Het was nog maar kort geleden dat we bij Take 2 op bezoek gingen om Table Tennis te mogen testen. Deze korte test deed ons verlangen naar meer en nu ligt het spel dan voor ons. Kan het de positieve gevoelens vasthouden?

Wanneer er een spel op de deurmat ploft, heeft iedereen zijn eigen manier om hier voor de eerste keer mee kennis te maken. De één pakt het boekje uit het doosje en gaat lezen, terwijl de ander het spel opstart en alle menuutjes bestudeert.

Ikzelf zoek, en dat heeft uiteraard vooral betrekking op sportgames, de oefenoptie op en start meteen een potje. Niet omdat ik bang ben een uur in de trainingsoptie kwijt te zijn of afgemaakt te worden in een toernooi, maar juist omdat dit voor mij dé manier is om te kijken of het spel makkelijk speelt en de verslavende factor in zich heeft. Eigenlijk is er voor Table Tennis ook geen andere manier om te weten te komen of je dit spel leuk vindt of niet. Geen handleiding of screenshot gaat je vertellen hoe verslavend dit spelletje is, dat is iets wat je echt zelf zult moeten ervaren.



Bij het spelen van mijn oefenpotje bekroop me het aangename gevoel weer waarmee ik weg liep tijdens het bezoek aan Take 2 voor de testsessie. Het spel is makkelijk op te pakken door de simpele besturing, waarbij ieder van de knoppen voor een bepaalde slag staat. Zo gebruik je A voor een topspin, Y voor een backspin en zijn X (links) en B (rechts) toevertrouwd aan de sidespin slagen.

Tegelijkertijd gaat het spel ook nog een stuk dieper door de schouderknoppen, waarmee je een bal nog eens extra effect mee kunt geven. Om het geheel mooi af te ronden is er ook nog een momentum meter die je aanvult door lange rally's te slaan en goed te spelen. Is deze meter vol, dan kun je nóg harder slaan en nóg meer spin aan een bal geven. Eer dat je dit soort slagen echter volledig onder de knie hebt, ben je wel duizenden slagen verder, dit geeft nogmaals aan hoe diep het spel gaat.



Naast deze exhibition potjes kun je ook nog trainen, een toernooi spelen of op Xbox Live je krachten meten met andere spelers in de wereld. Eén optie ontbreekt hierbij en dat is die om een carrière te spelen. Het is niet zo dat Rockstar deze simpelweg vergeten is, maar ze wilden vooral een spel maken dat draait om de multiplayer. Je vrienden dissen in een potje is natuurlijk een stuk leuker dan een computergestuurde tegenstander, toch is het jammer dat deze optie niet toegevoegd is, vooral voor de mensen die geen vrienden hebben.

Gezien dit uitgangspunt van Rockstar zou het niet eerlijk zijn als ik deze game enkel op de singleplayer zou testen, en dus nodigde ik enkele vrienden uit om te gaan sporten. De verbazing was groot toen ze binnen kwamen en het sporten beperkt bleef tot achter een TV zitten, ze zijn me er echter nog steeds dankbaar voor. Korte en lange rally's wisselden elkaar af en het was al snel duidelijk dat Rockstar haar doel bereikt had, gezien het enthousiasme waarmee deze mensen die bijna nooit games speelden, elkaar bestookten met ballen.