De laatste jaren bracht ontwikkelaar Ninja Theory meerdere actie-RPG’s uit die één ding met elkaar gemeen hadden, namelijk dat ze op meerdere platformen werden uitgebracht. Met Rise of the Ronin blijven ze het genre trouw, alleen verschijnt de game door een samenwerking met Sony enkel op de PlayStation 5.
De standaard voor games ligt tegenwoordig erg hoog en bij een exclusieve game misschien zelfs nog wel net wat hoger. Op technisch vlak weet Team Ninja deze verwachting helaas niet in te lossen. Of beter gezegd: nu nog niet in te lossen. De ontwikkelaar heeft aangekondigd dat er op de dag van de release een patch staat gepland die de nodige problemen op moet lossen, problemen die mijn speelervaring zeker niet hebben verpest, maar wel duidelijk waarneembaar waren. In de door mij gespeelde Performance Mode is de framerate niet altijd even stabiel, wat voornamelijk naar voren komt in de cutscenes. Kijkend naar de graphics dan is het ook weinig indrukwekkend te noemen. De expressieloze personagemodellen en de wereld voelen flets aan, pop-in is duidelijk waarneembaar en ook de animaties lopen niet altijd even goed in elkaar over. De kritieken staan niet op zichzelf, Team Ninja weet op technisch vlak niet altijd te imponeren, iets wat ze ruimschoots goed maken op ander vlak. En gelukkig is dit voor Rise of the Ronin eveneens het geval.
Neem alleen al het verhaal, dat ons een geschiedenisles voorschotelt door ons mee te nemen naar het einde van de Edo-periode. Nu zal ik jullie niet vermoeien met jaartallen en namen, maar waar het op neerkwam was dat de westerse invloeden hun stempel drukten op het feodale Japan. Gedurende deze Edo-periode, wat zich afspeelt aan het einde van de negentiende eeuw, komen voor- en tegenstanders tegenover elkaar te staan. In deze tweestrijd lijkt niets ongeoorloofd en zo wordt de stad van de hoofdpersoon – die je zelf kunt creëren in een uitgebreide editor – platgebrand. Gelukkig weet je onderdak te krijgen bij de Bladesmith, een oudere dame die jou en een ander kind onder haar hoede neemt en traint in de vechtkunsten.
Vele jaren verstrijken en de Blade Twins krijgen een belangrijke opdracht om één van de Amerikaanse Black Ships te infiltreren. Deze voor de Japanse kust gelegen schepen moesten Japan dwingen om zich open te stellen voor de rest van de wereld en vervoeren belangrijke informatie die jullie moeten bemachtigen. Terwijl ze op het punt staan om admiraal Matthew Perry om te leggen verschijnt de mysterieuze samoerai Blue Demon ten tonele die het tweetal weet te overmeesteren. Wat volgt is een situatie waar ik omwille van spoilers niet over uit wil wijden en het startpunt vormt van een avontuur die je naar Yokohama voert.
Tegenwoordig is Yokohama de op één na grootste stad van Japan, in Rise of the Ronin heeft het deze status nog allerminst. Er zijn enkele wijken met winkeltjes en de stad vormt slechts een klein onderdeel van een grotere, open wereld. Want inderdaad, na een lineair begin kun je gaan en staan waar je wilt en de verhaallijn zelfs gedurende enkele uren negeren. Te voet of te paard reisde ik langs kleine dorpjes en tempels, rekende ik af met mensen die dit – in ieder geval naar mijn mening – verdienden, nam ik foto’s van bijzondere locaties en aaide ik katten, de equivalent van een collectible. Gedurende mijn reis werd regelmatig mijn hulp ingeroepen, kleine onderbrekingen die op zichzelf leken te staan, tot ik voor de derde keer langs een locatie liep alwaar eenzelfde man weer hetzelfde probleem opgelost wilde zien worden. Ook op ander vlak valt Team Ninja wel erg in herhaling, zo is niet op twee handen te tellen hoe vaak ik bij een schatkist moest komen door via een bovenraam een gebouw in te klimmen omdat de voordeur vergrendeld was.
