Gamed.nl :: Onderwerp bekijken

Dragon Ball Z: Super Android 13
Toei heeft in tien jaar dertien Dragon Ball Z films geproduceerd. Elk halen ze hun inspiratie uit de serie Dragon Ball Z. Na twee films voor de Frieza Saga is het tijd voor een Android Saga film met Dragon Ball Z: Super Android 13.

Super Android 13 begint met de dood van Dokter Gero door zijn eigen creatie, Android 17. Zijn bloed activeert echter een supercomputer die zijn werk verder zet. Hierna volgt een tijdssprong tot na het verslaan van 17 en 18. Krillin, Trunks, Master Roshi en Oolong zijn rustig in de rij aan het aanschuiven voor een missverkiezing en Goku is gezellig aan het winkelen met zijn gezin. Achteraf gaan ze allemaal samen eten en dan duikt het probleem op. Goku wordt aangevallen door de pas afgewerkte Androids 14 en 15. Android 14 is een weinigzeggende spierbundel en 15 is een kleine pooier met een alcoholprobleem. Ze hebben beiden maar één doel, de dood van Goku en daarvoor vermoorden ze iedereen die hen in de weg staat.

Dit leidt tot een redelijk eenzijdig gevecht tussen Trunks en Goku, en de Androids. Het verschijnen van Android 13, een cowboy die veel praatjes verkoopt, verzegelt het lot van onze vrienden ondanks de nieuw aangekomen Vegeta. De gevechten kennen natuurlijk een kering omdat iedereen Super Saiyan wordt. Dit bewijst tevens de nutteloosheid van elk personage die dat niet kan worden op Piccolo na. Gohan en Krillin staan er tijdens de gevechten namelijk maar gewoon bij te kijken. De drie gevechten leiden uiteindelijk tot dezelfde conclusie, een gewisse robotdood. De eerste dertig minuten worden zo gevuld met een lange winkelscène en een drietal korte gevechten. Het is echter in het laatste kwartier dat de pret kan beginnen met Super Android 13, een fusieversie van de drie Androids.

In het verhaal houdt de film zich aan de traditionele Dragon Ball Z thema's, Vegeta bijvoorbeeld gaat steeds ten onder aan zijn eigen arrogantie en Trunks toont duidelijk diezelfde eigenschap om zijn vader te beschermen. Tijdens gevechten is het altijd wachten tot iedereen vermoeid is eer men Super Saiyan wordt en energiestralen worden te pas en te onpas gebruikt. De film kent komische verschijningen van Krillin, Gohan, Chi-Chi, Oolong en Master Roshi om de actie te breken, maar die heeft een averechts effect op het sowieso al magere en immer bekende 'Red Ribbon wil Goku dood' plot. De gevechten in deze film zijn daarnaast de moeite niet waard, het is bijna even pijnlijk voor de kijker als voor Vegeta. Enkel de gevechtsstukken met Piccolo zijn de moeite.

Qua animatie zitten er wel enkele leuke effecten in de film, onder andere het laatste gevecht wordt leuk weergegeven. De animatie is natuurlijk reeds vijftien jaar oud, maar het ziet er leuk uit voor een Dragon Ball Z film. Het kan natuurlijk niet vergeleken worden met de animatietoppers van vandaag. De stemmen uit de serie keren terug, en ze worden aangevuld met drie nieuwe stemmen voor de Androids. Ze klinken totaal anders dan de andere personages, maar ze zijn een verademing ten opzichte van de anderen. De dialogen zijn het gebruikelijke niveau met op het einde een absoluut memorabel gesprek tussen Piccolo en Vegeta in de Amerikaanse versie. Dit gesprek en de gevechten met Piccolo zijn de enige reden om de film te bekijken, anders kun je beter gewoon de serie opnieuw bekijken.

Dragon Ball Z: Broly- The Legendary Super Saiyan
In 1993 verscheen de achtste Dragon Ball Z film in de Japanse bioscopen, de film kreeg de titel Burn Up!! A Close, Intense, Super Fierce Battle. Tien jaar later verscheen de film tevens in Noord-Amerika, ditmaal onder de naam Broly - The Legendary Super Saiyan. Wij bekijken of de film een succes is.

In deze Dragon Ball Z film wordt het volledige universum bedreigd door een gigantische kracht, een legendarische Super Saiyan bedreigt de hele wereld. King Kai is hierover sterk ongerust en hij roept Goku op om naar het zuidelijke sterrenstelsel te reizen waar de Super Saiyan momenteel verblijft. Goku zelf was op dat moment aan het aanschuiven bij een school samen met Chi-Chi zodat Gohan er een plaatsje kan veroveren. Dit leidt tot enkele grappige scènes. Tegelijk moeten Vegeta, Bulma, Gohan, Trunks, Baby Trunks, Oolong, Master Roshi en Bulma's ouders het gezang van Krillin aanhoren tijdens een picknick. Hun picknick verloopt echter niet rustig, tijdens de karaoke van Krillin duikt een gigantisch ruimteschip op met een Saiyan aan boord. Hij komt zijn koning, Vegeta, ophalen.

Paragas vertelt dat de nieuwe planeet Vegeta een koning nodig heeft om de planeet te verdedigen tegen de legendarische Super Saiyan die het universum bedreigt. Vegeta doet niets liever dan meegaan, waarna Trunks, Gohan, Master Roshi, Krillin en Oolong ook meereizen voor de zekerheid. Samen belanden ze op het nieuwe Vegeta waar het verhaal zich ontvouwt. Het plot creëert wel enkele problemen in de Dragon Ball Z verhaallijn. Gohan bijvoorbeeld kan veranderen in een Super Saiyan, maar hij kan zijn Super Saiyan 2 vorm niet gebruiken. Trunks, Vegeta en Goku kennen daarnaast hun geavanceerde Super Saiyan technieken uit de Cell Saga niet ondanks het feit dat Trunks zijn haar verraadt dat ze de Hyperbolic Time Chamer gebruikt hebben. Het opduiken van twee extra Saiyans wordt echter wel goed uitgelegd.

Animatiefilms werden rond deze tijd steeds langer in Japan en dat is ook te merken aan deze film. De lengte bedraagt zeventig minuten, ruim meer dan de 45 van de vorige. In tegenstelling tot de vorige films wordt het grootste deel van de film ingenomen door gevechten. Na de eerste dertig minuten krijg je bijna continu gevechten te zien, er zijn enkel onderbrekingen voor de angst van Vegeta die zich niet gedraagt als zijn typische, arrogante zelf en voor Master Roshi die grappig probeert te doen. Het grootste deel van de tijd wordt echter besteed aan het gevecht tussen de vijf Super Saiyan en een groene laatkomer. Het is enkel spijtig dat het gevecht continu zo eenzijdig verloopt. Broly vernedert de anderen continu.

Pas op het einde van de film kan Goku een vuist maken, maar dan eindigt het gevecht echt letterlijk binnen tien seconden. Een meer evenwaardig gevecht had de film beter gemaakt, maar het blijft één van de meer geloofwaardige en leuke Dragon Ball Z films. Het plot is eenvoudig, de animatie steekt goed in elkaar en de stem van Broly is ijzersterk. Zijn gepaste arrogantie klinkt goed door, beter dan bijvoorbeeld bij Vegeta. De stem van Paragas en de willekeurige extra's die verschijnen zijn weinig speciaal. De afsluiter, Burning Fight - Nessen Ressen Chougekisen, klinkt goed en is afkomstig van Hironobu Kageyama die ook verantwoordelijk is voor het openingsnummer. Dragon Ball Z: Broly - The Legendary Super Saiyan is zeker geen perfecte film, maar het is goed voer voor een Dragon Ball fan.

Dragon Ball Z: Bojack Unbound
Jarenlang maakte Toei Animation Dragon Ball Z episodes en film. In 1993 verscheen de negende Dragon Ball Z film onder de naam Dragon Ball Z: Bojack Unbound. Is de film de moeite waard of niet?

In de film organiseert de rijke Mr. X.S. Cash een verjaardagsfeest voor zijn zoon. Zijn zoon is gek op Hercule dus organiseert Mr. Cash een nieuw vechttoernooi. Hij nodigt hierbij de sterkste aardbewoners en ruimtewezens voor uit. Krillin, Tien, Piccolo, Trunks, Gohan en de onbekende Dosqoi nemen hierbij deel. Ook Hercule is aanwezig, maar hij houdt zich liever bezig met het vluchten. Hij vormt het komische element in film. Enkel op een zeldzaam element is hij moedig. Na de Cell Games heeft hij namelijk duidelijk begrepen dat de Z vechters op een duidelijk hoger niveau staan dan hem. In de finale duiken buitenaardse wezens op onder de leiding van een mysterieuze vrouw, Zangya. Trunks, Gohan, Krillin en de anderen beginnen te vechten tegen deze vijanden waarna ook Vegeta en Yamacha opduiken.

Hun hulp is nodig want in de helft van de film duikt Bojack op. Hij wordt ooit opgesloten door de vier Kai's in een ster, maar door de zelfmoordaanval van Cell is het zegel gebroken. Hierdoor is Bojack vrij en kan hij het universum veroveren. Hij moet hiervoor wel eerst de sterkste wezens in het universum uitschakelen. Deze zitten gelukkig allemaal op de Aarde wat zijn taak zeer gemakkelijk maakt. De strijd tegen de Z vechters is niet moeilijk, Bojack verslaat de verschillende Super Saiyan met gemak. Na zijn transformatie wint de blauwe reus meer spieren bij en maakt hij bijna een pulp van Gohan, Vegeta, Trunks en Piccolo. Het loopt gelukkig allemaal goed af voor de Aarde dankzij een inspirerende speech van Goku en een allesvernietigende transformatie van een held.

De film eindigt op dezelfde manier als Super Android 13, namelijk met een grappige conversatie tussen Vegeta en Piccolo. Uiteindelijk duurt de film zo'n vijftig minuten, wat kort lijkt in vergelijking met zijn voorganger. Aan de andere kant is het een film met een bundel hevige gevechten na het slepende, rustige begin die ons de familie Cash leert kennen en nodig is om het plot in te leiden. Bojack Unbound is tevens één van de weinige Dragon Ball Z films die geen plotprobleem vormt in de Dragon Ball Z series. Het plot zelf is ook degelijk, het is redelijk zinnig in tegenstelling tot enkele films die ervoor en erna kwamen. Je krijgt weinig ongeloofwaardige momenten, zeker niet omdat de Cell Saga redelijk goed nagespeeld wordt, wat zeker in het einde opvalt.

De nieuwe stemmen van Bojack en zijn handlangers passen goed bij hun personages, de blauwgroene reus klinkt sterk in beide versies. De familie Cash aan de andere kant klinkt zeurderig en mag vergeten worden. De film is tevens de laatste waarin de Japanse stemacteur van Master Roshi, Kohei Miyauchi, een rol speelt. Hij stierf namelijk voor het verschijnen van de volgende film. De animatie bereikt in de film ook een hoog niveau voor het jaar 1993, maar in vergelijking met de hedendaagse standaard schiet het natuurlijk tekort op alle vlakken. De film is te repetitief qua plot en animatie om een aanrader te zijn voor de Dragon Ball Z fan. De film doet niet nieuws en doet qua gevechten onder tegen de Cell Saga. Deze film mag zelfs een fan overslaan.

Dragon Ball Z: Lord Slug
In 1989 begon Toei met het animeren van de Dragon Ball Z manga. Op hetzelfde moment begon de studio met het maken van originele Dragon Ball Z films naar hun eigen ontwerp. Reeds in 1991 kwam de vierde film, Dragon Ball Z: Lord Slug, in de Japanse bioscopen.

In Lord Slug dreigt de Aarde vernietigd te worden door een immense komeet, Goku en Krillin proberen de komeet te stoppen. Ze raken hierbij echter zwaar gewond. Hun moeite was uiteindelijk tevergeefs, ze konden de komeet niet stoppen, maar dat bleek ook niet nodig. De komeet ontploft voor de impact, maar niet voor een ruimteschip zich kan loskoppelen van de komeet en kan landen op Aarde. Aan boord van het ruimteschip zitten Lord Slug, een groene en oude krijger die van zijn planeet verbannen is, en zijn dienaren. Bij hun aankomst nemen ze de Aarde in en slagen ze erin om de Aarde om te toveren tot een desolate, zonloze vlakte ondanks de tussenkomst van Chi-Chi en de kleine Gohan.

