Gamed.nl :: Onderwerp bekijken

FullMetal Alchemist: Reflections
In 2005 lanceerde Bones de FullMetal Alchemist film Conqueror of Shamballa., een jaar na de 51 episodes tellende serie. Bones en Aniplex kwamen daarom met FullMetal Alchemist: Reflections, een OVA die simpelweg bedoeld is om de serie snel te overlopen.

De OVA opent met Melissa wat een goed, maar ongepast openingsnummer blijft, waarna onmiddellijk Brothers volgt op de beelden van de mislukte transmutatiepoging en de gebeurtenissen die er toe hebben geleid. Brothers is een iconisch nummer uit de serie en het begeleidt meerdere belangrijke gebeurtenissen in de OVA. Op de andere plekken bewaart de OVA de normale muziek uit de serie, Brothers krijgt echter het overwicht. Dat is echter geen probleem, het is een goed klinkend nummer en men wisselt voldoende af met de normale muziek. Ook Motherland wordt gebruikt om de laatste scène van Lust en Scar te vergezellen. Tijdens de OVA hoor je allerlei bekende nummers uit de serie langskomen, bepaalde openingsnummers (Rewrite bijvoorbeeld) komen zelfs integraal aan bod.

Reflections is met zijn 55 minuten de langste OVA van FullMetal Alchemist, maar dat is natuurlijk niet voldoende om het volledige Alchemist natuurgetrouw te volgen. De gebeurtenissen die leiden tot het vertrek van Ed en Al worden goed weergegeven met tien minuten. Daarna pas wordt het schrappen erger, het verhaal van Rose en Scar bijvoorbeeld wordt maar summier weergegeven. Na twintig minuten is Scar bijvoorbeeld vormt na twintig minuten reeds de Philosopher's Stone zonder uitleg over zijn achtergrond. Zijn relatie met Lust komt daartussen aan bod. Men maakt weliswaar ruimte om nieuwe grappen toe te voegen, oude scènes krijgen duidelijk een andere betekenis toebedeeld door de vertellers. Edward zou bijvoorbeeld de Philosopher's Stone zoeken om te groeien, door de goede keuze van fragmenten komen deze grappen goed over.

Reflections gebruikt ook een zeer gefragmenteerde opbouw, Bones combineert soms ook twee gelinkte scènes op een scherm om de band te verduidelijken. Een gesprek van Hughes en Roy over King Bradley wordt bijvoorbeeld vergezeld door links scènes van Hughes en rechts van Roy. Het personage van Hughes was een zeer populair personage in de serie, maar de korte OVA doet hem eigenlijk geen eer aan. De voorstelling van de Homunculi verloopt in deze OVA wel iets dreigender, delen van hun gevechten worden wel verprutst omdat Envy en Greed blijven praten. Gelukkig blijft het einde van het Greed versus Ed gevecht hiervan bespaard. Envy is hierbij wel handig, hij meldt dat Gluttony tevens dood is. Hij vertelt ook over de status van de andere Homunculi in een licht droevige toon.

Men overloopt dus de belangrijkste verhaallijnen, maar men laat ook een pak verhaallijnen achterwege en je leert amper iets nieuws bij in deze OVA. Enkel het lot van Gluttony wordt aangehaald. Reflections mag je dus overslaan. Qua stemmen levert men wel opnieuw een topprestatie. De oude stukken hebben logischerwijs hun kwaliteit bewaard en de nieuwe dialogen zitten op hetzelfde niveau. Dankzij de concentratie zijn ook alleen maar de belangrijke dialogen overgebleven. Lange conversaties zoals met Dante en de valse Elric broers zijn compleet weggelaten. De scènes komen integraal uit de serie en liggen dus op hetzelfde niveau. Uiteindelijk stelt Reflections dus alleen teleur omdat hij niets toevoegt aan de FullMetal Alchemist. Elke fan mag deze met gerust gemoed overslaan.

Elfen Lied OVA
In 2004 vormde animatiestudio Genco de manga Elfen Lied om tot een succesvolle animatieserie, de serie bewees snel een succes te zijn. In 2005 besloot Genco dan ook terug te grijpen naar Elfen Lied voor een OVA.

Deze OVA is een aanvulling op het verhaal tussen episode 10 en 11 van de serie, je moet hem echter niet bekijken om het verhaal van de serie te begrijpen. In deze OVA probeert Nana haar draai in het huishouden te vinden. Ze probeert bijvoorbeeld te koken, wat uitdraait op een totale mislukking en enkele komische momenten. Kohta, Yuka en Mayu laten haar dan maar helpen in het huishouden met Nyu. Nana kan misschien niet opschieten met Lucy, maar Nyu blijft schattig terwijl Nana angstaanjagend is op grappige wijze. Na het poetsen valt echter op dat Nana en Nyu zeer vergelijkbaar zijn, ze zijn namelijk beiden dol op de koekjes die de anderen hebben meegebracht. Op het einde gaan ze zelfs samen in bad waarbij Nyu en Nana elkaar kittelen.

De OVA bevat dus een pak grappige en luchtige momenten, de gewelddadige ondertoon van de originele serie is niet aanwezig. De OVA laat echter wel ruimte voor serieuze elementen, Nyu raakt gewond op het moment dat Nyu Nana probeert te vangen waarna Nana haar probeert te redden. Tegelijk krijgt de kijker flashbacks te zien van Lucy en Kurama, Kurama jaagt op Lucy en tijdens deze jacht raakt Aiko Takada dodelijk gewond. Aiko is samen met Kohta de enige persoon die Lucy aanvaardde in haar jeugd. Haar dood is dus ook belangrijk voor het verhaal, hierdoor werd de haat van Lucy voor mensen verder aangescherpt. Deze flashbacks zijn echter minder gewelddadig dan de serie. De fanservice is wel bewaard gebleven, je krijgt Nana bijvoorbeeld naakt te zien in de badscène en ook Lucy verschijnt naakt in het einde.
Het einde en de introductie uit de OVA zijn rechtstreeks van de serie overgenomen. Beide filmpjes zijn een hommage aan het werk van de schilder Gustav Klimt. Deze stijl is zeer kunstzinnig en gedetailleerd, waarmee het in scherp contrast staat met de rest van de animatie. Deze bevat namelijk weinig franjes en heeft een weinig opvallende stijl. De introductie gebruikt opnieuw Lilium, het Latijnse nummer van Kumiko Noma. De Latijnse opening heeft een eenvoudige, maar pakkende tekst. Het nummer wordt ook mooi ingezongen en blijft je lang bij. Het deels Japanse, deels Engelse nummer Be Your Girl van Chieko Kawabe is ook goed gezongen. Het is echter minder memorabel dan Lilium. Deze OVA bereikt het niveau van de serie niet, maar fans van de serie moeten deze OVA zeker bekijken. De flashbacks geven namelijk belangrijke, extra uitleg.

Kanon: Making Of
In 2002 vormde Toei Animation het spel Kanon om tot een animatieserie, in de game en de serie strijden verschillende meisjes om het hart van Yuichi Azawa. In Kanon: Makin Of krijgt de kijker de ontwikkeling van de eerste episode te zien.

Kanon: Making Of is zes minuten lang en toont op welke manier een animatie-episode in elkaar gestoken wordt. De OVA meldt de inhoud van de scène waarna je kunt zien hoe de stemacteurs te werk gaan. Het is interessant om te zien dat zij naar de serie kijken bij het inspreken ervan. Dit is belangrijk want ze proberen om hun teksten te laten overeenkomen met de lippen van de personages. Ze doen bepaalde scènes zelfs opnieuw op het moment dat dit niet lukt. In tegenstelling tot bij films lijkt er geen regisseur aanwezig, de acteurs bepalen zelf of hun scène gelukt is. Deze meesters van de stemmen gebruiken voor de rest alleen het script en hun stem.

Dit script moeten ze zelf vasthouden, maar dat weerhoudt hen er niet van om mee op te gaan in de tekst. Ze bewegen hun hoofd bijvoorbeeld mee bij het geven van een bevestiging. Hierbij is het wel grappig om te zien welke stemmen deze volwassen dames en heren uit hun mond krijgen. Yui Horie en Mariko Kouda zijn respectievelijk 32 en 39, ze spreken echter de stemmen in van de meest kinderlijke personages van de serie. Ook Atsushi Kisaichi verraadt met deze rol zijn leeftijd niet, of je hoopt ten minste dat de Yuichi stem zijn echte stem niet is. Zijn uiterlijk past namelijk niet bij de stem, je had echt niet gedacht dat hij dit uiterlijk had.

Tijdens de OVA zit er wel een vervelende echo op de klank door de opnameapparatuur, in deze serie is deze niet aanwezig, maar in de OVA is hij irritant. Dat is echter niet de enige reden om deze OVA niet te bekijken. Hij is gewoon simpelweg zes minuten kijken naar mensen in een donkere ruimte, afgewisseld met beelden uit een serie die niet bekeken wordt door de meeste mensen. Daarnaast is het kijken naar de opnames van een serie waarbij de stemmen van de personages het grootste minpunt zijn. Het verhaal en de personages van de serie waren al evenmin indrukwekkend. Men had beter een andere serie gekozen om zulke Making Of te lanceren. De OVA mag je dus overslaan.

Green Green OVA
In 2001 verscheen de hentaititel Green Green op PC. Ter promotie van de game liet Groover een OVA van de serie maken. Deze OVA heeft geen relatie tot de gelijknamige animatieserie en diens OVAs, ze zijn simpelweg op dezelfde game gebaseerd.

In de Green Green OVA worden een jongens- en een meisjesschool tijdelijk gefuseerd tot één school. De meeste jongens op de school zijn ongelofelijk geil en proberen de verschillende meisjes in bed te lokken. Ze grijpen bijvoorbeeld hun borsten in een spookhuis. Eén jongen is echter anders, ondanks zijn vrienden is Yuusuke een doodeerlijke jongen die zijn vrienden wil helpen en die de meisjes beter wil leren kennen. Hierbij blijkt hij wel verlegen te zijn in de buurt van de meisjes. In de game en de OVA draait het plot rond Yuusuke en zijn ervaringen met Chitose Midori, een meisje dat uit de toekomst komt, en Futaba, een paarse wildebras uit de klas. Deze OVA levert natuurlijk geen antwoord op de vraag op welk meisje hij verliefd blijkt te zijn, daarvoor moet je naar de serie kijken of de game spelen.

In deze titel lijkt Yuusuke echter wel een duidelijke voorkeur te hebben voor Midori. Dat mag echter niet verbazend zijn, de serie heet Green Green, wat in het Japans Midori is. Het gaat echter niet gemakkelijk, de meisjes schieten goed met hem op, maar zijn kamergenoten doen gênante dingen en allerlei voorwerpen verdwijnen uit de kamers van de meisjes. De onderbroek van Midori wordt gestolen bijvoorbeeld. Hij moet hiervan de dief dus ook vinden, dankzij zijn vrienden. Zelf denkt Midori echter dat hij het gedaan heeft, ze lijkt het zelfs te hopen. Het is ongelofelijk duidelijk dat ze verliefd op hem is, maar zelf lijkt hij het totaal niet te beseffen. De karakters van de verschillende personages lopen sterk uit elkaar, elk type personage komt aan bod, maar door de lengte van de OVA komt het merendeel van de personages simpelweg summier in beeld.

Enkele personages zijn een ongelofelijk krachtige kerel en een kerel die absoluut niet actief is. Elk personage heeft wel een unieke tegenhanger bij het andere geslacht, de grote, sterke kerel wordt bijvoorbeeld verliefd op het kleine, schattige meisje en Bacchigu valt voor Haruno, het meisje dat hij bij de borst greep. Deze liefdes komen echter enkel aan bod in de serie; de OVA is hiervoor te kort. In een romantische serie is er ook meestal een pak humor, maar het niveau daarvan ligt nogal laag in deze OVA. De humor is ook nogal flauw, enkel de fragmenten met Bacchigu zijn grappig, maar hij verschijnt te weinig daarvoor. Enkele grappen, zoals de kerel die 'Affection' roept bij het slaan, zijn absoluut niet grappig. Deze kerel heeft ook een mindere stem, wat eigenlijk geldt voor de meeste jongens. Hun stemmen zijn nogal irritant.

