Home   Forum   Archief   Redactie   Contact   Bedrijven   Games    
 
  GamedPCGoogle StadiaVRNintendo SwitchPlayStation 4Playstation 5Xbox OneXboxAppMisc    
 


Nieuw onderwerp plaatsen   Dit onderwerp is gesloten. Het plaatsen of bewerken van berichten is niet mogelijk. Vorige onderwerp :: Volgende onderwerp  
Auteur Bericht Ga naar pagina Vorige  1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10  Volgende  
Joni Philips BerichtGeplaatst: 27 Mei 2010 22:13    Onderwerp: Reageren met citaat
Eindredacteur


Geregistreerd op: 20 Okt 2003
Berichten: 24889

Religie
Op bepaalde vlakken kent Japan grote gelijkenissen met het Westen, maar het blijft een uniek land met een eigen cultuur. In onze features leren we deze cultuur beter kennen en hierbij focussen we vandaag op hun religie.

Op gebied van godsdienst is Japan een zeer liberaal land waarin godsdienst geen grote rol speelt. Het land laat complete godsdienst-vrijheid toe, waardoor het land onder andere minderheden Christenen, Moslims en Sikhs kent. Het grootste deel van de gelovigen behoort tot de godsdiensten Shinto en Boeddhisme. Het grootste deel van de inwoners is echter atheïst, waarbij de meeste mensen simpelweg geregistreerd staan als Shinto of Boeddhist door hun familie-afkomst. Uit polls blijkt dat maar liefst zeventig percent van de Japanse bevolking niet gelovig is en maar 20% zou in een God geloven. Echt religieus is het land dus niet, maar de meerderheid van het land viert wel feestdagen als Kerstmis, Tanabata en Obon. Ook gewoontes als een witte jurk dragen op je trouwdag, werden overgenomen uit Westerse godsdiensten.



Echt gelovig is Japan dus niet meer, maar tegelijk is het land gevuld met tempels en schrijnen op dezelfde manier dat België en Nederland volstaan met kerken. De schrijnen of Jinja zijn afkomstig van de Shinto, een godsdienst die reeds sinds de prehistorie bestaat en meer dan 50% van de Japanse bevolking staat momenteel officieel ingeschreven als lid van de Shinto godsdienst. Het gaat hierbij om een soort natuurgodsdienst waarbij gelovigen geesten, goden en wezens aanbidden. Deze worden meestal Kami genoemd en kunnen voorkomen in meerdere vormen. Zo zijn er Shinto varianten waarin de Kami op mensen lijken, in andere zijn het dieren en in nog anderen zijn het echte natuurkrachten als rivieren en rotsen. Zij leven in dezelfde wereld als de mensen en via de schrijnen kun je hen aanbidden.

Dat is iets wat Japanners massaal doen want bij blije dagen als geboortes en trouwpartijen is het de gewoonte om zo'n schrijn te bezoeken, zelfs als je tot een andere religie behoort. Ook met feestdagen worden de godsdienstige rituelen opnieuw uitgevoerd en men kleedt zich ook meestal speciaal voor deze feestdagen. Het is eerder een element van de Japanse levensstijl dan een echte godsdienst geworden. Dit zorgde zelfs voor een fusie tussen Shinto en Boeddhisme waardoor meerdere mensen zowel Shinto als Boeddhisme als officiële godsdienst hebben geregistreerd. Door het Japanse verleden waarbij Boeddhistische tempels werden gebouwd bij Shinto schrijnen, en door het feit dat beide godsdiensten uitgaan van respect voor de natuur, was het bijna onvermijdelijk dat er 'fusie' kwam van de oudste godsdiensten van Japan.



Er is echter een groot verschil tussen Boeddhisme en Shinto. Zoals eerder gezegd worden blijde gebeurtenissen meestal gevierd met een bezoek aan een schrijn. Voor Boeddhisme is dit juist omgekeerd, zo gebeurt 90% van de begrafenissen in Boeddhistische stijl. Ondanks het feit dat mensen zich meer actief identificeren met een godsdienst, spelen zowel Shinto als Boeddhisme dus nog steeds een grote rol in Japan. Hun tempels en schrijnen zijn meestal het toneel van indrukwekkende historische rituelen die een streling voor het oog zijn. Een bezoek in Japan is dan ook waardeloos zonder een bezoek aan de bijbehorende schrijnen en tempels, zeker als je gaat rond een Japanse feestdag.
Terug naar boven
Profiel bekijken Stuur privébericht
Joni Philips BerichtGeplaatst: 29 Mei 2010 17:58    Onderwerp: Reageren met citaat
Eindredacteur


Geregistreerd op: 20 Okt 2003
Berichten: 24889

Metropolis
Onder Osamu Tezaku's werken vinden we vele klassiekers waaronder Astro Boy en Kimba the White Lion, maar zijn eerste klassieker was de 1949 manga Metropolis die uiteindelijk leidde tot Astro Boy en Princess Knight.

In tegenstelling tot vele Tezaku manga waaronder Astro Boy en Black Jack kreeg Metropolis nooit een eigen anime-serie, wat Sony Pictures Entertainment, Madhouse Studios en Tezaku Productions inspireerde om een Metropolis film te ontwikkelen en hiervoor keerde men terug naar de grootste inspiratiebron voor de Metropolis manga, namelijk de gelijknamige zwart-wit film. In 1927 produceerde de Duitser Fritz Lang de expressionistische film Metropolis, wiens poster in 1949 Osamu Tezaku inspireerde voor de manga. Ondanks het feit dat Tezaku de film nooit heeft gezien, deelden beide werken grote gelijkenissen en dat was voor de drie bedrijven reden om het plot van de manga en de film te combineren. Zo werd Mitchi, een vliegende en geslachtswisselende robot vervangen door de vrouwelijke robot Tima die niet kan vliegen. Tegelijk gaat deze anime dieper in op de sterke klassenstrijd uit de originele film waardoor hij meer diepgaand wordt.



In de film verhuizen we naar Metropolis, een gigantische stad waarvan Duke Red de feitelijke leider is. De stad wordt hierbij bevolkt door mensen; een rijke bovenklasse en een arme, grotendeels werkloze onderklasse; en robots die al het vuile werk doen voor de mensen. In Duke Red's opdracht wordt in de stad een gigantische toren, een soort Toren van Babel gebouwd, waarmee hij de leiding over de wereld zal overnemen. Zelf zal hij echter niet op de troon gaan zetelen, die eer houdt hij voor Tima, een robot die wordt gebouwd in beeltenis van zijn overleden dochter. Dat is echter niet naar de zin van Rock, de geadopteerde zoon van Duke Red en de leider van de Marduk Party, een groep die robots uitschakelt die de regels overtreden. Wanneer hij de plannen van zijn vader ontdekt, doet hij er alles aan om Tima en haar maker Dr. Laughton uit te schakelen.

Op dat punt komen onze hoofdrolspelers in beeld. De Japanse detective Shunsaku Ban en zijn neefje Kenichi zijn naar Metropolis gereisd om Dr. Laughton uit te schakelen, maar buiten hun wil om raken ze verstrengeld in het conflict tussen Duke Red en zijn zoon, en in het conflict tussen rijk en arm. Onderweg leren Tima en Kenichi elkaar ook goed kennen, maar kan Kenichi haar redden van haar 'vader' en 'broer' die elk hun eigen agenda hebben? In een typische anime zou dit alles zeer voorspelbaar worden, maar Metropolis weet gedurende twee uur echt spannend te blijven. Dat is grotendeels te danken aan de subplots zoals een revolutie, die door het verhaal heen geweven worden die perfect aantonen dat er sociale onrust overheerst in de stad. Geregeld komt het tot kleine conflicten met soms zeer droevige wendingen.



Tegelijk houd je achteraf een goed gevoel over aan de film omdat de personages zo realistisch zijn ontworpen. Zeker de relatie tussen Tima en Kenichi, en het personage van Rock scoren op dit gebied. Ook de karakter-ontwerpen zien er knap uit, waarbij zeker Shunsaku opvalt. In een hypermoderne science-fiction wereld lijkt hij rechtstreeks uit een detective-serie uit de jaren '30 gewandeld te zijn. Die tegenstelling wordt sterk benadrukt door het feit dat Shunsaku ons door de stad leidt terwijl hij zoekt naar Laughton en Kenichi. Een goede keuze want die steden worden echt in mooi 3D geanimeerd. Ook qua muziek maakt Tezuka Productions enkele prachtige keuzes, zo horen we op het einde 'I Can't Stop Loving You' van Ray Charles aan het einde. In mijn ogen mag Metropolis met gemak op hetzelfde niveau als Astro Boy, Princess Mononoke en Spirited Away staan als anime die iedereen moet gezien hebben, zelfs als je typisch geen anime kijkt.
Terug naar boven
Profiel bekijken Stuur privébericht
Joni Philips BerichtGeplaatst: 03 Jun 2010 23:15    Onderwerp: Reageren met citaat
Eindredacteur


Geregistreerd op: 20 Okt 2003
Berichten: 24889

Green Green TV
In 2001 verscheen de Visual Novel Green Green op de PC, waarbij een OVA het spel vergezelde. In 2003 kwam Groover met een PlayStation 2 versie, wat voor TV Saitama het ideale moment was om een volwaardige televisie-serie te ontwikkelen. Is deze moeite? Je ontdekt het in onze review.

De serie speelt zich af in de jongensschool Kanenone die tijdelijk gefuseerd wordt met een meisjesschool als experiment voor het volgende schooljaar. De jongensschool ligt zeer afgelegen, waardoor de jongens daar al maanden geen vrouw gezien hebben. De school wordt wel eens het 'laatste mannelijke paradijs' genoemd, maar de jongens zelf denken daar anders over. De meesten onder hun kijken dan ook volop uit naar de komst van de meisjes en willen hen zo snel mogelijk versieren. De meisjes zijn dan ook alles behalve enthousiast over hun komst. In beide groepen vinden we echter een uitzondering, bij de jongens hebben we Yuusuke die zich schaamt voor het gedrag van zijn klasgenoten en altijd meegesleurd wordt in hun plannetjes. Aan de kant van de meisjes hebben we Midori die niets liever dan een relatie met Yuusuke.



In een ver verleden waren zij namelijk een Romeo & Julia-achtig koppel, waarbij ze elkaar beloofden om in een volgend leven opnieuw een koppel te worden. Midori herinnert zich deze belofte nog, maar Yuusuke is ze vergeten. Nu probeert ze hem opnieuw te verleiden, maar Midori is niet de enige met interesse in Yuusuke. Ook Futaba, die allesbehalve zin heeft in het proefproject, valt voor zijn charmes en nu moet Yuusuke een keuze maken. In de game kun je natuurlijk zelf kiezen met welk meisje Yuusuke uitgaat, maar Green Green TV volgt één verhaallijn uit die game, maar welke dat is zul je zelf moeten ontdekken. Tegelijk hebben we op de achtergrond verschillende subplots waarbij elke jongen een vrouwelijke tegenhanger zoekt. Hun zoektocht is echter een pak moeizamer,waarbij ze vaak terugvallen op pervers gedrag.

Echt veel heeft het verhaal dus niet om het lijf en dat geldt zowel figuurlijk als letterlijk. De serie draait puur rond het vrouwelijke lichaam, reeds in de opening wordt hier de nadruk opgelegd door de meisjes naakt te laten zitten waarna ze kledingstuk per kledingstuk worden aangekleed door de animator. Op geen enkel moment zal je ze echt naakt zien, maar dit is een Ecchi anime dus je zal vele malen hun ondergoed zien en illusies naar naaktheid krijgen. De meisjes naakt zien is ook de wens van de meeste hoofdpersonages. Enkel doodeerlijke hoofdrolspeler Yuusuke is geïnteresseerd in het innerlijk van Midori en Futaba. De serie bevat ook vele verwijzingen naar andere seksuele activiteiten, wat zeer 'subtiel' gebeurt. Zo toont Tadatomo met trots de vele blaren op zijn handen omdat hij zo lang zonder vrouw zat.



Tegelijk is de serie wel geschikt voor tieners en ouder want het gaat nooit verder dan de typische beelden van ondergoed. Green Green TV bestaat in principe uit dertien episodes, maar de dertiende episode werd apart uitgebracht omwille van de expliciete natuur. Zelfs naar Green Green normen was deze dus erg; waardoor we deze ook apart gaan bespreken. Buiten het Ecchi-karakter is Green Green TV vooral een humoristisch verhaal, wat duidelijk wordt in de cast. Taizo Tenjin wil bijvoorbeeld dat Sanae hem 'grote broer' noemt en samen met haar rijst heet, en de zus van Futaba draagt altijd handschoenen en een cactus met zich mee. Yuusuke en Futaba zijn eigenlijk de enige doorsnee personages in de cast, maar de 'humor' is echter niet grappig. Af en toe zit er een leuke grap tussen, maar meer niet.