Het verdwijnen van de zon heeft een duidelijk effect op de Aarde en iedereen wordt ziek. Gohan en Piccolo besluiten alleen in te grijpen, Goku en Krillin zijn namelijk vermist. Yamcha en Tien zijn ook nergens te vinden, ze worden namelijk niet vermeld. De film speelt zich af na de training van Goku bij King Kai, op een onmogelijke plaats in de verhaallijn. Vegeta en Nappa zijn namelijk niet opgedoken op Aarde want Piccolo leeft, maar Goku heeft wel getraind bij Kai. Hij kent dus ook de Kaioken techniek. Op een gegeven moment verandert hij zelfs in een Super Saiyan. Dit is echter maar een power-up die bedacht is door Toei en sterk lijkt op de Super Saiyan transformatie.

Goku en Krillin duiken dus in het midden van de film op om een handje te helpen. Dat is handig want Lord Slug is extreem sterk. Dit is te vergelijken met de wens van Piccolo Daimou in Dragon Ball, hij deed namelijk hetzelfde. Piccolo Daimou en Lord Slug kennen wel meerdere gelijkenissen, ze delen namelijk enkele zwakke plekken en schijnbaar ook aanvallen. De naam Slug verwijst tevens naar de afkomst van Lord Slug, hij is een Namek, een ras dat wordt beschreven als mensachtige slakken. Hierdoor kan Piccolo een manier bedenken om de sterkste Namek op dit moment in de serie te verslaan. Na een interessant gevecht slaagt hij hier ook in, wat van Dragon Ball Z: Lord Slug een leuke film maakt.

Het verhaal is wel niet erg diepgaand en het is eigenlijk meer van hetzelfde, de meeste concepten worden maar licht aangehaald om te concentreren op de gevechten. Dit is een kleine teleurstelling, men had dieper kunnen ingaan op het Super Namek concept. De animatie doet het gelukkig beter, de film kent hetzelfde niveau als Dragon Ball Z. Ook qua stemmen en muziek staan ze op hetzelfde niveau. De muziek in de Amerikaanse versie zorgt ook voor een kleine meerwaarde ten opzichte van de serie. De belangrijkste momenten worden begeleid door stevige metalmuziek van Disturbed. Dit zorgt voor een betere sfeer tijdens de gevechten. Het is goed dat zulke stevige muziek gebruikt wordt, het brengt meer leven in de brouwerij. De film wordt hierdoor spannender en een aanrader.

Dragon Ball Z: Broly - Second Coming
In 1993 lanceerde Toei de Dragon Ball Z film Broly - Legendary Super Saiyan, een film die draait rond de Super Saiyan Broly. Hij werd snel een populair personage bij het Japanse publiek, in 1994 mocht Broly opnieuw verschijnen op het grote doek. Ditmaal in de tiende Dragon Ball Z film die de subtitel Broly - Second Coming kreeg.

De film begint met een Saiyan ruimteschip dat op de Aarde landt waarna Broly uit het ruimteschip klimt. Hij blijkt zwaargewond en verliest het bewustzijn in bevriezend water. Hierdoor wordt hij ingevroren en komt hij in een winterslaap van zeven jaar terecht. Zeven jaar later zijn Goten, Trunks en Videl op zoek naar de Dragon Balls om Videl een plezier te doen. Hierbij belanden ze in Nataday, een klein dorp dat geterroriseerd wordt door een monster. De drie besluiten het dorp te redden van het monster dat een dinosaurus blijkt te zijn. In navolging van Goku en Gohan maken Goten en Trunks de dinosaurus af. Tijdens de jacht op de dinosaurus doet Goten alsof hij huilt waardoor Broly ontwaakt uit zijn winterslaap.

Hij kan namelijk niet tegen het huilen van Goten, in het verleden werd Broly reeds geterroriseerd door een huilende Goku en dit herinnert hem daaraan, wat ook blijkt uit de bijbehorende flashback. Na zijn ontwaken ontstaat er een gevecht tussen Videl, Goten, Trunks en Broly wat leidt tot een gevecht tussen de mini Super Saiyan en de legendarische kracht. De twee jongeren zijn echter geen partij voor Broly en Gohan moet een handje bijsteken. Gohan redt Goten en Trunks, en legt hen het verhaal van Broly uit. Daarna gaat het gevecht verder en een verzwakte Super Saiyan 2 is blijkbaar niet genoeg om Broly te stoppen. Uiteindelijk kunnen onze helden Broly stoppen op een uiterst sentimentele manier.

Het is raar dat Broly de vorige film heeft overleefd, maar het levert ons opnieuw een film met Super Saiyan actie op. Het afwezig blijven van Vegeta en Piccolo maakt de film zwakker, maar het sentimentele einde is typisch voor een Dragon Ball Z Saga. Dit einde zit extreem dicht bij het gedachtegoed van Toriyama en is dus een pak aangenamer dan dat van de meeste Dragon Ball Z films. Het verhaal wordt verteld in een magere 55 minuten, wat meer dan de typische Dragon Ball Z film is, maar weinig is voor een dure DVD. Het plot komt gelukkig snel op gang, de eerste vijftien minuten zijn overbodig, maar daarna wordt sterk op de actie geconcentreerd.

De animatie in de film is van het gebruikelijke niveau, maar de scènes zijn grootser aangepakt. In vorige films was alles redelijk eenvoudig qua vormgeving, maar in deze is dat niet meer zo. De scène met de waterval is hier een goed voorbeeld van. De muziek in de Japanse versie is opnieuw afkomstig van Hironobu Kageyama wiens muziek sterk vertrouwd zal klinken indien je de Japanse versie bekijkt. Deze versie klinkt goed en kent weinig irritaties. Dubkijkers zullen ook genieten van de stemmen en de muziek in deze prent. De game gebruikt rockmuziek van I.O.N. Onder andere Why en Deeper worden gebruikt. Deze nummers klinken zeker niet slecht. De film is leuk om te kijken en genietbaar voor de Dragon Ball Z fan.

Dragon Ball Z: Tree of Might
Toei Animation heeft gedurende het animeren van Dragon Ball Z, dertien Dragon Ball Z films gemaakt. Eén van die dertien films is Dragon Ball Z: Tree of Might, die de plaats van de Saiyan Saga inneemt in Dragon Ball Z tijdslijn.

Tree of Might is namelijk één van de vele Dragon Ball Z films die niet binnen de verhaallijn past. De film verscheen origineel in 1990 en is exact één uur lang. Zeven jaar later kwam de film ook uit in Noord-Amerika, in een Ocean en een Funimation dub. De Ocean dub blijft traditioneel trouw aan de muziek en de teksten uit het origineel. Funimation aan de andere kant kiest opnieuw voor Westerse rockmuziek en een stevige herschrijving van de dialogen. Elk van de drie versies levert exact wat je verwacht. De Japanse versie is bij deze duidelijk superieur met Ocean als een goede tweede. Dubkijkers blijven echter best bij de Funimation dub, wat de meest vertrouwde is voor hun.

Tree of Might begint met een bosbrand die gelukkig opgelost wordt door Gohan en Krillin. Hierbij ontmoeten ze de kleine, paarse draak Icarus, een draak die bij Gohan blijft en in verschillende Dragon Ball Z films verschijnt. Daarna verzamelen Gohan en de anderen de Dragon Ball om het bos te herstellen. Dit begin is echter maar een overbodige inleiding om Icarus te introduceren, de echte pret begint pas met de landing van een stel buitenaardse wezens. Deze wezens reizen door het universum om planeten te vernietigen door alle energie uit de planeet te zoeken met hun Tree of Might. Goku, Krillin, Yamcha, Tien en Chiaotzu besluiten, op vraag van King Kai, de boom neer te halen.

Ze worden hierbij echter verrast door de Saiyan Turles, een schijnbare kopij van Goku. Sterker nog, hij lijkt beter op Goku dan Raditz. Met zijn tussenkomst kan het gevecht beginnen. De Z Vechters nemen het op tegen Turles en zijn helpers. Daarmee spelen Yamcha, Tien en Chiaotzu voor het laatst een grote rol. Chiaotzu is echter snel uitgespeeld, hij moet gered worden door de aankomst van Gohan die later weer gered wordt door Piccolo. De goeden weigeren dus opnieuw te sterven wat de film direct minder spanning meegeeft. Je weet dat het goed zal eindigen en je weet dat Goku het zal afmaken. De vulling tussenin is hierdoor niet spannend. Je kijkt gewoon naar de film omwille van de leuke animatie in de gevechten.

Daarvoor zit je echter fout bij deze film. De film is slecht, mede dankzij het weinig inspirerende verhaal. De gevechten zijn hierbij weinig speciaal, het lijkt eerder een mindere versie van het Nappa en Vegeta gevecht dan een nieuw, volwaardig gevecht. Tree of Might eindigt tevens op een foute manier, dit einde doet denken aan een Deus Ex Machina en niet aan een volwaardig einde. De Spirit Bomb van pure energie wordt hierbij foutief gebruikt. Het verhaal is ook een pak complexer dan dat van de voorgaande Dragon Ball Z films, maar dit leidt ook tot meer fouten tegen het plot. Deze fouten lijken klein op zich, maar de opstapeling ervan kan fans irriteren. Tree of Might is duidelijk geen aanrader.

Dragon Ball Z: Bio Broly
Binnen de dertien Dragon Ball Z films mochten maar twee slechterikken in meer dan één film aantreden, Cooler speelde de hoofdrol in vijf en zes, en Broly pakte uit in acht, tien en elf. Is Broly echter nog steeds interessant in zijn derde film, Bio Broly?

Deze film uit 1994 duurt 46 minuten en begint in een laboratorium waar een voormalig rivaal van Hercule, Jaguar, samen met enkele wetenschappers probeert om zwakke mensen om te vormen tot supersterke vechters. Hij nodigt Hercule uit om het op te nemen tegen deze biomutanten en hij moet wel gehoorzamen. Zijn vroegere rivaal kent namelijk een geheim van Hercule. Hercule reist naar het eiland van Jaguar waarbij hij wordt gevolgd door 18, Trunks en Goten. Android 18 heeft namelijk ook een eitje te pellen met Hercule, hij moet haar nog betalen voor zijn overwinning in de Buu Saga. Zij heeft hem namelijk laten winnen in ruil voor het prijzengeld, maar Hercule weigert te betalen. Zijn gierigheid werkt echter duidelijk in zijn voordeel.

Hercule kan de biomutanten namelijk niet aan en 18, Goten en Trunks moeten ingrijpen. Op dat moment maken ze komaf met de mutanten zodat de echte vijand kan geïntroduceerd worden, een gekloonde versie van Broly die niets liever wilt dan de vernietiging van Goten. Goten, Trunks, 18 en de later aangekomen Krillin nemen het op tegen de Super Saiyan, maar ze maken eigenlijk geen kans tegen de Saiyan. Het einde is dan ook een ware Deus Ex Machina, men doet de moeite niet om een echt einde aan het Broly gevecht te breien. Men heeft hem gewoon een waardeloze zwakke plek gegeven waarmee hem verslaan een eitje is. De eens zo trotse Broly wordt binnen enkele seconden koudjes afgemaakt. Het zorgt voor een ware anticlimax.

Het einde na het einde, waarbij Goku hoort dat Broly problemen veroorzaakt in Home for Infinite Losers, is zelfs beter dan het echte einde. Dat is dan wel alleen maar omdat het een typisch Goku einde is, hij blijft liever nog even eten alvorens te gaan vechten met Broly. Het uitgangspunt van Dragon Ball Z: Bio Broly is reeds zeer zwak, maar de uitwerking is een ramp. De sterkste personages blijven aan de kant staan, waardoor je Piccolo, Gohan en Vegeta niet te zien krijgt. Dit zorgt er tevens voor dat niemand in staat is om Bio Broly echt te verslaan zonder een Deus Ex Machina einde wat tot een grote teleurstelling leidt. Van het einde kun je namelijk niet genieten.

