Een dode hond, een verdwenen zus, volop duisternis en potentieel een monster om elk bocht. Het is geen goede nacht voor het kleine meisje dat de hoofdrol speelt in Yomawari: Night Alone. Als speler moet je dan ook geen plezierig avontuur verwachten van de nieuwste Nippon Ichi titel voor PC en PlayStation Vita.
Nippon Ichi Software durft vaak te experimenteren met uitgangspunten, wat ook hier het geval is. De game laat ons toekijken op de actie vanuit een isometrisch perspectief, al zichtbaar in titels als Alien Breed maar nu eveneens in een horrorgame, waar we dit nog niet vaak zagen. Je zou denken dat je hierdoor een uitgebreid overzicht hebt van de omgeving, maar dat is zeker niet het geval. De randen van het scherm blijven zeer duister zodat je vaak verrast wordt. Terwijl je je een weg baant door een klein stadje dat je vrij kunt verkennen weet je nooit wat je te wachten staat bij de volgende kruising. Aangezien je zelf ook de vrijheid hebt over hoe je hier verder gaat, zal de ervaring voor iedere speler dus net iets anders aanvoelen.
Ook de tijd dat je bezig bent met de game ligt aan je eigen aanpak. De game is onderverdeeld in zeven hoofdstukken, elk met bepaalde confrontaties die je moet passeren en puzzels die je moet oplossen. Als je je beperkt tot deze verplichte elementen, kun je de game doorlopen in een vijftal uur. Dat is echter maar een fractie van het aanbod. De speeltijd kan gemakkelijk oplopen tot vijftien uur, met vele puzzels die optioneel zijn en andere geheimen om te ontdekken. Hoe lang je bezig bent met de game, ligt dus grotendeels aan jezelf. Iets wat we zeker kunnen appreciëren. De puzzels zijn gelukkig leuk genoeg zodat je met plezier op zoek gaat. Als je er toch eentje tegenkomt die je niet kunt oplossen, kun je deze altijd even overslaan.
Wanneer je niet bezig bent met puzzels, ben je bezig met het ontlopen van de vijanden. Als klein meisje ben je eigenlijk machteloos. Er zit dan ook niets anders op dan te rennen voor je leven en een goede plek te zoeken om je te verbergen. Tijdens het wegrennen moet je rekening houden met je hartslag die stelselmatig stijgt en die dient als radar voor nabije vijanden, zodat je tijdig moet verbergen. Op die momenten durft de game wel eens wat lastig te doen, het vergt je namelijk accuraat te zijn. Een pixel te laat en je kunt je bijvoorbeeld niet meer verbergen. Dit had gerust vlotter mogen verlopen. Accuraat reageren is gelukkig niet het enige wat je moet doen. Het is ook belangrijk om de vijanden effectief op te merken, zo zijn er tegenstanders die alleen opduiken onder het licht wat zeker schrikwekkend kan zijn.
Hoewel de game probeert je te doen schrikken, weet het op deze manier niet altijd angst op te wekken. Het spel slaagt daar meer in via het algemene ontwerp dan dat echt uit een nachtmerriewereld lijkt te komen. Dit wordt dan nog eens ondersteund door een minimalistische audio die de monsters extra duivels doet lijken. Het betekent dat de handgetekende monsters een stevige indruk maken. De game heeft tegelijkertijd gezorgd voor een leuke wereld, die ondanks een semi-lineaire aanpak toch volledig open lijkt. Dankzij kleine acties zoals af en toe inzoomen op de actie, brengt de game ook het detail in beeld. Op het grote scherm is dit potentieel niet voldoende – dat is nog even afwachten tot wanneer de game uitkomt op de PC – maar op de PlayStation Vita is het resultaat zeer geslaagd te noemen.
|