Ook Haruno's stem is veel te schors om aangenaam te zijn, zij is echter het enige meisje dat onaangenaam klinkt. De stemmen van Midori en Yuusuke zijn gelukkig top, zij spelen de hoofdrol in deze OVA en zijn het meest te horen. Qua muziek opent Green Green met een snel en leuk nummer. Ook de rest van de OVA wordt gevuld met zulke muziek. Deze muziek klinkt goed in de oren, wat ook voor de geluidseffecten geldt. De animatie van de serie scoort minder goed, deze is redelijk eenvoudig en weinig verbazend. Buiten de hoofdpersonages valt het ontwerp van de karakters ook snel in herhaling en er is weinig detail aanwezig. Deze OVA is duidelijk met een klein budget gemaakt en mag overgeslagen worden. Het Green Green verhaal komt beter tot zijn recht in Green Green T waarin het verhaal deftig uitgewerkt wordt.

Midori no Hibi
In 2003 schreef Kazurou Inoue de manga Midori no Hibi of Midori Days, wat zijn bekendste serie is. De manga eindigde eind 2004, Studio Pierrot wilde echter sneller met een animatieserie komen. Begin 2004 debuteerde serie op de Japanse televisie. Kon de serie dertien episodes lang boeien of kwam de serie tekort?

Midori no Hibi is romantische serie met komische elementen met twee hoofdpersonages. De serie draait rond Seiji Sawamura en Midori Kasugano. Seiji is een wilde zeventienjarige met een oranje kapsel en ijzeren vuisten. Hij gaat vaak de strijd aan met criminele bendes van andere scholen om zijn beste vriend te beschermen. Tijdens de serie passeren er verschillende gevechten, gevechten die te vergelijken zijn met de vuistgevechten in Bleach. Ze zijn dus leuk om te volgen en belangrijk voor het plot. Zijn ijzeren vuisten hebben hem een kwalijke reputatie bezorgd waardoor niemand met hem uit wil gaan, op één meisje na: Midori. Midori zit op een andere school dan Seiji, maar ze ziet hem regelmatig in het station. Ze durft hem echter niet aan te spreken, Seiji kent haar zelfs niet.

Op een dag ontwaakt Midori samen met Seiji in bed, ze is namelijk de rechterhand van Seiji geworden. Het is medisch mirakel, maar Seiji houdt het liever verborgen. Hij wil zelf uitzoeken wat er gebeurd is. Ondertussen verbergt hij zijn hand en leert hij Midori goed kennen. Zij komt vrij uit voor haar gevoelens, maar Seiji merkt niets hiervan. Tijdens de serie leert hij haar beter kennen en doet hij alles om haar te helpen, om uiteindelijk zijn liefde voor Midori te beseffen wanneer het te laat is. Midori heeft ook een sterke invloed op zijn leven, hierdoor krijgen ook andere vrouwen interesses in hem. De belangrijkste hierbij is zijn klasgenote Takako Ayase, ze kan hem origineel niet uitstaan, maar ze leert zijn zachtere kant kennen.

Het probleem met Takako is dat ze ook verlegen is, en dat ze duidelijk tweede viool speelt voor Midori. Qua verhaal is haar aanwezigheid dus niet interessant, het leent zich eerder voor grappen. Ze krijgt veel aandacht, maar enkele andere personages zijn belangrijker voor het verhaal, de zus van Seiji speelt bijvoorbeeld een grote rol. Dankzij Shiori komen er ook serieuze onderwerpen aan bod die niet romantisch van aard zijn. Het romantische en de grappen die eraan verwant zijn, zorgen voor het belangrijkste deel van het verhaal. Er is echter een tweede laag van grappen aanwezig, er wordt continu gelachen met het genre van magische meisjes. Dit gebeurt niet in de manga, enkel in de serie, maar het is wel succesvol. Met de combinatie van beide wordt Midori no Hibi een interessant animatieserie die met momenten langdradig wordt in de niet-romance momenten, maar wel blijft boeien.

Dit is deels te danken aan de goede stemmen in de serie, vooral Mai Nakahara (Midori) en Kisho Taniyama (Seiji) presteren sterk. Qua muziek is de serie weinig boeiend, het openingsnummer 'Sentimental' ben je snel vergeten. Het einde 'A Little More ... A Little More' klinkt een pak beter in de oren. De animatie helpt bij het aantrekken van fans, de achtergronden zijn knap en de personages zien er knap uit, maar alleen Midori springt er tussen uit qua ontwerp. De andere personages zijn nogal doorsnee qua uiterlijk, Seiji lijkt bijvoorbeeld als twee druppels water op Ichigo aan het begin van Bleach. De serie gebruikt ook nogal doorsnee karakteruitdrukkingen, maar deze zijn typisch voor dit soort series. Ondanks deze clichés is Midori no Hibi een aanrader voor fans van het genre.

Popotan
In 2002 lanceerde de Japanse ontwikkelstudio de Visual Novel Popotan op de PC. Het spel werd redelijk succesvol en een jaar later kwam animatiestudio Shaft met de serie Popotan. In twaalf episodes wordt het verhaal van Popotan verteld.

Popotan vertelt het verhaal van de zussen Ai, Mai en Mii, hun meid Mea en hun fret Unagi. Ze wonen samen in een magisch huis dat door de tijd kan springen. Met hulp van de Popotan, een bloem in de stijl van de paardenbloem, reizen ze samen met hun huis door de tijd. Op elke bestemming baten ze hun winkel met kerstgoederen uit terwijl ze zoeken naar hun bloemen. Uiteindelijk praat Ai met deze bloemen om hen te laten helpen. Tijdens hun leven in het huis verouderen ze normaal, maar buiten veranderen ze niet. Zelfs hun haar groeit niet. Hun acties worden ondertussen geïnspecteerd door enkele wezens wiens oorsprong nooit wordt uitgelegd. Shizuku, het opperwezen, wordt meerdere keren benoemd, maar haar natuur of haar reden om de zussen door de tijd te laten reizen, worden nooit aangehaald.

De hoofdpersonages krijgen wel een degelijke achtergrond, je leert hen echt goed kennen. De zussen hebben elk een uniek karakter en uiterlijk, Ai bijvoorbeeld is de leidster van de groep met gigantische borsten en Mii is het gekke en jongste meisje van de drie. Na een tijdje beginnen de drie meisjes overal vrienden te maken, vrienden die ze niet willen achterlaten. Ze moeten daarom een keuze maken, een keuze die ervoor zorgt dat ze het huis verlaten en elk in een bepaalde periode achterblijven. De zussen kunnen hierdoor perfect leven met hun vrienden, maar hun lot wordt snel duidelijk en ze missen hun zussen. Ze moeten hierdoor dus een emotionele keuze maken, laten ze hun vrienden achter of zien ze hun zussen nooit meer?

Deze keuze zorgt voor een mooie emotionele ondergrond voor de grappen en het verhaal van de serie. De grappen komen vooral neer op het lachen met de borsten van Mai en de gekke kostuums van Mii. De serie heeft ook een gigantische hoeveelheid fanservice, ondanks het feit dat de serie gericht is op jongere kinderen. Hierdoor is de serie niet direct ideaal voor de jongsten. Buiten de naaktheid heeft de serie het uiterlijk van elke serie in het genre, opvallende kapsels in tientallen kleuren, groteske outfits en eenvoudige animatie. De serie is gebaseerd op een game en dat valt nu eenmaal snel op. In een game moet het allemaal eenvoudiger en meer opvallend, deze stijl wordt doorgetrokken in de serie.

Qua detail is de serie ook weinig verbazend, er is duidelijk weinig aandacht aan besteedt. Met de stemmen heeft men gelukkig niets fout gedaan, men heeft duidelijk de juiste mensen gekozen. Mea klinkt bijvoorbeeld heerlijk droog, Mai Kadowaki doet het zeer goed in deze rol en Sayaki Ohara klinkt als de moederkloek van de groep in de rol van Ai. Qua muziek sla je de opening en het einde, het eerste van Under17 en het andere van Funta best over. Deze muziek klinkt slecht. De muziek die tijdens de serie gebruikt wordt, van Osamu Tezuka, klinkt eenvoudig, maar goed. Uiteindelijk is Popotan een matige serie qua geluid en uiterlijk, maar met een mooie emotionele verhaallijn.

Geregistreerd op: 24 Apr 2008 Berichten: 564

Hajime no Ippo
De actieserie ‘Hajime no Ippo’ is gebaseerd op de gelijknamige mangaserie die al lopende is sinds 1990. Hiermee is de mangaserie één van de langstlopende mangaseries ooit. De serie is ontstaan uit de fantasie van de schrijver Jyoji "George" Morikawa. ‘Hajime no Ippo’ is ontwikkeld in 2000 door de productie Madhouse .

Hajime no Ippo is een 76 afleveringen tellende serie met in de hoofdrol de jonge en bovenal verlegen Makunouchi Ippo. Ippo komt helaas niet voor zichzelf op en is hierdoor een makkelijk doelwit voor pestkoppen. Tot op een dag dat Takamura Mamoru, hem redt van deze pestkoppen. Makunouchi Ippo is zo gefascineerd door de succesvolle “Middleweight” boxer dat hij zelf besluit de bokswereld in te gaan. In het begin presteert hij nogal klungelig, maar hij blijkt talent te hebben voor het vak. Onder training van de strenge, doch vriendelijke coach Genji Kamogawa ontwikkelt de jonge “Featherweight” boxer zich tot een heel goede boxer, dit zorgt er zelfs voor dat de pestkoppen zich scharen aan de kant van Ippo. Het is Ippo’s doel om de beste “Featherweight” boxer te worden van Japan en dus begeeft hij zich op een moeilijke en zware weg richting de Japanse top.

Hajime no Ippo wordt bijgestaan door geweldige personages. Enkele belangrijke personages zijn het duo“Lightweight” boxers, Masaru Aoki en Tatsuya Kimura en de vunzige “Middleweight” boxer Takamura Mamoru. Deze personages weten behoorlijk veel humor in de serie te brengen. Wanneer je van platte humor houdt, zullen deze grappen zeker bij je in de smaak vallen, maar ik weet niet of iedereen een grap over de grootte van Ippo’s geslachtsdeel kan waarderen. Ippo’s onhandigheid zorgt ook voor komische situaties. Vooral in het bijzin van meisjes, zoals zijn geheime liefde Kumi Mashiba. Al de personages hebben leuke karaktereigenschappen en zullen in ieders hart een plekje veroveren.Wat het verhaal van Hajime no Ippo betreft: deze is niet bijster origineel, maar wel erg goed uitgewerkt. Het verhaal wordt van het begin tot het eind steeds beter en er zit geen enkel dood moment in het verhaal in de vorm van fillers.

Indrukwekkend zijn de gevechten in de ring. In deze ´eindeloze´ gevechten, laten beide boxers zich van hun beste kant zien wat vaak zorgt voor een spectaculaire finale waarin de fysieke gesteldheid van beide boxers aan een draadje hangt. Deze gevechten zijn dus uiterst spannend en zorgen voor veel actie. Ook het feit dat je voor de tegenstander van Ippo enige sympathie hebt ontwikkeld, zorgt ervoor dat je eigenlijk niet wilt dat Ippo’s tegenstander verliest. Voorafgaand aan de wedstrijd krijg je namelijk ook het oogpunt van de tegenstander te zien. Vanuit deze hoek kom je informatie te weten over de achtergrond van de ‘tegenstander’.Verder zijn de gevechten zelf vol pit en je vraagt je af hoe de verlegen en terughoudende Ippo, zo fel kan uithalen in de ring. Met zijn verwoestende kracht weet Ippo vele boxers op de knieën te dwingen. K.O!