De hele film is eigenlijk een grote teleurstelling, zelfs de animatie is weinig speciaal en de biomutanten zien er niet uit. Enkel de muziek en de stemmen staan op het gebruikelijke niveau van de serie. De Japanse versie van de film is de eerste met een nieuw openingsnummer na het typische Cha-La Head Cha-La, maar het is gelukkig nog steeds afkomstig van dezelfde man. Anders was de film een complete ramp. Het Japanse publiek wilde meer Broly, maar na deze film is iedereen de legendarische Super Saiyan beu. Je laat deze film dus beter in de rekken staan.

Dragon Ball Z: Fusion Reborn
Toei Animation animeerde tussen 1989 en 1996 de Dragon Ball Z manga tot een animatieserie. Tezelfdertijd kwam Toei met dertien Dragon Ball Z films waarvan de twaalfde in 1995 in Japan verscheen. Elf jaar later verscheen de film, Dragon Ball Z: Fusion Reborn, ook in Noord-Amerika.

Fusion Reborn speelt zich af na de eerste fusie tussen Goku en Vegeta, op een onbekend punt in de verhaallijn. De film vereist namelijk de dood van Vegeta, die zich bevindt in de HFIL en Goku die deelneemt aan een nieuw toernooi met Pikkon. De film begint zelfs tijdens een gevecht tussen Pikkon en Goku die opnieuw strijden om de overwinning met de verschillende Kai's aan de zijlijn. Ergens anders in de hemel is een klein demon bezig met het oppoetsen. Hij let echter niet goed op door de muziek die hij beluistert waardoor hij een fout begaat. Hierdoor ontsnappen de sterkste en belangrijkste vijanden uit Dragon Ball, Z en de echte wereld. Frieza, Hitler, Dracula, Ginyu en duizenden zombies komen aan op de Aarde, waar Hercule, Gohan, Goten, Trunks en Videl komaf maken met de vijanden.

Het probleem is hiermee echter niet opgelost, King Yenma moet ingrijpen, maar hij zit opgesloten in een barrière. Pikkon en Goku moeten hem bevrijden, hierbij komen ze de grote vijand van de film tegen, Janemba. Hij lijkt op Majin Buu. Ze beginnen tegen elkaar te vechten terwijl Pikkon King Yenma probeert te bevrijden. Janemba staat op hetzelfde niveau als Majin Buu en hij dwingt Goku tot een verandering in Super Saiyan 3 wat leidt tot een spannend gevecht waarmee Goku kan winnen van Janemba. Hij beschikt echter over meer krachten dan eerst gedacht. Hij heeft een grote power-up waardoor hij praktisch onverslaanbaar wordt. Goku, Pikkon en de recent opgedoken Vegeta maken geen kans. Het is op dit moment dat de fusie in het spel komt en het gevecht snel eindigt. Gogeta wint het pleit met gemak.

Uiteindelijk keert iedereen terug naar zijn oude leventje, Goku en Vegeta nemen afscheid en op Aarde gaat het leven weer verder met Goten en Trunks die Gohan en Videl plagen. Hiermee wordt een einde gebreid aan een film die korter lijkt dan de vijftig minuten die hij echt lang is. Het einde zit redelijk goed in elkaar met de typische sentimentele Toriyama flair. Het is leuk om de verschillende vijanden opnieuw terug te zijn, zelfs als hun verschijning maar kort is. Het geeft een mooi kantje mee aan deze titel waardoor fans de film zullen appreciëren. De animatie helpt hierbij ook, sinds de eerste film zijn de animatietechnieken sterk geëvolueerd wat opvalt aan deze film. Hij ziet er duidelijk beter uit dan de voorgaande films. Enkel de eerste vorm van Janemba is weinig speciaals.

De uitgebreide cast uit de serie keert terug in de Japanse en de Funimation versie, Janemba is de enige nieuwe stem. Zijn stem klinkt goed in beide versies, hoewel hij eigenlijk geen grote, sprekende rol heeft. In de Japanse versie gebruikt de film opnieuw muziek van Hironobu Kageyama, hij zingt zowel We Gotta Power als The Strongest Fusion in. De muziek is in de Engelse versie minder, Funimation koos opnieuw voor naamloze rockmuziek. De grappen komen echter beter tot hun recht in de Engelse versie, Hitler komt bijvoorbeeld beter uit de hoek. De film valt kort uit, maar hierdoor bezit de film een goed tempo. De grappen van Goten, Trunks en Shenron zorgen voor een mooie afwisseling tussen de serieuze actie met Goku en Vegeta. De film is dus de moeite voor de fan.

Dragon Ball Z: Wrath of the Dragon
Tussen 1989en 1996 werkte Toei Animation aan Dragon Ball Z. Dit leverde 291 episodes, drie speciale episodes en dertien films op. De dertiende en laatste film verscheen in 1995, een jaar voor het einde van de serie

De dertiende film kreeg de subtitel Wrath of the Dragon. De film begint met een kleine jongen (Minosha) die samen met zijn zwaard zoekt naar een bepaald object. Hij wordt echter verpletterd door een gigantische voet, waarna de actie overschakelt naar de Aarde. De betekenis van de scène wordt pas later uitgelegd door Tapion, een held die later geïntroduceerd wordt. Op de Aarde is de Great Saiyaman opnieuw in actie geschoten, tijdens één van zijn reddingsacties ontmoet hij Hoy, een oude man die hem vertelt over de legendarische krijger Tapion die de hulp van Gohan nodig heeft. Tapion zit namelijk opgesloten in een muziekdoos en enkel een krachtige vechter kan hem bevrijden. Met de hulp van de Dragon Ball wordt Tapion bevrijd, maar hij is daar zelf verrassend genoeg niet blij mee.

De reden waarom wordt snel duidelijk. De benen van een vreselijk monster duiken op op de Aarde. Deze benen zijn sterk genoeg om Gohan te verslaan waarna Tapion zijn uitleg doet en je met hem kan meeleven. Het verhaal steekt wel goed in elkaar, zeker de bond die gecreëerd wordt tussen Trunks en Tapion maakt de film de moeite. Uiteindelijk geeft Tapion zijn zwaard aan de jonge Trunks zodat hij ook een zwaard heeft in navolging van oude Trunks. In 51 minuten wordt hun bond opgebouwd terwijl men vecht tegen het monster Hildegard. Het achtergrondverhaal zit goed in elkaar en de gevechten zijn leuk, maar het design van Hildegard is weinig inspirerend. Hij lijkt gewoon een grotere versie van de zwakkere Dragon Ball monsters. Men had beter een indrukwekkender monster bedacht, Hildegard is gewoon groot.

Muziek speelt een grote rol in Wrath of the Dragon, Tapion speelt vaak muziek op zijn Ocarina om Hildegard te kalmeren. Deze fluitmuziek heeft een mooi rustgevend effect. In de Japanse versie wordt dat rustgevende effect wel verprutst met de luidruchtige openingsscène op Aarde met veel geweld, luide geluidseffecten en irritante muziek. De film verbetert zichzelf gelukkig mooi op dit gebied. De Amerikaanse versie weet dit te bewaren in mindere mate. Deze film heeft ook grootsere, meer gedetailleerde en gevarieerde omgevingen. Tijdens de zoektocht naar de Dragon Balls komen diverse plaatsen tevoorschijn zoals een sneeuwlandschap en een grasvlakte. Deze film is een top Dragon Ball Z episode wat hem een aanrader maakt voor alle Dragon Ball Z fans. Anderen zullen de film weinig speciaal vinden.

Naruto Shippuuden the Movie
In 2007 startte Naruto Shippuuden op de Japanse televisie. Amper een half jaar later verscheen Naruto Shippuuden the Movie in de Japanse bioscopen. De kijker wordt negentig minuten lang meegenomen op Naruto's gevaarlijkste missie tot nu toe.

De missie is echt gevaarlijk en dat wordt bewezen met de opening van de film waarin Naruto aan het vechten is tegen een demon die de wereld wil veroveren. Het gevecht lijkt in het voordeel van Naruto te verlopen, maar hij wordt verslagen door het monster. Daarna schakelt de film over naar Konoha waar de begrafenis van Naruto bezig is. De film keert daarna enkele dagen terug in de tijd zodat de oorzaak van deze gevechten kan gedemonstreerd worden. In de film wordt het verhaal verteld van Yomi die samen met vier helpers en een leger van stenen soldaten een monster uit de onderwereld wil bevrijden om de vijf ninjanaties te verslaan en de wereld te veroveren. Het basisconcept is dus redelijk eenvoudig gehouden zodat iedereen kan volgen.

Op de wereld is maar één iemand die hem kan stoppen, dat is de priesteres Shion. Dat weet Yomi ook, hij wil haar direct doden. Konoha stuurt dan ook team om haar te verdedigen, dit team bestaat uit Neji, Naruto, Lee en Sakura. Ondertussen concentreert de rest van Konoha en eigenlijk de rest van de ninjawereld, je ziet echter alleen Temari, zich op het vernietigen van het stenen leger om Yomi op deze manier te stoppen. De film concentreert zich echter grotendeels op de gevechten van het nieuwe Team 7, de anderen hun rol ligt eerder achter de schermen. Deze aanpak levert een tiental gevechten op die elkaar redelijk snel opvolgen. De film zorgt hierbij voor een goede combinatie van het verhaal en de gevechten. Het maakt de film een aanrader om te bekijken.

De gevechten zelf zijn redelijk interessant en ze leveren interessante combinaties op. De technieken van de vijand zijn redelijk indrukwekkend. In tegenstelling tot de gemiddelde vijand die verzonnen wordt door Studio Pierrot, hebben ze krachtige, elementaire aanvallen. Ze begrijpen ook dat ze sterk moeten samenwerken. Het hoogtepunt hiervan is echter de animatie van de aanvallen. Raikiri en de andere elementaire aanvallen leken nog nooit zo indrukwekkend. Aan de kant van Konoha mogen de verschillende teamleden ook los gaan, Lee gebruikt bijvoorbeeld alle technieken uit Naruto samen zodat we hem voor het eerst echt in actie zien. Enkel Naruto gaat niet tot het uiterste, de Kyuubi die perfect lijkt voor dit plot, maakt geen verschijning. Desondanks weet Studio Pierrot een volwaardig einde aan de film te breien. Dit einde laat de kijker achter met een goed gevoel.

De animatie van de technieken staat boven de animatie van de serie, en ook aan de rest van de film is het hoge budget te merken. Het niveau van het 3D gevecht tussen Gaara en Lee wordt niet bereikt, maar binnen Naruto zijn er geen twee episodes die het beter doen dan deze film. Het hogere filmbudget heeft duidelijk geholpen. Het niveau van de stemacteurs ligt ook hoog, de typische Naruto cast wordt aangevuld met enkele grote namen. Fumiko Orikasa (Rukia uit Bleach, Seras uit Hellsing), Katsuyuki Konishi (Haji uit Blood+, Lee uit D.Gray-Man) en Miyuki Sawashiro (Hotarubi uit Basilisk) zijn maar drie van de nieuwe namen. In vergelijking hiermee stelt de muziek toch licht teleur, op dit gebied wordt het niveau van bijvoorbeeld de Rescue Gaara Arc niet gehaald met weinig nieuwe of indrukwekkende muziek.

Hoshizora Kiseki
Sinds 2001 organiseert de filmindustrie het Waterloo Festival in Canada. Het Waterloo Festival is bedoeld om animatiefilms te eren. Elk jaar ontwikkelt een specifiek bedrijf een animatiefilm voor het festival. In 2006 kreeg de Japanse studio CoMix Wave Inc. die eer.

CoMix Wave was onder andere verantwoordelijk voor de OVA Voices of a Distant Star en de film 5 Centimeters Per Second. Op het Waterloo Festival 2006 toonde men Hoshizora Kiseki dat ontwikkeld werd onder leiding van Akio Watanabe. De OVA duurt zo'n 27 minuten en vertelt een volledig verhaal in die tijd. De naam van de film, Hoshizora Kiseki, betekent Starry Sky Miracle wat een goede beschrijving van de film is. Hij volgt het verhaal van het meisje Kozue die haar dagen doorbrengt met het staren naar de sterren. In haar jeugd landde een meteoriet in de buurt van haar huis. Ze probeerde de meteoriet te vinden en ze krijgt een mysterieuze steen van een onbekende jongen.

