Home   Forum   Archief   Redactie   Contact   Bedrijven   Games    
 
  GamedPCGoogle StadiaVRNintendo SwitchPlayStation 4Playstation 5Xbox OneXboxAppMisc    
 


Nieuw onderwerp plaatsen   Dit onderwerp is gesloten. Het plaatsen of bewerken van berichten is niet mogelijk. Vorige onderwerp :: Volgende onderwerp  
Auteur Bericht Ga naar pagina Vorige  1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10  Volgende  
Joni Philips BerichtGeplaatst: 14 Sep 2009 11:58    Onderwerp: Reageren met citaat
Eindredacteur


Geregistreerd op: 20 Okt 2003
Berichten: 24889

Body Jack
Tegenwoordig is hentai een bekend subgenre van anime, maar in de jaren '70 en '80 was het genre zeldzaam. Zelfs na Cleopatra: Queen of Sex en Lolita Anime verschenen er zelden hentai anime. Eén van die zeldzame anime was Body Jack, de vierde en laatste OVA in de Pink Noise serie.

Body Jack werd geschreven door Naoki Yamamoto onder zijn pseudoniem Tou Moriyama, welk hij gebruikt voor zijn volwassen werk. De OVA verscheen in 1987 in een periode dat het publiek nog snel te choqueren was, wat betekent dat de OVA nogal redelijk zedig is in vergelijking met het materiaal van tegenwoordig. De OVA bevat geen verkrachtingen, geen tentakels en geen grafische voorstelling van de private onderdelen van het menselijk lichaam. Desondanks is Body Jack niet geschikt om publiek te bekijken, het begint redelijk rustig met enkele afbeeldingen van borsten en onderbroeken, maar later krijg je volledige seksscčnes te zien, welke variëren van masturbatie en lesbische seks tot incest en triootjes. Eerlijk gezegd, het is niet wat je verwacht als je een korte samenvatting van de OVA leest.



Body Jack is een OVA die dertig minuten duurt en een volledig verhaal vertelt dat in eerste instantie lijkt op een eenvoudige versie van Being John Malkovich. De OVA begint met de introductie van de mysterieuze dokter Toyama en zijn assistent die werken aan een nieuwe uitvinding. Nadien schakelt Body Jack over naar een volleybalmatch waar het jonge meisje Nakano de kapitein is. Op school leren we dan de knappe Komaba en de jongen Asagaya kennen. Komaba is een goede vriendin van Nakano en het populairste meisje op school. Ze krijgt namelijk continu liefdesbrieven, waaronder van Asagaya die de beste vriend van Nakano is. Hij is een typische pervert die niet liever wil dan slapen met Komaba, maar hiertoe krijgt hij nooit de kans.

Op een dag ontmoet Asagaya dokter Toyama en die laatste verkoopt Asagaya zijn mysterieuze uitvinding. Nooit wordt uitgelegd wat de uitvinding doet, maar Asagaya begrijpt het onmiddellijk en gebruikt de machine om zijn geest en lichaam te scheiden. Ieder ander zou verbaasd zijn door zulke uitvinding, maar Asagaya weet onmiddellijk wat te doen: het lichaam van Komaba overnemen en zich amuseren op verschillende manieren. Later gaat hij ook uit met Nagano wat leidt tot verrassende resultaten voor zowel Nagano als Asagaya. Die laatste krijgt later nog een verrassing als Komaba wordt bezocht door haar stiefbroer. Die verrassende resultaten zijn zeker verrassend voor iemand die een volwaardig verhaal verwacht in plaats van wat je uiteindelijk krijgt. De Body Jack OVA is dan ook alleen geschikt voor mensen die hiervan fan zijn.