Ten opzichte van de OVA ligt het niveau van Green Green TV veel hoger, maar het is een serie die letterlijk en figuurlijk weinig om het lijf heeft. Het verhaal, dat met gemak op twee-drie episodes kan verteld worden, wordt uitgerekt over twaalf episodes om toch ruimte te maken voor de kinderlijke, perverse humor die de serie rijk is. Ook qua karakter-ontwerpen kan Green Green TV niet scoren want ze zijn weinig origineel. Zo lijkt Futaba sterk op Chidori uit Full Metal Panic met een ander haarkleurtje. De personages hebben gelukkig wel unieke persoonlijkheden. De rest van de animatie en het geluid is ook zeer eenvoudig, alles draait echt om de ecchi humor. Green Green TV is dus een serie voor personen die de American Pie Presents films graag bekijken, qua humor zijn er namelijk veel betere alternatieven, hoewel het idee achter het verhaal wel leuk is.
Terug naar boven
Profiel bekijken Stuur privébericht
Joni Philips BerichtGeplaatst: 05 Jun 2010 12:15    Onderwerp: Reageren met citaat
Eindredacteur


Geregistreerd op: 20 Okt 2003
Berichten: 24889

Green Green Erolutions
Met Green Green TV produceerde TV Saitama een dertiendelige animatieserie op basis van het spel Green Green. Tijdens de eerste twaalf episodes waren er veel Ecchi-momenten, maar de dertiende ging een stap verder. Episode #13 werd dan ook apart uitgebracht onder de titel Green Green Erolutions.

In Green Green TV kreeg de jongensschool Kanenone tijdelijk bezoek van een meisjesschool, wat vaak tot foute taferelen leidde door de hormonen van de jongens. Enkel Yuusuke kon zich normaal gedragen, ondanks het feit dat meerdere meisjes streden om zijn aandacht. Onder hen vinden we Midori, een meisje dat uit de toekomst kwam om Yuusuke te verleiden en Futabe, het cynische meisje dat uiteindelijk valt voor het galante gedrag van Yuusuke. Aan het einde van de serie 'maakt' Yuusuke zijn keuze en op die keuze gaat Erolutions verder. Na zes maanden keren lerares-verpleegster Chigusa, klas-presidente Futaba, Sanae en Wakaba terug naar Kanenone om de definitieve fusie van beide scholen te regelen. Op mysterieuze wijze keert ook Midori terug in het verhaal, zodat de belangrijkste cast present is.



Erolutions draait grotendeels rond de reünie van het trio Midori, Yuusuke en Futaba; waarbij die reünie zeker niet braaf is. De episode bevat enkele zeer expliciete seks-scènes welke ondanks de censuur Erolutions toch ongeschikt maken voor de jongere Green Green TV kijkers. Zo zien we hoe Midori Yuusuke gelukkig maakt en hoe Futaba een liefdesles krijgt van Chigusa. Daarnaast lopen de personages bijna de helft van de tijd naakt over het scherm, zodat we evolueren van Ecchi naar Hentai, maar dan in een Green Green stijltje. Ondanks de nadruk op de relatie tussen de hoofdrolspelers is er ook ruimte voor de gebruikelijke Green Green TV grappen: zo is het Baka Trio opnieuw zo pervers als gewoonlijk. In het begin maken ze bijvoorbeeld naakte ijssculpturen van de verschillende meisjes.

Dat komt deels door de langere speelduur, deze episode duurt dertig minuten in plaats van de standaard twintig minuten waardoor het echt een OVA lijkt in plaats van een deel van de serie. Dat wordt nog eens versterkt door de betere animatie - alles ziet er scherper uit - en de ontwerpen zijn aangepast. Sinds de twaalfde episode zijn zes maanden gepasseerd, wat ook een effect heeft op het uiterlijk van Midori en Futaba. Ze hebben elk een leuk, nieuw kapsel gekregen. Qua niveau stijgt Green Green Erolutions echter niet uit boven Green Green TV. Deze 'OVA' is dan ook alleen voor de liefhebbers van de serie, anderen zullen hier weinig plezier uit halen.

Terug naar boven
Profiel bekijken Stuur privébericht
Joni Philips BerichtGeplaatst: 06 Jun 2010 23:43    Onderwerp: Reageren met citaat
Eindredacteur


Geregistreerd op: 20 Okt 2003
Berichten: 24889

Gunslinger Girl
In 2002 lanceerde Yu Aida de manga Gunslinger Girl in Dengeki Daioh, waarna Madhouse in 2003 een dertiendelige animatieserie produceerde op basis van de twee eerste manga-volumes. Is dit een succesvolle omzetting?

Met Gunslinger Girl nemen Aida en Madhouse ons mee naar het moderne Italië waar we de agenten van het Social Welfare Agency volgen. Op het eerste zicht is deze tak van de regering een soort opvangtehuis voor wezen, maar in feite is het een ultramoderne organisatie die allerlei gevaarlijke personen uitschakelt in opdracht van de Italiaanse regering. Hiervoor gebruiken ze geen vlotte James Bond-achtige spionnen, maar jonge meisjes die verstoten zijn door hun familie of die geen familie mee hebben, en zwaar gewond bij het Social Welfare Agency belanden. Het agentschap herstelt hun complete lichaam met synthetische onderdelen waardoor ze sneller en krachtiger worden. Via conditionering worden ze gebrainwasht zodat ze alles doen voor hun 'Fratello,' de agent die hen begeleidt tijdens hun missies.



In deze dertiendelige serie leren we een zestal meisjes en hun bijbehorende Fratello kennen. In de eerste plaats maken we kennis met Henrietta en haar begeleider Jose. Toen haar familie werd vermoord, hebben de moordenaars haar brutaal verkracht en zwaar verwond waardoor ze suïcidale neigingen kreeg en een ideale kandidaat was voor het programma. Ook de achtergrond van de andere meisjes Rico, Triela, Claes, Angelica en Elsa leren we kennen, maar hierbij wordt vooral gefocust op hun band met hun Fratello. Hierbij is geen enkele band hetzelfde, want elk van de meisjes en de begeleiders hebben een eigen persoonlijkheid. Zelfs de broers Jose en Jean behandelen hun kleine zusje anders. Terwijl Jose lief is, kiest Jean voor een hardhandige aanpak met Rico.

Die verschillen in relaties vormen de basis van het verhaal. Elke episode volgt één of meerdere meisjes op een missie, waarbij elke missie los van elkaar staat. Op deze manier blijft de aandacht bij de meisjes, die een mix van ongewone en dagelijkse problemen beleven. Zo krijgt Triela last van haar cyclus, wat een effect heeft op haar prestaties. Omdat de serie zulke onderwerpen aansnijdt, vergeet je nooit dat het maar meisjes zijn en wordt duidelijk dat dit geen eenvoudige actie-serie is. De serie heeft met momenten ook enkele emotionele momenten, zoals de afsluiter die voor een triest, maar prachtig einde zorgt. De muziek helpt hier ook in, in de laatste episode wordt Ode to Joy bijvoorbeeld briljant ingezet om het emotionele te benadrukken.



Om alles nog af te werken heeft Madhouse voor goede animaties en stemmen gezorgd, waardoor je echt kunt meeleven. Gunslinger Girl is dus een echt meesterwerkje, maar toch zijn er enkele duidelijke minpunten. De serie wisselt regelmatig tussen heden en verleden zonder waarschuwing en zonder duidelijk teken. Hierdoor kan het even duren dat je begrijpt dat je aan het kijken bent naar de achtergrond-verhaal van een meisje. Het ontwerp van Rico/Henrietta en Angelica/Claes is ook problematisch. Deze meisjes lijken onderling nogal sterk op elkaar, wat verwarrend kan werken. Gelukkig liggen hun karakters en stemmen ver uit elkaar. Dit zijn echter maar kleine smetjes op een sterke serie die iedereen moet gezien hebben.
Terug naar boven
Profiel bekijken Stuur privébericht
Joni Philips BerichtGeplaatst: 08 Jun 2010 11:40    Onderwerp: Reageren met citaat
Eindredacteur


Geregistreerd op: 20 Okt 2003
Berichten: 24889

Evangelion 2.22 - You Can (Not) Advance
In navolging van Neon Genesis Evangelion, Death & Rebirth en End of Evangelion produceert Hideki Anno momenteel Rebuild of Evangelion, een vierdelige filmserie die het Evangelion verhaal opnieuw vertelt. Na Evangelion 1.01: You Are (Not) Alone bespreken we nu Evangelion 2.22 - You Can (Not) Advance.

De originele film was redelijk trouw aan de eerste zes episodes van de serie, maar in Evangelion 2.22 - You Can (Not) Advance duiken de eerste veranderingen op, wat aan de start gebeurt met de introductie van Mari Illustrious Makinami, de ervaren pilote van de zeer unieke Evangelion Unit-05. Op dit moment wordt ook Kaji geïntroduceerd die in zijn beste Engels Adam meeneemt. Zelfs de introductie van Asuka wordt compleet veranderd. Het indrukwekkende gevecht op het water wordt nu vervangen door een rustiger gevecht op het land dat toont hoe goed Asuka echt is. In grote lijnen blijft het verhaal echter nog hetzelfde: de drie piloten moeten met elkaar leren leven terwijl ze bestookt worden door de Angels. Hierbij krijgen we onder andere de ontploffing van Unit 04, de activatie van Unit 03 en het samenleven van Asuka en Shinji te zien.



De film neemt eigenlijk materiaal uit episodes 8, 12, 15, 16, 17, 18 en 19; maar laat de tussenliggende episodes vallen en vult aan met een pak nieuw materiaal. Meer dan de helft van de episodes wordt dus geschrapt, waarbij ook verschillende Angels verdwenen. Zo werd Matariel geschrapt, maar de meeste geschrapte Angels waren niet interessant. Enkel het schrappen van Iruel is spijtig aangezien zijn verschijning gebruikt werd om de MAGI uit te lichten. In deze film krijgen we dus geen informatie over de MAGI. De veranderingen in de Evangelion verhaallijn hebben ook een effect op de onderlinge relaties tussen de verschillende personages. Zo groeien Asuka en Rei veel sneller en natuurlijker toe naar Shinji, waarbij de Rei-Shinji band nu veel beter uitgewerkt wordt en men hints geeft naar het einde. Zelfs de dynamiek van de relatie tussen Shinji en zijn vader voelt anders aan.

De film concentreert zich dus op de belangrijkere Angels, waardoor de makers zich konden toeleggen op het verbeteren van deze gevechten en daarin zijn ze geslaagd. In het gevecht met Sahaquiel bijvoorbeeld wordt de kracht van de Evangelions echt getoond. De serie toonde maar een beperkt deel van de stad, maar in deze film zie je de Evangelions door de volledige stad lopen waarbij elke stap een schokgolf veroorzaakt en auto's wegvliegen. We krijgen ook een beter beeld van de wereld waarin Evangelion zich afspeelt: we zien de impact van de Second Impact en de pogingen van de mensheid om het effect ongedaan te maken. Op deze manier krijgen we dus een zicht van de herstellende natuur. Dat is een duidelijk verschil met de serie die focuste op het mechanische effect van Tokyo-03. Ook de soundtrack is flink veranderd, waarbij de nieuwe muziek de actie goed ondersteunt.