De muziek zelf is goed en simpel, maar lijkt alweer wat ouderwets. De muziek zorgt wel voor uiterst sfeervolle gevechten. Na elk gevecht klinkt traditioneel het mooie, “Yuuzora no Kamihikouki”. De drie openingsnummers van “Hajime no Ippo” zijn goed en brengen je meteen in de juiste stemming. Het eerste openingsnummer (“Under Star”, Schocking Lemon) is erg sterk en nog steeds één van mijn favoriete openingsnummers ooit. Het ruige, tweede nummer (“Inner Light”, Shocking Lemon) weet deze sterke lijn van het eerste nummer voort te zetten. Het derde en laatste openingsnummer (“Tumbling Dice”, Tsuneo Imahori) is heel aardig, maar bevat geen tekst en vind ik hierdoor de minste van de drie openingsnummers. De drie eindnummers zijn verrassend goed en vooral het eerste eindnummer is erg mooi. De stemmen van de karakters in de serie zijn voor elk persoon zeer kenmerkend en passen bovendien uitstekend bij het bijbehorende personage.

Over deze stemmen valt helemaal dan ook helemaal niets negatiefs te zeggen in 76 afleveringen, wat duidt op een erg goede voice-cast. De animatie oogt wel wat ouderwets. Dit is niet vreemd, wanneer je je bedenkt dat de mangaserie stamt uit het jaar 1990. De animatieserie komt echter uit het jaar 2000. Dit zou je niet zeggen als je de serie voor de eerste keer bekijkt. Desalniettemin zorgt deze ‘gedateerde’ animatie niet voor een mindere waardering van Hajime no Ippo, want uiteindelijk is “Hajime no Ippo”een fantastische sportserie en mag je “Hajime no Ippo” wellicht als de beste sportanime rekenen. De humor, de spetterende gevechten, de fantastische karakters, het knap opgebouwde verhaal en de goede muziek zorgen ervoor dat “Hajime no Ippo”onder de noemer meesterwerk valt. Hajime no Ippo is verplichte kost voor de echte anime-fan en een echte aanrader ondanks zijn ouderwetse uitstraling.

Gundam Evolve ../+
Jarenlang ontwikkelde Sunrise verschillende Gundam series, waarbij men tussen 2001 en 2003 vijf korte verhalen maakte in de vorm van Gundam Evolve. In 2004 maakte men meerdere nieuwe episodes en kregen de originele vijf episodes een nieuwe naam, namelijk Gundam Evolve ../+. Is Gundam Evolve ../+ de moeite waard?

Gundam Evolve ../+ is een verzameling van vijf korte episodes die zich afspelen tijdens de Universal Century Gundam en de Mobile Fighter G Gundam series. Elke episode duurt maximaal zestal minuten. De verschillende episodes hebben geen onderlinge relatie en verbreden het verhaal van de serie waarop ze gebaseerd zijn. Gundam Evolve begint met RX-78-2 Gundam wat de meest eenvoudige van de vijf episodes is. Deze aflevering biedt niets nieuw aan, het is een simpele verzameling van flashbacks van Amuro Ray die gaat beginnen aan het laatste gevecht in de eerste serie. Hij denkt terug aan zijn belangrijkste gevechten en de personen die nauw aan zijn hart liggen. Dit gebeurt zonder vernieuwde animatie, muziek of stemmen. Het is hiermee de meest teleurstellende episode.

De tweede episode RX-178 Gundam Mk-II is dan weer volledig origineel ontwikkeld. De episode bestaat volledig uit CG animatie. Het verhaal begint na het Gryps Conflict en draait rond een video die Kamille ontvangt. De show toont een training van Kamille waarna hij zich verontschuldigt voor de schade aan de camera die hij veroorzaakt. De CG animatie zorgt ervoor dat de show echt een computersimulatie lijkt waarbij ook de geluidseffecten en de stemmen goed helpen. Ook GF13-017NJII God Gundam bestaat volledig uit CG. In deze episode is Domon een gevechtssport aan het beoefenen met zijn God Gundam. Plotseling duikt Rain op, zij vecht met hem omdat hij twee dagen weg was en er ontstaat een gevecht tussen de twee.

Het gevecht wordt begeleid door indrukwekkende muziek en in combinatie met de effecten van de CG animatie ziet het gevecht er zeer indrukwekkend uit. Het is alleen spijtig dat de episode met zijn vier minuten de kortste van de episodes is. Deze episode dient ook vooral voor een komisch element, Rising Gundam gebruikt aanvallen waarover de Gundam niet beschikt en Rain kan onmogelijk Domon verslaan in de echte serie. Het is echter leuk voor de fans van G Gundam. RX-78 GP03 Dendrobium richt zich opnieuw op de fans van Universal Century. In deze episode wordt uitgelegd op welke manier Zeon de informatie over het Gundam Development Project heeft gekregen. Daarnaast toont het een ndrukwekkend gevecht tussen verschilende normale Mobile Suits.

Met de vorige drie episodes werd de Gundam verhaallijn aangevuld, maar in de laatste episode RX-93 v Gundam wordt het verhaal van Char's Counterattack lichtjes herschreven. In deze episode krijgt Ques Paraya namelijk een goed einde in plaats van het depressieve einde dat origineel door Tomino werd geschreven. In tegenstelling tot zijn drie voorgangers bestaat deze episode deels uit normale animatie in plaats van CG animatie. De combinatie van de twee zorgt voor een uniek uiterlijk. Gundam Evolve ../+ is een goede uitbreiding voor de Gundam franchise, het is echter alleen een aanrader voor fans van de series. Zonder de kennis van de Universal Century series en de Future Century serie G Gundam heeft het maar weinig zin om deze episodes te bekijken.

Geregistreerd op: 20 Dec 2006 Berichten: 4334

One Piece Arc 14: Arabasta Arc
Met Chopper aan boord zijn de zes Strawhat-Piraten samen met Vivi op weg naar het volgende eiland, een woestijnachtig gebied met meerdere steden waar uiteindelijk het verhaal zich ook gaat afspelen. Het verhaal gaat zich weer op Baroque Works richten, en zal hier ook mee afsluiten. Dit is ook de belangrijkste arc uit de saga en een van de hoogtepunten in de hele serie.

Arabasta is een eiland met vele problemen zoals oorlog, droogte en armoede. Op het eiland leeft ook de leider van Baroque Works, sir Crocodile. Hij is ook lid van de Shichibukai en dus een van de sterke piraten die voor de World Government werkt. Voor de bewoners van het eiland wordt hij dan ook als een grote held gezien, maar in werkelijkheid heeft hij hele andere plannen. Hij wil het eiland als een soort basis voor zijn organisatie hebben zonder dat de World Government het in de gaten heeft. Hij wil dus alles in scene zetten. En alles is ook nog in zijn voordeel omzetten. Zo heb je de burgers die de regering van het land niet meer vertrouwen. Ze stichten ook een groot leger dat uiteindelijk de oorlog moet gaan verklaren aan de regering.

Hij heeft zelf ook een grote organisatie met sterke duivelfruiteters achter de hand. Zelf is hij er ook een, namelijk een zandman. Hiermee laat hij grote zandstormen over het land razen om nog extra onrust te zaaien. Ook de marine zal zich ermee gaan bemoeien. Het plot van de arc is goed en interessant te noemen. Er gebeuren vele dingen en alles wordt goed uitgelegd. Ook leer je meer over de achtergronden van bepaalde personen. Vele en belangrijke personages doen hier hun intrede die later in de serie veelvuldig terug zullen komen. Zo is er Robin die uiteindelijk de crew zal gaan joinen, ze is een sterke duivelfruiteter. Ook de broer van Luffy, Portgas D Ace maakt zijn intrede.

Hij is zelf lid van de Whitebeard piraten, deze zullen veel later in de serie hun intrede maken. Verder zijn de gevechten in de arc goed, ze bevatten veel actie en zijn best lang om naar te kijken. Er zit ook veel variatie tussen de gevechten. De personages zien er soms heel raar uit, maar achteraf gezien is dit best grappig en je bent er als het goed is, al een beetje aan gewend. Maar dit is echt een toppunt. En ook een leuke toevoeging van de arc is namelijk, als de gevechten beginnen zie je elke keer aan het begin van een nieuwe episode een soort van plattegrond van waar iedereen zich bevindt. Midden in de arc wordt er ook van opening en eindnummer gewisseld.

Het openingsnummer wordt bijna net zo goed als zijn voorganger. Het eindnummer wordt er wel beter op. Ook zijn er mindere interessante dingen in de arc te zien zoals de fillerafleveringen, dit zijn er maar heel weinig, maar je kan ze best overslaan. Maar kijken is altijd beter ook omdat er een paar maar gedeeltelijk filler zijn. De hele arc loopt van aflevering 93 tot en met 130 waarmee hij dus een grote en goede arc is om te bekijken. Hiermee sluit het Baroque Works gedeelte zich weliswaar af, maar de saga gaat door met drie nieuwe fillerarcs. Zijn ze het met een nieuw personage aan boord waard om het te gaan bekijken?

Ultra Maniac OVA
Tussen 2002 en 2004 schreef Wataru Yoshizumi haar bekendste manga Ultra Maniac. In 2002 reeds toonden Animax en Ashi Productions reeds interesse in de manga. Ze ontwikkelden samen de Ultra Maniac OVA.

De Ultra Maniac OVA vertelt het verhaal van de kennismaking tussen de populaire Ayu Tateishi en de uitwisselingsstudente Nina Sakura. Nina is een belangrijk voorwerp verloren, Ayu troost haar en vindt uiteindelijk het voorwerp terug. Ze geeft het terug waarna Nina besluit om Ayu te stalken. Ze wil namelijk kijken of Ayu betrouwbaar is om haar geheim te verklappen. Ondertussen gaat het leven van Ayu rustig verder, de tennisster van de school fantaseert onder andere over haar grote vlam Tetsuji Kaji en moet het in een tennismatch opnemen tegen diens beste vriend Hiroki Tsujiai. Deze tennismatch is het centrale punt van de OVA.

De match is zeer belangrijk want de twee tennisclubs van de school willen elk een court extra. Daarnaast is de match ook belangrijk voor Ayu omdat Kaji naar de match komt kijken. Ze maakt echter weinig kans tegen Tsujiai omdat hij een pak sterker is. Gelukkig heeft Nina een oplossing, ze is een heks en kan magische spreuken bereiken. Na veel oefenen heeft ze een ideale manier om Ayu sterker en sneller te maken: ze verandert Ayu in een jongen. Het plannetje mislukt echter want door haar nieuwe lichaam verliest Ayu genadeloos. Gelukkig is Tsujiai een echte heer en loopt alles toch goed af.

In de manga en de serie gaat het verhaal daarna verder, maar in de OVA is dit het einde. Tijdens de twintig minuten durende OVA krijg je een combinatie van een beginnende romance en vele grappen. De OVA gebruikt een vereenvoudigde animatie met veel simpele gezichten, de timing hiervan is gelukkig goed. Hierdoor is geheel zeer grappig. Je zult je regelmatig een breuk lachen met de verschillende grappen van de serie. In tegenstelling tot andere romantische, Japanse series draait deze humor niet rond de borsten van de personages, maar rond hun gedrag en hun gezichtsuitdrukkingen. De eenvoudige animatie is dus geen nadeel. De vier belangrijkste personages worden ingesproken door goede stemacteurs.

In het geval van de meisjes verschilt hun stem tussen de serie en de OVA. In de OVA wordt Ayu ingesproken door Satsuki Yukino, de stem van Yorouchi in Bleach en Chidori in Full Metal Panic heeft een krachtige en koele uitstraling wat haar perfect voor Ayu maakt. De stem van Nina, Mayuko Omimura, klinkt ook goed, maar misschien iets te jong. De jongens Kaji (Hiroshi Kamiya) en Tsujiai (Susumu Chiba) spreken hun rol in serie en OVA goed in. Ondanks de verschillende pluspunten is de Ultra Maniac OVA simpelweg de moeite niet. De OVA geeft kort, te kort, een eerste indruk van de serie. De Ultra Maniac televisieserie is een superieur alternatief.

