Spuit, Spuit, Spuit, Water Spuit. De grote vernieuwing van GameCube-game Super Mario Sunshine was nogal verrassend na Super Mario 64 en de game werd dan ook deels afgerekend op zijn gekke vernieuwing. De tands des tijds was de game echter goed genegen, was Super Mario Sunshine achteraf bekeken namelijk toch geen onvoorwaardelijke topper?

Eerlijk gezegd, origineel beviel Super Mario Sunshine mij ook niet. Net als bij The Legend of Zelda: The Wind Waker was de vernieuwing de foute kant opgegaan en de game was niet van de Nintendo-kwaliteit die me jarenlang was bijgebleven. Het waren geen slechte games, het waren zelfs nog toppers, maar er was iets mis. Je hebt soms wel al eens een vervelend gevoel dat je niet compleet kunt plaatsen. Je weet dat er iets mis is, maar je kunt er je vinger niet op leggen. Dat was het gevoel dat achterbleef bij Super Mario Sunshine. Zeer kleine dingen liepen op en zorgden voor een mindere opvolger van Super Mario 64. Videogames zijn soms echter als een goed wijntje. Enkele extra jaren rusten zorgt voor betere kwaliteit, zelfs als de game zelf niet is veranderd. Het is geen kwestie van verandering, maar een kwestie van de game los te trekken van zijn illustere voorganger en te hoog opgelopen verwachtingen. We zitten ondertussen twee generaties en twaalf jaar verder. De hype is weg maar de game blijft me nog steeds bij.


De game verplaatste Mario naar Isle Delfino, een tropisch eilandje waar Mario een rustige vakantie hoopt te beleven met prinses Peach en haar Toad bedienden. Bij aankomst blijkt het eilandje echter sterk vervuild door Shadow Mario, waardoor de echte Mario meteen de schuld krijgt. Om zijn onschuld te bewijzen en de rust te herstellen begint Mario aan een campagne om het eilandje te kuisen en de zon terug te brengen. Het verhaal leidt uiteindelijk tot de ontvoering van Peach, waarbij Bowser Jr het genie achter de feiten blijkt. Het verhaal is volledig ingesproken, iets wat uniek is voor de Mario serie. Super Mario Sunshine is de enige Mario game waarvoor dit gebeurd is. Ondanks de aanwezigheid van grote namen als Charles Martinet en Kit Harris is de kwaliteit echter bedroevend, wat meteen verklaart waarom Nintendo het niet herhaalde voor Super Mario Galaxy. De introductie van Bowser Jr, ondertussen een vaste waarde in de omgeving van Bowser, was dan weer een geslaagde keuze. Hij heeft de Koopa Kids namelijk sterk naar de achtergrond geschoven.

Super Mario 64 en Super Mario Galaxy zorgden voor een revolutie, maar het tussenliggende Super Mario Sunshine was een evolutie van Super Mario 64 volgens Shigeru Miyamoto. Het is iets wat duidelijk wordt in de gameplay. Mario beschikt namelijk over veel mogelijkheden die we kennen uit het eerdere deel. Onder andere de wall jump en de triple jump keren terug in dit nieuwe avontuur, maar met de toevoeging van de waterspuit FLUDD zijn er ook een boel nieuwe dingen mogelijk. Denk aan zweven door continu water neer te spuiten, of een turbo die hem genoeg snelheid geven om door muren te lopen. Een andere leuke vernieuwing is de aanwezigheid van Yoshi, in zijn eerste 3D verschijning. Hij kan het fruit eten dat volop aanwezig is in het spel waarna hij dit kan uitspuiten. Dit fruitsap kan onder andere gebruikt worden om generatoren te activeren of vijanden in platforms te veranderen. Het enige spijtige is dat je continu fruit moet eten om Yoshi te houden. Het had veel leuker geweest als Yoshi actief bleef zolang Mario niet sterft.


De meeste Mario games draaien rond het verzamelen van sterren en muntjes, en dat is niet echt anders in Sunshine. De game laat je 240 blauwe muntjes en 120 Shine Sprites verzamelen. Een deel van deze objecten liggen verspreid in Delfino Plaza, de hubwereld waar je veel tijd zal doorbrengen. Vanuit deze hubwereld kun je ook naar zes andere locaties op Isle Delfino. In elk van deze werelden zijn er acht missies die je moet vervullen, zoals het verzamelen van rode muntjes, het verslaan van een specifieke vijand of gewoon de hoogste piek bereiken. De opvallendste missies zijn echter de levels waarin Mario de FLUDD verliest. Deze levels zijn old-school platformlevels die zich afspelen in aparte omgevingen. Hierin wordt de moeilijkheidsgraad ook vaak de hoogte ingedreven waardoor ze een spannend stukje retro zijn. Ze zijn met gemak het hoogtepunt van Super Mario Sunshine. Een groot nadeel is wel dat de verschillende levels niet altijd even goed in beeld worden gebracht. De manuele camera werkt goed genoeg in de meeste gevallen, maar sommige moeilijke objectieven hebben ook te kampen met een moeilijke camera.

De verplaatsing naar Delfino zorgt voor een complete verandering van de aanwezige vijanden, een zet die deels geslaagd is. Er zijn wat missers onder de vijanden, maar er zitten ook iconische vijanden tussen zoals een inktvis met wiens tentakels je speelt. Nintendo kon ook een nieuwe serie omgevingen bedenken, waarbij de combinatie van level design en stijl met momenten briljant is. Ook de grote draw distance en de watereffecten verdienen complimenten voor zijn tijd. Lelijke texturen en een framerate die niet altijd even vlot is, halen de kwaliteit dan weer wat onderuit. Bij Super Mario Sunshine heeft Nintendo dus weliswaar fouten gemaakt, maar zelfs meer dan een decennium later blijft het genieten. Misschien is het dan ook een idee om Super Mario Sunshine terug te brengen in HD vorm, wat de kans geeft om de texturen en de voice-acting een flinke upgrade te geven. De luchtige gameplay en vrolijke graphics zouden ideaal zijn om de kracht van de Wii U te tonen, terwijl de soundtrack die bestaat uit bijgewerkte klassieke Mario deuntjes goed is voor een stevige dosis nostalgie.