Qua animatie Body Jack duidelijk verouderd, wat geen wonder is aangezien OVA uit 1987 stamt. De animatie is redelijk sober met weinig detail en met typische jaren '80 ontwerpen. Ook de muziek is met opzet sober gehouden. Body Jack rekent simpelweg op dezelfde geluidseffecten als oudere films. De OVA begint bijvoorbeeld met een angstaanjagend geluid dat vergezeld wordt door de bliksem. Later in de OVA wordt die lijn doorgetrokken met meer eenvoudige geluidjes en geluidseffecten die zeker goed overkomen. Ook de stemmen komen goed over. Het gaat misschien om onbekende namen, maar ze doen hun job goed. Qua animatie en geluid is Body Jack dus redelijk sober, maar het verhaal is toch extravagant en uiteindelijk niet de moeite waard. Het is gewoon een excuus voor de hentai van deze OVA.
Terug naar boven
Profiel bekijken Stuur privébericht
Joni Philips BerichtGeplaatst: 16 Sep 2009 20:15    Onderwerp: Reageren met citaat
Eindredacteur


Geregistreerd op: 20 Okt 2003
Berichten: 24889

Campus Special Investigator Hikaruon
Met de Pink Noise serie produceerde AIC Anime in 1986 en 1987 een vierdelige OVA serie die alle vooroordelen over bepaalde genres verzamelt. Met de tweede OVA Campus Special Investigator Hikaruon neemt AIC het sentai genre onder de loep.

Momenteel ligt het sentai genre grotendeels stil, maar iedereen kent het genre ongetwijfeld. Het genre wordt gekenmerkt door grote hits als Kamen Rider, Voltron en zelfs Sailor Moon. De grootste hit is echter ongetwijfeld de Power Rangers wat een verzameling is van tientallen live action super sentai series. Je kent die serie ongetwijfeld, dus kun je ook begrijpen welk type parodie Campus Special Investigator Hikaruon is. Dit is maar een OVA, maar als je de OVA start, zou je wel eens een ander gevoel kunnen krijgen. De OVA begint met een introvideo waarin gezongen wordt over de grote aartsvijand die wordt bevochten door de hoofdpersonages. Het nummer zelf is zeer eenvoudig, maar het klinkt niet slecht in de oren. Je denkt onmiddellijk dat het gaat om een willekeurige episode in een langdurende serie.



In deze OVA infiltreert detective Hikaru Shihoudo samen met zijn partner Adzumi een private school waar de afgelopen weken een vijftal leerlingen zelfmoord pleegde, waarvan je de laatste zelfmoord in de opening zag. Tijdens zijn eerste lesdag op de school wordt Hikaru geconfronteerd met Gomi, de lokale bendeleider. Gomi wil Hikaru aanvallen, maar hij wordt verdedigd door zijn nieuwe klasgenote Shiina. Al snel wordt duidelijk dat Gomi de hele school bang maakt waardoor ook Shiina zijn slachtoffer dreigt te worden. Hikaru grijpt echter koeltjes in. Onder invloed van Adzumi, die als leerkracht werkzaam is op de school, begeleidt hij Shiina later naar huis wat hem de kans geeft om meer informatie te krijgen over de stad. Snel blijkt dat het probleem een complot is van de grote schurk Uraer waar tegen Hikaru het altijd opneemt.

Campus Special Investigator Hikaruon duurt maar dertig minuten dus moet het verhaal onthuld en opgelost worden in dezelfde episode. Zelfs het gevecht om Uraer definitief te verslaan, als de metalen held Hikaruon, zitten in dezelfde episode waardoor alles nogal redelijk gehaast is. Dat is spijtig want met het verhaal had je gemakkelijk een korte en interessante serie kunnen vullen. De personages en de dynamiek tussen Adzumi en Hikaru verdienen namelijk wel meer uitwerking. De grote schurk en zijn metalen pak zijn minder interessant. De ene ziet eruit als een gemuteerde Godzilla en de andere lijkt op een typische metalen held zoals Kamen Rider. Qua design is dus de serie minder interessant dan qua personages, maar dat is deels omdat AIC herkenbaarheid wilde en niet per se een nieuwe held wilde ontwerpen.



