakt rondliepen. Dankzij de mogelijkheid om van een verafstaand camerastandpunt in te zoomen (ze noemden dit de "Gears of War view", waarbij de camera vlak achter Gerald hangt) kun je het gedetailleerde vrouwelijk schoon van dichtbij bekijken. Je kunt zelfs prostituees met een (duur) bezoekje vereren Dit gaat nog leuke taferelen opleveren in Amerika…

Wat we de laatste jaren veel in RPG’s zien is de mogelijkheid om tussen het goede en het kwade te kiezen. Kies je in bepaalde situaties voor nobele heldendaden, dan verander je langzaamaan ook daadwerkelijk in een nobele held. Kies je er echter voor om zoveel mogelijk dood en verderf te zaaien dan zal iedereen uit angst met een grote boog om je heen lopen. In The Witcher ligt dit echter niet zo gemakkelijk. Er zijn twaalf momenten in de game waarin je belangrijke keuzes moet maken, waarbij niet te zeggen valt of je keuze goed of slecht is. Anders gezegd: je handelingen hebben zowel voor- als nadelen. En de gevolgen zul je pas vele uren later merken, waardoor het niet mogelijk is om het spel snel op te slaan voordat je een keuze maakt, om vervolgens te kunnen laden en zodoende de beste mogelijkheid eruit te pikken alvorens je verder gaat. Op het moment dat er iets gebeurd ten gevolge van een handeling eerder in het spel, wordt dit aan je duidelijk gemaakt door een flashback. Dit werkt erg goed en zal ook voor een hogere herspeelwaarde zorgen. Wat zou er gebeurd zijn als ik voor iets anders had gekozen? Meestal zal dit betekenen dat er een groot voordeel, maar ook een groot nadeel bij komt kijken. De keuzes die je maakt zullen uiteindelijk ook bepalen welk einde van de game je onder ogen krijgt.



The Witcher lijkt een zeer vermakelijke RPG te worden. In de mooie, open wereld heb je een grote vrijheid, en rond de noodzakelijke quests kun je zelf je eigen plan trekken. Maar zal de game genoeg gaan beiden om boven alle toppers die dit najaar zullen verschijnen uit te springen? We zullen zien.