Sindsdien is Kozue geobsedeerd door astrologie en onderzoekt ze elke meteoriet die op de Aarde neerstort. Dankzij haar pratende armband en haar uitgebreide onderzoek weet ze perfect waar de volgende zal landen. Ze trekt dan ook op onderzoek uit. Haar onderzoek verloopt echter niet vlekkeloos, haar vrienden willen haar niet helpen en ze wordt gedwarsboomd door een overheidsorganisatie. Ze ontmoet wel een mysterieuze jongen tijdens haar zoektocht en ze wordt er verliefd op, wat één van haar objectieven was. De jongen Ginga heeft ook problemen, hij moet zijn leven doorbrengen in een afgesloten pak om zijn speciale gave te behouden. Samen lossen ze hun problemen echter op waarna ze samen gelukkig worden.

De OVA concentreert zich op Kozue en Ginga waardoor hun personages sterke aandacht krijgen, maar hun achtergrond is weinig diepgaand en het verhaal laat vele gaten na. Het wordt niet duidelijk waarom Ginga zulke krachten heeft of wat zijn krachten zijn. Het blijft ook onduidelijk waarom de overheidsorganisatie in kwestie Ginga nodig heeft. Je krijgt eigenlijk helemaal geen antwoorden op je vragen. Dat maakt deze OVA zo zwak, het verhaal leert je niets dus waarom zou je hem bekijken? Het verhaal zelf is niet eens interessant wat te danken is aan de zwakke dialogen en de stemmen. Yumiko Hosono en Kyouko Chikiri zijn compleet onervaren en hun stemmen passen niet bij de personages.

De animatiestijl van Hoshizora Kiseki is tevens zeer verrassend, de OVA kent typische jaren '80 of '90 animatiestijl. Dit komt vooral tot uiting in de voertuigen die recht uit Neon Genesis Evangelion lijken te komen. Ook de personages lijken uit een ver verleden te stammen. Dat is niet noodzakelijk een minpunt, maar de karakter komen onnatuurlijk over door hun brede hoofden. Dit valt vooral op bij Ginga en Kozue, de andere personages hebben normale lichamen. Hun karaktermodellen lijken tevens wat moderner. De combinatie van de verschillende personages valt hierdoor slecht. Hoshizora Kiseki, of Starry Sky Miracle, is dus geen mirakelwerkje, maar een snel te vergeten OVA.

Geregistreerd op: 07 Sep 2006 Berichten: 4857

Sonic the Hedgehog: The Movie
Toen Sonic zijn debuut maakt op de Sega Mega Drive, was de egel al gauw populair. Hij verscheen ook buiten zijn videogames. Zo heeft de egel zijn eigen cartoonshow en veel verschillende stripboeken. In 1996 verscheen Sonic, in Japan, in zijn eerste film dankzij Genereral Entertainment.

Sonic en Tails genieten een heerlijk dagje aan het strand, maar het dagje wordt al gauw verstoord omdat een vliegtuig een noodlanding moet maken. Sonic redt net op tijd de passagier, eenmaal aan strand legt de uil uit dat Sonic onmiddellijk naar de president moet gaan voor een noodsituatie. Eggman heeft de President en zijn dochter gevangen genomen om zo met Sonic te spreken over Metal Robotnik die hem uit zijn wereld heeft verjaagd. Er staat daar een generator die kan ontploffen waardoor de werelden van Eggman en Sonic kunnen botsen. Dat zou fataal kunnen worden. Sonic en Tails krijgen de taak om beide werelden te redden. Met de Tornado vliegen ze door een storm en komen ze in de wereld van Eggman waar weinig leven te zien is naast de Badniks (robots).

Later komen ze in een stad dat eigenlijk het duizenden jaren oude New York is. Daar vinden ze Metal Robotnik en niet lang daarna ontmoeten ze Knuckles die als hobby schatten zoekt. Bij de generator aangekomen probeert Sonic de machine uit te schakelen, maar eigenlijk maakt de machine een kopie van Sonic zijn DNA zo dat Metal Sonic weet wat Sonic denkt. Metal Sonic krijgt daardoor ook zijn krachten en persoonlijkheid. Eggman zijn plan is gelukt en nu moeten ze Metal Sonic en de dochter van de president redden. Hiermee heb ik voldoende over het verhaal verteld, het einde moet je namelijk zelf ontdekken.

Door de animatie van de film moet je sterk denken aan de intro van Sonic CD en dat is zeker een goede stap van de film. Je ziet Sonic lekker snel rennen net zoals in zijn games. Sonic, Tails, Knuckles en Eggman zien er precies uit als in de games maar er word ook andere personages in de film gebruikt zo als de dochter van de president. Waarom dan niet Amy Rose denk ik dan in me achterhoofd, maar zo erg is dat ook weer niet. De Japanse en Engelse stemmen zijn niet verkeerd en passen goed bij de personages, al doen er geen grote stemacteurs mee. De muziek doet je erg denken aan Sonic CD en helaas niet aan de oudere games.

Ook jammer is dat je weinig dingen van de game terug ziet. Geen Super Sonic bijvoorbeeld of Chaos Emeralds. Green Hill Zone of andere bekende levels zie je ook niet in de film. De Badniks en misschien wel een van de gaafste vijanden van Sonic, Metal Sonic, maken wel een verschijning. Als je mij een beetje kent dan weet je dat ik erg dol ben op de oude games van Sonic. Deze OVA viel zeker goed bij mij. Ik heb er van genoten en het verhaal is prima. De gevechten met Sonic zijn erg leuk en snel. Jammer of misschien wel beter is dat er hierna geen andere OVA van Sonic geweest. Deze film liet bij mij een goed gevoel achter en deed me echt denken aan de goede dagen van Sonic dus kortom, dit is een echte aanrader voor fans om hun trouwe held te zien schijnen.

Naruto Arc 1: Land of Waves Arc
In 1997 debuteerde Masashi Kishimoto met Naruto in Shounen Jump, hij sleepte een contract in de wacht en kreeg veel positieve commentaar. Kishimoto zelf was ontevreden, in 1999 lanceerde hij de mangaserie Naruto opnieuw.

Sinds 2002 vormt Studio Pierrot de uiterst succesvolle manga om tot een animatieserie, waarvan de eerste 20 episodes gegroepeerd zijn in de Land of Waves Arc. De serie begint met een flashback naar twaalf jaar in het verleden. De stad Konoha, de Hidden Village of the Leaf, wordt aangevallen door de Kyuubi, een vos met negen staarten die praktisch onoverwinnelijk is. De ninjastad lijkt volledig te bezwijken onder de aanval van de Kyuubi tot de Yondaime Hokage ten tonele verschijnt. Hij is de meest getalenteerde ninja van de stad en hij offert zichzelf op om de Kyuubi te verzegelen in de baby Naruto. Naruto wordt hierdoor echter zwaar gepest, iedereen mijdt hem en hij weet zelf niet waarom. Hij is echter niet alleen, de Sandaime Hokage steunt Naruto achter de schermen om zijn droom te verwezenlijken.

Bij het begin van de serie heeft hij geen vrienden die hem steunen, maar dat verandert snel. Naruto leert zijn stadsgenoten beter kennen en hij maakt zelfs enkele belangrijke vrienden. Iruka en Konohamaru bezwijken snel voor zijn charme, en teamgenoten Sasuke, Sakura en Kakashi leren Naruto ook appreciëren. Tijdens deze Arc is vriendschap een primair thema. Dit aspect wordt continu bewaard in de serie. Een ander primair thema is doorzettingsvermogen, iedereen de beste worden door hard te werken. De eerste episode toont reeds aan dat Naruto misschien de slechtste ninja van zijn klas is, maar dat hij tevens ontzettend grote potentie heeft. Hij heeft ook grote ambities, hij wil Hokage worden. Samen met zijn teamgenoten moet hij dus hard werken, want momenteel zijn ze maar Genin. Ze staan dus aan de onderkant van de ladder.

Een Genin is een ninja die pas afgestudeerd is en die werkt in een team van drie leden met een aparte leider, een Jounin. Tussen Genin en Jounin zitten de Chuunin, zij mogen geen team leiden, maar ze kunnen zonder Jounin handelen. Op het niveau van de Jounin staat de Anbu, zij zijn een aparte divisie die de gevaarlijkste en minst opvallende missies moet uitvoeren. In het algemeen blijft de serie in deze Arc trouw aan het concept van een ninja. Team 7 moet missies uitvoeren zonder op te vallen, iets wat duidelijk verandert in latere verhaallijnen. In deze Land of Waves Arc worden de verschillende concepten van de ninjawereld uitgelegd. Samen met Naruto leert de kijker steeds meer en meer over de Naruto wereld. Naruto doet dit op een leuke manier en houdt de informatie interessant.

Tijdens deze eerste Arc komen de elementen die de Naruto verhaallijn vormen ook sterk naar voren. Een belangrijk element is het emotionele waar sterk op ingespeeld wordt. Kishimoto wil een duidelijke boodschap overbrengen in deze verhaallijn en hij is niet bang om de kijker te laten huilen om het effect volledig te maken. Het gevecht in de eerste episode speelt hier reeds op in, maar aan het einde van de Arc wordt het volledig. Het laatste gevecht gaat gepaard met een sterke emotionele achtergrond die op schitterende manier wordt veroorzaakt. Ook teamwerk is een belangrijk element, je moet samenwerken met je team om niet te verliezen. Je bent zelfs uitschot indien je jouw vrienden in de steek laat. Gelukkig is de toon niet altijd serieus, er is ook de nodige ruimte voor grappen.

De combinatie van de serieuze verhaallijn en de grappen lukt in de Japanse versie dankzij de goede stemkeuze. Kakashi's stemacteur Kazuhiko Inoue is bijvoorbeeld uitermate geschikt voor zijn droge grappen. Toch slaagt hij er ook in om angstaanjagend te klinken. Hij is één van de bekendste stemacteurs in Japan met honderden rollen op zijn naam. Zabuza, Unsho Ishizuka, is een ander personage dat ongelofelijk angstaanjagend weet te klinken. Naruto, vertolkt door Junko Takeuchi, klinkt dan weer als de typische twaalfjarige. De cast van Naruto omvat tientallen personages en Studio Pierrot heeft ze in deze Arc allemaal goed gekozen. Naruto maakt tevens goed gebruik van geluidseffecten en muziek, de aanval de Demon Brothers vormt een goed voorbeeld hiervan. De spannende muziek maakt dat gevecht des te beter. Zonder zou het amper vijf seconden in je brein blijven hangen.

Deze eerste Arc bevat sowieso enkele belangrijkere gevechten, de twee gevechten tussen Zabuza en Team 7 bijvoorbeeld zullen je lang bijblijven. Ook het emotioneel geladen laatste gevecht van Zabuza mag niet vergeten worden. De combinatie van goede animatie en knappe karakters maakt de Land of Waves Arc zeer leuk om te bekijken. Enkel de flashbacks zijn storend. Elke episode wordt gestart met een korte flashback en tijdens een episode komen daar regelmatig flashbacks van een episode of twee geleden bij. Het is natuurlijk ideaal voor uitzendingen op televisie, maar met DVDs is dit irritant omdat je toch episode na episode bekijkt. Het is vooral een probleem in episode acht waarin de ene flashback de andere direct opvolgt. Het wordt natuurlijk gevolgd door een prachtige scène dus je zult het Studio Pierrot snel vergeven.

Elk van de episodes in deze Arc eindigt met het nummer Wind, wat een raar nummer is. Op het eerste zicht lijkt het weinig binding met de serie te hebben, maar het geeft een goed inzicht in de geest van Naruto en het wordt gezongen in prachtig Engels. De intro daarentegen is het perfecte nummer voor deze serie, de beelden die speciaal voor deze intro gemaakt zijn passen ook perfect binnen de Naruto sfeer. I wanna Rocks blijft tot op vandaag een van de betere intro's voor Naruto. Het lied is niet direct speciaal, maar de beelden zijn van hoog niveau. Het mag duidelijk zijn, met de Land of Waves Arc is Naruto sterk gestart. Deze twintig episodes zijn een combinatie van verdriet, vreugde, actie en veel meer in een wervelend jasje. De Arc is dan ook een aanrader. Spijtig genoeg gaat het hierna bergaf.

Yotsunoha
In 2006 kwam de Japanse ontwikkelaar Hi Quality met het PC spel Yotsunoha, dit jaar verschijnt Yotsunoha: A Journey of Sincerity op de PlayStation 2. Dankzij Hal Film Maker en Rondo Robe startte 2008 met een korte OVA over het liefdesspel.