Campus Special Investigator Hikaruon is desondanks een zeer vermakelijke OVA. Het is niet direct de meest spannende OVA die je kunt vinden, maar hij bereikt zijn doel zeker. De interactie tussen de personages is leuk en de gevechten zijn weliswaar kort, maar ze bieden voldoende variëteit qua aanvallen wat zeker in een sentai serie verademend is. Typische sentai series tonen namelijk continu dezelfde soort aanvallen. Het design is schattig, maar weinig origineel. De designs lijken zo overgenomen uit een typische jaren '80 show. Qua stemmen wist men ook enkele sterren uit de jaren '80 te strikken zoals Mika Doi en Toshiko Seki. Campus Special Investigator Hikaruon is dus misschien maar een korte OVA, maar het is zeker de moeite waard om te bekijken als je geen topper verwacht.
Terug naar boven
Profiel bekijken Stuur privébericht
Joni Philips BerichtGeplaatst: 17 Sep 2009 20:49    Onderwerp: Reageren met citaat
Eindredacteur


Geregistreerd op: 20 Okt 2003
Berichten: 24889

Call Me Tonight
In 1986 startte AIC de vierdelige OVA serie Pink Noise met Call Me Tonight, een dertig minuten durende OVA welke een unieke romantische komedie is die eigenlijk puur dient als fanservice. Een gek verhaal wordt dus gemengd met de nodige afbeeldingen van onderbroeken en dergelijke.

Call Me Tonight is een romantische komedie met horrorelementen welke draait rond de jongen Ryu Sugiura welke een klein probleem heeft. Telkens als hij perverse gedachten heeft, verandert zijn lichaam namelijk en ontdekt hij later dat zijn kledij en kamer kapot zijn. Hij zoekt een oplossing en daarvoor belt hij naar de sekslijn Telephone Communication Madonna waar de mede-eigenares de opdracht krijgt om Ryu te helpen. Rumi Natsumi denkt dat het gaat om een eenvoudige opdracht, maar als ze een eerste keer de transformatie van Ryu ziet, is ze zeker verbaasd. Hij verandert namelijk in een bizarre weerwolf-hybride. De meeste mensen zouden afgeschrikt zijn, maar Rumi is een moedige meid. Ze besluit Ryu te helpen door hem zoveel mogelijk porno en dergelijke te tonen om zijn beest zo in te tomen.



Uiteindelijk groeien Ryu en Rumi zo naar elkaar toe. Alles dreigt echter fout te lopen als een klasgenote Rumi probeer te chanteren omdat ze met de knappe Ryu naar bed wil. Kan Rumi Ryu onder controle krijgen, ontdekken ze de oorzaak van de mysterieuze transformaties en hoe verloopt het met de andere betrokkenen? Dat zie je allen in de OVA en het is zeker de moeite. Op het eerste zicht is het een gekke combinatie, maar het werkt goed en het verhaal is goed uitgewerkt ondanks de korte duur van een OVA. Het is dus zeker leuk om eens te bekijken. Grafisch is het ook een mooie OVA met een redelijk donker kleurenpalet en die typische jaren '80 stijl designs. Ook de monsters zien er leuk uit, wat belangrijk is in deze OVA.

In de OVA hoor je 'Please Call Me Tonight' als opening en einde, wat betekent dat je het nummer van Emi Natsumi twee keer hoort. Over haar zul je weinig ontdekken want het gaat om een valse naam om ervoor te zorgen dat niemand kan ontdekken wie de echte zangeres is. Je moet echter niet bang zijn dat het gaat om zo'n slecht nummer dat de zangeres haar naam niet wil verbinden aan het nummer. Het lied is namelijk wel leuk en het past goed bij de OVA. Een hit wordt het niet, maar je zal het zeker passend vinden. De rest van de soundtrack bestaat uit standaard J-Pop welke je zowat in elke serie tegenkomt. Niets verbazend, niets storend. Je hoort het in praktisch elke serie en na vijf minuten ben je het vergeten.



