Sommige games zijn niet voor iedereen weggelegd, anderen kunnen door eenieder worden ervaren. Whispering Willows valt duidelijk in de laatste categorie, de gameplay is namelijk niet erg diepgaand en het avontuur tevens niet erg lang.

In deze titel spelen we als Elena, een jong meisje dat op zoek is naar haar vader. Qua setting is gekozen voor een oud herenhuis, zo’n locatie die je liever niet binnen stapt wanneer je erlangs zou lopen. Dit doet al snel vermoeden dat het gaat om een enigszins angstaanjagende ervaring, maar dit is niet het geval. Bovennatuurlijke krachten zijn er daarentegen wel. Elena bezit namelijk een amulet dat haar de gave geeft om buiten haar eigen lichaam te treden. In deze vorm kan ze op locaties komen die anders buiten bereik blijven en is ze in staat met geesten te praten die je hulp vragen.


Helaas weet de ontwikkelaar hun eerste ideeën gaandeweg de game vordert niet te ontstijgen. Als 2D adventure ben je vooral heen en weer aan het lopen om items te vinden die je verder helpen, afgewisseld met wat kleine, makkelijk op te lossen puzzels. Het bieden van hulp aan de geesten geeft hier geen verdere verdieping aan, hetgeen eveneens op te tekenen is voor de dubbele entiteit van Elena. Het idee dat je uit je lichaam kunt treden geeft de ontwikkelaar een breed scala aan mogelijkheden, maar ze maken hier vrijwel geen gebruik van. Hoewel de game verder in zo’n drie tot vier uur uit te spelen is weten ze hier ook nog een stuk in te verwerken dat, aan het einde van de game, als oprekking aanvoelt.

Ik realiseer me dat het bovenstaande behoorlijk kritisch klinkt, hetgeen slechts deels terecht is. Er zijn namelijk wel degelijk sterke elementen aanwezig, en soms zelfs afwezig. Er is bijvoorbeeld geen map, waardoor de speler in sommige situaties op zijn geheugen zal moeten terugvallen. Dit zou in veel games als een minpunt genoteerd mogen worden, maar binnen deze setting voelt het logisch aan. Het vinden van brieven openbaren verder het verhaal, dat – ondanks de korte duur – interessant genoeg is om door te blijven spelen. Een verhaal dat je overigens beleeft via tekst en niet via spraak, hetgeen wel enige afbreuk deed aan de beleving.


Toch verdient het geluid dat wel aanwezig is een pluim. Het weet precies de juiste sfeer neer te zetten door rustig, dan wel hard te zijn wanneer de situatie hierom vraagt. Ook de grafische stijl, die lijkt weggelopen te zijn uit een comic book, weet dit te bereiken. Enkel in close-up verraadt het spel dat het allemaal wat mooier had gekund. Het maakt Whispering Willows als geheel tot een interessante ervaring. Het is nergens slecht, maar tegelijkertijd had het allemaal wat dieper en zelfs wat moeilijker gemogen. Toch is het een ervaring waar enkele uren spelplezier uit te halen valt, zeker als je geen hardcore gamer bent die niet al teveel na wil denken tijdens het spelen.