Yotsunoha is een OVA die uit twee episodes bestaat. Beide episodes zijn ongeveer 35 minuten lang, de volledige OVA is zo'n 72 minuten lang. In deze tijd wordt een volledig liefdesverhaal verteld met de jongen Makoto en de meisjes Matsuri, Nono en Yuzune. Samen hebben ze drie jaar geleden een tijdscapsule begraven met de belofte elkaar terug te ontmoeten. Drie jaar geleden moesten ze namelijk allen van school veranderen omdat de school sloot en de kans leek klein dat ze elkaar zouden terugzien. Bij hun aankomst blijkt echter dat de tijdscapsule verplaatst is door hun vroegere leerkracht. Ze moeten dus de nacht doorbrengen op de school en zoeken naar de tijdscapsule. Hij wil dat zijn vroegere pupillen hem niet vergeten.

Ondertussen wordt het liefdesverhaal op zijn poten gezet, tijdens de OVA wordt het duidelijk dat Makoto een unieke relatie heeft met elk van de meiden en zelfs verliefd is op één van hun. Dit wordt snel duidelijk via de flashbacks. Het duurt echter tot het einde van de tweede episode tot hij de moed heeft gevonden om zijn liefde te bekennen. Het verhaal eindigt met een goede gevoel wat verfrissend is ten opzichte van andere series in het genre. Het verhaal bevat wel de nodige clichés. De meisjes dragen korte rokjes, hebben gekleurd haar, grote borsten en grote ogen. Ook de omgevingen, een schoolgebouw, een stadje en een woonkamer, volgen de typische clichés. Ze kunnen in eender welke serie verschijnen.

Echt compleet duidelijk is het plot niet ondanks de clichés, het meisje Yuki Arisa zorgt voor grote verwarring. Zij verschijnt in de intro, maar komt niet naar de opgraving van de tijdscapsule. Het lijkt dat ze afgewezen wordt door Makoto, maar dat wordt nooit bevestigd. Dan ontstaat er verwarring omdat het hoofdpersonage ook Yuki (Makoto) heet en omdat zijn broer trouwt met een Yuki. Het verschil tussen de flashbacks en het heden valt ook niet snel op, dit verschil mocht duidelijker. Het is vooral een groot probleem omdat bepaalde flashbacks en scènes in het heden sterk op elkaar lijken. Beide types vloeien ook recht in elkaar over. Je moet dus even nadenken om te beseffen wat heden en wat verleden is.

De cast bestaat bijna volledig uit jonge en beginnende stemacteurs die vooral ervaring met romantische series hebben. De stemmen stralen hierdoor de nodige jeugdigheid uit, maar ze vervallen in de typische moé clichés. Ze hebben dus misschien weinig ervaring, maar hun stemmen zullen zeer vertrouwd klinken. Enkel Makoto is een verademing, hij verschilt sterk van de typische hoofdrolspeler in dit soort series. Hij is namelijk een echte perverse jongen wat zich vertaalt in enkele grappige uitspraken. Hij complimenteert één van de meiden bijvoorbeeld met het feit dat haar achterwerk gegroeid is. Hij bekent ook zijn liefde op een heel originele manier. Hij vertelt dat hij geen lolita complex heeft, hij is gewoon toevallig verliefd op een loli.

De animatie en de muziek zijn weinig speciaal. De animatie is redelijk vloeiend, maar soms zijn er enkele kleine problemen. Deze zijn gelukkig snel voorbij. De muziek is tevens weinig memorabel, hij past wel perfect bij het thema van de OVA. Spijtig genoeg bevatten zowel de intro als de afsluiter saaie beelden. Het verhaal is weinig speciaal wat te verwachten valt bij animatieseries van liefdessimulatoren. De OVA is echter wel leuk om eens te bekijken. Je houdt er nu eenmaal een goed gevoel aan over. De korte duur, het rechttoe rechtaan plot en de sterke one-liners van Makoto zijn wel ideaal voor mensen die romantische anime in stijl van Love Hina, Fruits Basket en Onegai Teacher beu zijn.

Naruto Arc 2: Chuunin Exam Arc ~ Phase One
In de Land of Waves Arc leerde de kijker Naruto en de andere creaties van Masashi Kishimoto kennen. Deze Arc was echter maar een inleiding. Met de Chuunin Exam Arc wordt de echte verhaallijn op gang gebracht.

De Chuunin Exam Arc bestaat uit meerdere kleine Arcs die in elkaar overlopen, Phase One is eigenlijk één van de kortste van de serie, de Arc begint in episode 20 en eindigt met episode 26. Episode 26 is hierbij een originele samenvatting van de verhaallijn tot en met episode 25. Konohamaru en co. interviewen Naruto en zijn vrienden over hun belevenissen. Je mag deze laatste dus overslaan, je mist op deze manier geen nieuwe informatie. De kijker leert tijdens deze Arc vele nieuwe personages kennen. Kakashi's Jounin collega's Kurenai, Gai, Anko, Ibiki en Asuma krijgen voor het eerst de aandacht. De andere nieuwelingen van Team 8 en Team 10 worden nu ook voorgesteld samen met Kabuto, TenTen, Temari en vele anderen die later een grote rol spelen.

De voorstelling van de nieuwe vijanden verloopt zeer stoer. Binnen enkele episodes is het direct duidelijk dat Gaara, Dosu, Lee en Neji geen zwakkelingen zijn. Ze worden elk op een indrukwekkende manier geïntroduceerd, het eerste gevecht tussen Lee en Sasuke en de verschijning van Gaara bewijzen dit zeker. De introductie van Orochimaru laat ook weinig te wensen over, hij wandelt rustig Konoha binnen met een 'Evil' tag aan zijn hoed. Het is enkel spijtig dat Naruto op deze momenten idioot wordt voorgesteld, tijdens het eerste Chuunin examen komt hij bijvoorbeeld zeer onzeker en dom over. Hij krijgt echter ook een kans om te schitteren, zijn monoloog in het eerste Chuunin examen is memorabel. Sowieso bevat deze Arc wel enkele memorabele en hilarische momenten die je moet gezien hebben.

Deze Arc moet je echter niet bekijken omwille van de wervelende gevechten, het enige belangrijke gevecht tussen Lee en en Sasuke eindigt binnen vijf minuten. Phase One dient dan ook alleen voor de introductie van het Chuunin examen zodat Naruto en co. hun rang kunnen verhogen naar Chuunin. Tijdens de zes episodes wordt ook het eerste deel van het Chuunin examen afgelegd, dit is een schriftelijk examen waarbij je tien aartsmoeilijke vragen moet oplossen. Het examen duurt amper drie episodes, maar is wel spannend. Het geeft ook een goede blik op het intellect van de verschillende personages of het gebrek daaraan in bepaalde gevallen. Met honderden personages, waaronder de memorabele Norman, de oudste deelnemer, is er genoeg te beleven.

De animatie is wel een beetje stijfjes, met personages die regelmatig een seconde of 10 stilstaan zonder enige beweging. Zelfs hun lippen bewegen soms niet terwijl men eigenlijk een gesprek aan het voeren is. De gesprekken hadden zeker iets levendiger mogen verlopen. Men introduceert tevens vele nieuwe personages, wat ook nieuwe stemmen met zich meebrengt. De meesten zul je weinig horen zeggen tijdens deze Arc, maar ze zijn goed gekozen. Tijdens Phase One blijft Naruto de opener ROCKS van Hound Dog en het eindnummer Wind van Akeboshi gebruiken. Beiden passen nog steeds bij de serie, ze brengen goed de thema's van de serie over naar de kijker. Phase One is een Arc waar weinig in gebeurt, maar die zeker belangrijk is. Fans van Land of Waves moeten zeker kijken.

Naruto Arc 2: Chuunin Exam Arc ~ Phase Two
Kishimoto heeft met de Chuunin Exam Arc een lange Naruto verhaallijn gestart, deze is dan ook in drie delen opgedeeld om het overzichtelijk te houden. In Phase One zijn Naruto en co. geslaagd in het eerste deel van het Chuunin examen. Nu moeten ze ook het tweede examen overleven.

In Phase Two leggen Team 7 en de andere resterende teams het tweede deel van het Chuunin examen af. Dit belooft een gevaarlijk examen te worden met vele doden, de bedoeling van het examen is namelijk om het aantal teams minstens te halveren. Elk team heeft een verzegelde rol en ze moeten een tweede rol veroveren. Ze moeten dus vallen opzetten voor andere teams en zelf zien te overleven in het dodelijke bos. Een week overleven is echter niet genoeg, de overlevenden van dit examen moeten onmiddellijk deelnemen aan de voorrondes van het volgende examen. Het aantal deelnemers moet nog eens gehalveerd worden, maar nu staan onze hoofdrolspelers er alleen voor. De zevende overlevende teams moeten uitgedund worden tot tien mensen.

In deze twee examenrondes verschijnen natuurlijk amper nieuwe personages, de enige nieuwelingen komen buiten de filler niet meer terug. De focus ligt aan de andere kant op de personages die verschenen in de vorige Arc. Het is tijd voor Naruto en Sasuke om de confrontatie met de immer gevaarlijke Orochimaru te overleven en om te winnen van hun vele tegenstanders. Onze vrienden kunnen het echter niet allemaal halen. Gaara, Lee, Neji en de Sound ninja tonen dat hun stoere introductie niets voor niets is en tijdens de Arc vallen enkele doden en gewonden. Dit geeft opnieuw aanleiding tot enkele emotionele momenten, zeker op het moment dat Naruto en twee andere personages hun pad van de ninja inroepen om hun gevecht te winnen.

De Arc loopt van episode 27 tot en met episode 53, en deze episodes zijn zeer actierijk. Qua gevechten ligt het hoogtepunt in de Naruto serie in deze Arc. De Arc telt twee specifieke gevechten die in het achterhoofd zullen blijven, namelijk het gevecht van Orochimaru en dat van Gaara. Dat laatste gevecht wordt zelfs weergegeven in 3D wat een uniek effect oplevert. De gezichten van de toekijkers zien er raar uit, maar de animatie zelf is top. Spijtig genoeg is deze Arc top en flop op dit gebied. De best geanimeerde episodes zitten in deze bundel, maar tevens de slechtste. Er zijn bijvoorbeeld momenten dat Naruto scheel kijkt of dat Sasuke's nek 90° gedraaid is ten opzichte van zijn lichaam.

Deze minpunten vergeef je echter snel omdat het nu eenmaal zo'n vette Arc is. Op bepaalde punten kon het korter, maar iedereen krijgt een kans om echt voluit te gaan en te tonen waarom zij deelnemen aan het examen. Ook de muziek staat op hoog niveau tijdens deze Arc, de Arc gebruikt Haruka Kanata van Asian Kung-Fu Generation en Harmonia van Rythem. Haruka Kanata is het beste openingsnummer van de volledige Naruto animatieserie. Het is een stevig rocknummer met een verslavende tekst en melodie. De tekst vertelt ook over het belang van teamwerk, wat ideaal is voor dit seizoen. Tijdens de bijbehorende video worden de verschillende belangrijke teams uit Naruto getoond. In vergelijking daarmee is Harmonia, het eindnummer, zwaar teleurstellend. Het is een slecht liefdeslied. Dit is echter ook een minpunt dat je snel vergeeft. Dit seizoen is namelijk een aanrader.

Naruto Arc 2: Chuunin Exam Arc ~ Phase Three
Kishimoto heeft met de Chuunin Exam Arc een lange Naruto verhaallijn gestart, deze is dan ook in drie delen opgedeeld om het overzichtelijk te houden. Naruto en enkele vrienden hebben de eerste rondes overleefd, nu is het tijd voor de laatste ronde in Phase Three.

Het laatste deel van de Arc loopt vanaf episode 54 tot en met episode 67. De Arc kent verschillende doden, in de eerste twee episodes leggen reeds twee mensen het loodje. Op deze manier wordt het aantal deelnemers aan de nakende laatste ronde toch teruggebracht. Naruto en de anderen zijn ondertussen nog aan het trainen, Naruto leert zelfs een nieuwe aanval. Men besteedt vijf episodes aan deze training, die zeer handig is voor Naruto. Daarna krijg je een simpele episode met filler waarin Konohamaru ervoor zorgt dat Naruto 'sneller' terecht komt in de arena. Deze episode is overbodig, maar de rest van de episodes is krachtig. Acht episodes lang wordt de kijker getrakteerd op gevechten en flashbacks.