De stemacteurs zijn gelukkig geen onbekende namen, maar ze zullen ook niet meteen bekend in de oren klinken. Buiten Toshihiko Seki, die ook meespeelt in Campus Special Investigator Hikaruon en een uitgebreid portfolio heeft, en Sakiko Tamagawa die bekend is uit You're Under Arrest gaat het enkel om mensen die bekend waren in de jaren '80. Het doet zeker niets af aan hun prestatie, ze zetten hun rollen goed neer en ze kunnen zich meten met de stemacteurs van vandaag. Call Me Tonight is een schattige, maar weinig speciale romantische serie. In vergelijking met de toppers als Love Hina stelt Call Me Tonight weinig voor, maar voor een lage prijs doe je zeker geen miskoop met Call Me Tonight.
Terug naar boven
Profiel bekijken Stuur privébericht
Joni Philips BerichtGeplaatst: 07 Nov 2009 19:23    Onderwerp: Reageren met citaat
Eindredacteur


Geregistreerd op: 20 Okt 2003
Berichten: 24889

Bakugan: Battle Brawlers
Na Dragon Ball Z en Pokémon is anime populairder geworden in Europa, waardoor Cartoon Network, VT4 en de andere televisiestations gemakkelijker Japanse series uitzenden. Ze beperken zich spijtig genoeg echter tot series als Bakugan. Of Bakugan jouw tijd waard is, ontdek je in onze review.

Maker TMS Entertainment maakte verschillende originele series zoals B't X en Lupin III, maar met Bakugan was men niet origineel. Bakugan: Battle Brawlers is een mengeling van Digimon, Beyblade en Yu-Gi-Oh wat op zich geen probleem moet zijn. Bakugan ontbreekt echter de factoren die series als Digimon en Yu-Gi-Oh wel de moeite maakten. Het verhaal en de actie in de serie zijn gewoon zo doorsnee dat je absoluut geen aandacht meer gaat besteden. Natuurlijk is een korte samenvatting aan de orde, de basis van het spel en het verschijnen van de Bakugan wordt namelijk reeds in de eerste episode uitgelegd, waarna de regels niet meer herhaald worden. Het is dus kwestie van zeker die episode niet te missen als je de serie wil volgen.



Op de Aarde in Bakugan: Battle Brawlers zijn allerlei mysterieuze bollen en kaarten neergedaald, welke gevonden worden door allerlei kinderen. Twee van deze kinderen, Dan en Shu, ontwikkelen samen het spel Bakugan dat al snel het populairste spel op Aarde wordt. Bij het begin van de serie ontdekken Dan en zijn vrienden, de Battle Brawlers, dat er meer achter het spel zit dan een gewoon spel. De bollen zijn afkomstig van een andere wereld, Vestroia, die bedreigd wordt door de mysterieuze Bakugan Naga en zijn twee menselijke helpers Hal-G en Masquerade. De eerste episodes draaien vooral rond de strijd tussen Masquerade en diens helpers en de Battle Brawlers. Naarmate hun strijd vordert, ontdekken ze echter dat Hal-G en Naga een veel groter gevaar vormen dat absoluut gestuit moet worden.

Eigenlijk is die strijd nogal saai: Dan, zijn beste vriend Shun, de obligatoire liefdesinteresse Runo en hun andere vrienden; welke allen de typische stereotypes zijn; willen ontdekken wie Masquerade is. Hij wil natuurlijk niet dat iemand dat ontdekt, dus stuurt hij een helper af op de Battle Brawlers waarna ze strijden en de episode gedaan is. In Digimon, Beyblade en Yu-Gi-Oh! krijg je regelmatig epische gevechten in beeld, maar de gevechten Bakugan zijn bijna onmiddellijk gedaan. De regels van het spel zijn namelijk zeer eenvoudig: verlies drie monsters en je verliest de match. Hierdoor draaien gevechten meestal uit op het feit dat de twee (of meer) spelers een monster oproepen waarna ze elkaar direct aanvallen. Eventueel gebruiken ze ook een magiekaart, maar die zijn minder speciaal dan in Yu-Gi-Oh.