De stemacteurs zijn niet veranderd en ze zetten opnieuw een mooie prestatie neer. Enkel het mislukte Engels van Kaji aan de start van de film valt tegen, maar dit is gelukkig snel voorbij en het past bij de situatie zodat het over de hele lijn een topprestatie is. Over Neon Genesis Evangelion, End of Evangelion en Evangelion 1.01: You Are (Not) Alone kan ik alleen maar positief zijn. Evangelion 2.22: You Can (Not) Advance staat echter nog een stap boven deze meesterwerken. In deze film wordt de psychologische uitwerking van de personages achterwegen gelaten en focust men meer op de Aarde en de relaties van de personages, wat voor een nieuwe kijk op de verhaallijn zorgt. Dankzij de introductie van nieuwe factoren als Evangelion Unit 05 en de nieuwe Angels is deze film ook een aanrader voor iedereen die de serie compleet uit het hoofd kent.
Terug naar boven
Profiel bekijken Stuur privébericht
Joni Philips BerichtGeplaatst: 13 Jul 2010 17:19    Onderwerp: Reageren met citaat
Eindredacteur


Geregistreerd op: 20 Okt 2003
Berichten: 24889

FullMetal Alchemist: Brotherhood
Met FullMetal Alchemist kende mangaka Hiromu Arakawa in 2001 een spetterend debuut, haar manga werd uitermate populair en in 2003 vormde Bones de manga om tot een fantastische animatieserie. Origineel zou Arakawa helpen om zowel manga als anime hetzelfde einde te geven, maar ze bedacht zich en liet Bones een eigen einde breien aan de serie terwijl ze zelf een nieuwe richting uit ging met haar manga. Hierdoor zijn de verschillen tussen beide gigantisch en in 2009 kwam Bones met FullMetal Alchemist: Brotherhood, een 64-delige animatieserie die de manga nauwgezet volgt.

Aan de start van FullMetal Alchemist: Brotherhood zul je grote gelijkenissen opmerken met de voorgaande serie. In de serie verhuizen we naar Amestris, het sterkste land in een pre-industrieel Europa. Onze hoofdrolspelers zijn Edward en Alphonse Elric wiens leven drastisch verandert wanneer hun moeder sterft. In een wanhopige poging om haar terug tot leven te brengen, gebruiken ze alchemie om haar opnieuw tot leven te wekken. Die poging mislukt echter en beide broers betalen een hoge tol: Alphonse verliest zijn lichaam en wordt gedwongen verder te leven in een harnas, terwijl Edward een arm en een been verliest. Gemotiveerd om hun lichaam te herstellen, starten de broers een reis door Amestris op zoek naar de Philospher's Stone, een magische steen die je toelaat om de wetten van de alchemie te negeren.



Tijdens hun reis maken ze vele vrienden waaronder de legerofficieren Roy Mustang en Alex Louis Armstrong, maar ze ontdekken ook een duivels plot dat het voortbestaan van Amestris bedreigt. Onder leiding van hun 'Vader' proberen zeven Homunculi het leven in Amestris te vernietigen, maar nu is het aan de Elric broers en hun vrienden om dat te verhinderen. Het is de start van een zinderend avontuur dat 64 episodes telt en een pak grootschaliger is dan het verhaal van zijn voorganger. In de originele serie werden de gevoelens van Edward en Al sterk benadrukt, maar in deze ligt de nadruk meer op de actie en het overkoepelende verhaal. De eerste episodes waarin weinig actie is en waarin het verhaal nog niet zo sterk is, hebben dan ook een zeer hoog tempo.

Op deze manier verloopt het begin veel vlotter en heeft men aan het einde meer tijd om het plot te voltooien. De originele FullMetal Alchemist was een ijzersterke serie, maar met het onvolledige einde en de daaropvolgende zwakke film zorgden voor een bittere nasmaak. Aan FullMetal Alchemist: Brotherhood houd je zo geen nasmaak over; de serie kent een prachtig einde inclusief epiloog dat alle losse eindjes aan elkaar bindt en toch een beetje mysterie nalaat. De grootste vragen - zoals over de origine van alchemie en de Homunculi, de buurlanden van Amestris en dergelijke - worden wel mooi opgelost. Bovenop het sterkere verhaal bevat de serie ook wat spannendere gevechten, onder andere Roy Mustang haalt stevig uit in Brotherhood en elke Homunculus schittert in minstens één gevecht, iets wat in de vorige serie niet iedereen lukte.



Ook op audiovisueel gebied staat de serie een stapje hoger. De originele FullMetal Alchemist was een topserie in zijn tijd, maar op zes jaar gaat ook de gemiddelde animatiekwaliteit vooruit. Vooral qua lichteffecten zal je het verschil opmerken. In deze versie heb je ook geen lelijke karakters als de Chimera Shou Tucker of Robo-Archer. De 'exclusieve' Brotherhood personages passen netjes bij de rest van de serie en zorgen voor een mooi geheel. Ook de stemmen en de muziek zijn deels veranderd, een beslissing met positieve en negatieve gevolgen. Een positief gevolg vinden we bij de stemmen: in het begin zal het even wennen zijn voor de nieuwe stemacteurs, maar iedereen klinkt nu echt top. Qua muziek zijn de klassieke deuntjes bewaard, maar de intronummers zijn gewoon minder memorabel. Het is echter maar een klein smetje op een anime die iedereen moet gezien hebben.
Terug naar boven
Profiel bekijken Stuur privébericht
Joni Philips BerichtGeplaatst: 30 Jul 2010 00:12    Onderwerp: Reageren met citaat
Eindredacteur


Geregistreerd op: 20 Okt 2003
Berichten: 24889

Naruto Shippuuden: Big Adventure! The Quest for the Fourth Hokage's Legacy
Momenteel volgen we een vijftienjarige Naruto in zijn strijd tegen de Akatsuki, een kwaadaardige organisatie; maar Studio Pierrot heeft heimwee naar de gouden, oude tijd waarin Naruto simpelweg Hokage wilde worden. Met de nakende release van Naruto Shippuuden the Movie 4: The Lost Tower in het achterhoofd bracht Studio Pierrot ons terug naar die tijd met Big Adventure! The Quest for the Fourth Hokage's Legacy, een speciaal avontuur dat twee episodes telt.

Big Adventure! The Quest for the Fourth Hokage's Legacy speelt zich af tijdens de Chuunin examens, meer bepaald de dag voor de derde ronde waarin Naruto het opneemt tegen Neji. De episode begint wanneer Naruto onder zijn voeten krijgt van Jiraiya omdat hij zo weinig vooruitgang boekt bij het oproepen van de Gama familie. Zelfs op die laatste dag lukt hem niets. Per ongeluk laat Jiraiya zich ontvallen dat de 'Erfenis van de Fourth Hokage' voldoende zou moeten zijn om de Chuunin examens te winnen. Naruto Shippuuden kijkers weten wat Jiraiya hiermee bedoelt, maar Naruto denkt dat het gaat om een legendarisch item en hij wil het veroveren. Onder andere Sandaime en Iruka weigeren iets te vertellen over die erfenis, maar Gai wil dat wel. Samen met Kakashi organiseert hij een testparkoers waarop Naruto zijn krachten moet gebruiken om zeker te zijn dat hij klaar is voor het laatste deel van de Chuunin examens.



Naruto krijgt natuurlijk de nodige help. Ino, Choji en Shikimaru gaan mee met Naruto om de schat te veroveren voor Shikimaru, terwijl Sakura de schat wil stelen voor Sasuke. In dit avontuur gebruiken ze vooral hun intelligentie om de verschillende valstrikken van Gai te overwinnen. Echt spannend is het echter niet en vechten gebeurt er al zeker niet. In het begin introduceert de Special een leuke set vijanden, namelijk vijftien boze Rain ninja, maar zij blijken al snel fodder voor Sasuke zodat we geen enkel echt gevecht krijgen. Gecombineerd met zeer voorspelbare valstrikken en het dunne plot zorgt het ervoor dat je de volledige Special kunt samenvatten in vijf minuten zonder iets te missen. Zelfs de slechtste Naruto fillers brachten meer inhoud, zo moeilijk kon het verzinnen van een leuk gevecht toch niet zijn? Naruto had misschien nog geen Rasengan, maar zijn Kage Bunshin en Taijutsu waren voldoende om een Genin-Rain ninja het leven lastig te maken.

Tegelijk gaat de animatie-kwaliteit ook achteruit met deze episodes, wat deels komt door de verouderde Naruto modellen die toch duidelijk minder detail tellen dan de Shippuuden personages; en deels door extreem idiote beslissingen. Zo kijken we op een gegeven moment uit de ogen van de personages hoe ze lopen door een gang, iets wat een 3D effectje krijgt. In vorige jaren gebruikte men dit effect om de belangrijkste gevechten een extra kantje te geven, maar hier is het gewoon compleet nutteloos. Gelukkig zit de voice-acting wel op niveau, maar dat zal niemand verbazen. Deze mensen spreken reeds tien jaar hun personages in, dus ondertussen zijn ze het reeds lang gewoon. Op vlak van muziek is de Special iets opvallender, de intro en outro zijn afkomstig van de Shippuuden serie, maar in de special zelf worden vooral de oude Naruto muziekjes gebruikt. Door het gebrek aan echte gevechten kunnen ze echter geen spanning creëren, wat alles ook weer zo nutteloos maakt.



Nutteloos is sowieso de beste beschrijving voor deze Special. Studio Pierrot had geen duidelijk plan toen ze met het idee kwamen voor Big Adventure! The Quest for the Fourth Hokage's Legacy. In aanloop naar The Lost Tower, waarin Minato en Naruto door de tijd heen met elkaar moeten samenwerken, wil men natuurlijk reclame maken door te benadrukken dat Naruto en Minato verbonden zijn met elkaar. Of een slechte, inspiratieloze special de beste manier is om mensen naar de bioscoop te lokken, is de vraag. Sla deze maar over en begin af te tellen naar de DVD release van de film, die hopelijk van veel hogere kwaliteit is.
Terug naar boven
Profiel bekijken Stuur privébericht
Joni Philips BerichtGeplaatst: 02 Aug 2010 20:17    Onderwerp: Reageren met citaat
Eindredacteur


Geregistreerd op: 20 Okt 2003
Berichten: 24889

Dommel
Onder leiding van de Waalse striptekenaar Greg bedacht tekenaar Luc Dupanloup in 1968 het stripfiguurtje Dommel, een zware hond wiens avonturen snel populair werden in België, Nederland en Frankrijk. Een tekenfilmserie was dan ook een logisch vervolg en daarvoor vroegen televisiezenders BRT en VARA hulp aan de Japanse animatiestudio Telescreen die een Dommel anime maakten.

In de serie volgen we de olijke en trouwe hond Dommel en zijn baasje Semafoor, een uitvinder die je best kunt vergelijken met professor Gobelijn uit Jommeke. Beide professoren worden gekenmerkt door hun opvallende witte snor, hun kalende hoofd met witte haardos en een hele hoop mislukte uitvindingen waarbij die laatste frequent een grote rol spelen in het plot. Uitvindingen moeten nu eenmaal getest worden en die taak valt vaak op de schouders van Dommel, die daarmee zeker niet gelukkig is. Zo bouwt Semafoor in één episode een stofzuiger voor zijn buurmeisje Cherry, maar de stofzuiger blijkt te sterk en zuigt al haar spullen op. Wanneer de stofzuiger deze weer allemaal uitspuit over het dorp, moet Dommel ingrijpen om alles terug te vinden, wat tot grappige taferelen leidt.



Andere episodes draaien vaak rond de eetverslaving van Dommel of hun gekke collectie van buren, waaronder de oudere buurvrouw Beatrix die verliefd is op Semafoor en de jongere Cherry die een oogje heeft op de politie-agent, ondanks Semafoor's liefde voor Cherry. Een andere belangrijke figuur is Baltazar, een zwarte kat die net als Dommel praat en wandelt zoals een mens. Als kat is zijn relatie met de hond Dommel gespannen en hij saboteert vaak de uitvindingen van Semafoor. In vergelijking met hedendaagse series - zelfs die voor jongere kinderen - is 'Dommel' zeer braaf. Zelfs de confrontaties tussen Dommel en zijn rivaal Baltazar zijn gewoon ondeugend, wat samen met de thema's ervoor zorgt dat Dommel een veilige keuze is om aan je kinderen te tonen.

Gedurende 52 episodes van tien minuten zul je kunnen genieten van hun avonturen, waarbij je kunt genieten van het prachtige themamuziekje en de sterke Nederlandse cast. Onder andere Hans Hoekman, Jan Anne Drenth en Maria Lindes zorgen voor de goede cast. Door de verouderde natuur van de serie - de serie werd origineel in 1989 uitgezonden - kan Dommel natuurlijk niet mee met moderne series. De personage-ontwerpen zijn grappig, maar eenvoudig en de achtergronden zijn vaak leeg. De serie is niet lelijk, maar toont zijn leeftijd. Daarnaast is het moeilijk om een mooie versie te vinden, er was namelijk geen grootschalige DVD release. Als je de serie toch kunt vinden, is het echter zeker de moeite om deze in huis te halen, zelfs al was het maar uit jeugdsentiment.