Voices of a Distant Star
Met 5 Centimeters Per Second zette Makoto Shinkai in 2007 een meesterwerk neer, maar ook zijn oudere werken zijn de moeite waard. Eén van die oudere werken is de 2002 release Voices of a Distant Star. Is deze de moeite waard of verbleekt hij in vergelijking met zijn nieuwe projecten?

Voices of a Distant Star is een OVA met een lengte van 25 minuten. In de OVA volgen we het schoolmeisje Mikako Nagamine en haar beste vriend Noboru Terao. Hun exacte relatie wordt nooit vermeld, maar ze spendeerden al hun tijd samen en kenden elkaars karakter volledig. Ze leven samen in een wereld die grotendeels overheerst wordt door de oorlog met de Tarsians. Op een dag wordt Mikako geselecteerd voor het UN Space Army, het leger dat de Tarsians in de ruimte opjaagt om ze te verslaan. De paden van Mikako en Noboru scheiden hierdoor. Hij blijft namelijk achter op Aarde en zet zijn leven normaal verder. Noboru en Mikako blijven in de OVA continu uit elkaar groeien, de afstand tussen hen blijft namelijk toenemen.

Ze blijven echter corresponderen met elkaar via SMS. Het duurt echter steeds langer en langer, tot het uiteindelijk acht jaar duurt eer een SMS aankomt. De eenzaamheid, Noboru en Mikako zijn de enige personages die we zien, zorgt ervoor dat Mikako hallucinaties begint te krijgen in de stijl van de laatste episodes van Neon Genesis Evangelion. Ondertussen ontvangt Noboru op Aarde een laatste SMS van Mikako waarna hij zelf lid wordt van het UN Space Army. Daarna zien we haar robot drijven in de ruimte nadat ze succesvol een aanval van de Tarsians heeft afgestopt. Het uiteindelijke lot van het koppel wordt niet onthuld, de OVA laat dit over aan de hersenen van de kijker. Het verhaal is vrij eenvoudig, tenzij je gaat nadenken over de speciale relativiteitstheorie en de andere fysicawetten.

De titel scoort echter via de complexe weergave van de emoties en het rustige, voortkabbelende tempo. Je gaat snel meeleven met Mikako en Noboru. Shinkai laat je in hun huid kruipen door zijn briljante vertelling. De animatie en het geluid helpen hierbij zeker. De personages zijn redelijk hoekig ontworpen, maar de omgevingen zijn prachtig en gedetailleerd, zeker als het regent en sneeuwt. Ook het uitzicht op de verschillende steden vanuit de ruimte toont de animatiekwaliteit. Het beste punt van de animatie zijn echter realistische horizonten waarbij de zon lichtjes door de wolken komt schijnen. Ook het geluid van de serie is top. Vanaf het eerste moment dat je de voetstappen op de trappen hoort, ben je overtuigd door de geluidseffecten.

Ook de muziek, die pas op het einde opduikt in de vorm van 'Throught the Years and Far Away' van Low overtuigt onmiddellijk. Enkel de stemmen zetten een domper op de pret, in de Japanse versie klinken ze zeer goed, maar in de Amerikaanse variant zetten ze een lichte domper op de pret. Gelukkig bewaart deze versie alle belangrijke dialogen. De dialoog is namelijk zeer memorabel, op het einde voeren Mikako en Noboru bijvoorbeeld een dialoog in de stijl van de finale van The Breakfast Club. Ze werken namelijk samen een monoloog af waarbij ze elk om beurt een deel van de zin vertellen. Het is uiteindelijk zeer eenvoudig, maar het werkt wel. Met de combinatie van deze elementen heeft Shinkai een (kort) meesterwerk afgeleverd.

Dragon Ball GT: A Hero's Legacy
In 1996 startte Toei Animation de productie van Dragon Ball GT, de laatste Dragon Ball serie, om in 1997 de finale episode van de serie uit te zenden. In tussentijd maakte men tevens de speciale episode Dragon Ball GT: A Hero's Legacy.

A Hero's Legacy speelt zich af tussen de twee delen van de laatste episode van Dragon Ball GT. In het eerste deel van episode 64 neemt Goku afscheid van zijn vrienden waarna het tweede deel zich honderd jaar in de toekomst afspeelt met een gevecht tussen Goku Jr. en Vegeta Jr. A Hero's Legacy vertelt het verhaal van Goku Jr. voor zijn duel. Na een korte terugblik blijkt dat elk van de hoofdrolspelers uit de Dragon Ball serie gestorven is. Enkel Pan - en waarschijnlijk Piccolo en Dende - heeft deze honderd jaar overleefd. De kleindochter van Goku heeft echter niet stilgezeten, ze heeft ondertussen zelf een kleinzoon met Goku Jr. Zijn ouders lijken overleden en Pan probeert hem te trainen. In tegenstelling tot zijn voorouders is hij echter sterk timide en gelooft hij niet in zijn eigen kracht. Op school wordt hij zelfs continu gepest door de bullebak Puck, die grote bewondering heeft voor Pan.

Zij krijgt uiteindelijk een hartaanval en ze moet het ziekenhuis in. Hierdoor besluit Goku op een reis te vertrekken naar de berg Paozu waar Goku en diens grootvader Gohan leefden. Zijn reis verloopt echter niet vredig, een trucker licht hem op en hij wordt aangevallen door demonen. In het verhaal vol moed en zelfopoffering wordt hij echter bijgestaan door Puck die hem wil beschermen en een stel beren dat hij geholpen heeft. Puck stort echter in een ravijn en de beren worden verslagen door een demonkoning. Op dat moment breekt er iets bij Goku Jr. en hij verandert in een Super Saiyan. Uiteindelijk vindt hij de Four-Star Dragon Ball van Gohan en eindigt alles goed dankzij de moed die Goku Jr. heeft getoond. A Hero's Legacy heeft dus een typisch Dragon Ball verhaal met een duidelijke boodschap.

Het verhaal is wel te sterk uitgerekt, je hebt het potentieel van Goku Jr. snel door, maar het wordt nutteloos uitgetrokken. De OVA is daardoor nogal langdradig, de 45 minuten durende episode is hierdoor minder krachtig dan hij had kunnen zijn. Het sleept te lang aan, maar is wel een mooie inleiding tot de laatste episode van de serie. Tijdens de serie hebben Pan, Goku en Goku Jr. hun typische stem. In de Japanse versie spreekt Masako Nozawa (Gohan, Goten, Goku, Bardock) de stemmen van Goku en Goku Jr. in en doet Yuka Minaguchi (Videl, Pan) de stem van Pan. De Amerikaanse versie verdeelt de rollen over Elise Baughman (Pan in GT), Sean Schemmel (Goku in Dragon Ball Z en GT) en Stephanie Nadolny (Goku in Dragon Ball en Kid Goku in Dragon Ball GT).

In de Japanse versie heeft ook Puck een goede stem, hij wordt ingesproken door Yamcha stem Tohru Furuya. In de Amerikaanse versie klinkt hij minder overtuigend, Adrian Cook heeft nu eenmaal minder grote rollen op zijn naam. De episode opent met de typische intro van Dragon Ball GT, namelijk 'Dan Dan Kokoro Hikarete Ku' van Field of View. Het nummer klinkt nog steeds goed en het filmpje zorgt voor een mooie terugblik op de serie. Eindigen doet de film met 'Don't You See!' van Zard. Het nummer klinkt goed en opgewekt, waardoor het een mooi einde voor de serie is. Qua uiterlijk lijkt de episode sterk op Dragon Ball GT, de episode ziet er niet per se beter uit dan de rest van Dragon Ball GT. A Hero's Legacy is niet van verbazend hoge kwaliteit in vergelijking met de rest van Dragon Ball, maar is zeker een aanrader voor fans.

Chibits
In 2001 lanceerde de mangagroep Clamp de manga Chobits die in 2002 tot animatieserie werd omgevormd door Madhouse. In 2002 kwam de serie ook op DVD uit, inclusief een speciale episode onder de naam Chibits.

Chibits is een korte OVA met de miniatuurrobots Sumomo en Kotoko in de hoofdrol. De OVA begint met een conversatie tussen de twee robotjes waarna Chobits hoofdrolspeler Hideki Motosuwa naar school vertrekt. Chii, Sumomo en Kotoko ontdekken echter dat Hideki zijn portefeuille is vergeten. Sumomo en Kotoko kleden Chii aan, haar kledij is namelijk totaal ongepast om mee naar school te vertrekken. Sumomo merkt echter dat Chii een belangrijk kledingstuk vergeten is. Ze graait Chii's onderbroek mee en ze bedenkt allerlei gekke plannen om bij Chii te raken. Ondertussen sleurt ze Kotoko mee die doodsangsten doorstaat omwille van Sumomo en het feit dat Chii op deze winderige dag geen onderbroek draagt.

Gelukkig loopt alles - op bizarre wijze - toch goed af en weet Sumomo om Chii op tijd te bereiken. Daarna eindigt de OVA die amper zes minuten duurde en een gek verhaaltje vertelde. Het gekke verhaal is een keer leuk om te bekijken, maar op het moment dat je het einde weet is alle plezier eraf. Het plot op zich hangt hierbij volledig af aan de grap op het einde. Sterk is het verhaal dus niet en je bent het eigenlijk direct vergeten. Tussendoor heb je ook weinig grappen, wat nogal raar is voor een komische OVA. Qua tekenstijl is de OVA trouw aan de serie, waarbij vooral Sumomo en Kokoto mooi worden weergegeven.

Ook hun stemmen klinken goed, Motoko Kumai (Sumomo) en Yukana Nogami (Kotoko) brengen de twee personages perfect tot leven. De stem van Chii klinkt wel raar in deze OVA, Rie Tanaka heeft te dialoog om haar de traditionele Chii stem te laten bewaren. Hideki klinkt exact zoals je zou verwachten in zijn minieme rol. Hij verschijnt namelijk maar eenmalig. Tomokazu Sugita had dus weinig werk in deze rol. Uiteindelijk komen alle elementen samen om Chibits om te vormen tot een redelijk grappige OVA die weinig gedenkwaardig is. Deze OVA mag je dus in principe overslaan, lang blijft hij toch niet in je geheugen in tegenstelling tot de serie zelf.

Full Metal Panic!: The Second Raid
Na Full Metal Panic! en Full Metal Panic? Fumoffo was Gonzo niet klaar met de Full Metal Panic! manga. In 2005 kwam Kyoto Animation daarom met Full Metal Panic!: The Second Raid, een animatieserie met dertien episodes. Is deze de moeite waard?

The Second Raid begint drie maanden na het einde van Full Metal Panic! met het verschijnen van Amalgam, een gevaarlijke organisatie onder leiding van een mysterieuze 'Whispered' en de sadistische Gates. Gates en zijn troepen, waaronder twee leerlingen van Gauron, beschikken over moderne technologie waarmee ze burgeroorlogen veroorzaken om hun nieuwe wapens te testen. Amalgam wil in de eerste plaats echter Mithril uitschakelen en meer 'Whispered' verzamelen, waaronder Tessa en Chidori. In de originele Full Metal Panic! gaven ze Gauron bijvoorbeeld de opdracht om Chidori te ontvoeren. The Second Raid zorgt dus voor een zware opgave voor Sousuke, die zijn professioneel leven moet combineren met zijn schoolleven en terwijl zich afkeert van zijn eigen Arbalest. Hij wordt zelfs gescheiden van Chidori wat voor extra drama zorgt.