Gevechten en flashbacks, het is een rare combinatie, maar het werkt goed. Uiteindelijk worden maar drie van de vier gepland gevechten getoond in deze verhaallijn. Tijdens het gevecht van Naruto en Neji worden de meeste flashbacks getoond. Dit gevecht werd nu eenmaal groots aangekondigd tijdens de vorige Arc. Tijdens het gevecht wordt uitgelegd waarom Neji zo cynisch is geworden en Naruto wil hem aantonen dat iedereen zijn eigen lot in handen heeft. Dat leidt tot een bitsig gevecht tussen de twee. Dit gevecht neemt vier episodes in, de twee anderen tussen Temari en Shikimaru, en Gaara en Sasuke zijn misschien korter, maar zeker even krachtig. De drie gevechten zijn allen interessant en binden je aan je televisie.

De training lijkt te gewichtig qua aantal episodes ten opzichte van de gevechten, dat is een spijtig element in deze fase. Op andere vlakken valt weinig aan te merken op deze Arc, hij levert exact wat ons aan het begin van de Arc beloofd werd. Ook de animatie is nu van hoog niveau. Het niveau van het Gaara gevecht wordt niet behaald, maar in deze fase zijn de negatieve uitschieters weggevallen. Dat belooft ook voor de volgende Arc die duidelijk voorbereid werd tijdens de eerste en de laatste episode van deze fase. Enkele karakters tonen ook een nieuw uiterlijk, Sasuke heeft bijvoorbeeld een make-over gekregen. Zijn nieuwe uiterlijk past beter bij zijn karakter dan het vorige. Hij ziet er nu stoerder uit.

Ook de muziek is opnieuw veranderd, elke episode kent hetzelfde openingsnummer namelijk Kanashimi wo Yasashisa ni (Sadness into Kindness) van little by little. Deze bereikt niet het niveau van Haruka Kanata, maar het is een aangenaam nummer om te beluisteren. De bijbehorende video toont de jeugdige Naruto personages en hoe ze opgegroeid zijn. De animatie hierbij is niet speciaal in vergelijking met de voorganger, maar de beelden zijn wel goed gekozen. Het eindnummer is Viva Rock van Orange Range in de eerste dertien episodes. Dit is een leuk popnummertje waarbij de personages in chibivorm over het scherm marcheren. Het is een charmante combinatie. Bij episode 65 schakelt men over op Alive van Raico dat redelijk vervelend is en een saaie video kent. Het blijft echter een aanrader.

Naruto Arc 3: Invasion of Konoha Arc
Naruto is een succesvolle Shounen serie die reeds twee succesvolle Arcs heeft neergezet. In de vorige Arc werd de aanleiding gegeven tot deze Arc. Kan de Invasion of Konoha Arc de beloftes inlossen?

De invasie van Konoha begint met episode 68, Kabuto gebruikt een Genjutsu, Orochimaru neemt de Hokage gevangen en de Sand en Sound ninja vallen de stad binnen met hulp van Orochimaru's slangen. Konoha moet nu alles doen om terug te slaan. Naruto, Sasuke, Sakura, Shikimaru volgen de gevaarlijke Gaara. Hij krijgt een kans om voluit te gaan. De anderen blijven ondertussen in de stad om hem te verdedigen. Dit leidt tot enkele grote en kleine gevechten. De kijker ziet bijvoorbeeld willekeurige ninja uit de verschillende ninjasteden tegen elkaar vechten. Er zijn echter ook belangrijke gevechten zoals dat tussen Orochimaru en Sarutobi. Ze zijn beiden extreem krachtig wat tot een indrukwekkend gevecht leidt. Het is de enige kans om een gevecht van dit kaliber te zien.

In deze Arc duiken wel enkele ernstige problemen op, het uitrekken van bepaalde gevechten bijvoorbeeld. Het gevecht tussen Orochimaru en Sarutobi begint bijna praktisch in de eerste episode van de Arc en eindigt pas een episode of tien later. Het grote probleem hiervan is dat het gevecht na vijf episodes eigenlijk continu hetzelfde verloopt, men had dit gerust kunnen terugbrengen tot een tweetal episodes. Gelukkig zijn het telkens maar kleine stukken in episodes. Een ander probleem zijn de vele flashbacks, het verleden van Orochimaru en Gaara komt uitgebreid aan bod in deze Arc. Het is echter te uitgebreid ditmaal, men valt eigenlijk sterk in herhaling. De Anbu worden in deze Arc ook gedegradeerd tot domme ninja die proberen door ondoordringbare barrières te lopen.

De Arc bevat ook één van de meest stoere momenten, het moment dat Konoha terugslaat. Lange tijd lijkt het alsof Konoha gewoon vernederd wordt, maar uiteindelijk slaan ze terug na een speech van Sarutobi over het belang van vriendschap. Dit is ook een moment dat de Konoha Jounin hun moment van glorie krijgen. Je ziet het originele Ino-Shika-Cho trio in actie, je ziet een echte Hyuuga vechten en je ziet Jiraiya in actie schieten. Het toont aan dat Konoha een goed georganiseerde stad is. Het is geen bende ongeregeld die toevallig moet samenwerken. Het toont eigenlijk aan wat de invloed is van de Hokage op de stad. Zij droegen dit teamwerk allemaal hoog in het vaandel en gaven het door aan hun onderdanen.

De animatie is nu bijna volledig probleemloos, maar tijdens het gevecht van Sarutobi en Orochimaru bevat enkele serieuze fouten. Orochimaru lijkt op sommige momenten een kleine, dikke kleuter. Het is spijtig dat dit gebeurt in een gevecht dat goed begint en v.elbelovend is. Studio Pierrot moet duidelijk meer beginnen te investeren in hun meest succesvolle project. In het totaal van episode 68 tot episode 80 zijn deze fouten echter redelijk beperkt, ze vallen gewoon meer op in het gevecht. Tijdens de episodes worden dezelfde stemmen gebruikt, er zijn amper nieuwkomers met veel tekst. Enkel de Ichibi, de demon van Gaara, is nieuw en hij klinkt behoorlijk indrukwekkend. De anderen leveren weer het gebruikelijke niveau. Je zult dus kunnen genieten van hen.

De serie gebruikt de intro Sadness into Kindness en de afsluiter Alive blijven gebruikt worden. Hun niveau is nog steeds hetzelfde, Sadness into Kindness is een topper en Alive een flop. Bij het einde van de serie wordt overgeschakeld op anderen, vanaf episode 78 gebruikt de serie de intro Go!!! van Flow. Deze klinkt goed, maar bereikt het niveau van Haruka Kanata niet. Alive wordt gebruikt in praktisch alle episodes, enkel episode 80 heeft een nieuw einde. Deze episode gebruikt Ima Made Nando Mo of Many Times Before van The Massmissile. Dit nummer is weinig speciaal. Deze Invasion of Konoha Arc staat duidelijk op een lager niveau dan de vorige Arcs, hij is echter nog steeds de moeite voor de fans. Ze mogen echter niet te veel verwachten.

Naruto Arc 4: Return of Itachi Arc
Na de Chuunin Exam Arc en de Invasion of Konoha Arc is Konoha zwaar verzwakt, maar de stad heeft de dreiging van Orochimaru overleefd. Hij is voorlopig uitgeschakeld, het is dus tijd voor een nieuwe voorbereidende Arc met de Return of Itachi Arc.

In deze Arc staat een nieuwe dreiging op, de Akatsuki organisatie wordt geïntroduceerd. Zij maken van Konoha's zwakte gebruik om Konoha te infiltreren in hun zoektocht naar Naruto. Akatsuki is een organisatie van negen supercriminelen, elk van het niveau van Orochimaru of hoger. Zij zoeken de negen demonen om de wereld te veroveren. Deze zoektocht leidt hen naar Konoha omwille van de Kyuubi. Konoha wordt binnengevallen door twee van deze leden wat meteen een flinke uitdaging blijkt te zijn voor de Jounin van Konoha. Eén van de twee is namelijk Uchiha Itachi, de broer van Sasuke en de persoon die de volledige Uchiha clan heeft uitgemoord. Op deze manier wordt het wraakplot van Sasuke duidelijker, zeker op het moment dat hij zijn broer confronteert. De aanhoudende Sasuke flashbacks zijn op dit moment ook nog niet storend.

Itachi's collega is echter niet minder indrukwekkend. Kisame Hoshigaki komt uit Kirigakure, de stad van Zabuza en Haku. Hij was tevens lid van de 'Seven Swordsmen of the Mist,' de organisatie waar Zabuza deel van was. In vergelijking met Kisame is Zabuza echter maar een zwakkeling. De Konoha Jounin krijgen dus duidelijk problemen in hun strijd, zeker omdat Itachi en Kisame elkaar trouw zijn. Kurenai, Asuma, Kakashi en Gai mogen hun kunstjes tonen tegen de Akatsuki ninja. Ondertussen verlaat Naruto de stad samen met Jiraiya in een zoektocht naar Tsunade, de derde legendarische Sannin. Deze korte Arc, lopend van episode 81 tot 85, dient eigenlijk puur om de Akatsuki dreiging te introduceren en de zoektocht naar Tsunade te starten. De korte duur hindert de Arc eigenlijk niet, men weet op korte tijd veel informatie over te brengen.

De rol van Itachi wordt vertolkt door Hideo Ishikawa, een acteur die vaak ondersteunende rollen speelt in series. Hij speelt onder andere Utikate in Bleach en Kiccho Fukada in Slam Dunk. Kisame's stemacteur is Tomoyuki Dan, hij heeft weinig bekende animerollen op zijn palmares staan. Beide personen zijn dus redelijk onbekend, maar ze vervullen hun opdracht met verve. Hun stemmen passen perfect bij de personages. Hun introductie gaat ook gepaard met het geluidseffect van de bellen op hun hoeden, dit geluidseffect is leuk gevonden, het klinkt echter veel te luid. Dat is een klein minpuntje bij Itachi en Kisami. Spijtig genoeg zijn niet alle nieuwe stemmen even sterke, Jiraiya en Sasuke klinken vervelend in hun flashbacks. De jonge Jiraiya zie je gelukkig maar weinig, jonge Sasuke blijft je echter achtervolgen. Dat personage is sowieso vervelend, wat later sterker tot uiting komt.

Naruto opent tijdens deze Arc steeds met Go!! van Flow, een lied dat eigenlijk beter Fighting Dreamers had geheten. Dat past namelijk beter. Het nummer heeft een leuke beat en een gezellige video, maar het gebrekkige Engels en de gebrekkige animatie zorgen ervoor dat het nummer niet op zijn best klinkt. Hun eerste animenummer is dus teleurstellend, gelukkig maakt men dat later in andere series goed. Het einde Ima made Nando mo klinkt redelijk goed, maar wordt vergezeld door een saaie video. Er gebeurt echt niets. Qua animatie zit het niveau redelijk hoog in deze Arc waarbij vooral het effect van Itachi's Tsukyomi aanval een applaus verdient. Deze aanval wordt frequent gebruikt en levert een uniek zwart-wit effect. De Return of Itachi Arc is dus een redelijk korte, maar krachtige Arc met weinig grote problemen.

Naruto Arc 5: Search for Tsunade Arc
Sarutobi is recent gestorven in de Naruto animatieserie waarmee Konoha zijn Hokage kwijt is. Zonder leider is de stad zwak dus moet men snel een nieuwe leider kiezen. Buiten de drie Sannin is echter niemand sterk genoeg.

Orochimaru is echter onmiddellijk uitgesloten en Jiraiya wil niet, enkel Tsunade blijft dus over. Zij is ook de beste dokter van de Naruto wereld, dus de enige die Lee, Sasuke en Kakashi kan helpen. In de Search for Tsunade Arc gaan Jiraiya en Naruto op zoek naar de legendarische verliezer Tsunade, een bijnaam die ze heeft gekregen omwille van haar eeuwige ongeluk, waarna ze haar moeten overtuigen om terug te keren naar Konoha. De zoektocht naar Tsunade is echter niet het enige belangrijke punt in deze Arc, Naruto begint ook de Rasengan training. De Rasengan is een S Level techniek van de vierde Hokage, Yondaime. Yondaime had echter drie jaar nodig om de techniek te ontwikkelen, Naruto wil het in drie dagen. Lukt het hem? Of heeft hij toch langer nodig?