Terug naar boven
Profiel bekijken Stuur privébericht
Joni Philips BerichtGeplaatst: 26 Sep 2010 13:29    Onderwerp: Reageren met citaat
Eindredacteur


Geregistreerd op: 20 Okt 2003
Berichten: 24889

Highschool of the Dead
Onder invloed van Resident Evil, 28 Days Later en gelijkaardige films kent het zombie-genre in elke entertainment-industrie heropleving. Ook de anime-industrie blijft niet gespaard met Highschool of the Dead van Madhouse en mangaka Daisuke Sato.

Highschool of the Dead is echter geen typische zombiefilm want het blijft nu eenmaal een Japanse animatieserie. Daisuke Sato voegde namelijk een opvallend komedie-harem element toe waardoor Highschool of the Dead zeker geen nieuwe Resident Evil is. In de serie volgen we hoofdrolspeler Takashi Komuro die op een schooldag ziet hoe een leerkracht wordt aangevallen door een zombie. Binnen enkele seconden, na een lichte beet, verandert de leerkracht in een zombie en raakt ook de volledig afgesloten middelbare school besmet met een zombieplaag. Binnen het uur is een groot deel van de leerlingen en leerkrachten op de school besmet. Takashi is echter niet van plan om bij de pakken te blijven zitten, samen met zijn jeugdvriendin/grote liefde Rei Miyamoto en haar vriendje/zijn beste vriend Hisashi Igo probeert hij te ontsnappen van de school.



Zijn eerste poging mislukt reeds in de eerste episode, waarbij Hisashi om het leven komt. Op dat moment kan de serie echt starten want zo komen Rei en Takashi enkele andere leerlingen tegen waarmee ze samen een bont gezelschap vormen dat probeert de crisis te overleven. De groep is gelukkig goed samengesteld met onder andere schoolverpleegster Shizuka, brein Saya Takagi, zwaarvechter Saeko en gun-otaku Kotha. In deze groep zijn de meisjes vooral geïnteresseerd in Takashi. De serie draait grotendeels rond het overleven van de zombies, het vermijden van andere overlevenden en het manipuleren van de zwaktes van de zombies, maar je zal ook regelmatig geconfronteerd worden met de romantische elementen. In typisch Japanse stijl zijn de meisjes op deze momenten schaars gekleed wat vaak tot grappige situaties leidt in een plot dat anders zeer serieus is.

Hierdoor blijft het plot ook interessant over de twaalf episodes, hoewel deze iets te kort aanvoelen. Het eindfilmpje begint namelijk zeer vroeg, omdat er nog een klein stukje van het plot na het eindfilmpje volgt. Hierdoor lijken de episodes echter zeer snel voorbij te gaan, wat spijtig is omdat je de serie toch zo snel mogelijk wil uitkijken. De serie heeft ook een unieke stijl, waarbij de hoofdpersonages zeer opvallend zijn met onder andere roze haar en welgevormde lichamen; maar de andere personages en zombies zijn redelijk onopvallend en grauw. In deze stijl komt de actie beter tot zijn recht en wordt de rest van de samenleving ontmenselijkt. In schril contrast met de onopvallende zombies vinden we de opmerkelijke muziek, waaronder het '28 Days Later' themamuziekje 'In A Heartbeat'. Het is een simpele, maar geslaagde hommage.



Iets minder bekend, maar zeker even goed is de intro. Het nummer heet simpelweg Highschool of the Dead en is afkomstig van Kishida Kyodan and The Akeboshi Rockets. Het nummer zal snel blijven steken en is echt de moeite. Over de outro kunnen we niet hetzelfde zeggen, zeker omdat het verschilt van episode tot episode. Hierdoor past elke outro goed bij de episode, maar kun je deze niet onthouden. Als laatste punt moeten we de sterke cast benadrukken met in de hoofdrol Junichi Suwabe, de stem van Greed uit het actierijke FullMetal Alchemist, terwijl de vrouwelijke stemmen vooral bekend werden dankzij romantische komedies wat ook inspeelt op de thema's van de serie. De combinatie werkt echter uitstekend en maakt van Highschool of the Dead absoluut een topper. Wij kijken alvast uit naar de opvolger.
Terug naar boven
Profiel bekijken Stuur privébericht
Joni Philips BerichtGeplaatst: 07 Nov 2010 15:48    Onderwerp: Reageren met citaat
Eindredacteur


Geregistreerd op: 20 Okt 2003
Berichten: 24889

Millennium Actress
Jarenlang werkte animator-schrijver-regisseur Satoshi Kon mee aan verschillende projecten waaronder Paranoia Agent en Paprika. Op weg naar een legendarische carrière overleed hij echter op 46-jarige leeftijd aan pancreas-kanker. Als eerbetoon blikken we vandaag terug op Millennium Actress, één van zijn beste werken.

Millennium Actress was noch zijn schrijversdebuut, noch zijn animatiedebuut, noch zijn regiedebuut; maar wel de eerste film waarin hij actief was op de drie vlakken en op alle vlakken excelleerde hij duidelijk. Ondanks concurrentie van Spirited Away van Studio Ghibli won Millennium Actress op verschillende festivals de hoofdprijs, de prestigieuze Grand Prize van Japan Agency of Cultural Affairs Media Arts Festival behaalde men zelfs samen met Spirited Away na een gelijke stand. Het is een prijs die men onder andere verdiend heeft door de originele look van de 90 minuten durende film. Animatiestudio Madhouse, vooral bekend van hun bloederige actie-series, heeft gekozen voor een ouderwetse aanblik waarbij de film werd beïnvloed door de werken van Akira Kurosawa en de Ukiyo-e prints. Het is een opvallende stijl die goed bij de inhoud past.



In de film zelf keren we namelijk ook frequent terug naar het verleden, waarbij je Millennium Actress wel zou kunnen vergelijken met Titanic. Millennium Actress laat ons kennis maken met Genya Tachibana, een regisseur die werkt aan een documentaire over de beroemde actrice Chiyoko Fujiwara. De laatste jaren is ze verdwenen uit het publieke spectrum, maar Tachibana - een gigantische fan van Chiyoko - wil haar interviewen om te ontdekken waarom ze die beslissing heeft genomen. Samen met zijn cameraman zoekt hij haar op en hij slaagt erin om haar te overtuigen haar levensverhaal te vertellen. Het begint wanneer ze in de jaren '30 een artiest helpt te ontsnappen aan de fascistische regering en ze ontdekt dat hij tijdens de ontsnapping een sleutel heeft verloren.

Op dat moment besluit ze om de wereld rond te reizen om haar grote liefde te vinden en dat doet ze door in films mee te spelen. Die films vormen eigenlijk de basis van haar verhaal want haar leven wordt grotendeels weergegeven door de films waarin ze meespeelt. We krijgen dan ook nooit een duidelijk beeld welke fragmenten 'echt' zijn en welke 'film' zijn. De sfeer wordt wel licht gebroken door het feit dat Tachibana en zijn cameraman meespelen in elke scène waarbij Tachibana vaak de rol van held op zich neemt en de cameraman als nuchtere tegenhanger dient. Elke scène leren we meer over Chiyoko en haar liefde voor de mysterieuze artiest die haar leven heeft bepaald met een memorabele climax op het einde.



Om de evolutie van Chiyoko te benadrukken heeft Madhouse geen kosten gespaard en hebben ze zelfs drie actrices ingehuurd om haar stem in te spreken. Hun stemmen passen echter goed samen zodat de illusie nooit wordt gebroken en ze leggen perfect de emotie in de stem van Chiyoko. Ook Tachibana doet het goed, zeker op de momenten dat blijkt wanneer Tachibana meer is dan een gekke regisseur die mee in de film springt, komt hij goed uit de hoek. Ook de muziek is telkens mooi op de achtergrond aanwezig, waarbij die nooit te veel aandacht eist zodat je aandacht toch bij het plot blijft. Millennium Actress is dan ook een mooi uitgewerkte animatiefilm welke één van de meesterwerken van Madhouse is. Het is niet de beste film die uit Japan komt, maar het is een film die je moet gezien hebben.
Terug naar boven
Profiel bekijken Stuur privébericht
Joni Philips BerichtGeplaatst: 22 Nov 2010 22:57    Onderwerp: Reageren met citaat
Eindredacteur


Geregistreerd op: 20 Okt 2003
Berichten: 24889

Naruto Shippuuden Arc 8: The Two Saviors Arc
Na de vangst van de Six-Tails Demon Slug en het 'uitschakelen' van Killer Bee door Sasuke houdt niets Akatsuki meer tegen om de Kyuubi aan te vallen. Die opdracht gaat naar Pain en Konan, het krachtigste duo van Akatsuki in de The Two Saviors Arc.

In tegenstelling tot Sasori, Deidara, Kakuzu en Hidan speelt Pain natuurlijk een cruciale rol in de Naruto Shippuuden verhaallijn, waardoor deze Arc meer diepgang en vernieling kent dan zijn voorgangers. Desondanks is het uitgangspunt compleet hetzelfde als die van de andere Akatsuki Arcs. De Arc begint met de aanval van het Akatsuki team, waarbij gigantische schade veroorzaakt wordt. Denk maar aan de aanval van Hidan en Deidara op respectievelijk Asuma en Gaara; waarna Konoha hun tegenaanval begint en de tegenstander op zijn knieën dwingt. In het geval van Pain moet echter alles op een compleet andere schaal. Zijn initiële aanval is voldoende om Konoha definitief te veranderen en verschillende belangrijke personages naar het hiernamaals te helpen. In tegenstelling tot de andere Akatsuki leden heeft hij ook een reden voor die massale vernietiging.



Die reden ligt in zijn verleden, wat uitgebreid aan bod komt waarbij de kijker moet meeleven met Pain terwijl we tevens zicht krijgen op Jiraiya's grootste wens die hij door één van zijn studenten wil laten uitvoeren. Die wens van Jiraiya is een belangrijke motivator in het Naruto-Pain gevecht en wordt gebruikt om het karakter van de hoofdfiguren in deze Arc beter uit te lichten. In de eerste plaats hebben we Pain en Naruto, maar ook Jiraiya's drijfveer wordt onthuld op deze manier. We leren tevens meer over de Sage-jutsu techniek die Jiraiya zijn legendarische kracht bezorgde. Het is namelijk tijd voor Naruto om die kracht te leren gebruiken via een uitgebreide training waardoor Naruto een blitse verschijning kan maken in Konoha waarbij dat het echte begin van het gevecht is.

Vanaf dat moment worden bijna alle personages overbodig. Zelfs Konan wordt niets meer dan filler, amper één personage weet het gevecht nog echt te beïnvloeden, maar dat wordt goedgemaakt door het feit dat we aan het begin van de Arc alle belangrijke personages als Kakashi, Iruka, Choji en Shikimaru zien passeren. De Arc toont ons op deze plek enkele korte, emotionele gevechten die zeker op zijn plaats zijn in deze Arc; welke eindigt met een overdonderend en spectaculair gevecht dat deels met speciale 3D technologie is geanimeerd. Hierdoor gaat de animatie-kwaliteit van de Arc op het einde schijnbaar sterk achteruit op stilstaande beelden, maar in beweging zorgt het voor de extra dimensie die bijvoorbeeld het Lee-Gaara gevecht uit het origineel ook had. Het begin van de Arc gebruikt wel de meer traditionele animatie.



De dramatische gebeurtenissen in deze Arc worden goed ondersteund door de muziek. De intromuziek voor de volledige verhaallijn wordt geleverd door Motohiro Hata, met Tomei Datta Sekai, een mooi en rustig nummer dat begeleid wordt door een video die de perfecte inleiding is voor deze Arc ondanks de vele spoilers. Eindigen doen we met Jitensha van OreSkaBand en Utakata Hanabi van Supercell. Jitensha is tevens een rustig nummer, welke duidelijk voor Hinata fans is gemaakt. In de 'tekeningen' die het einde vormen, speelt zij de hoofdrol. Utakata Hanabi kiest voor een complete andere tekenstijl, maar is eveneens een rustig nummer dat zich concentreert op één van de meisjes, ditmaal op Sakura. Beide nummers zorgen voor een rustige afsluiter voor heel hectische episodes, die geen Shippuuden fan mag missen. Je hebt het ondertussen zeker al door, van episode 152 tot en met 175 is Naruto Shippuuden opnieuw topniveau.