Zijn mentale drama lijkt zich te spiegelen aan Shinji Ikari in Neon Genesis Evangelion wiens afkeer tot zijn Evangelion legendarisch is. Qua uitgangspunt zit de serie dus goed in elkaar, maar de uitwerking gebeurt iets minder dan bij zijn voorganger. Het schoolleven van Sousuke is echter minder boeiend, deels omdat Sousuke minder gek doet en de plots minder interessant zijn, deels omdat de formule verouderd is. De schoolmomenten zijn enkel interessant wanneer ze gemengd worden met de actie. Op een gegeven moment belt Chidori bijvoorbeeld naar Sousuke op een moment dat hij in het midden van een achtervolging zit. Gelukkig word je enkel in de twee episode echt geconfronteerd met het schoolleven. Qua actie zit de serie op een hoger niveau dan Full Metal Panic! door de grotere nadruk op het vechten.

De serie opent met een spetterende actiescène waarbij drie AS van Mithril het opnemen tegen een volledig leger. Men is dus duidelijk in het nadeel en ze moeten Sousuke in zijn Arbalest achterlaten. Hierdoor moet een spannende reddingsactie op poten gezet worden. Hij belooft echter in zijn typische stijl om niet te sterven, hij moet nu eenmaal morgen zijn huiswerk binnen leveren. Later zorgen de gevechten ook voor een mooie indruk, bijvoorbeeld het gevecht tussen Gates en Sousuke en Mao en Yu Fan. De vijanden in de serie weten echter weinig te verrichten tegen de hoofdpersonages, Gauron doodde verschillende vijanden en wist de hoofdpersonages bijna te doden. Gates en co maken een veel kleinere impact. Ze zijn ook minder memorabel dan Gauron, enkel Gates blijft je bij.

Gates kan bijvoorbeeld exact navertellen wat Sousuke heeft gedaan in een gevecht zonder het gezien te hebben, vermoordt ondertussen één van zijn helpers en later zingt en danst hij op de muziek van Ave Maria terwijl zijn helpers een niets vermoedend leger uitmoorden. Gates is echter de enige vijand die een stevige nadruk nalaat, de leiders van Amalgam verschijnen te weinig in beeld om reeds indrukwekkend te zijn en de tweeling is te emotieloos. Dit komt ook naar voren in hun stemmen, Miyuki Sawashiro en Emi Shinohara presteren nergens indrukwekkend. Het verschil met de prestatie van Houchu Ohstuka (Gates) en Sayaka Ohara (Wraith) is groot, zij presteren namelijk sterk. Enkel het feit dat Houchu Ohstuka duidelijk de stem van Naruto's Jiraiya inspreekt, kan een probleem vormen.

De andere stemacteurs klinken exact zoals je zou verwachten, ze laten nergens een steek vallen. De originele Full Metal Panic! werd gemaakt door Gonzo Digimation en Kyoto Animation greep hun kans om een eigen tint te geven aan de serie. De serie gebruikt een mix van traditionele en CG animatie waarmee The Second Raid een topper in zijn genre is. The Second Raid is een pak mooier en bloederiger dan zijn voorgangers. De achtergronden, explosies en dergelijke worden sterk in beeld gebracht. Deze serie lijkt meer op de overgang tussen Full Metal Panic! en de volgende serie dan een volwaardig deel in de franchise. Het blijft echter een excellente serie, maar met een duidelijk andere richting. Fans van het luchtige Full Metal Panic! zitten hier fout, fans van het actierijke Full Metal Panic! zitten hier perfect.

Dragon Ball GT: Black Star Dragon Ball Saga
Na Dragon Ball Z was Akira Toriyama de Dragon Ball franchise beu, Dragon Ball was echter nog steeds populair. Toei Animation besloot om een nieuwe Dragon Ball serie te ontwikkelen. Op deze wijze ontstond Dragon Ball GT, een serie die begon met de Black Star Dragon Ball Saga.

In deze saga duikt Pilaf opnieuw op, hij gebruikt een verborgen set zwarte Dragon Balls voor zijn wens. De wens mislukt echter en hij verandert Goku opnieuw in een kind. Daarna verdwijnen de zwarte Dragon Balls, maar met slecht nieuws. Ze moeten binnen een bepaalde tijd ontdekt worden of de Aarde ontploft. Goku, Trunks en Goku's kleindochter Pan vertrekken daarom de ruimte in. De serie keert terug naar de grappen en grollen van de originele Dragon Ball. In de tweede episode wordt Goku bijvoorbeeld ontvoerd waarna de daders geld eisen van Vegeta en Bulma. Zij begrijpen er echter niets van en Goku ruïneert ondertussen de kidnappers. In deze eerste set episodes is er minder actie, episode 1 tot 16 worden puur aan deze zoektocht besteed en minder aan het vechten.

De saga dient ook als een inleiding voor de andere saga's en een eerste kennismaking met de oudere personages, zoals Uub en Goku bijvoorbeeld die in de eerste episode volop aan het trainen zijn. Je krijgt ook een steenoude Pilaf en zijn kompanen te zien, de tijd heeft geen goed gedaan aan zijn uiterlijk. Goku leert ook zijn kleindochter Pan kennen, Goku spendeerde namelijk alle tijd tussen Dragon Ball Z en GT aan een gevecht met Uub. Pan blijkt duidelijk de dochter van haar vader te zijn, ze is namelijk sterk genoeg om enkele bankrovers te stoppen. Alle oude personages hebben een nieuwe look gekregen, Gohan is een echte boekenwurm geworden en Videl heeft een totaal ander kapsel. Vegeta heeft een lelijke snor gekregen en Hercule heeft een nog grotere, Bulma is haar lange lokken kwijt en Trunks draagt een kaki maatpak.

Tijdens hun reis duiken ook de nodige nieuwe personages op. Deze nieuwe personages zijn echter weinig boeiend en de grappen zijn minder sterk dan in de originele serie. Enkel Dr. Myu, Rilldo en Baby zijn echt interessant, maar zij komen pas echt aan bod in de volgende saga. Deze saga is uiteindelijk enkel een summiere inleiding die mag overgeslagen worden. Qua animatie zit de serie op een iets hoger, maar weinig merkbaar, niveau dan Dragon Ball Z. De serie telt weinig animatiefouten en ziet er goed, maar niet verbazend uit. Dragon Ball GT is in drie verschillende versies verkrijgbaar. De eerste versie is de Japanse versie met de traditionele stemmen en geen censuur. Deze versie is duidelijk de beste versie.

Daarna werd de Ocean versie gemaakt. Zij hielpen eerder met de eerste zestig episodes van Dragon Ball Z. Hun stemacteurs zijn nu terug, maar ze klinken totaal anders dan vroeger. De derde versie is de Funimation versie. Origineel werden deze episodes niet vertaald door Funimation. Ze verschenen later onder de noemer Lost Episodes met hun gebruikelijke stemacteurs. Sean Schemmel bijvoorbeeld praat opnieuw de stem van de volwassen Goku in. Eén ding hebben alle versies gemeen, een stevige doos overacting die vooral tot uiting komt in de Ocean versie. Dragon Ball GT: Black Star Dragon Ball Saga is een saga die de neerwaartse lijn verder zet. Zonder de steun van Toriyama bleek het verzinnen van nieuwe personages en interessante verhaallijnen moeilijk. Uiteindelijk is het een aaneenschakeling van korte verhaallijnen geworden.

Dragon Ball GT: Baby Saga
Met de Black Star Dragon Ball Saga startte Toei Animation de Dragon Ball GT serie. In GT dook een stel vijanden op wiens rol voorlopig niet uitgespeeld is. Rilldo, Dr. Myu en Baby krijgen een nieuwe kans om te schitteren in de Baby Saga, maar doen ze het ook?

De Baby Saga loopt van episode 17 tot episode 39 en begint bij Rilldo. Hij houdt nog steeds Goku en Trunks gevangen, hij raakt echter gefascineerd door de kracht van Goku en begint uiteindelijk tegen hem te vechten. Hij kan ook transformeren en heeft onder andere een Metal vorm. Hij kan ook mensen in kaarten veranderen. Goku moet eerst echter de Sigma Squad verslaan, deze serie robots lijkt echter weinig impressionant. Het lijkt eerder een zwakke versie van de Ginyu Squad met een tintje Power Rangers. Ze kunnen samen namelijk een betere robot vormen. Origineel is het dus niet, elk personage lijkt wel op een ander Dragon Ball (Z) personage, maar de gevechten zijn wel enigszins vermakelijk. De bijbehorende verhaallijnen zijn minder leuk om te volgen.

De echte gevechten komen echter pas wanneer de actie na een tiental episode terugkeert naar de Aarde. Op de Aarde neemt Baby steeds sterkere Saiyan lichamen over. Hij begint met Goten, maar werkt zich uiteindelijk op tot Vegeta. Ten slotte blijven enkel Uub, Buu en enkele minder belangrijke personages over, maar zelfs zij kunnen Baby Vegeta niet verslaan. Alle hoop is gevestigd op Goku die een speciale training heeft afgelegd en zijn staart heeft teruggekregen. Dit geeft aanleiding tot een nieuwe transformatie die uiteindelijk alleen door hem en Vegeta zal vertoond worden: Super Saiyan 4. Het ontwerp hiervan is een pak beter dan de vorige Super Saiyan vormen want deze heeft een eigen uiterlijk. Deze vorm maakt Goku brutaal en te zelfzeker, waardoor ook Baby kan transformeren.

Uiteindelijk duurt het gevecht zo'n zeven afleveringen, maar er zijn de nodige onderbrekingen in dit gevecht. Op een gegeven moment delen Pan en co. hun energie met Goku om hem opnieuw kracht te geven. Deze onderbrekingen zijn typisch voor een Dragon Ball gevecht, maar het gevecht voelt hierdoor te lang aan. Het gevecht tussen Baby Vegeta en Goku is het belangrijkste gevecht van Dragon Ball GT, zeker omdat het terugslaat op de vete tussen de Tuffles en de Saiyans. Het kent echter niet de emotionele lading van Goku versus Frieza en Gohan versus Cell. Het gevecht is hierdoor minder aangenaam om te bekijken. Fans van de Buu Saga zullen zeker genieten van deze verhaallijn, hij staat op gelijkaardig niveau. Hij zal echter geen enkele Buu hater overtuigen.

Qua animatie zijn er weinig problemen, de serie heeft een goede kwaliteit, maar is weinig verbazend. Ook qua muziek en stemmen verbaast de serie niet. De verteller van de Ocean versie is te duister, hierdoor klinkt hij onduidelijk. Qua stemmen zitten de drie versies op gelijkaardig niveau, maar bij muziek zit er wel verschil. In de Japanse en Ocean versie opent Dragon Ball GT met het vlotte nummer Dan Dan Kokoro Hikarete Ku van Field of View. Beide versies sluiten af met hetzelfde Japanse nummer. Bij de eerste episodes wordt het leuke Hitori Ja Nai gebruikt van Deen, bij episode 27 wordt overgeschakeld op Don't you see van Zard. Funimation gebruikt ondertussen slechte funky muziek. Je bekijkt best de originele Japanse versie indien je de serie wil bekijken. Het is echter geen aanrader.

Dragon Ball GT: Super 17 & Shadow Dragon Saga
In de Black Star Dragon Ball en de Baby Saga proberen Goku, Pan en Trunks de zeven Black Star Dragon Ball te verzamelen. Hun doel mislukt echter en in de Super 17 Saga ontploft de Aarde waarbij Piccolo sterft. Dat is echter niet het probleem, in de hel hebben Dr. Myu en Gero hun krachten gebundeld.

De Super 17 Saga begint in episode 40, een episode die de Black Star Dragon Ball Saga definitief afsluit waarna onze vrienden opnieuw verzamelen voor een toernooi in episode 41. Dit toernooi kan echter zijn voorgangers niet evenaren, Goku moet bij de kinderen vechten en bij de volwassenen geven Pan en de nieuwe Uub snel op. Tijdens deze episodes passeren echter een pak oude bekenden de revue, van de originele Android #8 en de dinosaurussen tot Yamcha, Tien en Uub. In episode 42 kan het plot echt beginnen met de creatie van een kwaadaardige #17 die samen met de echte #17 een scheur veroorzaakt tussen de hel en de echte wereld. Frieza, Cell, Nappa en enkele andere oude vijanden duiken opnieuw op. Denk hierbij aan de Saiyaman, Nappa of zelfs de recent verslagen Luud.

