Twee jaar geleden maakte Tennis World Tour een valse start. In onze recensie scoorde de game slechts een 35, onder andere voortkomend uit een gebrekkige besturing en de afwezigheid van een online mode. Met dit vervolg belooft men beterschap door onder andere een nieuwe ontwikkelaar naar voren te schuiven.

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: het vervangen van Breakpoint Studio door Big Ant Studio heeft op het gebied van gameplay weinig verschil gemaakt. In de Career mode ben je een nieuweling (die je overigens zelf mag creëren uit bijzonder weinig opties) die zich een weg naar de hogere regionen van het klassement wil slaan en dan is de verwachting dat het retourneren van een bal het minst haalbare is. Helaas resulteert vrijwel iedere bal die niet het predicaat 'goed' of 'perfect' verdient in een afzwaaier en een opmerking over je mislukte timing. In het begin van je carrière ben je dan vooral aangewezen op de fouten van je tegenstander in plaats van de geplaatste ballen waar je zelf punten mee behaalt. Op de momenten dat je zelf mag serveren gaat het al niet veel beter. Het doel is om de knop op het juiste punt binnen een halve cirkel in te drukken en dit komt meer aan op geluk dan kunde. De gameplay leunt vooral op timing en zelfs na vele wedstrijden had ik nooit het gevoel dit goed in de vingers te krijgen. Een korte, weinig inhoudelijke tutorial zal je hierin ook niet helpen.


Het kaartsysteem uit het origineel maakt wederom zijn intrede. Voorafgaande aan een wedstrijd kun je vijf kaarten selecteren en deze mag je inzetten wanneer je wilt om bijvoorbeeld – gedurende een korte tijd – beter te serveren, harder te slaan of extra uithoudingsvermogen te krijgen. Aan het begin krijg je dertig van deze kaarten en nieuwe exemplaren zijn aan te schaffen met in-game geld, evenals nieuwe kledij en rackets. Het is leuk bedacht om je gedurende cruciale momenten net even wat sterker voor de dag te laten komen, in praktijk merk je hier alleen weinig van. Waar je eveneens weinig van merkt is het traject van de bal. Omdat de bal een zelfde kleur heeft als de belijning raak je diens traject soms even kwijt en is het lastig om je speler te positioneren. Zelfs als je op het goede punt staat is het nog te hopen dat je speler de bal goed raakt, omdat de looprichting van de speler met dezelfde stick gaat als het richting geven van de bal stap je soms weg in de richting van waar je de bal wilde slaan. Lukte het je naar eigen idee toch om een winnaar te slaan maar registreert de scheidsrechter deze niet als zodanig? Dan is er weliswaar een Hawkeye systeem, een punt zal je er alleen nooit uit weten te verkrijgen. De scheidsrechter maakt blijkbaar geen fouten.

Een deel van de hierboven omschreven problemen is op te vangen door uit één van de licentiespelers te kiezen, alleen vervalt hiermee het nut van een carrière. Of dit erg is kun je je vraagtekens bij plaatsen. Hoewel je na verloop van tijd betere statistieken krijgt en beter uit de voeten kunt blijft de carrière een ietwat saaie aaneenschakeling van trainingen, reizen, toernooien spelen en rusten. Enige vorm van persoonlijkheid ontbreekt. Helaas is dit een opmerking die we ook kunnen plaatsen bij de zojuist benoemde licentiespelers. Hoewel het leuk is dat grote namen als Nadal, Federer, Gustavo Kuerten en Ashleigh Barty aanwezig zijn missen ze hun eigen identiteit. Het zijn vooral skins die op karakters zijn geplakt, zonder hun kenmerkende sterktes en zwaktes. Dat spelers er door een ietwat overdreven belichting als plastic figuren uit zien helpt natuurlijk eveneens niet.


Naast een Exhibition en Career kun je ditmaal wel aan de slag in Doubles en online je krachten meten. Het zijn leuke toevoegingen omdat je tegenover gelijkgestemden komt te staan, er vanuit gaande dat je een potje kunt vinden aangezien er maar weinig spelers te vinden waren. Vraag is of dit snel gaat veranderen. Zoals aangegeven leunt de gameplay daarvoor erg veel op simulatie en had het best iets vergeeflijker mogen zijn. Ook op ander vlak is duidelijk dat deze sequel slechts babystapjes heeft gemaakt ten opzichte van het origineel. De graphics ogen flets, de ondergrond heeft weinig invloed op de bal en het geluid van het publiek is steeds hetzelfde. Het blijft dus wachten op een tennisgame die we wel volmondig aan kunnen raden.