Laatst aangepast door Joni Philips op 20 Feb 2011 17:04; in totaal 1 keer bewerkt
Terug naar boven
Profiel bekijken Stuur privébericht
musthavethisgame BerichtGeplaatst: 30 Nov 2010 22:30    Onderwerp: Reageren met citaat



Geregistreerd op: 27 Apr 2010
Berichten: 1282

Gintama
Het jaar 2003. De wereld kent al veel bijzondere en minder bijzondere anime series, de grote onderwerpen zoals ninja, magie en shinigami zijn reeds in gebruik. Het wordt steeds moeilijker om aan een nieuw idee te komen. Maar wat als je veel huidige ideeën samenvoegt tot één geheel? Natuurlijk is dit een hele botte manier om het begrip Gintama een passende beschrijving te geven maar er zijn zeker wel zaken van waar.

Gintama is een episodische anime van 201 afleveringen. Het speelt zich af in Edo na een aanval van de Amanto, buitenaardse wezens. De samoerai, die hard hun best hebben gedaan om hun land te verdedigen, hebben helaas de strijd verloren en zijn daarmee overbodig. Echter, niet iedereen heeft zich bang laten maken door de buitenaardse aanval. In Gintama volg je de avonturen van de legendarische samoerai “The White Demon” Sakata Gintoki. Samen met Shimura Shinpachi, een normale jongen op aarde, en Kagura, een afstammeling van de buitenaardse Yato clan, runt hij een zaak die elke klus tegen betaling oplost. Dit lijkt een simpel concept, maar laat de schijn je niet bedriegen. Er zit namelijk een pracht van een anime achter verborgen.



Gintama legt de nadruk op humor. Het is voor een groot deel een parodie serie op reeds bestaande anime, en de bekende shounen series zijn de grootste slachtoffers van de onvermijdelijke persiflage (Denk aan Bleach, Naruto, One Piece, Dragon Ball Z). Ook komt een aantal bekende games aan de orde, zoals Monster Hunter en Dragon Quest. Maar Gintama gaat zelfs zo ver dat het zichzelf persifleert. Zo moet Gintoki wel eens helpen om de slechte verkoopcijfers van de manga ‘ Gintaman’ omhoog te brengen. Alleen resulteert dit uiteindelijk in groot plagiaatgebruik van de manga Dragon Ball.

Dit is echter niet alles wat Gintama te bieden heeft. In mijn ogen is juist de emotionele kant, de sterkste. In veel (soms dubbele) afleveringen en arcs is er een bepaald situatie aan de orde verbonden met een personage vergezeld door een gebeurtenis uit het verleden. Gecombineerd met interactie met de hoofdpersonen leidt dit vaak tot een resultaat op hoogwaardig niveau, en ik kan het niet laten om daarmee een link naar de anime Mushishi te leggen.

Als laatste, is er nog volop actie aanwezig. Met name in de serieuze ‘story arcs’ . In Gintama wordt er voornamelijk met zwaarden gevochten aangezien een aantal samoerai een belangrijke rol blijft spelen. Gintoki’s zwaard is zelfs helemaal van hout, hoewel hij toch de meeste schade aan zijn tegenstander kan brengen. Van superkrachten is hier geen sprake. Wel komen er ninja aan de orde, echter niet zoals je ze misschien uit Naruto zou kennen. Zoals veel lange anime, moet de serie nog even op gang komen. Dus mocht je de eerste 20 afleveringen wat minder vinden, geen zorgen het komt nog wel.

De muziek behoort ook tot de beste aspecten van de serie. Er zijn in totaal twee soundtracks uitgebracht, waarvan de tweede een stuk beter is dan de eerste. Ook hebben de arcs elk nog hun eigen unieke nummers.
Enkele nummers worden wel eens te vaak gebruikt, waardoor je er een beetje genoeg van zult krijgen maar over het algemeen wordt er goed gebruik gemaakt van de muziek, en worden ze op het perfecte moment gespeeld waarna je met een merkwaardig gevoel wordt achtergelaten.
Gintama blijft voor een groot deel een parodie show, en dat is ergens heel goed aan te merken: namelijk de stemmen. Bijna elk belangrijk personage heeft een stem die een ervaren anime kijker vast al wel eens eerder heeft gehoord. Zo komt een personage voor met de stem die gewoon precies lijkt op die van Roronoa Zoro (One Piece). De opening nummers lijken qua beeldmaterieel helaas erg veel op elkaar, wat het resultaat is van een episodische anime. Maar het gros ervan is leuk om naar te luisteren. De eindnummers hebben wat meer variatie in kwaliteit waardoor ik ze maar overlaat op de smaak van de kijker.

De personages zijn ook erg belangrijk. Hoewel ze niet allemaal volledige diepgang hebben, zijn het wel stuk voor stuk personages waar je van gaat houden. Je hebt bijvoorbeeld Katsura, de nationalistische samoerai die eens zij aan zij heeft gevochten met Gintoki en nu een revolutionaire beweging leidt tegen de Amanto. De Shinsengumi (hier: een soort politie) bestaat onder andere uit de stalker Isao Kondo, de sadist Okita Sogo en de mayonaisefreak Hijikata Toushiro, en speelt ook een belangrijke rol. Daarnaast zijn veel meer personages nog het noemen waard. Helaas is dat niet het doel van de recensie. Zoals ik net al een beetje aangaf zijn de personages niet allemaal even diep. Hier moet ik toch nog even expliciet de nadruk leggen op niet allemaal want over het algemeen zijn er goed ontwikkelde personages aanwezig. Alleen vanwege de grote hoeveelheid ontstaan er hier en daar verschillen.



Zoals ik al eerder zei, lijkt het een beetje alsof Gintama bestaande anime samenvoegt tot één originele. Dat zie je inderdaad terug in sommige story arcs en personages. Ook wordt er soms beroep gedaan op de geschiedenis van Japan. Maar samen met eigen originaliteit krijg je een heel mooi geheel waar nauwelijks meer van plagiaat te spreken is. Kortom: Gintama is zeker een anime die je moet hebben gezien. Het ene moment rol je over van het lachen, het andere moment zit je aan je beeldscherm gekluisterd door een spannende of tragische scene. Er is een groot aantal van leuke personages aanwezig en wie weet zie je jezelf nog wel eens de soundtrack aanschaffen.
Terug naar boven
Profiel bekijken Stuur privébericht
Joni Philips BerichtGeplaatst: 13 Dec 2010 21:12    Onderwerp: Reageren met citaat
Eindredacteur


Geregistreerd op: 20 Okt 2003
Berichten: 24889

Pokémon Advanced
In Pokémon: Master Quest kwam de Johto verhaallijn ten einde: Misty en Brock keerden terug naar hun huis, en Ash begint alleen aan een nieuw avontuur in Hoenn. Met Pokémon Advanced animeerde Oriental Light & Magic het eerste hoofdstuk in de Advanced Generation, de serie op basis van Pokémon Ruby & Sapphire. Is dit hoofdstuk de moeite?

In Pokémon Advanced zorgt Oriental Light & Magic voor een nieuwe groepsdynamiek met de introductie van de nieuwe Pokémon trainer May en haar broertje Max, en de terugkeer van Brock die zijn gym overlaat aan zijn jongere broer. In Pokémon Advanced hebben we dus een groep van vier personen, waarbij elk personage een eigen duidelijke rol heeft. Dankzij de introductie van May wordt Ash beter neergezet als ervaren Pokémon trainer naast de beginnende May. In het begin speelt Ash dan ook regelmatig haar mentor, waardoor zij zelf een boontje voor hem krijgt, maar al snel krijgt May een andere roeping als Pokémon coördinator waardoor May's rol veel uitgebreider is dan Misty's rol ondanks hun grote gelijkenissen. Tijdens de Johto-reis begint Misty vaak als overbodig aan te voelen, wat met May geen probleem is. Ze is effectief een integraal deel van het verhaal in plaats van Ash’s aanhangsel.



Haar rol als Pokémon coördinator bezorgt de anime ook extra verhaallijnen dankzij de ‘Wedstrijden’ waar ze ook haar eigen rivalen krijgt. Op deze manier kan ze perfect naast Ash bestaan. De groep zal ook continu reizen met vier personages dankzij Max, het jonge broertje van May die een Pokémon coach wil worden. Hij is dan ook een grote fan van Oak. Hij is echter nog te jong om effectief Pokémon te hebben, waardoor zijn rol in Pokémon Advanced vaak beperkt blijft tot tegenhanger van May en Brock. Hij weet namelijk een pak meer over Pokémon dan zijn zus en is vaak degene die Brock in toom houdt wanneer hij weer een knappe vrouw ziet. Zulke grappen uit het origineel blijven terugkeren, zoals het vernietigen van de fiets door Pikachu waarna de eigenares van de fiets Ash blijft volgen, zodat het geen stijlbreuk vormt met zijn voorganger.

In Pokémon Advanced gaat het verhaal weinig vooruit, de veertig episodes brengen nog maar drie gym-gevechten en één wedstrijd, maar het dient vooral als basis. Ash en co. vangen zoals gewoon de meeste Pokémon in het eerste deel van de reis. Het heeft als nadeel dat Pokémon Advanced vooral als kennismaking dient en de meer diepgaande gevechten pas later opduiken. Hierdoor is Pokémon Advanced een goed punt om te beginnen met de serie, maar weinig te genieten voor mensen die spectaculaire gevechten hopen te zien. Door de matige animatie zou je echter sowieso weinig spectaculairs zien, Oriental Light & Magic leverde een degelijke, maar weinig gedetailleerde serie af die geen animatieprijzen zal winnen. Gelukkig blijft de muziek wel opwindend en zijn de Nederlandse stemmen nog altijd even gepast als in de originele series.

Terug naar boven
Profiel bekijken Stuur privébericht
Joni Philips BerichtGeplaatst: 22 Feb 2011 21:46    Onderwerp: Reageren met citaat
Eindredacteur


Geregistreerd op: 20 Okt 2003
Berichten: 24889

Naruto Shippuuden Arc 9: Past Arc ~The Locus of Konoha~
Tijdens de Two Saviors Arc werd Konoha volledig vernietigd, maar gelukkig beschikt Konoha over voldoende mankracht en geld om de stad opnieuw op te bouwen. Tijdens die wederopbouw verdrinken onze hoofdpersonages in herinneringen, wat leidt tot vele flashbacks.

De Past Arc ~The Locus of Konoha~ is volledig opgebouwd uit flashbacks, welke gelinkt worden aan bestaand materiaal, maar compleet verzonnen zijn door Studio Pierrot. In principe moet je de episodes dus niet bekijken, maar een goed fillerverhaal slaan we natuurlijk niet over. Tegelijk zagen we nog maar weinig goede Naruto filler en dat komt meestal omdat ze veel te kort zijn om een zinnig verhaal te vertellen, een fout die Studio Pierrot hier opnieuw maakt zoals tijdens de originele Naruto. De flashbacks lopen van episode 176 tot 196 en vertellen meerdere korte verhalen, welke zich allen afspelen ten tijde van de originele Naruto. Zo begint de filler Arc met drie episodes waarin duidelijk wordt hoe Iruka de leerkracht werd van Naruto en hem probeert de begeleiden terwijl hij in de problemen belandt.



Later krijgen onder andere Kakashi, Neji, Gaara en Shikimaru een kans om terug te blikken op hun kennismaking met Naruto en deze in een nieuw daglicht te plaatsen. Zelfs Inari, de jongen die Naruto redde in de eerste verhaallijn daagt opnieuw op. In zijn episode ontdekken we dat Team 7 nog enkele dagen in The Land of the Waves bleef en Inari nog eens moest redden. Daarbuiten zijn er nog enkele compleet nieuwe verhaallijnen zoals een episode waarin een dodelijk Chakra-virus Konoha's populatie dreigt uit te roeien. Natuurlijk gebeurt alles via flashbacks en is alles hierdoor dramatisch voorspelbaar. De verhalen zijn te kort om in te leven, hebben geen spanning, ten hoogste slechte gevechten en doen denken aan de honderd episodes filler die de originele Naruto afsloten.

Tussendoor worden kleine stukjes uit de manga-verhaallijn getoond, maar hun inbreng is onvoldoende en ze staan in scherp contrast met de mindere animatie van de originele Naruto segmenten. Het lijkt wel alsof men het animatiebudget heeft gedecimeerd voor deze episodes, door tegelijk de studio’s achter de slechte animatie van de originele Naruto filler in te huren. Op muziekvlak doet dit seizoen niet veel beter; het openingsthema Diver van Nico Touches The Walls is wel de moeite waard, maar de eindmuziekjes doen het minder. Supercell's Utakata Hanabi is nog steeds een leuk rustig nummer, maar de twee volgende nummers gaan de mist in. Het meest gebruikte 'U Can Do It!' combineert een saai, slaperig nummer met actierijke scènes die er totaal bij niet passen; en diens opvolger ontbreekt enig ritme.