De personages zijn dus stereotypes, en dat valt ook op in hun uiterlijk. Gekke haarkleuren, stoer uiterlijk, grote ogen, ... Het zorgt ervoor dat Bakugan: Battle Brawlers geen eigen identiteit heeft. De monsters komen gelukkig veel indrukwekkender over, hoewel ze veel minder memorabel zijn dan bijvoorbeeld de Dark Magician of Agumon. Op hun stemmen valt weinig aan te merken, maar meer valt ook niet te zeggen. Zowel qua graphics als muziek blijkt de serie zeer vergeetbaar. Bakugan: Battle Brawlers is een serie zonder eigen gezicht, die zeker niet gesmaakt zal worden door de oudere anime-fan. Battle Brawlers richt zich vooral op de jongste kinderen voor wie de regels van Yu-Gi-Oh! en de subtiliteiten van Pokémon nog te moeilijk zijn. Behoor je niet tot deze groep? Dan is Bakugan niets voor jou.
Terug naar boven
Profiel bekijken Stuur privébericht
Joni Philips BerichtGeplaatst: 08 Nov 2009 23:03    Onderwerp: Reageren met citaat
Eindredacteur


Geregistreerd op: 20 Okt 2003
Berichten: 24889

Pokémon: Adventures on the Orange Islands
Met de originele Pokémon animatieserie was Pokémon getransformeerd van een populaire game tot een wereldfenomeen. Oorspronkelijk was Pikachu maar een doodnormale Pokémon, maar de Japanse gamers kozen hem tot mascotte van de serie en door de animatieserie leerde heel de wereld hem en de Pokémon kennen.

In Europa en Amerika had Nintendo de Pokémon animatieserie gebruikt om de games te promoten eens ze merkten dat Pokémon Red en Green in populariteit stegen na de release van de eerste Pokémon serie. De animatieserie bleek een succesvol promotiemiddel en Nintendo besloot elke Pokémon game te vergezellen van een bijbehorende animatieserie. Nintendo had echter een probleem, Pokémon: Indigo League was compleet afgelopen en het duurde nog meer dan een half jaar eer de volgende game zou verschijnen. Pokémon: The Johto Journeys beginnen was dus geen optie, Pokémon: Indigo League verlengen kon niet en een tijdelijke stop had slecht geweest voor de kijkcijfers. In samenspraak met TV Tokyo en productiebedrijf Oriental Light and Magic kwam men met Pokémon: Adventures on the Orange Islands op de proppen.



In deze serie reist Ash met zijn vrienden naar de Orange Islands, een reeks eilanden die nog nooit in een game verschenen, maar onderdeel zijn van Kanto. Het seizoen begint met episode 83 en eindigt met episode 118. De serie draait feitelijk rond de Orange Islands, maar hij begint en eindigt in het huis van Professor Oak waar Team Rocket telkens binnenvalt om Pokémon te stelen. Zij zijn nog niet veranderd en gebruiken zelfs nog dezelfde Pokémon. In dit seizoen besluit Brock de groep te verlaten om Professor Ivy te helpen, een evenement waar later veel naar verwezen wordt. Ash en Misty moeten echter niet lang alleen blijven, ze ontmoeten al snel de Pokémon Watcher Tracey die prachtige tekeningen maakt. Samen beleven ze nieuwe avonturen waarbij de groep enkele leuke Pokémon vangt.