Ze worden gelukkig snel afgemaakt en het levert enkele nostalgische scènes op. Frieza wordt in twee gezaagd door zijn eigen Destructo Disk en Cell wordt voor de helft verpulverd door een Kamehameha. Klinkt bekend in de oren, niet? Ze slagen er echter wel in om Goku op te sluiten in de hel. De grootste dreiging komt echter uit de hoek van de Android #17s, zeker wanneer ze uiteindelijk samensmelten tot Super 17. De Z Fighters moeten Goku zien te redden en Super 17 zien te verslaan. Dit gevecht is uiteindelijk zeer teleurstellend. Super 17 kan Super Saiyan 4 Goku verslaan, maar verliest van Goku in zijn basisvorm. Men heeft hier duidelijk slecht over nagedacht om de saga af te handelen in acht episodes.

Na de Super 17 Saga begint de laatste Dragon Ball GT saga met de Shadow Dragon Saga, deze loopt van episode 48 tot 64. De Z Fighters hebben een nieuw probleem, hun oude Dragon Ball zijn blijkbaar niet betrouwbaar meer omdat ze te vaak zijn gebruik de voorgaande dertig jaar. De Dragon Ball veranderen in draken die verslagen moeten worden. Elke draak staat voor een bepaalde wens die gemaakt is in het verleden. Dit leidt tot enkele epische gevechten want de draken zijn wel redelijk indrukwekkend dankzij hun originele krachten. Het zijn echter geen zeven gevechten, om het spannend te houden zijn de gevechten teruggebracht. Enkele draken krijgen geen eigen gevecht, spijtig genoeg krijgen enkele zwakkere draken wel de kans op een gevecht. De Two Star Dragon bijvoorbeeld stelt maar weinig voor.

Het verhaal in deze saga is ook weinig interessant, zeker omdat de eerste helft van Dragon Ball GT al volledig rond een ander probleem met de Dragon Ball draait. Qua animatie en muziek is er weinig op de serie aan te merken. Op de stemmen kun je wel een opmerking maken. In de Ocean versie klinkt Piccolo zeer slecht in vergelijking met het origineel en de Funimation versie. Zijn stem is wel de enige stem die echt slecht klinkt in deze versie. Alle andere stemmen staan op het niveau van de Funimation versie, maar ondanks de betere muziek is de Funimation de betere versie om te kiezen. Deze saga laat je echter beter aan de kant liggen, op de laatste episode na is het geen waardig einde voor de serie.

Full Metal Panic!
In 1998 schreef Shoji Gatoh zijn eerste Full Metal Panic! boek, deze boeken zijn gevuld met mangatekeningen, maar het blijven boeken. Na tien boeken was het succes duidelijk en nam Gonzo Digimation de taak op zich om Full Metal Panic! om te vormen tot een animatieserie.

Full Metal Panic! speelt zich af in een fictieve wereld met moderne technologie, maar met een Koude Oorlog waarbij China verdeeld is in twee delen. De serie volgt het verhaal van Sagara Sousuke, een huurling op de duikboot Tuatha De Danaan van de organisatie huurlingen Mithril. Mithril gebruikt de Arm Slaves, gigantische robots, om burgeroorlogen te stoppen en de Whispered te redden. Deze Whispered zijn mensen met een kennis van de ultieme technologie. Ook de Tuatha De Danaan wordt geleid door een Whispered, de jonge Teletha Testarossa. Zij geeft Sousuke en twee teamleden de taak om een school te infiltreren en de Whispered Kaname Chidori onopgemerkt te beschermen. Sousuke is echter reeds jaren in het leger, reeds sinds zijn peutertijd traint hij hiervoor, hij heeft nooit school gelopen.

Het wordt dus een hele taak om zich normaal te gedragen. Dat is meteen één van de aantrekkelijkste punten van de serie. Op school begaat Sousuke vaak flaters, hij heeft geen idee waarom een tiener een condoom zou bezitten en hij blaast bijvoorbeeld een deel van de school op, wat meestal tot grote woede bij Chidori leidt. Zij denkt namelijk dat Sousuke een simpele militaire freak is. Op het moment dat een vliegtuigkaping plaatsvindt en iedereen wordt gered door Sousuke en zijn vrienden moet Chidori de waarheid onder ogen zien. De militaire freak blijkt een echte soldaat die zijn leven riskeert om haar veilig te houden. Tijdens de serie moet Sousuke Chidori blijven beschermen op school en het ondertussen opnemen tegen Amalgam, de organisatie die Chidori probeert te ontvoeren.

In deze serie wordt Amalgam geleid door de crimineel Gauron die in het verleden enkele keren oog in oog stond met Sousuke. Dit zorgt voor een unieke mix tussen een actieserie en een schoolserie met een spannende ontknoping, veel grappen en veel actie. Full Metal Panic! is duidelijk een aanrader qua verhaal en personages. De fillerepisodes, bijvoorbeeld de episodes waarbij Mao tegen Tessa vecht en de episode waarin Sousuke en zijn klasgenoten een militaire basis bezoeken. Deze episodes pasten beter binnen het kader van Fumoffu. In deze serie vertragen ze het Whispered verhaal maar. Qua muziek, stemmen en animatie scoort de serie ook. De animatie die deels 3D is, geeft prachtig ontploffingen en dergelijke weer. Ook de lichteffecten zijn prachtig. Op school is de animatie en het detail minder belangrijk.

Op school kiest men meer voor grappige scènes, dan oogverblindende scènes. Ook de ontwerpen van de personages zijn weinig opmerkelijk. Sousuke lijkt op Heero Yuy met het litteken van Himura Kenshin en Melissa Mao lijkt sterk op het originele ontwerp van Ghost in the Shell's Motoko. Bij deze personages valt dit sterk op omdat ze een gelijkaardige rol spelen, het doet echter niet af aan de ervaring omdat ze toch een zekere présence uitstralen, deze wordt versterkt door hun stemmen. Masahiko Tanaka laat Gauron bijvoorbeeld echt gevaarlijk klinken ondanks zijn weinige ervaring met hoofdrollen. Deze ervaring heeft de rest van de cast wel, maar op Chidori's stem (Satsuki Yukino) na zul je hen niet snel herkennen uit andere rollen. Alle belangrijke stemmen leveren een goede prestatie.

De serie opent met 'Tomorrow' van Mikuni Shimokawa, een nummer dat verrassend rustig is voor een serie als Full Metal Panic! Het nummer klinkt wel goed en heeft een mooie tekst. Ook tijdens de serie zelf wordt hoofdzakelijk rustige muziek gebruikt, tijdens de eerste actiescène hoor je fluitmuziek die langzaamaan uitgroeit tot een climax met een volledig orkest. Het is een eenvoudige techniek, maar het benadrukt de actie wel. Later krijg je ook enkele gitaarsolo's en Japanse popnummers te horen. Episodes eindigen met 'Karenai Hana,' tevens van Shimokawa. Ook dit is een rustig nummer met een mooie romantische tekst. Dit geheel wordt aangevuld met realistisch klinkende geluidseffecten. Full Metal Panic! is dus een topserie die succesvol enkele genres vermengt, iedereen moet deze serie bekijken.

Final Fantasy VII: Advent Children
Na de Square-Enix fusie kondigde het bedrijf de 'Compilation of Final Fantasy VII' aan om het verhaal van Final Fantasy VII aan te vullen. Deze compilatie bevat onder andere de animatiefilm Final Fantasy VII: Advent Children, een groots vervolg op Final Fantasy VII.

Final Fantasy VII: Advent Children werd ontwikkeld door Square-Enix in samenwerking met Aniplex, de animatiestudio van Sony Pictures Entertainment die onder andere Blood op zijn palmares heeft staan. Dat is ook de reden waarom Advent Children onder het kopje anime valt. Advent Children is visueel echter een compleet ander werk dan hun gebruikelijke titels, de film bestaat volledig uit computeranimatie in de stijl van de voorgaande Final Fantasy film The Spirits Within. In Advent Children komen de personages echter realistischer in beeld. Je hebt het gevoel naar levensechte mensen te kijken in plaats van computerpersonages en zeker bij het inzoomen valt het detail op. Indrukwekkender dan de personages zijn echter Red XIII en Bahamut, in deze versie krijgen zij de kans om te schitteren. Je kunt zelfs de vacht op Red XIII zien.

Deze modellen worden voluit gebruikt in de grootse gevechten die op gegeven momenten zelfs The Matrix overtreffen. Beide films hebben bijvoorbeeld een achtervolgingsscène op motoren, die in The Matrix enigszins realistisch moest blijven. In Advent Children aan de andere kant wordt de scène gecombineerd met zwaardgevechten op de motor met allerlei beesten die uit de motoren van de vijand verschijnen. Het gevecht in de kerk later neemt het ook opnieuw niet te nauw met de wetten van de zwaartekracht. Het geeft een extra dimensie die in de meeste normale films genegeerd wordt. Het ultieme spektakel is echter het gevecht dat na ongeveer 45 minuten begint en bijna de helft van de film duurt. De rest van de film lijkt eigenlijk alleen maar opvulling voor dit gevecht. Hierdoor komt de climax wel vroeg, reeds na 80 minuten.

Het gevecht in kwestie begint met de aanval van de monsters op een stad met duizenden unieke mensen die elk in het wilde weg weglopen, waarna Bahamut een spectaculaire aanval gebruikt. Uiteindelijk leidt de actie via kleine schermutselingen tot een groot gevecht waarin alle Final Fantasy VII hoofdpersonages het moeten opnemen tegen de gigantische Bahamut. Zelfs Aerith verschijnt even. De kans is klein dat een film dit gevecht de komende jaren kan evenaren. De animatiefilm zou natuurlijk niet kunnen schitteren zonder de juiste muziek, Nobuo Uematsu scoort opnieuw met een mix van verrassende en traditionele muziek. Zijn traditionele orkestrale muziek, en zelfs het traditionele Final Fantasy winstmuziekje, wordt afgewisseld met rockmuziek op basis van gitaren en drums. Een ander positief punt zijn de stemmen waarbij de traditionele voice-cast van Square-Enix is teruggekeerd.

Ayumi Ito bijvoorbeeld is de stem van Tifa in alle Final Fantasy VII producten en Takahiro Sakurai herkent iedereen onmiddellijk voor zijn Cloud stem. Natuurlijk had men ook enkele nieuwkomers nodig, zoals Showtaro Morikubo (Shikimaru uit Naruto) voor Kadaj. Square-Enix heeft hiervoor vooral ervaren stemacteurs gekozen en zij leveren duidelijk een topprestatie. Ook de Engelse dub scoort goed zonder negatieve of positieve uitschieters. Is deze film dan perfect? Nee, dat zeker niet. De film duurt honderd minuten, maar de laatste tien minuten wordt gevuld met de aftiteling. In de resterende negentig minuten wordt een verhaal verteld dat alleen te volgen is door Final Fantasy VII spelers en amper karakterontwikkeling biedt. Je moet een duidelijke Final Fantasy VII achtergrond hebben om het te begrijpen, maar daarmee apprecieer je het niet noodzakelijk.

Het verhaal, dat twee jaar na het origineel begint, dient enkel om de actie te omlijsten in tegenstelling tot in de games waarin het verhaal de drijfveer is. In de film worden Cloud en co. aangevallen door de mysterieuze Kadaj en zijn twee broers, samen zoeken ze naar hun moeder: Jenova. Ze willen een Reunion veroorzaken en Sephiroth laten terugkeren naar de Aarde. Ondertussen wordt de Aarde ook bevolkt door zieke kinderen met Geostigma, deze wonden zijn het gevolg van Jenova's aanwezigheid in de Lifestream. Cloud en zijn vrienden moeten dus niet alleen Kadaj stoppen, maar ook de kinderen met Geostigma redden. Het is dus een ideaal verhaal voor de actie, maar deze film bekijk je niet omwille van het diepgaande verhaal. De film levert vooral een pak actie en dat doet hij goed.