Met de Past Arc ~The Locus of Konoha~ heeft Studio Pierrot dus op vele vlakken fouten gemaakt. We kunnen alleen maar hopen dat men het met opzet deed om geld te sparen voor de volgende Arc. Naruto Shippuden Arc 9: Past Arc ~The Locus of Konoha~ toont ondertussen perfect aan waarom we zo'n hekel hadden aan de honderd laatste episodes van Naruto.

Terug naar boven
Profiel bekijken Stuur privébericht
Joni Philips BerichtGeplaatst: 25 Feb 2011 19:55    Onderwerp: Reageren met citaat
Eindredacteur


Geregistreerd op: 20 Okt 2003
Berichten: 24889

Bleach Arc 13: Arrancar Downfall Arc
Eind 2009 onderbrak Studio Pierrot de langlopende ‚Winter War‘ voor de Zanpakuto: The Alternate Tale Arc; maar nu keerde men terug naar de ‚Winter War‘ met de Arrancar Downfall Arc die de oorlog afsluit. Is de oorlog echter interessant genoeg?

De originele ‚Winter War‘ Arcs waren nogal een wisselend succes, zo werd de Arrancar: Decisive Battle of Karakura Arc gekenmerkt door stompzinnige gevechten. Met Espada en Shinigami Captains aanwezig wilde nu eenmaal niemand een gevecht met Vice-Captains en de Fraccion zien. In deze Arc hebben we geen excuses meer, het zijn de echte kleppers die aan het vechten slaan. In episodes 266 tot en met 310 mag de kijker onder andere Ichigo, Aizen, Isshin, Urahara, Ulquiorra en Gin bewonderen die compleet voluit gaan. In het begin verlopen de gevechten voorspelbaar, zoals tussen Ulquiorra en Ichigo, maar naarmate de Arc vordert komt er meer ruimte voor verrassingen. Tot en met de verschijning van de Vizard is het vooral een logische verderzetting van de Decisive Battle of Karakura Arc met de demonstratie van meer krachten, maar daarna barst de strijd echt los.



Het betekent echter niet dat die eerste gevechten saai zijn. Hier en daar zijn saaie momenten aanwezig – zoals de recap-episode 266 en het gevecht tussen Loly/Menoly en Orihime/Yammy in episode 268; maar daartegenover staan onder andere de release van Ulquiorra en de ultieme transformatie van Ichigo die je met plezier laten kijken naar deze Arc. Dit openingsgevecht brengt ons direct in de juiste sfeer, hoewel het daarna afzwakt. De gevechten tussen de drie belangrijkste Espada en hun Shinigami tegenstanders zijn te eenzijdig tot de verschijning van de Vizard. Op dat moment schakelt Bleach echter in een hogere versnelling en volgen de fantastische momenten elkaar snel op. Zo onthullen Hirako, Love en Rose eindelijk hun vaardigheden. In het vijandelijke kamp zien we dan weer Gin, Tousen en Aizen in actie schieten, waarbij eindelijk duidelijk wordt wat hen dreef tot hun verraad.

In het begin van de Arc draait alles nog rond indrukwekkende gevechten, maar naarmate de Arc vordert legt Kubo Tite steeds meer nadruk op het emotionele aspect en de achtergrond van de personages, wat in het geval van Gin en Aizen duidelijk meer inzicht geeft. Bij die laatste laat dat wel wachten tot het absoluut laatste moment, maar het geeft hem en enkele andere personages een andere dimensie. Het sterke verhaal wordt wel afgestompt door de beslissing om regelmatig een compleet irrelevante filler toe te voegen. Het verlengt de Arc , maar onderbreekt het verhaal op zeer ongeschikte momenten. Tegelijk heeft Studio Pierrot wel hun best gedaan om muziek en graphics een hele Arc zo goed mogelijk te maken, waar men extreem goed is in geslaagd. Het enige minpunt is dat de intro’s te veel spoilers bevatten.



Ondanks een voorspelbaar begin en lichte overdaad aan filler heeft Studio Pierrot met Bleach Arc 13: Arrancar Downfall Arc opnieuw een noemenswaardige Arc geproduceerd. De ‚Winter War‘ komt tot een spetterende conclusie en dat had de serie nodig!
Terug naar boven
Profiel bekijken Stuur privébericht
Joni Philips BerichtGeplaatst: 25 Feb 2011 21:44    Onderwerp: Reageren met citaat
Eindredacteur


Geregistreerd op: 20 Okt 2003
Berichten: 24889

Dragon Ball Kai: Cell Saga
Ter ere van het twintigjarig bestaan van Dragon Ball produceert Toei een remasterde versie van Dragon Ball Z onder de naam Dragon Ball Kai, waarbij de Saiyan en Frieza Saga reeds de revue passeerden. Nu mogen we ook genieten van de Cell Saga, maar is het ook echt genieten?

Na zijn avonturen op Namek keert Goku terug naar de Aarde, waar hij slecht nieuws krijgt van de mysterieuze Trunks. De Super Saiyan, die uit het niets verscheen en zowel Frieza als zijn vader op het doodse gemak kon verslaan, verwittigt Goku voor een immense dreiging die zelfs een Super Saiyan niet kan afstoppen. Doctor Gero, voormalige dokter van het Red Ribbon Army, heeft meerdere Androids ontwikkeld met de explicitiete opdracht om Goku en co. te vermoorden. Een opdracht waarin ze in de toekomst wonderwel in geslaagd zijn. Dankzij Trunks zijn de vechtersbazen gewaarschuwd en kan het trainen beginnen om hen toch te kunnen verslaan. Eens ze opdagen, blijken de Androids echter anders en nog gevaarlijker dan verwacht. Het begin van een avontuur dat de hele wereld bedreigt.



Het avontuur verloopt redelijk voorspelbaar, mede dankzij de bekendheid van Dragon Ball Z, maar blijft toch de moeite omwille van de gevechten. In tegenstelling tot Bleach en Naruto beschikt men in Dragon Ball Z over weinig spectaculaire technieken, maar Dragon Ball Z maskeert dit door een goed gevoel van kracht te geven. Met name de powerup-scènes komen goed over, waardoor deze serie je wel het gevoel geeft dat deze vechtersbazen exceptioneel zijn. Dit komt ook veel beter tot zijn recht door de vernieuwde graphics. De originele animatiecellen zijn namelijk verloren, dus werd elke scène overgetekend van de DVDs en werden aanpassingen gedaan waar nodig. Ook de muziek werd hierbij vernieuwd, om alles wat moderner te maken. Zo gebruikt men in deze Saga het mooie thema Kokoro no Hane om af te sluiten.

In Dragon Ball Kai wordt ook vele filler uit het origineel verwijderd; wat in de Cell Saga redelijk indrukwekkende resultaten levert. De Saga begint bij episode 56 en eindigt bij episode 95, goed voor amper 40 episodes. In de originele run was deze Saga een verschrikkelijke 86 episodes lang, er werd dus een hoop geschrapt. Desondanks krijg je frequent het gevoel dat niet alle filler werd verwijderd, zo blijven alle scènes met Mr. Satan en zijn gezelschap integraal aanwezig. Men had zeker mogen snoeien in dit soort mangascènes die de ervaring minderwaardig maken. Tegelijk moeten we toegeven dat de Cell Saga nooit zo strak was; door het verwijderen van meer dan 40 episodes is de saga nu veel beter dan in Dragon Ball Z zodat je deze moet kijken.

Ten opzichte van Dragon Ball Z: Cell Saga is Dragon Ball Kai: Cell Saga dus veel beter; voor iedereen die nooit Dragon Ball Z heeft gezien is deze Kai serie dus verplichte kost. In de anime-industrie is Dragon Ball Z nu eenmaal het verplichte kijken en dan kiezen we toch liefst de beste versie. In deze versie is de Cell Saga de perfecte afsluiter voor de Dragon Ball verhaallijn, zoals Akira Toriyama wenste.

Terug naar boven
Profiel bekijken Stuur privébericht
Joni Philips BerichtGeplaatst: 19 Mrt 2011 15:45    Onderwerp: Reageren met citaat
Eindredacteur


Geregistreerd op: 20 Okt 2003
Berichten: 24889

Maja de Bij
Jarenlang genoten Belgische, Nederlandse, Duitse en Japanse kinderen van de avonturen van Maja de Bij. Midden jaren '70 werkten enkele Europese televisiezenders - waaronder VRT en NOS samen met het Japans productiebedrijf Zuiyo Production om de Duitse boeken van Waldemar Bonsels om te vormen tot een sterke animatieserie. Is hen dat gelukt?

Maja de Bij spreekt vooral jongere kinderen aan en werd vroeger regelmatig uitgezonden op kindertelevisie, wat meteen ook de reden is dat de meeste oudere animefanaten toch Maja de Bij zullen kennen. Blijft de serie echter de moeite in een periode dat de meeste kinderen kijken naar Pokémon of Bakugan? Het antwoord is simpel: Ja, want Maja de Bij is een tekenfilm van de oude stempel die voor jonge kinderen een goede moraal met zich meebrengt. Oorspronkelijk bevatten de boeken veel politieke bodems die de militaire bijenmaatschappij verheerlijkten, maar in de animatieserie Maja de Bij worden deze thema’s verwijderd en focust men liever op meer gepastere thema’s als verdraagzaamheid, verantwoordelijkheid en zin in avontuur. Door haar zin in avontuur belandt ze vaak in situaties die 'ongepast' zijn voor een bij, maar ze maakt er ook nieuwe vrienden mee zoals de sprinkhaan Flip en ze leert zo de volledige insectenwereld kennen.



In het honderdtal episodes van de serie maken we onder andere kennis met de mieren, de kevers, de bijen en de horzels, waarbij die laatste de grootste vijand vormen en de enige insecten zijn die echt negatief worden vertoond. Zelfs een spin die een vriendin van Maja probeert op te eten, wordt enigszins gehumaniseerd. De serie was dan ook vooral bedoeld om kinderen het nut van alle insecten te tonen. In de episodes wordt Maja ook vaak geconfronteerd met de gevolgen van haar zin voor avontuur, maar tegelijk blijkt het ook regelmatig een goede beslissing. Zo redt ze de bijen meermaals van de horzels, maar raakt ze ook opgesloten bij een mens. Het leert kleuters op een entertainende manier bij over hun verantwoordelijkheden zonder dat ze geduwd worden in de richting van het blind gehoorzamen van hun ouders.

Meestal bestuderen we hier de Japanse of Engelse dub van een animatieserie, maar in dit geval is het toch duidelijk de Nederlandstalige versie die onze voorkeur wegdraagt. De serie is nu eenmaal gemaakt voor het Europese publiek en is tegenwoordig eigendom van Studio 100, de Vlaamse studio achter K3, Samson en Gert, en Kabouter Plop. De keuze voor de Nederlandse dub is dan ook zeer logisch en zeker geen slechte keuze. Zo is Etha Coster een ideale Maja de Bij, ze weet perfect haar speelse natuur weer te geven. Hans Hoekman brengt de iets meer terughoudende Willie de Bij dan weer goed tot leven. De muziek van Karel Svoboda en James Last werd ook succesvol naar het Nederlands vertaald. Het melodietje - "Dat kleine bijtje had een naam en heette Maja, M A J A, kleine bijtje Maja, ... " - maakt je altijd vrolijk en brengt je onmiddellijk in de juiste sfeer.



Ondanks de Europese invloeden op het verhaal en de muziek, blijkt Maja de Bij een typisch Japans productie als je kijkt naar de animatie. De oud-Japanse animatiestijl heeft weinig detail, maar leuke achtergronden. De animatiestudio besteedde bijvoorbeeld veel aandacht aan de weergave van de bloemen en de bladeren waarop Maja veel tijd vertoeft. De hoofdpersonages zelf zijn minder gedetailleerd, maar dat was nu eenmaal normaal in 1975 - wanneer de eerste episodes werden gemaakt - en 1982 - wanneer de tweede set van 52 episodes kwam. Ondanks die hoge leeftijd blijft Maja de Bij op alle vlakken een waardige serie die voor veel plezier kan zorgen bij jonge kinderen. Een aanrader voor de ouders dus. De serie is momenteel op DVD verkrijgbaar in België, Nederland en Duitsland; en wordt uitgezonden op de Vlaamse televisiezender VTM KZoom. Er zijn in totaal 104 episodes beschikbaar, welke in twee seizoenen werden opgenomen.
Terug naar boven
Profiel bekijken Stuur privébericht
Joni Philips BerichtGeplaatst: 20 Mrt 2011 11:59    Onderwerp: Reageren met citaat
Eindredacteur


Geregistreerd op: 20 Okt 2003
Berichten: 24889

Superman: Doomsday
Eind 2007 lanceerde DC Comics hun DC Universe Animated Original Movies serie met Superman: Doomsday, een animatiefilm op basis van de populaire 1992-1993 verhaallijn 'The Death of Superman' waarin Superman sterft, welke geïnspireerd werd door de Japanse anime-stijl. Was de film een succesvolle overzetting?