Ash neemt hier ook deel aan de Orange League. Hier moet Ash eerst vier badges voor verzamelen alvorens hij het mag opnemen tegen de sterke Drake en onder andere zijn Dragonite. Kan Ash deze nieuwe tegenstanders overwinnen, dat ontdek je in de serie, maar de gevechten zijn sowieso de moeite. Ash is een pak slimmer geworden en zijn Pokémon gebruiken hun aanvallen op betere wijze. Hierdoor zijn ze leuker om te volgen dan de episodes van het origineel. De nieuwe Pokémon zijn ook leuk om te bekijken, zo is Scyther een stoere Pokémon en zijn de episodes met Snorlax altijd grappig. Het nieuwe seizoen bevat ook enkele emotionele momenten zoals de de evolutie van Pidgeotto en Ash zijn strijd om Charizard te redden. Deze twee momenten zijn even emotioneel als het afscheid van Butterfly.



Adventures on the Orange Islands brengt dus een leuke mix van oude en nieuwe personages in leuke avonturen, waardoor ook dit seizoen een aanrader is voor jonge kinderen. Ook op audiovisueel gebied presteert Adventures on the Orange Islands goed. Grafisch bereikt dit seizoen continu het niveau van het einde van de Indigo League. Qua ontwerpen en details is Adventures on the Orange Islands dus zeker goed. Ook qua stemmen doet de show het goed. Alle stemmen uit het vorige seizoen zijn terug en ze zijn aangevuld met enkele overtuigende nieuwkomers zoals Tracey. Ook de muziek past weer goed bij de serie, hoewel Pokémon World minder leuk klinkt dan het Pokémon Theme. Het wordt ook gebruikt als einde en doet daar zijn job beter. Dit seizoen is dus een aanrader.
Terug naar boven
Profiel bekijken Stuur privébericht
Joni Philips BerichtGeplaatst: 09 Nov 2009 22:48    Onderwerp: Reageren met citaat
Eindredacteur


Geregistreerd op: 20 Okt 2003
Berichten: 24889

FullMetal Alchemist: The Blind Alchemist
Met FullMetal Alchemist: Brotherhood maakt Bones momenteel een trouwe anime-adaptie van de FullMetal Alchemist manga, maar ze laten hun creativiteit nog steeds werken. Met The Blind Alchemist maakten ze een OVA voor FullMetal Alchemist die samen met de eerste DVD van FullMetal Alchemist: Brotherhood geleverd werd.

In The Blind Alchemist ontdekken Ed en Al Elric het bestaan van Judau, een blinde alchemist die een succesvolle menselijke transmutatie zou toegepast hebben. Hij zou het jonge meisje Rosalie opnieuw tot leven gewekt hebben in ruil voor zijn ogen en dat integreert de Elric broers. Samen gaan ze op onderzoek uit om te ontdekken of Judau geslaagd is of dat hij een bedrieger is. Uiteindelijk ligt de waarheid in het midden en moeten de Elric broers ontdekken dat ook Judau maar een slachtoffer is. Qua verhaal is FullMetal Alchemist: The Blind Alchemist zeer eenvoudig, maar toch doeltreffend. Opnieuw worden we geconfronteerd met het feit dat menselijke alchemie altijd vreselijke gevolgen heeft en er alleen slachtoffers zijn.



Grafisch staat de OVA op hetzelfde niveau als FullMetal Alchemist: Brotherhood zelf. The Blind Alchemist werd duidelijk door hetzelfde team als de rest van de serie gemaakt. Zij scoren ook met de karakter-ontwerpen want hoofdrolspeler Judau ziet er indrukwekkend uit. De andere personages zijn wat meer doorsnee, maar ze zijn dan ook niet de focus van de OVA. Hun stemmen zijn wel goedgekozen, alleen Rosalie haar stem valt tegen. Haar stem klinkt een tikkeltje arrogant en afstandelijk, wat niet past bij het personage. Gelukkig is Rosalie de enige uitzondering want buiten de goede nieuwe stemmen, hebben we natuurlijk de stemmen van Romi Paku en Rie Kugimiya die zoals gewoonlijk Edward en Alphonse Elric perfect tot leven brengen.

