Review: This War of Mine: The Little Ones
Door Rene Groen op 24-01-2016 om 12:09
|
Bron: Gamed
|
Oorlogen in games zijn vaak een verheerlijking van ernstige gebeurtenissen. Er is niemand die iets geeft om een slachtoffer in Call of Duty en de rauwheid en gruwelijkheden komen veelal niet aan bod. Anders is dit in This War of Mine: The Little Ones.
This War of Mine, het spel dat in 2014 reeds eerder voor de PC verscheen, draait niet om een stoere held. Het draait om de emoties van mensen die te midden van het oorlogsgeweld zitten. Ongevraagd, als slachtoffer van een groter conflict. Dit grotere conflict speelt verder geen rol in het spel, afgezien van de achtergronden van de karakters is er niet getracht een overkoepelend plot mee te geven. Beter is het te vergelijken met een donkere variant van The Sims. Je tracht mensen in leven te houden terwijl hun situatie uitzichtloos lijkt. Ziektes, ouderdom, moeheid en honger vormen dan ook centrale thema's.
Wanneer je het spel start krijg je te maken met drie overlevenden, weergegeven middels een zijaanzicht, ieder met hun eigen kwaliteiten. Het vervallen huis waar ze in wonen geeft de nodige hulpmiddelen om een korte tijd mee te overleven, maar is niet voldoende om op de langere termijn mee te overleven. Nadat ik enkele primitieve middelen had gebouwd met de middelen die me geboden werden, neem bijvoorbeeld een bed om in te slapen of een fornuis voor eten en warmte, was het dan ook tijd om erop uit te trekken. Dit werkt middels een dag- en nachtcyclus, een rugzak met beperkte capaciteit en een systeem van keuzes. Ik ondervond bijvoorbeeld al snel dat ik 's nachts weliswaar handige hulpmiddelen kon vinden, maar dat ik te weinig voorbereidingen had getroffen om de thuisbasis te beschermen. Het gevolg was dat mijn huis geplunderd werd – waar je op dat moment geen zicht op hebt – terwijl de andere twee karakters hun welverdiende rust namen. Beter was het dan ook geweest één iemand de wacht te laten houden, lessen waar je op een harde manier lering uit trekt.
Verwacht namelijk niet dat de game je zal helpen. In tijden van oorlog ben je voornamelijk op jezelf aangewezen en zo werkt het ook in dit spel. Laat me hier een voorbeeld van geven. Tijdens de nacht krijg je de keuze naar welke locatie je af wilt reizen. Ik besloot een huis te nemen waar ik binnen sloop en een echtpaar aantrof. Hoewel de reacties van mensen altijd weer anders is besloot dit stel me niet aan te vallen, maar te volgen. Smekend om hun spullen niet mee te nemen. Met pijn in mijn hart besloot ik geen gehoor te geven aan hun smeekbede, zelfs niet toen ze zich op de bovenverdieping opsloten in een kamer. Zonder voedsel en medicijnen zouden mijn huisgenoten het immers niet overleven. Toch kreeg ik korte tijd later spijt van mijn actie. Ik besloot het echtpaar wederom op te zoeken, niet om ze van verdere bezittingen te beroven, maar om vrede te krijgen met mijn eigen schuldgevoel. In plaats daarvan trof ik ze dood aan. Wellicht door de angst om dit nog eens mee te moeten maken, wellicht omdat hun hongergevoel niet kon worden gestild. Uiteindelijk eiste het schuldgevoel van mijn karakter zijn rol. Hij werd depressief en pleegde zelfmoord.
Situaties als bovenstaande zijn lang niet altijd te voorzien. Had ik het echtpaar eerder met rust gelaten, dan hadden mijn huisgenoten het mogelijk niet overleefd. Ik had ervoor kunnen kiezen om naar een andere locatie uit te wijken, daar de kans lopend in een gevecht terecht te komen die ik zelf niet had overleefd. Het zijn keuzes die in alle facetten van het spel naar voren komen. De ondertitel 'The Little Ones' verwijst naar kinderen die een nog meer emotionele lading met zich meebrengen. Verkrijg jij het in je hart een kleine jongen weg te sturen die smekend aan je deur staat, wetend dat je niet genoeg voedsel hebt om degenen te verzorgen die je reeds eerder hebt opgevangen? Het was voor mij een logische keuze dat ik hem opving. De eerste dagen ging het goed, met een in elkaar gezet springtouw wist hij zich te vermaken en het kleine beetje voedsel was nog altijd beter dan het leven op straat. Na deze tijd werd het jongetje echter ziek en kon ik niet de medicijnen verkrijgen om hem te helpen. Had ik hem enkele dagen eerder beter weg kunnen sturen? Had hij beter bij een ander aan kunnen kloppen? Het zijn vragen die na het spelen van de game in je gedachten rond blijven spoken.
Dit soort emoties weten je vooral in het begin te grijpen en worden versterkt door de graphics en het geluid. Hoewel de animaties niet veel indruk maken weten de donkere, grauwe beelden je meteen te grijpen. Ook de soundtrack en geluidseffecten versterken dit effect, hoewel het jammer is dat de stemmen niet zijn ingesproken. De tekstballonnen zijn net wat afstandelijker dan wanneer ik daadwerkelijk stemmen gehoord zou hebben. Toch weet de wanhoop van de oorlog je in eerste instantie bij de keel te grijpen. Het is enkel na verloop van tijd dat dit ietwat afneemt. Wanneer de mensen waar je zorg voor draagt sterven zul je de oorlog weer van voren af aan moeten beginnen. De situaties die je eerder nog een brok in je keel bezorgden hebben ditmaal minder betekenis.
This War of Mine: The Little Ones is dan ook geen spel dat je wekenlang zult blijven spelen, maar dit neemt niet weg dat het een grootse impact kan hebben. Je zult dan wel vrede moeten sluiten met de controls, die het grootste kritiekpunt vormen. Meer dan eens reageerde het karakter te laat op mijn input. Het is vervelend als je moeite moet doen om een trap op of af te lopen, maar nog een stuk frustrerender als je dit tijdens een gevecht het leven kost. Verder is er niet al teveel diversiteit aanwezig in termen van modi. Naast het hierboven beschreven verhaal van overleving kun je zelf scenario's maken, maar voor mij deed dit eerder afbreuk aan de sfeer dan dat het een toevoeging betrof. Zelf de moeilijkheidsgraad bepalen, bijvoorbeeld door de lengte van de winter in te stellen, staat te ver af van de realistische oorlog die de ontwikkelaar nastreeft. Het is juist op dit laatste vlak waarop de game een diepe indruk heeft achtergelaten. Een ervaring die ik eenieder aan kan bevelen, hoe cru dit ook klinkt.
|
|
|
Beoordeling
80
Oorlogsvoering zoals je dit niet eerder hebt meegemaakt, zo kunnen we This War of Mine: The Little Ones het beste omschrijven. Ditmaal geen stoere soldaat, maar mensen zoals jij en ik die de gruwelijkheden beleven in termen van honger en wanhoop. De game weet regelmatig een gevoelige snaar te raken, emoties die je vooral in de eerste uren van de game beleeft. Het is jammer dat de controls niet al te nauwkeurig zijn, maar dit neemt niet weg dat het spel als geheel een diepe indruk weet achter te laten.
|
|
|
|
 12:31 Uitgebreide teaser Valkyria: Azure Revolution
 08:59 Assetto Corsa toont beelden en resolutie
|
| Reacties (0) |
|
|
Geen reacties gevonden
|
|
|
|