De film begint met de ontdekking van een buitenaards schip door de wetenschappers van Lex Luthor. In het schip hoopte Luthor een wapen te vinden om Superman te doden, maar in de plaats daarvan vonden ze het onverslaanbare wezen Doomsday dat vriend en vijand aanvalt. De komst van Doomsday blijkt 'positief' voor Superman want hij was aan het ruziën met Lois Lane in zijn Fortress of Solitude. Zijn grote vlam wil namelijk weten wie Kal-El echt is, een waarheid die hij zelfs na een maandenlange relatie nog wil verbergen. Een waarheid die hij uiteindelijk meeneemt naar zijn graf want in een ongelofelijk gruwelijk gevecht komen zowel Superman als Doomsday om het leven. Een wereld zonder Superman, het is het begin van een vreselijke periode voor Gotham City waarin criminaliteit toeneemt.



Ondanks de naam Superman: Doomsday is de strijd tussen Doomsday en Superman maar het begin, want plots duikt Superman opnieuw op. Het plot dat hierop volgt, is sterk vereenvoudigd ten opzichte van de verhaallijn in de comics; maar de vervanging van de vier Supermen uit de comics is een goede keuze voor de film. De nieuwe Superman blijkt wreder, bloeddorstiger en onbetrouwbaarder; maar wie kan Superman stoppen wanneer hij zich tegen de bevolking van Metropolis keert? De verdere uitwerking van het plot is redelijk voorspelbaar, maar het vormt geen obstakel voor het interessant blijven. Hiervoor moeten we vooral de brute actie danken. Het is gedaan met de propere vechtstijl uit de vroegere animatieseries. Superman is een extreem krachtige entiteit, het is dan ook realistisch dat hij bloed laat vloeien.

Ondanks de extra hoeveelheid bloed verschilt Superman: Doomsday qua animatie weinig van zijn voorlopers. Alles ziet er scherper uit, maar de omgevingen lijken nog altijd op die van de oude series. De karakters hebben wel een nieuw ontwerp gekregen: Lois en Lex zien er veel jonger uit, terwijl Superman eerder op een oude man lijkt door de wallen onder zijn ogen. Gelukkig zorgt Adam Baldwin voor een jonge stem zodat Superman niet te oud lijkt. Aan de andere kant van de morele lijn verdient ook James Marsters lof met zijn interpretatie van Lex Luthor. Lois Lane, door Anne Heche, klinkt minder overtuigend; maar het is een klein minpuntje in een stevige actiefilm. Met Superman: Doomsday heeft DC Comics dus duidelijk een interessante filmversie van The Death of Superman gemaakt. De comics blijven spannender en uitgebreider, maar deze film biedt een mooi, gestroomlijnd geheel.

Terug naar boven
Profiel bekijken Stuur privébericht
Joni Philips BerichtGeplaatst: 20 Mrt 2011 15:11    Onderwerp: Reageren met citaat
Eindredacteur


Geregistreerd op: 20 Okt 2003
Berichten: 24889

Dead Space: Downfall
Eind 2008 lanceerde Electronic Arts de horror-game Dead Space waarin de speler in de huid kruipt van ingenieur Isaac Clarke en naar een ruimteschip wordt gestuurd waar buitenaardse wezens het grootste deel van de bevolking hebben gedood. Met animatiefilm Dead Space: Downfall ontdekken we op welke manier de buitenaardse wezens aan boord van het ruimteschip kwamen.

Vroeger zou dit verhaal exclusief via een prequel-game verteld worden, maar Electronic Arts wil Dead Space omvormen tot een echte mediafranchise. Het bedrijf werkte daarom samen met Manga Entertainment en een Zuid-Koreaanse animatiestudio om een animatiefilm te maken. Het bedrijf koos hierbij om de Japanse animé-stijl te gebruiken, wat meteen reden is om de film hier te bespreken. In Dead Space: Downfall beleven we een verhaal dat analoog loopt met de prequel-game Dead Space: Extraction, maar het verhaal in Extraction is veel beter geschreven dan in Downfall. Downfall heeft namelijk te kampen met zwakke dialogen, clichés en een totaal gebrek aan spanning. Downfall staat hierdoor in scherp contrast met Dead Space en Dead Space 2, die een sterk verhaal hebben en je vaak kunnen verrassen.



Men heeft duidelijk de overgang van game naar film onderschat. Een groot probleem is dat de film te snel al zijn kaarten op tafel legt. De Marker die iedereen gek maakt, de Unitarian cult en hun complot, de transfer naar de Ishimura en de verschijning van de Necromorph. In de originele game ontdek je met moeite de vorm van de Necromorph in het eerste uur. In Downfall worden praktisch alle punten al aangehaald in het begin waarna de horrorfilm verandert in een ordinaire actiefilm met veel afgehakte ledematen en weinig inhoud. Het ziet er wel allemaal prachtig uit, de animatiestudio heeft hard gewerkt om alles extra bloederig te maken en de actie goed in beeld te brengen. Alleen de personages zelf zien er minder memorabel uit.

Technisch is er dus weinig mis met Dead Space: Downfall, maar de film laat absoluut niet dezelfde indruk na als de videogame. Ik schrijf deze review een jaar nadat ik de film origineel kocht en bekeek, en ik was al bijna vergeten dat ik hem überhaupt had. Het vergeten van het plot van een film is logisch, maar vergeten dat je hem in je bezit hebt, is een duidelijk teken hoe saai de film is. Zelfs de degelijke muziek brengt geen redding. Natuurlijk gaat Dead Space: Downfall over een belangrijk deel van de franchise, maar dit deel kun je beter beleven in Dead Space: Extraction. Als je geen fan bent van de games, kun je deze zelfs compleet overslaan. Hij is namelijk alles behalve de moeite.

Terug naar boven
Profiel bekijken Stuur privébericht
Joni Philips BerichtGeplaatst: 30 Mrt 2011 19:50    Onderwerp: Reageren met citaat
Eindredacteur


Geregistreerd op: 20 Okt 2003
Berichten: 24889

The Girl Who Leapt Through Time
Onder leiding van Mamoru Hosoda produceerde prestigieuze animatiestudio Madhouse de animatiefilm The Girl Who Leapt Through Time, een romantische film met een likje science-fiction die zich liet inspireren door het gelijknamige boek uit 1967.

In de film maken we kennis met Makoto Konno, een doodnormale tiener die niets liever doet dan honkbal spelen met haar twee beste vrienden Chiaki Mamiya en Kosuke Tsuda. Op een dag beleeft Makoto een echte rotdag, ze maakt zichzelf compleet belachelijk in de kookles en flatert op een test. Aan het einde van de dag valt ze dan nog eens flauw wanneer ze een mysterieus balletje vindt in een verlaten klaslokaal. En uiteindelijk sterft ze zelfs, wanneer haar remmen het begeven en ze voor een trein belandt. Plots draait de tijd echter terug, ze laat zich vallen met haar fiets en komt zo niet onder de trein terecht. Verbaasd door de feiten praat ze met haar tante – de hoofdrolspeelster in het boek – die haar vertelt dat ze door de tijd gesprongen is.



Op dat moment begint Makoto wild door de tijd te springen, om bijvoorbeeld tien uur aan een stuk karaoke te zingen met haar vrienden, maar al snel ontdekt ze dat haar acties verregaande gevolgen hebben en haar pogingen om deze te herstellen leiden tot andere fouten. Ze moet moeilijke beslissingen nemen om haar vrienden te redden en haar fouten recht te zetten, waarbij de film een mooi, maar bitterzoet einde kent. Ondanks de duidelijke science-fiction achtergrond gaat The Girl Who Leapt Through Time hier nooit te diep op in, deze film gaat over een meisje dat gewoon plezier wil hebben met haar vrienden en in contact komt met haar gevoelens. Ondertussen leert ze dat je niet met tijd hoort te spelen en dat kleine zaken grote gevolgen kunnen hebben.

Het is zeer simpel en The Girl Who Leapt Through Time verzwaart dit niet door te diep in detail te gaan op de science-fiction. Tijdreizen is mogelijk, maar hoe het mogelijk is vindt Makoto niet belangrijk. Enkele belangrijke dingen blijven een mysterie voor haar, zoals de betekenis van het schilderij. Aangezien de film een stukje van haar leven is, komen we ook nooit meer te weten en dat is geen probleem. Honderd minuten lang sleurt ze ons namelijk moeiteloos mee in haar verhaal en daarvoor werd de film ook beloond. De film won internationaal verschillende prijzen waaronder de allereerste Japan Academy Prize for Animation of the Year. Buiten het hartverwarmende, inspirerende verhaal beschikt The Girl Who Leapt Through Time ook prachtige graphics, met zeer gedetailleerde omgevingen en doodnormale karakterontwerpen.



Het helpt om het hartverwarmende te ondersteunen en van deze eenvoudige film absoluut een topper te maken. The Girl Who Leapt Through Time bewijst dat een film niet ingewikkeld moet zijn om te scoren. Zeker het kijken waard!
Terug naar boven
Profiel bekijken Stuur privébericht
Joni Philips BerichtGeplaatst: 02 Apr 2011 12:01    Onderwerp: Reageren met citaat
Eindredacteur


Geregistreerd op: 20 Okt 2003
Berichten: 24889

DC Showcase: Jonah Hex
Onder invloed van de anime-industrie produceerde Warner Bros. Animation hun DC Showcase, een serie OVAs over hun verschillende superhelden waaronder Jonah Hex. Slaagt men er echter in om een succesvolle anime te maken van de Western-held Jonah Hex?

De naam 'DC Comics' doet natuurlijk denken aan Batman, Superman en Wonder Woman, maar het DC Comics universum is natuurlijk veel uitgebreider dan hun bekendste superhelden. Dankzij de Justice League en Super Friends kregen ook 'secundaire' personages als The Flash, Green Lantern, Aquaman en Martian Manhunter veel aandacht, maar Jonah Hex is een personage dat frequent vergeten wordt. Tot 2010 maakte de Western-held zelfs amper drie verschijningen buiten de strips van DC Comics. Hij mocht telkens een episode meespelen in Batman: The Animated Series, Justice League Unlimited en Batman: The Brave and Bold. Pas in 2010 kreeg hij de aandacht die zoveel helden voor hem kregen. Midden 2010 lanceerde men de live-action film Jonah Hex met Josh Brolin in de hoofdrol en amper een maand kwam DC Showcase: Jonah Hex, een OVA van een twaalftal minuten.



De OVA begint met Red Doc, een crimineel die overlopend van het vertrouwen, arriveert in een klein stadje. Daar wordt hij al snel afgemaakt door Madame Lorraine, schijnbaar een dame van lichte zeden, maar eigenlijk een dievegge die al haar slachtoffers doodt. Al snel blijkt dat ze met Red Doc een vergissing heeft gemaakt want de volgende dag komt premiejager Jonah Hex aan in de stad. Hij leert al snel de waarheid over Madame Lorraine en gaat tot het uiterste om zijn premie binnen te halen. Het verhaal zelf is zeer eenvoudig, maar geeft perfect de sfeer van de strips weer. Om dat te bereiken wordt het geweld zeer brutaal weergegeven. Bloed, brandwonden, het Harvey Dent-achtige litteken van Jonah Hex. Het ziet er lekker gruwelijk uit en maakt van Jonah Hex de perfecte 'verfilming' van Jonah Hex.

Hij is nu eenmaal geen propere superheld zoals Superman, maar een gewone man zoals Batman met een duistere kant zoals The Punisher. De stem van Jonah Hex wordt hierbij ingesproken door Thomas Jane, die vooral bekend is omwille van zijn rol als Frank Castle in 'The Punisher.' De man heeft dus al herhaling met antihelden en hij speelt zijn rol als Jonah Hex zeer goed. De meeste Jonah Hex fans hadden hem zelfs boven Josh Brolin verkozen voor de film en zien dat als de beste Jonah Hex film van het jaar, wat veel zegt over het verschil in kwaliteit tussen beide films. Ook Linda "Sarah Connor" Hamilton en Michelle "Dawn Summers" Trachtenberg leveren een glansprestatie en het smaakt in zijn geheel naar meer. DC Showcase: Jonah Hex is de perfecte animatiefilm voor Jonah Hex, en wij willen er meer!