Buiten de stemmen is ook de muziek goedgekozen, zelfs al heeft de OVA geen intro of einde. Zeker de dramatische muziek die het einde van de OVA inluidt, weet perfect de sfeer te versterken. The Blind Alchemist is dus geen uitgebreide OVA, maar dat is geen probleem. De zestien minuten die je nodig hebt om de OVA te bekijken, zijn zeker goed besteed. Het schrijnende verhaal wordt perfect begeleid door de audio waardoor The Blind Alchemist zeker het bekijken waard.

Terug naar boven
Profiel bekijken Stuur privébericht
Joni Philips BerichtGeplaatst: 01 Jan 2010 11:58    Onderwerp: Reageren met citaat
Eindredacteur


Geregistreerd op: 20 Okt 2003
Berichten: 24889

Training with Hinako
Jarenlang werkte Studio Hibari mee aan verschillende serieuze producties waaronder You're Under Arrest, Spirited Away, Shin Megami Tensei: Persona 4 en Mobile Suit Gundam: Char's Counterattack. Met Training with Hinako animeerde men in 2009 echter een grappige fanservice OVA. Is deze de moeite of houdt men zich beter bezighouden met het helpen van andere studio's zoals in het verleden?

Training with Hinako is een twintig minuten durende trainingsvideo die begint met een douchende Hinako die tegen het publiek praat. De OVA breekt dus de vierde muur, wat niet onverwacht mag zijn bij een trainingsvideo. Hinako beweert een echte vrouw te zijn die in de animewereld is beland. De meeste mensen zouden willen ontsnappen, maar zelf wil ze liever trainen om te vermageren. Anders wordt haar anime geannuleerd. Via verschillende oefenen probeert ze te vermageren en ze hoopt dat de kijker meewerkt met haar. De oefeningen zijn gelukkig eenvoudig en kunnen gemakkelijk thuis uitgevoerd worden. Zo moeten we sit-ups en push-ups doen. Elke oefening wordt twaalf keer uitgevoerd en in die tijd krijgen we een goed beeld van Hinako's lichaam. Het is dan ook fanservice en geen serieuze trainingsvideo.

Het helpt dan ook dat Hinako redelijk knap is en over een welgevormd lichaam beschikt. Meer stelt de OVA ook niet voor, de OVA valt ook gewoon na enkele minuten in herhaling. Enkel het aantal uitvoeringen en haar kledij veranderen. Mai Kadowaki zorgt er ook voor dat Hinako leuk klinkt. Ons lijkt Training with Hinako echter de moeite en het geld niet waard, maar Japan denkt daar anders over. Bij de release was de DVD, die ongeveer €20 kost, onmiddellijk uitverkocht. Wij raden je echter af om naar de winkel te hollen. Uiteindelijk zit je gewoon twintig minuten te staren op een schaarsgeklede tekenfilmfiguur. Je kunt voor datzelfde geld Wii Fit Plus kopen, waarmee je ongetwijfeld veel fitter wordt dan met Training with Hinako. Momenteel zal de OVA alleen de meest extreme otaku's aanspreken.



Terug naar boven
Profiel bekijken Stuur privébericht
Joni Philips BerichtGeplaatst: 01 Jan 2010 11:59    Onderwerp: Reageren met citaat
Eindredacteur


Geregistreerd op: 20 Okt 2003
Berichten: 24889

Tales from Earthsea
Midden jaren '60 lanceerde de Amerikaanse schrijftster Ursula K. Le Guin een nieuw fantasy-universum in de vorm van Earthsea. Uiteindelijk verschenen er dertien boeken die de aandacht trokken van verschillende filmstudio's. Onder andere Studio Ghibli had interesse om een Earthsea film te maken en uiteindelijk trokken zij aan het langst einde na jarenlang aandringen.