Final Fantasy VII: Last Order
Na de Square-Enix fusie kondigde het bedrijf de 'Compilation of Final Fantasy VII' aan om het verhaal van Final Fantasy VII aan te vullen. Deze compilatie bevat onder andere de OVA Final Fantasy VII: Last Order.

Last Order is een OVA die 25 minuten duurt waarbij de saaie aftiteling drie minuten duurt, en ontwikkeld werd door Madhouse. Zij hebben onder andere Devil May Cry, Hellsing, Monster, Vampire Hunter D: Bloodlust en Ninja Scroll geanimeerd. Madhouse heeft dus voldoende ervaring in het genre, wat opvalt aan de gedetailleerde animatie en de indrukwekkende gevechten. Het gevecht tussen Zack en de Shinra troepen verloopt zeer snel, maar het detail blijft gedurende het hele gevecht bewaard. Op kritische momenten vertraagt de actie om bijvoorbeeld te tonen dat Zack de kogels ontwijkt. Madhouse weet ook de essentie van de personages te vatten, je herkent alle belangrijke personages snel.

Onder andere Zack, Cloud, Sepiroth, Tifa en de Turks verschijnen in vol ornaat. De tekenfilmlook doet geen afbreuk aan hun ontwerp. Elk van deze personages heeft ook hun traditionele stemmen, deze klinken goed op de Turks na. Zij gedragen zich te kinderachtig, ze steken bijvoorbeeld hun tong uit naar elkaar. De nieuwkomers zoals Tseng, ingesproken door Junichi Suwaba (Grimmjow, Greed, Seymour in Final Fantasy X), klinken goed. De muziek die de actie begeleidt, is in deze versie minder episch. De actie wordt begeleid door generische rockmuziek. Deze muziek klinkt niet slecht, maar daarmee is alles gezegd. Nobue Uematsu werkte niet mee aan deze versie wat misschien een verklaring is voor het weinig memorabele.

De muziek werd gemaakt door Takeharu Ishimoto, hij is ook verantwoordelijk voor de muziek van Kingdom Hearts II, Chains of Memories en Before Crisis: Final Fantasy VII. Dit project was dus duidelijk minder belangrijk dan Advent Children, het geeft echter wel meer inzicht in het verleden. Last Order vertelt twee verschillende verhalen binnen de Final Fantasy VII franchise en de film wisselt continu tussen de twee verhalen die vanuit een flashback verteld worden door Tseng. Hij denkt na over Sepiroth, Zack en Cloud in twee totaal verschillende verhalen. Het ene verhaal vertelt het Nibelheim verhaal waarbij Sepiroth op zoek gaat naar Jenova en hij vecht met Zack en Cloud.

Het andere verhaal begint met Zack en Cloud die ontsnappen en naar Midgar willen om Aerith te ontmoeten. Dit verhaal is eigenlijk een vervolg op het Nibelheim verhaal want dat eindigt met het opsluiten van Zack en Cloud. Het einde van het tweede verhaal wordt niet getoond. Beide verhalen worden aangehaald in andere Final Fantasy VII producten, maar ze worden in deze versie uitgebreider getoond. Je moet dus een stevige Final Fantasy VII hebben, anders wordt het wisselen tussen de drie standpunten. De OVA klopt echter niet met Crisis Core en Final Fantasy VII, bepaalde verhaallijnen verschillen tussen de games en OVA. Dit is echter maar een klein minpuntje, Final Fantasy VII: Last Order is zeker de moeite waard.

Ar Tonelico
In 2006 lanceerde Gust de PlayStation 2 titel Ar Tonelico in Japan. Gelijktijdig met de game verscheen een OVA in Japan, deze OVA duurt 25 minuten en werd ontwikkeld door Transarts. De OVA volgt deels het verhaal van de game.

Ar Tonelico speelt zich af in Sol Ciel, een wereld die bestaat uit de levende toren Ar Tonelico en de landmassa Wings of Horus. In deze wereld wonen mensen en Reyvateil, zij zijn een speciaal ras dat gecreëerd werd om Ar Tonelico te beschermen. Deze vrouwen helpen ridders door te zingen, hierdoor worden de ridders sterker en worden ze genezen. In de OVA volgen we Lyner Barsett en Aurica Nestmile, Aurica Nestmile is een Reyvateil zonder krachten. Ze heeft namelijk geen gevoelens voor mensen waardoor ze niet kan zingen. De invloed van de ridder Lyner die uit de toren gestort is, helpt haar echter om medeleven te krijgen.

Ondanks het feit dat zijn luchtschip tweemaal is neergestort en hijzelf gewond is, blijft hij namelijk mensen helpen. Hij wil zelfs tegen een gigantische demon vechten om een stad vreemden te redden. Gelukkig moet hij niet alleen vechten, Krushe Elendia repareert zijn luchtschip en Aurica zingt zodat hij sterker wordt. Op deze manier kan hij de demon toch verslaan waarna de OVA eindigt. De OVA biedt dus een kort verhaal aan zonder uitleg over de Reyvateil en hun krachten. Deze OVA is simpelweg een aanvulling op het Ar Tonelico verhaal, het verhaal van de OVA begrijp je niet zonder de game. Eigenaren van de game kunnen deze OVA ook overslaan.

De OVA toont Misha maar kort en andere belangrijke personages worden compleet overgeslagen. Ook het romantische aspect is volledig geschrapt ondanks enkele uitspraken in die richting. Er gebeurt eigenlijk weinig in deze OVA, je hebt dus weinig reden om deze OVA te bekijken. De personages zijn ook weinig interessant, Aurica en Lyner zijn geen interessante personages en hun stemmen klinken slecht. Masahide Fuse (Lyner) bijvoorbeeld klinkt ongelofelijk saai in deze rol, het is ook de eerste maal dat hij een stem inspreekt. Ook Ui Miyazaki (Aurica) en Yoshino Nanjou (Krushe) hebben weinig ervaring en ze presteren slecht. Uiteindelijk is ook de animatie weinig indrukwekkend. Deze OVA is over de volledige lijn een teleurstelling.

Naruto Shippuuden: The Twelve Guardian Ninjas Arc
Naruto Shippuuden startte met de Rescue Gaara en de Rescue Sasuke Arc, beide verhaallijnen met een trage vooruitgang. Deze trage vooruitgang had echter maar weinig effect, bij episode 54 begon de eerste filler van Naruto Shippuuden.

Filler zijn verhaallijnen die aanwezig zijn in de serie, maar niet in de manga en soms een duidelijk probleem met de manga veroorzaken. In episode 54 begint de Arc echter met enkele elementen uit de manga: Naruto leert zijn element kennen, begint zijn training, Kurenai en Asuma zijn een koppel, Asuma is de zoon van Sarutobi en Sai maakt zich uitermate geliefd bij Ino. In drie episodes worden we gebombardeerd met informatie, maar dan wordt de vooruitgang onderbroken voor een missie. Deze missie onderbouwt het verleden van Asuma en de Fire Temple, die een grote rol spelen in de volgende Arc. Ooit waren Asuma en het hoofd van de tempel Chirikulid van een groep die de feudale heerser van het Land of Fire moest beschermen.

De groep werd echter in tweeën gescheurd door een intern conflict waarbij één helft de feudale heerser wilde vermoorden. Zes leden, waaronder Asuma, wisten de andere helft te bedwingen. Vier ninja's stierven echter en ze krijgen een eervolle begrafenis. Nu willen dieven deze graven roven en de monniken van de tempel moeten samenwerken met Naruto en co. om de rovers te stoppen. Hierbij belanden ze in een plot dat grotendeels draait rond de Twelve Guardian Ninjas en Sora, één van de jonge monniken met een duister verleden. De andere monniken kunnen hem niet appreciëren en dus besluit Naruto vriendschap te sluiten met hem. Sora is echter een complete zak die erger is dan Sai, Sasuke en Gaara origineel samen.

Sora blijkt uiteindelijk ook een half monster te zijn waardoor zijn verhaal een kopie lijkt van de helft van de filler personages zodat alleen Naruto hem kan redden. De vijanden hebben natuurlijk ook een eigen achtergrond en een reden om te vechten, maar je geeft eigenlijk weinig om hun verhaal aangezien het redelijk voorspelbaar en te traag verloopt. Het is ook spijtig dat bepaalde van deze personages de originaliteit van andere, later geïntroduceerde personages zoals Kakuzu en Pain aantasten. Enkel het feit dat Sora plots de krachten van de Kyuubi kan gebruiken is echt onvoorspelbaar, maar het is een lamme plotwending. Men probeert het verhaal onvoorspelbaar te maken door dwaalsporen te introduceren, maar deze zijn weinig interessant.

Dat geldt ook voor de gevechten, vooral de introductiegevechten van de vijand zijn saai. Later in de Arc krijg je wel enkele interessante gevechten, het gevecht tegen de zombies bijvoorbeeld geeft verschillende ninja eens de kans om te schitteren. Het is echter geen demonstratie van de originaliteit van Studio Pierrot, noch van hun kunsten in ontwerpen van personages. Qua animatiekwaliteit staat The Twelve Guardian Ninjas Arc op het niveau van de voorgaande Shippuuden Arcs, je moet dus niets verbijsterd verwachten, maar slecht is het niet. Ook de muziek is niet slecht. De serie opent met Blue Bird van Ikimono Gakari, wat een prachtig nummer is dat in je hoofd blijft hangen. Het wordt tevens begeleid door een leuk filmpje dat inspeelt op de titel van de muziek.

Enkel de aanwezigheid van de fillerpersonages voelt onnatuurlijk aan. Zij zijn slecht ingewerkt in het filmpje. De serie gebruikt ook twee eindes namelijk Sunao na Niji van Surface en Broken Youth van Nico Touches The Walls. Sunao na Niji is stijlvol ingekleed, maar het nummer zelf klinkt langdradig. Broken Youth is weinig speciaal, maar ook dit nummer is stijlvol ingekleed met Naruto en Sasuke in samuraikledij. In vergelijking met de filler van Naruto valt deze Arc mee, maar in zijn geheel blijft het ondermaats. Deze Arc moet je enkel bekijken voor zijn eerste episodes indien je Naruto Shippuuden nog interessant vindt. Anders kun je deze Arc met gemak overslaan, nergens lokt het je terug naar de serie.

Bleach: The Diamond Dust Rebellion
Sinds 2001 is Bleach een populaire manga waarna in 2004 een tekenfilm volgde. In 2007 lanceerde Studio Pierrot tevens een eerste Bleach film. Een jaar later volgde het vervolg met The Diamond Dust Rebellion. Is deze film de moeite waard?

De film werd ontwikkeld in samenwerking met Bleach bedenker Kubo Tite, hij maakte zelfs Chapter -15 ter aanvulling van deze film. The Diamond Dust Rebellion begint met de verplaatsing van een mysterieus item, een zegel van de koninklijke familie met mysterieuze krachten. De verplaatsing wordt begeleid door Captain Hitsugaya en zijn squad. De stoet met het item wordt aangevallen en het wordt gestolen. In de chaos verdwijnt Hitsugaya waarna iedereen hem verdenkt van verraad. Zijn squad krijgt huisarrest en de jacht op Hitsugaya wordt gestart. Ze moeten de zoveelste verrader in hun rangen uitschakelen. Ook Ichigo raakt betrokken bij de verdwijning op het moment dat hij Hitsugaya zwaar gewond aantreft. Hitsugaya vlucht continu en valt ondertussen andere Shinigami aan. Ondertussen gebruikt iemand het zwaard Hyorinmaru om Shunsui aan te vallen waardoor Soul Society besluit om Hitsugaya te executeren indien ze hem ontmoeten.