Terug naar boven
Profiel bekijken Stuur privébericht
Joni Philips BerichtGeplaatst: 10 Apr 2011 09:44    Onderwerp: Reageren met citaat
Eindredacteur


Geregistreerd op: 20 Okt 2003
Berichten: 24889

Kimi Ga Nozomu Eien
Met Kimi Ga Nozomu Eien animeerde Studio Fantasia in 2003 een nieuwe romantisch anime, eentje die snel de harten veroverde van de animefan. Is de anime echter zoveel jaar later nog steeds de moeite? Laat hij ons echt ontdekken hoe liefde is? Je leest het in onze review.

Soms is liefde magisch. Je bent jaren verliefd op iemand en plots vorm je een koppel. Het begin van een mooi en een lang leven samen. Dat verhaal wordt op zeer brutale wijze vermeden in Kimi Ga Nozomu Eien. De serie start als een perfect liefdesverhaal, maar na één episode draait de sfeer volledig om en wordt de serie met momenten zeer deprimerend. In de eerste episode vindt de verlegen Haruka eindelijk de moed om Takayuki Narumi uit te vragen dankzij de aanmoediging van hun gemeenschappelijke vriendin Mitsuki Hayase. Het loopt echter al snel fout wanneer Haruka in een coma belandt na een auto-ongeluk omdat Takayuki te laat komt bij hun afspraakje. Drie jaar passeren en Mitsuki Hayase en Takayuki zijn een gelukkig stel dat samen wil gaan wonen, terwijl Haruka nog altijd in coma ligt. Tot ze plots ontwaakt...



De relatie van Takayuki en Mitsuki komt hierdoor echter zwaar onder druk te staan, want houdt hij nog altijd van zijn oude vlam? En ook voor Takayuki is het zwaar, want hij blijft zich schuldig voelen. In veertien episodes wordt het leven van de drie hoofdpersonages uit de doeken gedaan waarbij gekozen wordt voor een serieuze verhaal. Er wordt een sterke nadruk gelegd op de interactie tussen personages, waarbij hun emoties frequent aan bod komen en herkenbaar worden weergegeven. In de eerste plaats komt dit door een verhaal waarin geen ongeloofwaardige zaken gebeuren, en in de tweede plaats door de personages wiens reacties zeer menselijk zijn. Hierdoor komt de serie zeer volwassen en realistisch over. Zelfs het onderwerp seks wordt hierbij verbazend smaakvol aangepakt. We zien de gezichten van de betrokken personages, maar meer wordt niet getoond. Elegant en effectief.

En zeer verbazend gezien het bronmateriaal, de serie is namelijk gebaseerd op de gelijknamige Visual Novel Adventure; door âge ontwikkeld voor PC, PlayStation 2 en DreamCast. Zulke games leiden vaak tot komische, vereenvoudigde harem-anime als Green Green TV die vaak aan fanservice doen; maar Studio Fantasia heeft duidelijk een andere strategie gekozen en die strategie werkt. De animatiestudio schrapte de relaties met de meeste meisjes - zodat de kijker alleen een relatie opbouwt met Mitsuki, Haruka en Takayuki - en combineerde enkele van de veertien eind-filmpjes tot één prachtig, emotioneel eind. De meeste van die meisjes - zoals Ayu en Mayu - komen nog wel in de serie voor, maar ze dienen enkel als komische factor. Deze korte 'onderbrekingen' tonen dat het leven niet altijd deprimerend moet zijn en brengen wat rust in een emotioneel zeer beladen verhaal.



De serie wordt ook geholpen door goede voice-acting en prachtige muziek, maar begint zijn leeftijd wel te tonen in zijn animatie. Het doet echter niets af aan de Kimi Ga Nozomu Eien beleving die nog altijd top is. Jarenlang stond de anime aangeschreven als één van de beste animatieseries ooit, en het is een titel die de serie zeker waard is. De anime heeft een memorabel verhaal dat jarenlang in je hoofd blijft hangen, wat meteen de kwaliteit van de serie bewijst. Zelfs jaren na de feiten blijft hij nog door je hoofd spoken. Fans van romantische anime en drama's moeten deze dan ook zeker bekijken.
Terug naar boven
Profiel bekijken Stuur privébericht
Joni Philips BerichtGeplaatst: 14 Apr 2011 22:39    Onderwerp: Reageren met citaat
Eindredacteur


Geregistreerd op: 20 Okt 2003
Berichten: 24889

Akane Maniax
Een decennium geleden lanceerde Studio Fantasia hun interpretatie van videogame Kimi Ga Nozomu Eien. De anime bleek een gigantisch succes, waardoor een vervolg zeer logisch was voor Kimi Ga Nozomu Eien ontwikkelaar âge.

Met vervolg Akane Maniax koos âge echter een andere strategie, in plaats van de animatie-rechten te verhuren aan Studio Fantasia besloot men zelf de leiding te nemen. Animatiestudio's Bandai Visual en Media Factory werden ingehuurd om een korte OVA te ontwikkelen die trouw was aan de game. Het resultaat: een korte, komische anime die absoluut enkele niveaus lager staat dan zijn voorganger en die nooit een keuze kan maken over wat het wil zijn, buiten promotie voor diens sequel Muv-Luv gezien de vele Muv-Luv personages die passeren in de OVA. Door de korte duur van de OVA; amper drie episodes van 25 minuten; beperken de meeste Muv-Luv personages zich echter tot een korte verschijning en worden amper voorgesteld. Amper twee personages worden goed uitgewerkt, namelijk Jouji Gouda en Akane.



Beide zijn de hoofdrolspelers in deze OVA. In de OVA, die enkele weken na het einde van Kimi Ga Nozomu Eien begint, volgen we de excentrieke honkbal-speler Jouji Gouda die van school moet veranderen. Wanneer hij aankomt op zijn nieuwe school, wordt hij onmiddellijk verliefd op de plaatselijke zwem-ster Akane Suzumiya, het zusje van Haruka die nog steeds moeite heeft met haar gevoelens voor Takayuki en diens keuze voor haar grote voorbeeld Mitsuki. Op zich het recept voor een interessante dramatische anime, maar door de andere strategie komt het nooit zover. Akane heeft natuurlijk haar twijfels, maar die worden altijd afgewisseld met komische momenten zoals Gouda die compleet ongepast Akane ten huwelijk vraagt bij hun eerste ontmoeting. Zeker naar het einde toe, wanneer Akane's gevoelens duidelijk worden, is dit zeer vervelend.

Een ander probleem is de aanwezigheid van een grote mecha, waarin Gouda regelmatig kruipt om de strijd aan te gaan met een rivaliserende mecha die continu Akane ontvoert. Niet dat dit effectief gebeurt, het is volledig ingebeeld en zorgt ervoor dat je meteen al het vertrouwen in de OVA verliest. Deze elementen hebben alleen een komische waarde en dat mogen we zelfs met een korrel zout nemen, want grappig zijn deze stukken niet. Zelfs als je Tekkaman hebt gezien, waarop dit een parodie is, zul je het compleet niet begrijpen. De parodie is namelijk wel duidelijk, maar de humor is er niet. Het is alleen een goed voorbeeld van de idiote plotlijnen die aanwezig zijn in de OVA en die ervoor zorgen dat hij verbleekt in vergelijking met zijn illustere voorganger. Laat deze dus maar in de winkel liggen.

Terug naar boven
Profiel bekijken Stuur privébericht
Joni Philips BerichtGeplaatst: 31 Mei 2011 20:14    Onderwerp: Reageren met citaat
Eindredacteur


Geregistreerd op: 20 Okt 2003
Berichten: 24889

Naruto Shippuden the Movie 4: The Lost Tower
Ten tijde van de originele Naruto serie produceerde Studio Pierrot uitermate leuke Naruto films, maar onder Naruto Shippuden gingen de films snel achteruit. Kan Naruto Shippuden the Movie 4: The Lost Tower de negatieve trend keren?

De film begint met het huidige Team 7 die jacht maken op Mukade, een vermiste ninja die poppen gebruikt in zijn strijd. Zijn poppen maken hem reeds zeer gevaarlijk, maar nu wil hij ook een oud zegel breken, dat gelegen is in de ruïnes van de stad Rouran, waarmee hij toegang krijgt tot een eeuwenoude kracht. Zijn poging om het zegel te doorbreken wordt echter onderbroken door Naruto, wat voor een verrassend resultaat zorgt. Naruto keert namelijk twintig jaar terug in de tijd en belandt in een florissantste Rouran waar hij kennis maakt met Sara, de jonge koningin van de stad. Al snel blijkt zij in gevaar, Mukade die eveneens teruggereisd is in de tijd manipuleert haar en probeert haar zelfs te doden. Enkel Naruto staat tussen haar en een zekere dood.



Tijdens zijn avontuur ontmoet Naruto eveneens een elite groep Konoha ninja die de stad zijn binnengedrongen en die genoodzaakt om de hulp van Naruto te accepteren, iets wat groepsleider Namikaze Minato – de latere Yondaime Hokage – liever niet doet omwille van de mogelijke problematiek want hij heeft meteen door dat Naruto uit de toekomst komt. Op deze manier begint de film van anderhalf uur die niet per sé diepgaand is, maar wel amusant en dat is een mooie verandering ten opzichte van de vorige films. Die besteedden vaak te weinig aandacht aan het verhaal en focusten juist te sterk of te weinig op de verschillende personages. In deze weet men eindelijk terug de juiste balans te vinden: een vijftal personages met een evenwaardige rol, de tweede film had er amper twee en de derde meer dan tien.

Perfect is de film zeker niet. Op sommige momenten had Studio Pierrot andere keuzes mogen maken om de film interessanter te maken. Had Naruto bijvoorbeeld zijn Kyuubi krachten gebruikt in het bijzijn van Minato, dan was dit de basis voor een goed gesprek over Minato, Kushina en Naruto; maar nu voelt het aan als een gemiste kans. Dit heeft ook een effect op de gevechten waarin Naruto te vaak concentreert op zijn oude trucjes Kage Bunshin en Rasengan, en nooit op zijn unieke gaven. Studio Pierrot kiest zo bijvoorbeeld traditie-getrouw voor een gloednieuwe Rasengan, met extra kleurtjes, als afsluiter voor het gevecht. Dat gebrek aan originaliteit in gevechten begint zuur op te breken, zo wordt elke film voorspelbaar en kunnen de films nooit opboksen op de serie terwijl hij op andere vlakken juist wel scoort.



Audiovisueel zit de film namelijk ijzersterk in elkaar. Praktisch alle stemacteurs uit de serie keren terug om hun personage in te spreken. Enkel de stem van Kakashi vormt de uitzondering. Stemacteur Kazuhiko Inoue werd vervangen door Mutsumi Tamura in te spreken als kind, wat opvallend is aangezien Kazuhiko die rol normaal zelf vervult in de Kakashi Gaiden. Op de animatie vallen dan weer geen aanmerkingen te maken, het ziet er verbluffend uit; zeker aan de scènes met het volksfeest in Rouran is veel aandacht besteed. Ze hebben dan ook goed gebruik gemaakt van hun hogere budget. Desondanks leidt dat niet tot een goede film. Ondanks zijn sterke punten is dit geen aanrader. Binnen de line-up van Naruto films zit de film namelijk wel goed, maar de zwakke formule en voorspelbare gevechten maken ook deze film zeer vergetelijk.
Terug naar boven
Profiel bekijken Stuur privébericht
Berichten van afgelopen:   
Ga naar pagina Vorige  1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10  Volgende
Nieuw onderwerp plaatsen   Dit onderwerp is gesloten. Het plaatsen of bewerken van berichten is niet mogelijk.    Gamed.nl Forumindex -> Gamed Café Tijden zijn in GMT + 2 uur
Pagina 9 van 10

 
Ga naar:  
Je mag geen nieuwe onderwerpen plaatsen in dit subforum
Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
Je mag je berichten niet bewerken in dit subforum
Je mag je berichten niet verwijderen in dit subforum
Je mag niet stemmen in polls in dit subforum


Powered by phpBB © 2001, 2005 phpBB Group