Tsunade en haar leerlinge Shizune zijn sowieso populair in deze Arc. Orochimaru en Kabuto zoeken haar ook op. Zij is namelijk de enige die Orochimaru's armen kan genezen. In ruil daarvoor wil hij haar broer en geliefde opnieuw tot leven wekken. Tsunade moet dus een moeilijke beslissing nemen. Uiteindelijk komt het tot een gevecht tussen Orochimaru, Jiraiya, Tsunade, hun leerlingen en hun summons. Dit gevecht neemt vier van de episodes van deze Arc, de Arc zelf loopt van episode 86 tot 100, waardoor het gevecht een substantieel deel van de Arc inneemt. Het gevecht is echter de moeite niet, wegens omstandigheden kunnen de Sannin niet voluit vechten en de helft van de aanwezige vechters kan zichzelf gemakkelijk genezen wat de spanning wegneemt. De flashbacks van Tsunade zijn ook irritant en weinig emotioneel.

Enkel de laatste episode van de Arc kan een beetje emotie opwekken. Een ander pluspunt van deze Arc is het feit dat Jiraiya en Tsunade kunnen aantonen dat ze zelfs in verzwakte vorm verdomd sterk zijn. Met name Jiraiya demonstreert dit met zijn Swamp Of the Underworld techniek. Zelfs de verzwakte variant kan een gigantische slang in zijn sporen stoppen. Dit is één van de weinige redenen om de Arc echt te bekijken. Het is geen groot probleem om deze Arc eigenlijk over te slaan, je krijgt maar weinig belangrijke plotinformatie mee. In de vorige Arc leer je reeds dat Naruto een nieuwe techniek gaat leren en dat Tsunade de Godaime Hokage moet worden. De uitleg over haar verleden is hierbij weinig belangrijk, ze verwijst er namelijk niet meer naar.

Het verhaal is dus weinig indrukwekkend, zeker omdat het verhaal sterk bijgevuld is met overbodige episodes en flashbacks. In een korte Arc is dat dodelijk. Gelukkig is de muziek in ieder geval het gebruikelijke niveau met een goed openingsnummer, goede muziek tijdens de episodes en een slecht einde. Het openingsnummer Go!! van Flow wordt nog steeds gebruikt, wat ondanks het gebroken Engels nog steeds een leuke beat heeft. In deze Arc gebruikt de serie twee verschillende eindnummers. Men begint met Ima Made Nando Mo dat een goede tekst heeft, maar waarvan de video saai is. Het zingen is redelijk goed behalve op de momenten dat de meerdere stemmen tegelijk zingen. De gitaar klinkt ook veel te luid, deze overstemt de zanger. Hij wordt naar de achtergrond gedrukt, een kapitale fout in een lied.

Het tweede nummer Ryusei (Meteor) maakt deze fout niet. Het nummer dat gezangen wordt door TiA, is een leuk liefdesnummer. Het past niet direct bij de serie, maar de bijbehorende video is prachtig. In de video die geschilderd lijkt, zien we verschillende Naruto meisjes op het strand. De animatie en de stemmen zijn echter niet van het gebruikelijke niveau. Animatiefouten blijven aanwezig in de weinig interessante episodes en men steunt te veel op stomme gelaatsuitdrukkingen. Ook de nieuwe stemmen zijn niet perfect. De stem van Shizune klinkt meestal iets te zwaar, ze klinkt eerder als een man dan als een vrouw. Keiko Nemoto heeft nu eenmaal weinig ervaring, te weinig voor zo'n belangrijke rol. Masako Katsuki vervult de rol van Tsunade een pak beter. Uiteindelijk is dit een Arc die je snel mag vergeten.

Naruto Arc 6: Land of Tea Arc
Na honderd episodes begon de Naruto animatieserie sterk in te lopen op de bijhorende manga. Studio Pierrot besluit daarom een korte fillerverhaallijn in te voeren. Op deze manier kon de manga terug uitlopen op de serie. Is deze filler de moeite of niet?

De Arc begint met episode 101, wat een grappige episode op basis van een Omake moet voorstellen. Een Omake is een korte mangagrap. In de Omake probeert Team 7 om Kakashi te ontmaskeren.Dit wordt uitgerekt tot een episode van 20 minuten wat leidt tot een pak domme momenten en weinig goede grappen. Men sleurt er zelfs andere ninja bij om Kakashi aan te vallen, Kakashi heeft in het verleden namelijk een romantisch uitje van hun verstuurd. Het slaagt nergens op en de episode is eigenlijk een complete ramp. De episode is gevuld met domme animaties en een kraai die regelmatig vertelt dat de episode compleet idioot is. Wij gaven de kraai gelijk, het is idioot. Ook de rest van de verhaallijn van deze Arc kan eigenlijk op deze manier beschreven worden.

De volledige Land of Tea Arc bestaat uit materiaal dat niet behoort tot de manga en dus eigenlijk met een gerust hart mag overgeslagen worden. Episode 101 tot en met 106 moet je overslaan. In deze Arc krijgt Team 7 de opdracht om een deelnemer aan een race te beschermen. Deze race wordt elke vier jaar georganiseerd en de clan van de winnaar mag vier jaar lang de baas spelen over de andere clan. De ene clan won vorige keer en terroriseert de bevolking, de andere roept nu de hulp van Konoha in om het land van de thee te beschermen. Naruto, Sasuke en Sakura moeten Morino Idate, de deelnemer van deze clan, dus continu volgen en beschermen. Het probleem is echter dat Idate een complete eikel is die geen ninja kan uitstaan en steeds ruzie heeft met Naruto. Dit recept wordt later meermaals gebruikt.

Later in de Arc blijkt natuurlijk het tragische verleden van Idate waarna iedereen medelijden met hem krijgt en hij de ninja accepteert. Toevallig blijkt Idate de broer van Morino Ibiki is en dat de vijandelijke ninja hem ooit misleid heeft waardoor Idate Konoha heeft verraden. De vijand Aoi komt uit Amegakure. Zijn techniek is zelfs regelrecht gestolen van een andere Amegakure ninja, hij kan echter niet meer klagen want hij stierf in de handen van Gaara. Aoi wordt tijdens zijn strijd bijgestaan door de drie vijanden die vernederd werden door Naruto aan het einde van het Chuunin examen. Vijanden die verloren tegen een vermoeide Naruto waarvan een groot deel van de krachten zijn verzegeld, zijn drie Arcs later niet interessant meer. Uiteindelijk eindigt de race met het verslaan van de Amegakure ninja en het winnen van Idate. Het verhaal is dus absoluut het Naruto niveau niet.

Het geluid is dat ook niet. De nieuwe vijanden en vrienden klinken stom en lijken ontworpen te zijn in vijf seconden. Ook de muziek bereikt niet het gebruikelijke niveau. Studio Pierrot experimenteert met nieuwe muziekjes, deze zijn echter absoluut de moeite niet. In vergelijking daarmee zijn openingsnummer Go!! en afsluiter Ryusei absolute toppers. Beide nummers worden in episode 105 vervangen. De nieuwe opener heet Seishun Kyosokyoku van Sambomaster, de naam is moeilijk uit te spreken, maar het nummer is perfect voor de volgende Arc en het klinkt ook leuk. De nieuwe afsluiter is Maunten-a-gogo-tsu van Captain Stridul. Het nummer klinkt niet goed en de tekst slaagt op niets. De Arc kent een stom einde, waardeloze gevechten en is dus compleet overbodig. Hij is ook gewoon ongeloofwaardig, Sasuke - met Lee snelheid - kan Idate niet volgen. Sla deze maar over.

Naruto: Find The Crimson Four-Leaf Clover
Jump Festa is de naam van één van de vier belangrijkste animeconventies in Japan. Op deze beurs worden nieuwe series voorgesteld en studio's tonen er vaak speciale episodes van belangrijke series. Deze episodes worden gemaakt om te tonen dat de studio nog kan experimenteren met bepaalde grafische technieken.

In 2003 toonde Studio Pierrot de OVA Find The Crimson Four-Leaf Clover op Jump Festa. Deze OVA speelt zich af na de Land of de Waves Arc en voor de Chuunin Exam Arc. Deze twee Arcs worden door een periode van enkele weken van elkaar gescheiden, de OVA veroorzaakt dus geen problemen in het plot. Het verhaal van de OVA draait rond Konohamaru en het meisje Ureshino Kaede. Ze zijn verliefd op elkaar, maar Kaede wordt gedwongen om te verhuizen. Haar vader verhuist namelijk en zij kan niet alleen in Konoha blijven. Konohamaru besluit daarom op zoek te gaan naar een zeldzaam rood klavertjevier zodat hij het aan Kaede kan geven. Hiermee kun je namelijk een wens laten uitkomen.

Het klavertjevier bevindt zich echter in Akagahara, dit is een afgesloten gebied dat buiten Konoha ligt en vroeger gebruikt werd voor het Chuunin examen. Kakashi zou hier zijn Chuunin examen afgelegd hebben. Chuunin worden was toen blijkbaar wel gemakkelijker, je moet gewoon door Akagahare reizen en levend terugkomen. Het bos is natuurlijk gevuld met vallen die je moet vermijden of overleven om het spannender te maken. Konohamaru gelooft niet dat hij dit alleen kan overleven en dus trekt hij samen met Naruto naar het gebied. Ze slagen erin om elke val te activeren, maar ze weten het klavertjevier toch te vinden. Uiteindelijk loopt het dan mis, Naruto laat per ongeluk een standbeeld omvallen waardoor een serie gevaarlijke marionetten geactiveerd wordt.

Gelukkig komen Sasuke en Sakura op dat moment aan, zij helpen Naruto met het vechten tegen de marionetten terwijl Konohamaru het standbeeld terug op zijn plaats zet. Dit is het enige gevecht in de OVA en het is nogal simplistisch weergegeven. De Katon van Sasuke is bijvoorbeeld weinig indrukwekkend en dezelfde animaties worden vaak herhaald. Na het gevecht kan iedereen terug naar huis en neemt Konohamaru afscheid van Kaede. Deze OVA legt uiteindelijk weinig nadruk op actie, het romantische plot is hier het belangrijkste. De liefde tussen Kaede en Konohamaru wordt mooi neergezet en op dat punt is de OVA dus zeker geslaagd. Naruto draait echter rond actie en niet rond romantiek. De actie in deze OVA schiet zwaar tekort.

Deze OVA heeft geen introductievideo en de traditionele afsluiter is ook afwezig. De vechtmuziek uit de Naruto serie wordt gebruikt om de OVA af te sluiten. Ondertussen loopt de aftiteling over het scherm samen met beelden uit de OVA. Dit is dus maar een armtierige afsluiter met sterk herhalende muziek. De stemmen van Naruto en co. presteren op het gebruikelijke niveau, daarover valt dus weinig te klagen. Met de gebrekkige animatie en het gebrek aan actie kan de Naruto fan echter niet leven. Deze OVA mag je in de winkelrekken laten staan. Hou het simpelweg bij de serie indien je fan van Naruto bent.

Naruto: Battle at the Hidden Falls
Op Jump Festa 2003 maakte Studio Pierrot een weinig indrukwekkend vertoon met Naruto: Find The Crimson Four-Leaf Clover. In 2004 probeerde de studio zijn fout recht te zetten met Naruto: Battle at the Hidden Falls. Scoort deze OVA beter?

In deze OVA begeleidt Team 7 de leider van de Village of the Waterfall (Takigakure) in het Land of the Waterfall. De leider Shibuki is namelijk zelf geen begenadigd ninja, sinds de dood van zijn vader is hij zelfs een grote lafaard. Shibuki komt veilig aan in Takigakure waar Team 7 een nieuwe missie krijgt van Shibuki. Ze moeten helpen met de schoonmaak. Kakashi keert ondertussen terug naar Konoha voor een belangrijke Jounin vergadering. Na het afwerken van hun missie beginnen de problemen, Takigakure wordt aangevallen door een legertje criminele ninja. Het is nu aan Sakura, Shibuki, Naruto en Sasuke om de stad te redden. Zij zijn namelijk de enige ninja in het dorp. Sakura is hierbij maar een kleine rol toebedeeld, ze wordt direct gevangen genomen.