Het populairste Bleach personage gedraagt zich raar door het opduiken van een oude jeugdvriend, Kusaka. In The Diamond Dust Rebellion draait het emotionele aspect volledig rond de populaire Hitsugaya en zijn vriend. Het emotionele komt beter tot uiting dan in de serie. De belangrijkste momenten worden hierbij benadrukt door dramatische muziek, bij de confrontatie tussen Hitsugaya en Ichigo draait bijvoorbeeld vioolmuziek. Zijn doorzettingsvermogen waarbij hij ondanks zijn wonden blijft vechten, is ook bewonderenswaardig en geeft hem een unieke blik. Via flashbacks wordt het verleden van Kusaka en Hitsugaya uitgelegd. Ooit controleerden beide vrienden hetzelfde zwaard, maar Soul Society dwong de twee strijders tot een strijd op leven en dood. Nu wil Kusaka samen met zijn vriend wraak nemen. Ook Ichigo's motivatie om Hitsugaya te helpen wordt uitgelegd via flashbacks. Bij dit laatste gebruikt de film ook twee prachtige nummers, waarbij ook het bekende One wordt gebruikt in aangepaste versie.

De film combineert muziek en verhaal dus om een goede film te maken. De film heeft een serieuze sfeer, maar hij laat ruimte voor enkele kleine grappen. De nadruk ligt echter duidelijk op het serieuze. De film wordt wel afgesloten met een grap zodat de film luchtig eindigt ondanks het zwaarmoedige thema. Met deze film wordt Bleach sowieso grootser dan het ooit was, duizende Hollows zorgen voor de grootste strijd die Bleach ooit heeft gekend. Nieuwe zwaardaanvallen bij de bekende personages zijn misschien niet aanwezig, maar elk personage gebruikt zijn volledig arsenaal op indrukwekkende wijze. Het zet dus geen domper op de pret omdat alles beter lijkt door het hogere budget. De film telt wel een nieuwe spreuk en nieuwe, elementaire aanvallen voor enkele Hollows. The Diamond Dust Rebellion telt ook belangrijke afwezigen, Urahara en Hinamori bijvoorbeeld verschijnen niet. Ze worden alleen bij naam genoemd.

Deze personages zijn overbodig voor het verhaal en men heeft ze daarom weggelaten om zich op het verhaal te concentreren. Elke scène, zoals die waarin Kenpachi roekeloos een gevecht met Kusaka begint, moet de kijker aan het scherm binden. Ook hier speelt de muziek een grote rol, de zang bij Renji's Bankai bijvoorbeeld maakt het daaropvolgende gevecht een pak spannender. Het gevecht heeft hierdoor hetzelfde gevoel als het belangrijkste gevecht in Advent Children. Een film heeft in de Japanse anime-industrie een duidelijk hoger budget dan een televisieserie, wat onmiddellijk opvalt bij deze film. Qua animatie en detail heeft Pierrot opnieuw een topper neergezet. Grafisch staat de film op het niveau van zijn voorganger en de Naruto Shippuuden film, de film staat misschien zelfs op een hoger niveau wat vooral tot uiting komt bij het sprankelende water en in de gevechten.

Het zijn vooral de elementaire aanvallen die indrukwekkend lijken. Studio Pierrot weet ook de grootsheid van elke omgeving te illustreren, in kamers gebruikt men bijvoorbeeld een lage camera om de indruk van een grote kamer te creëren, dit effect wordt bevorderd door het weergalmen van de stemmen. Alle Bleach stemacteurs zijn terug voor de film voor hun gebruikelijke prestatie, waarbij Ichigo (Masakazu Morita) en Hitsugaya (de excellente Romi Paku) de opmerkelijkste prestatie leveren. Ook nieuwkomer Kusaka (Akira Ishida) scoort met zijn stem. Met zijn palmares (Gaara in Naruto, Kaworu in Evangelion) mag dat echter geen verrassing zijn. Uiteindelijk kun je dus stellen dat Bleach: The Diamond Dust Rebellion zeker een aanrader is. Elke Bleach fan moet deze bekijken, zelfs als ze het tempo in de huidige serie niet appreciëren. The Diamond Dust Rebellion is Bleach op zijn best.

Geregistreerd op: 24 Apr 2008 Berichten: 564

Over Drive
Over Drive is een 26-afleveringen tellende sportanime over wielrennen geschreven door Yatsuda Tsuyoshi en is gebaseerd op de manga die sinds 2005 lopende is. Over Drive is vervaardigd door de studio XEBEC. De regisseur van de anime is Takao Kato.

De verlegen, 15-jarige Shinozaki Mikoto is een buitenbeentje, slecht in sport, wordt geplaagd door pestkoppen en is ook nog eens wanhopig verliefd op het populairste en knapste meisje van de klas. Dat meisje, Yuki, weet van die situatie slim gebruik te maken en raadt hem aan om zich te voegen bij de wielerclub van de school van haar oudere broer. Die wielerclub van haar broer heeft namelijk dringend leden nodig, want Yosuke (Yuki’s broer) en cluboprichter Terao zijn de enige overgebleven clubleden. Mikoto stemt toe en besluit zich te voegen bij de wielerclub. Mikoto zal echter eerst nog moeten leren fietsen, maar met zijn liefde voor Yuki als drijfveer, wil hij alles bereiken. Bijgestaan door de brutale en enigszins arrogante kopman Yosuke, de trouwe en behulpzame Terao en de geheimzinnige klimmer Kurosuke, droomt hij er van om de Tour de France te winnen. De weg daar naartoe is echter zwaar en met sterke tegenstanders.

In de serie wordt duidelijk dat Mikoto zich zal ontwikkelen tot de eerste Japanse Tour de France-winnaar. Oké, een Japanse tourwinnaar klinkt waarschijnlijk niet echt realistisch, maar het is net zo min realistisch als het winnen van de Tour de France 7 kéér achter elkaar. Het verhaal is verder niet echt bijster origineel. Het verhaal rust op een bekend concept: een buitenbeentje wordt gepest, gaat vervolgens op een sport, blijkt hier vervolgens talent voor te hebben, waarna hij na veel tegenslagen en overwinningen de top bereikt. Zo ver komt het in de serie niet. Over Drive gaat alleen over de eerste ontwikkelingsstadia van de jonge Mikoto. Dit doordrenkt met een dosis humor en persoonlijke problemen, zorgt voor een verrassend leuke ervaring. Die dosis humor van de serie komen vanuit de grappige situaties van de aparte Mikoto met Yuki en de platte humor van Yosuke.

De sympathieke Terao zorgt vooral voor de link naar het verleden van de wielerclub. Gaandeweg in de serie (wanneer het serieuzer wordt) ontwikkelt Yosuke zich als een soort tweede hoofdpersoon. De vrienden van Shinozaki Mikoto kunnen eigenlijk allemaal als zeer belangrijk worden beschouwd. Over Drive is een vrij nieuwe serie (2007). De animaties zijn daardoor scherp en ronduit goed te noemen. De animaties ogen fris, degelijk en leggen het landschap mooi in beeld. Het openingsnummer is erg goed en zet je meteen in de juiste stemming. Het eindnummer is mooi en rustgevend. De muziek is verder niet erg bijzonder, maar de geluidseffecten zijn kwalitatief goed, zoals het glijden van de banden over het natte wegdek. De stem van Mikoto is bijzonder grappig om aan te horen. Op de stemmen van de andere personages valt niet veel op te merken: deze stemmen zijn allemaal prima.

Uiteindelijk zal niet iedereen Over Drive waarderen door het mindere verhaal en het feit dat wielrennen en animé een aparte combinatie is. Toch is Over Drive een degelijke anime met leuke personages en goede muziek. Verder is de serie “slechts” 26 afleveringen lang, dus zeker wel het proberen waard. Fillers zijn door de korte duur dus een uitzondering. Ten slotte is het ook nog eens een leuk feitje dat je in de serie een glimp opvangt van de Nederlandse ploeg Rabobank. Voor wielerliefhebbers is Over Drive dus een aanrader. Enigszins jammer is dat het einde van de serie niet geheel bevredigend is. Deze is vrij open en ik zie de serie nog graag vervolgd worden ook al betwijfel ik dit ten zeerste gezien de (nog) weinige populariteit en bekendheid van Over Drive.

Bleach Arc 8: The New Captain Shusuke Amagai Arc
Met de Bleach anime telt Studio Pierrot weinig achterstand op de Bleach manga waarop de serie gebaseerd is. In het midden van de Hueco Mondo Arc begon Studio Pierrot een nieuwe Bleach Arc. Kon The New Captain Shusuke Amagai Arc overtuigen?

Zonder verklaring belanden Ichigo en co opnieuw op de Aarde waar plots een jong adellijk meisje met haar bewakers opduikt. Haar bewakers hebben haar uit Soul Society verwijderd omdat iemand haar probeert te vermoorden, maar zelf weet ze dit niet. De drie belanden ondanks de grote leeftijdsverschillen in de klas met Ichigo waardoor hij meegesleurd wordt in de bescherming van Lurichiyo. Ondertussen krijgt de voormalige divisie van Gin een nieuwe kapitein met Shusuke Amagai, een vriendelijke kerel die slecht tegen alcohol kan en snel scoort door een gevecht. Uiteindelijk krijgen hij en zijn divisie een hoofdrol in de strijd tegen het moordplot. Natuurlijk zou dit maar een mager plot zijn om episodes 168 tot 189 te vullen.

Studio Pierrot heeft daarom enkele verrassende plotveranderingen doorgevoerd, maar deze wendingen zijn te verrassend. Ze houden simpelweg geen steek, de echte slechterik bijvoorbeeld duikt pas op in episode 187. The New Captain Shusuke Amagai Arc start onverklaarbaar, eindigt onverklaarbaar en tussenin is het onverklaarbaar dat een serie zo slecht kan zijn. De Arc heeft enkele grote problemen waarbij de gebrekkige animatie het sterkst opvalt. Bleach was nooit een topper, maar de serie lijkt qua animatie nu op de slechte episodes van Naruto waarbij een personage elke vijf seconden een andere foute hoek in zijn gezicht heeft. Zelfs in close-ups ziet hun gezicht er vaak verkeerd uit. Ook de nieuwe wapens en aanvallen zijn gewoon lelijk, het zijn lompe en weinig inspirerende dingen.

Het staat in scherp contrast met het geluid wat opnieuw een goed niveau haalt. Alle episodes gebruiken dezelfde intromuziek Chu-Bura van Kelun, wat een gezellig nummer is met een mix van stijlvolle beelden en beelden uit de serie. Memorabel is het nummer niet, maar je bekt het wel mee. De Arc gebruikt tevens twee verschillende einden, namelijk Orange van Lil'B en Gallop van Pe'zmoku. Orange is een up-tempo nummer dat goed bij de serie past. Gallop is een iets diepgaander nummer met Rukia in de hoofdrol in plaats van Orihime. Beide nummers zijn leuk om te beluisteren. De stemmen van Amagai en de andere nieuwkomers zijn ook goed gekozen. Hun persoonlijkheid is misschien stom, maar de stem is altijd passend.

Het grote aantal nieuwe personages zorgt voor een tweede groot probleem: je geeft weinig tot niets om de personages, zelf als ze een tragisch verleden hebben. Enkel de jonge Lurichiyo is enigszins oké in haar totaliteit, maar ze toont sterke overeenkomsten met Ririn en ze spreekt continu in een vervelend royaal meervoud. Een derde groot probleem is de sterke voorspelbaarheid van de gevechten, belangrijke gevechten eindigen bijvoorbeeld steevast met het ineenstorten van Ichigo waarna hij blijkt te winnen. Deze Arc kent de nodige problemen en weinig positieve kanten. Het is beter om in te beelden dat deze Arc niet bestaat en onmiddellijk te beginnen aan episode 190 in de hoop om deze Arc uit je geheugen te verbannen.