Gedurende de reis krijg je een overdaad aan beloningen in je schoot geworpen, waaronder wapens en kleding. De mate waarin ze over je uit worden gestort is wat overdreven en de logica is vaak ver te zoeken. Het is immers moeilijk te geloven dat de statistieken van mijn laarzen een stuk minder goed waren dan de sandalen die ik tegen kwam. Een echte binding met je wapens en/of kleding krijg je hierdoor niet, het zijn inwisselbare items waarvan de statistieken bepalen hoe lang je eraan vasthoudt. Anders is dit voor de personages die je ontmoet. Van sommigen sluit hun gedachtegoed aan bij die van jou en zo smeed je bondgenootschappen die je kunt vergroten door opdrachten voor ze te doen of cadeaus te schenken. Sterkere bondgenootschappen leveren weer betere beloningen op en je kunt ze in sommige missies zelfs meenemen als backup. Toen ik aan het begin van de game iemand besloot te sparen in plaats van te vermoorden sloot deze zich uiteindelijk zelfs bij mij aan, iets wat dus compleet anders had kunnen lopen als ik hem geen genade had gegeven.
Om Rise of the Ronin voor iedereen speelbaar te maken zijn er een drietal moeilijkheidsgraden. Ongeacht voor welke je kiest is de kunstmatige intelligentie van de personages niet erg hoog. Als je achter de rug van een vijand een stapel potten omver werpt zal ze dit niet alarmeren en je bondgenoten blijven gerust tegen een muur rennen als ze even de weg kwijt zijn. Gelukkig is de combat zelf een stuk beter verzorgd. Je kunt onder andere kiezen uit een (dubbele) katana of een speer, in combinatie met een vuurwapen. Zowel jijzelf als je tegenstanders hebben twee balken, één voor gezondheid en de andere voor energie. Aanvallen en verdedigen laat je energie teruglopen en het ondoordacht op knoppen drukken is niet aan te raden. De combat rust grotendeels op het pareren van aanvallen en als je dit op precies het juiste moment doet creëer je een opening om toe te slaan. Doe je dit op precies het goede moment dan kan dit zelfs resulteren in een onthoofding. Ga je daarentegen roekeloos te werk dan kan een vijand in één aanval zomaar je levensbalk halveren.
Om het vechten iets meer diepgang te geven, zonder overigens zo ver te gaan als bij Nioh 2 of Wo Long: Fallen Dynasty, kun je drie stances innemen. Omdat de ene sterker kan zijn tegen een bepaald type vijand dan de ander doe je er verstandig aan om gedurende het gevecht te wisselen, afhankelijk van wie je tegenover je hebt. Met alles wat je in de game doet verdien je ervaringspunten die je uit kunt geven in de categorieën kracht, behendigheid, charisma en intelligentie. Ieder van de categorieën heeft hiernaast specialistische punten die enkel in deze categorie uitgegeven kunnen worden. Enkele van de opties die je vrij kunt spelen zijn de mogelijkheid om te liegen in gesprekken, het kunnen weerkaatsen van kogels en pijlen of mensen zakkenrollen. Op deze manier bouw je het personage uit in een richting die je zelf belangrijk vindt. Ook kun je technologieën ontgrendelen als een vlammenwerper of een glider om mee te kunnen zweven. Vanaf het begin beschik je zelfs over een grijphaak om naar hoger gelegen punten te komen of in te zetten tijdens gevechten.
Door alles wat hierboven is beschreven, en dan heb ik omwille van spoilers nog niet eens alles benoemd, is Rise of the Ronin heel veel. Voor sommigen misschien zelfs iets teveel. Ondanks de Nederlandse ondertiteling ging het me af en toe duizelen door de informatie en het aantal systemen dat Team Ninja over me heen stortte. Toch neemt dit niet weg dat ik heb genoten van Rise of the Ronin. Zoals gezegd; het heeft niet de technische perfectie die veel andere PlayStation 5 exclusives misschien wel benaderen of zelfs hebben. Hier staat echter een indrukwekkend verhaal tegenover, alsmede een berg content die je tientallen uren bezig zal houden.
Beoordeling
80
Rise of the Ronin weet op technisch vlak niet te imponeren, gelukkig maakt Team Ninja dit ruimschoots goed met het verhaal en de gameplay. De historisch accurate setting doet je meer leren over de Edo-periode aan het einde van de negentiende eeuw en ook na vele uren blijft de combat boeien.
Is dit qua moeilijkhieds graad meer Dark Souls of meer Ghost of tsushima ?
Rene Groen
(Eindredacteur)
op 21-03-2024 om 15:54
[Niv: 747 / Exp: 37333]
Als je kijkt naar die twee games is het meer Ghost of Tsushima. Wat overigens niet wegneemt dat de gevechten op de hogere twee moeilijkheidsgraden echt wel lastig kan zijn, maar gelukkig is er ook een makkelijke moeilijkheidsgraad zodat ook minder geoefende gamers ermee aan de slag kunnen.