Ook Sasuke ondergaat hetzelfde lot, maar hij krijgt tenminste drie korte gevechten waarin zijn Katon en Kage Shuriken technieken mooi in beeld gebracht worden. Enkel zijn laatste gevecht is maar flauw, in dit gevecht wordt hij gedegradeerd tot afleidingsmanoeuvre zodat Naruto ongestoord kan aanvallen. Enkel Naruto en Shibuki mogen indrukwekkend zijn tijdens de gevechten. Dankzij de Kyuubi en het mysterieuze Hero Water krijgen ze beiden een leuke power-up. De ene wordt buiten de gevechten echter gebruikt voor kinderachtige grappen. Hij stapt namelijk tweemaal in hondenpoep. De andere wordt dan weer doorboord door een zwaard. Hij is echter wel sterk want hij overleeft deze duidelijk fatale wonde. Hij is zelfs in staat om te bewegen ondanks het feit dat zijn hart eigenlijk weg is.

De OVA heeft een weinig indrukwekkend verhaal, maar het past wel binnen de Naruto verhaallijn. De OVA speelt zich af tussen de Invasion of Konoha en de Return of Itachi Arc. Ook leuk is de diversiteit aan aanvallen die gebruikt wordt. Het typische fillermateriaal laat elke held één aanval gebruiken, maar Shibuki en Sasuke gebruiken een mooi arsenaal aan aanvallen. De animatie van de aanvallen valt echter tegen. Je krijgt nooit het gevoel te kijken naar een vloeiend gevecht, het lijkt eerder alsof men een papieren tekening beweegt over een stilstaande achtergrond. Dit valt vooral op bij Naruto die over het water loopt. Jump Festa wordt meestal gebruikt om de nieuwste animatietechnieken te demonstreren, maar het Naruto team van Studio Pïerrot beseft dat blijkbaar niet.

De muziek en de stemmen van de OVA zijn dezelfde als die in de serie. Het enige verschil is dat de veertig minuten durende OVA geen introvideo bevat. Een afsluiter is wel aanwezig, maar dit is simpelweg een bekende Naruto melodie die gespeeld wordt met de credits op de achtergrond. Deze OVA heeft gebrekkige animatie, een weinig speciaal verhaal en is weinig memorabel. Enkele interessant lijkende vijanden krijgen tevens geen echt gevechten, ze worden gewoon gedood in een seconde of twee. Je mag de Battle at the Hidden Falls OVA duidelijk overslaan. Studio Pierrot deed geen moeite om hem te maken, wij niet om hem te bekijken.

Naruto Arc 7: Sasuke Retrieval Arc
Kishimoto heeft zijn Naruto opgedeeld in twee verschillende tijdsperioden. De Sasuke Retrieval Arc is de laatste Arc in het eerste deel van de manga. In de anime is de Sasuke Retrieval Arc niet de laatste, maar wel de laatste lange Arc. Is hij echter ook de moeite?

Dit is opnieuw een lange Arc, hij begint bij episode 107 en loopt tot episode 135 wat het echte einde van Naruto is. De Arc begint met het afwerken van enkele kleinigheden uit vorige verhaallijnen. Shikimaru wordt bijvoorbeeld gepromoveerd tot Chuunin en Lee ondergaat zijn operatie. Het echte verhaal begint op het moment dat Sasuke beseft dat Itachi alleen interesse heeft in Naruto. Tezelfdertijd stuurt Orochimaru zijn troepen uit om Sasuke op te halen. Hiervoor gebruikt hij de Sound Four, vier van zijn troepen die het Curse Seal Level 2 dragen. Zij waren reeds aanwezig tijdens het Orochimaru versus Sarutobi gevecht. Tayuya, Sakon, Kidoumaru en Jiroubou krijgen misschien geen uitwerking, maar ze krijgen wel de kans om een glansindruk na te laten via hun gevechten. Elk van de Sound Four vertoont een indrukwekkend arsenaal aan aanvallen.

De Arc is redelijk lang en telt daardoor de meeste interessante gevechten. Enkel de tweede fase van het Chuunin examen toonde meer gevechten. De gevechten in deze Arc zijn redelijk lang, maar spijtig genoeg kennen ze geen impact. De gevechten zijn zeer spannend, maar ondanks dodelijke wonden sterft niemand aan de kant van de goeden. Ze zijn er allemaal erg aan toe, maar sterven? Nee. Dit maakt de gevechten minder spannend. Je weet toch dat de goeden winnen. Anders had de Arc een pak spannender kunnen zijn. Sowieso zijn de gevechten wel leuk om te bekijken. De goedkope power-ups van bepaalde personages zijn hierbij hinderlijk, maar de Arc blijft het bekijken waard voor deze gevechten. Met name het gevecht van Kaguya Kimimaro is de moeite waard, zeker het middelste stuk.

Het vriendschapthema in deze Arc krijgt wel zware deuken met Naruto en Sasuke die elkaar in de haren vliegen. De twee lijken eerder vijand dan vriend, in episode 107 maken ze continu ruzie. Het geeft wel aanleiding tot de beste gevechten van deze verhaallijn. De Arc opent en sluit met een gevecht tussen Naruto en Sasuke. Geen van beide gevechten stelt hierbij teleur. Het element vriendschap komt gelukkig terug op andere plekken, met Choji en Shikimaru bijvoorbeeld. Deze twee zijn ware vrienden en dat valt echt op. Ook Neji en Lee, en enkele andere combinaties bewijzen hun sterke vriendschap. De belangrijkste vriendschap in de serie breekt echter in deze Arc en hij wordt niet hersteld. Het verdwijnen van de vriendschap verandert Naruto en Sakura ook plots in meer irritante personages. Beiden zagen constant over Sasuke.

Een lange Arc in Naruto verloopt zelden probleemloos in het animatiedepartement. Dat geldt ook voor deze Arc. Rare gezichten, onmogelijke bewegingen en frames met weinig beweging, ze zijn allen aanwezig. Het merendeel daarvan spijtig genoeg in het laatste gevecht. Lange Arcs gaan ook steeds gepaard met gigantische flashbacks, vooral in het laatste gevecht tussen Naruto en Sasuke loopt het de spuigaten uit. Overdrijven is nu eenmaal ook een kunst. Studio Pierrot heeft dus enkele fouten gemaakt, maar men heeft ook enkele goede beslissingen genomen. De stemmen van de nieuwe personages zijn bijvoorbeeld wel de moeite waard. Akeno Watanabe (Tayuya), Susumu Chiba (Kidomaru), Kenta Miyake (Jiroubou) en Toshiyuki Morikawa (Kimimaro) zijn zeer ervaren. Dat merk je duidelijk aan het vertrouwen waarmee ze praten, ze maken geen fouten en hun stem past goed bij hun personage.

Enkel Shunsuke Sakuya (Sakon) is minder ervaren, maar hij vervult zijn rol ook met verve. Ook de vertrouwde Naruto stemacteurs presteren op hun niveau, enkel Ino's stem klinkt in episode 107 fout. Qua muziek gebruikt men Seishun Kyosokyoku van Sambomaster om te beginnen. Het nummer past perfect bij deze Arc en is lekker om naar te luisteren. Het is geen nummer van het niveau van Haruka Kanata, maar is wel een topper. Bij episode 131 wordt het vervangen door No Boi No Kurai van Stance Punk. De titel lijkt gestolen van Bob Marley's No Woman, No Cry, maar de inhoud is gelukkig anders. Het nummer wordt vergezeld door mooie beelden, maar klinkt slecht. Dit is spijtig want de tekst zelf is ongelofelijk inspirerend. Hij past tevens zeer goed bij de Arc.

De Arc kent drie verschillende eindes namelijk Maunten-a-gogo-tsu van Captain Stridul dat nergens op lijkt, Hajimete Kimi to Shabetta van GagaSP en Nakushita Kotobo van No Regret Life. Het nummer van GagaSP heeft een vervelende tekst en klinkt slecht. Dit liefdeslied is helemaal niet leuk om te aanhoren. De beelden zijn ook ietwat te surrealistisch om aangenaam voor het oog te zijn. Het nummer van No Regret Life klinkt niet slecht, maar de bijbehorende beelden zijn saai. Het past ook te weinig bij deze Arc en heeft te luide instrumenten. Kishimoto en Studio Pierrot hebben beiden zware fouten gemaakt bij het ontwerpen van deze Arc. De fouten verbleken echter in vergelijking met wat men goed doet. Deze Arc is de laatste goede in het arsenaal van Naruto.

Naruto Arc 8: Infiltrating Orochimaru's Lair Arc
Aan het einde van de Sasuke Retrieval Arc was de Naruto animatieserie dicht genaderd op de manga. Het uitstellen van de serie was echter geen optie, Studio Pierrot begon dus aan twee jaar filler. Deze filler werd gestart met de Infiltrating Orochimaru's Lair Arc.

In deze Arc kunnen Sakura en Naruto niet verdragen dat Sasuke naar Orochimaru gevlucht is. Ze zien maar één optie, ze reizen zelf naar het Sound Village om hem terug te brengen. Dit zou natuurlijk landverraad zijn en gelukkig stopt Jiraiya hen. Hij heeft echter sowieso een leuke missie voor hen, hij wil een oude schuilkelder van Orochimaru onderzoeken. Samen reizen ze naar het Land of Rice waar het Sound Village is gelegen. Onderweg belanden ze natuurlijk in allerlei problemen. Jiraiya moet namelijk regelmatig vluchten van naamloze criminele bendes die hem proberen te bestelen. Hij mag niet terugvechten want dan zou hij zijn aanwezigheid verraden. Eerlijk gezegd, ik had nog nooit extra filler in een filler Arc gezien.

Naruto, Sakura en Jiraiya ontmoeten ook redelijk snel Fuuma Sasame. Haar neef Arashi is ontvoerd door Orochimaru en de Fuuma clan is nu veranderd in een bende criminelen die willen aansluiten bij Orochimaru. Onze helden en Sasame nemen het samen op tegen de Fuuma Clan op zoek naar Arashi, Sasuke en Orochimaru. De Arc loopt van episode 136 tot 141 en bevat eigenlijk maar vier vijanden die de naam waard zijn. Dit zijn allen leden van de Fuuma clan. Orochimaru, Kabuto en Sasuke maken niet eens een verschijning. Sakura en Naruto zoeken in verschillende Arcs naar Sasuke, maar telkens vinden ze geen spoor van hem. Studio Pierrot had duidelijk beter hun best moeten doen om enkele originele missies te bedenken.

De aanwezigheid van een nieuw meisje leidt tot enkele grappige momenten. Naruto geeft namelijk meer aandacht aan Sasame dan aan Sakura. Sasame is ook een zogezegde 'val,' ze lijkt namelijk een jongen in het begin. Ook Kagerou is zo'n val. Zij is origineel het lelijkste personage in de Arc, maar na een transformatie krijgt ze een gedaanteverwisseling en stevige krachten die haar dood betekenen. Haar krachten lijken op de krachten van één van de Vampire Hunter D: Bloodlust personages. Desondanks is zij het meest originele personage, haar twee teamleden gebruiken respectievelijk spinnen en een schaar. De karakterontwerpen van deze nieuwe personages vallen ook tegen, enkel Sasame en een getransformeerde Kagerou zien er goed uit. De anderen zijn lelijk ontworpen.

De stemmen van de verschillende Fuuma ninja zijn redelijk goed gekozen, enkel de stem van Arashi klinkt niet gemeen genoeg voor wat hij uiteindelijk is geworden. Hij is gewoon slecht gekozen. De rollen worden vertolkt door redelijk belangrijke stemacteurs. Sasame bijvoorbeeld wordt gespeeld door Sanae Kobayashi (Lucy in Elfen Lied). Tijdens deze Arc gebruikt de serie het nummer No Boi No Kurai om de episodes te beginnen. Het nummer wordt vergezeld door mooie beelden en heeft een prachtige tekst, maar klinkt slecht. De afsluiter is Nakushita Kotoba. Het nummer van No Regret Life klinkt niet slecht, maar de bijbehorende beelden zijn saai en de instrumenten zijn te luid. Deze Infiltrating Orochimaru's Lair Arc is duidelijk de moeite niet. Overslaan is de boodschap.