In Captain America: Civil War werden we voor het eerst geïntroduceerd met de Black Panther. Chadwick Boseman nam de rol aan van deze superheld uit het Afrikaanse Wakanda. Zijn rol werd alom geprezen en er werd dan ook met hoge verwachtingen uitgekeken naar de standalone film. Regisseur Ryan Coogler weet deze verwachtingen meer dan waar te maken, Black Panther laat namelijk een goede indruk achter.
In het Marvel Cinematic Universe (MCU) wordt Wakanda gezien als één van de armste landen ter wereld, waar enkel simpele agrariërs leven. Dit is echter een façade. Onder het land bevind zich namelijk een enorme bron aan het sterkste edelmetaal op Aarde: vibranium. Enkel kleine hoeveelheden van deze metaalsoort zijn in de rest van de wereld beland, al dit zou al zijn verwerkt in Captain America’s schild. De vrijwel onuitputtelijke voorraad aan vibranium heeft van Wakanda de meest geavanceerde natie ter wereld gemaakt. Hoe ga je echter om met deze verantwoordelijkheid? Deel je technologische vooruitgang om de wereld als geheel vooruit te helpen, of kies je voor een isolatiestrategie om eigen land en volk te beschermen tegen potentieel kwaadwillende? Dit is de morele kwestie die centraal staat in Black Panther en is niet eens zo zwart-wit als deze op voorhand lijkt te zijn.
Aangezien we Wakanda nog niet kennen neemt Coogler de tijd om ons bekend te maken. Black Panther geeft een fijne introductie aan een locatie die in schril contrast staat met het beton, staal en glas van New York en andere Westerse steden. Afrofuturisme is een passende term om deze unieke locatie te benoemen. Een mix van Afrikaanse tribal-elementen en moderne technologie maken van Wakanda één van de meest memorabele locaties in het MCU. Het is verbazingwekkend in hoeverre je na het zien van de film een indruk hebt gekregen van de samenleving, terwijl we na drie Thor films nog niet echt een idee kregen van het alledaagse in Asgard. Wakanda weet te intrigeren en daarmee is het één van de mooiste toeristische locaties die je nooit zal bezoeken.
Het zou echter oneerlijk zijn om hier enkel een verhaal over Wakanda op te steken. Het is namelijk de grote en diverse cast die van Black Panther één van de meest toffe actiefilms van de afgelopen jaren maakt. Boseman weet als T’Challa goed de ontwikkeling van deze jonge koning in beeld te brengen, jong en onervaren in politieke zaken, maar met een goed hart. In Michael B. Jordan’s vertolking van Erik Killmonger is er eindelijk een sterke tegenspeler in wiens humane kant we ons zeker kunnen inleven. De rustige Boseman en driftige Jordan zorgen voor een dynamisch schouwspel, maar het zijn niet alleen deze twee sterke performers die aan Black Panther een persoonlijkheid geven. De ondersteunende cast met namen als Lupita Nyong’o (Nakia), Danai Gurira (Okoye), Angela Bassett (Ramonda), Andy Serikis (Ulysses Klaue) en Martin Freeman (Everett K. Ross) zijn verre van loze extra’s. Elk voegen ze een inhoudsvolle bijdrage aan de film. In dit geval verdiend Letitia Wright een bijzondere vermelding, want met haar enthousiaste optreden als Shuri – techneut, vechter en zusje van T’Challa – weet zij met enige regelmaat het scherm te stelen.
Black Panther combineert een intrigerende locatie met een sterke cast, een dynamische verhaallijn en flink wat heerlijke actie. Op visueel vlak kan er enkel wat opgemerkt worden over de outfits van Black Panther en Killmonger, die soms wat stripachtig aanzien. Dit valt temeer op doordat outfits van andere karakters erg sterk zijn. Een belemmering voor de filmervaring vormt dit echter niet. Een flink compliment mag tevens uitgaan naar Kendrick Lamar die een fantastische soundtrack heeft samengesteld. Deze sluit naadloos aan op de film en versterkt het geheel. Over Black Panther kan ik niets minder dan enorm enthousiast zijn. Deze actiefilm is niet alleen binnen het MCU één van de sterkste films, ook daarbuiten vormt het een ruim twee uur durend spektakel die je zeker niet mag missen.