Le Guin weigerde in de jaren '80, maar later leerde ze de werken van Hayao Miyazaki kennen en was ze onmiddellijk onder de indruk. Ze besloot dan ook Studio Ghibli toestemming te geven om een Earthsea animatiefilm te maken. Op dat moment was Miyazaki echter bezig met Howl's Moving Castle, wat meestal geen probleem is. Dan neemt Grave of the Fireflies regisseur en Ghibli-medeoprichter Isao Takahata toch gewoon het roer over. Producer Toshio Suzuki, de derde medeoprichter van Ghibli, stelde echter voor dat Hayao Miyazaki's zoon Goro de film zou regisseren. Tot grote woede van zijn vader accepteerde Goro wat leidde tot een lange breuk met zijn vader en tot Tales from Earthsea, de film die we vandaag bespreken. Kon Goro de kwaliteit van zijn vader nabootsen of speelt hij tweede viool?



Tales from Earthsea combineert de personages en verhalen van A Wizard of Earthsea, The Farthest Shore en Tehanu in één verhaal, maar de film lijmt ze slecht aan elkaar. De film vertelt het verhaal van de prins Arrow die uit zijn koninkrijk vlucht nadat hij zijn vader vermoord. Tijdens zijn vlucht ontmoet hij de tovenaar Sparrowhawk en redt hij het mysterieuze meisje Therru van enkele slaven-verkopers. Gooi er nog de vriendin van Sparrowhawk bij en je hebt een sympathiek gezelschap dat het moet opnemen tegen een andere magiër, Lord Cob, die het geheim van het eeuwige leven wil ontdekken en hiervoor Arren en Sparrowhawk nodig heeft. Kunnen onze helden ontsnappen uit de klauwen van Cob? Dat ontdek je in de film zelf.

Spijtig genoeg zijn er een hoop zaken die je niet ontdekt: Waarom is Therru zo speciaal? Wat is de aard van de rivaliteit tussen Cob en Sparrowhawk? Waarom vermoordde Arren zijn vader? Hoe komt eigenlijk dat de natuur uit zijn balans is? En waarom is de film zo lang terwijl je het plot kunt samenvatten in een korte alinea? Een aandachtige kijker meldt al snel dat er veel onopgeloste vragen achterblijven na het uitkijken van Tales from Earthsea. Miyazaki probeerde te hard zijn best om Earthsea volledig te verfilmen en gaf daardoor te weinig aandacht aan de uitwerking. Het is dan ook niet verbazend dat Le Guin zelf teleurgesteld was met de verfilming. Het had intelligenter geweest om te beginnen met A Wizard of Earthsea.



Gelukkig is de film geen complete teleurstelling, op audovisueel vlak scoort de film wel ondanks de grote verschillen met de andere Ghibli films van het afgelopen decennium. De stijl is iets duisterder, maar dat helpt om de geweld-scčnes goed in beeld te brengen. Het geheel wordt ook goed ondersteund door een aantal ervaren acteurs als Jun Fubuki en Bunta Sugawara. Hier scoort men wel, wat niet gezegd kan worden over het verhaal. Studio Ghibli en kwaliteit zijn praktisch synoniemen, maar met Tales from Earthsea wordt bewezen dat niet alles wat Studio Ghibli aanraakt in goud verandert. Tales from Earthsea is een doorsnee film en een slechte adaptatie. Grafisch is de film prachtig, maar hij heeft ook een saai, onsamenhangend plot en negeert de thema's die Earthsea groot maakten.
Terug naar boven
Profiel bekijken Stuur privébericht
Joni Philips BerichtGeplaatst: 01 Jan 2010 19:12    Onderwerp: Reageren met citaat
Eindredacteur


Geregistreerd op: 20 Okt 2003
Berichten: 24889

Naruto Shippuuden Arc 6: The Master's Prophecy and Vengeance
Na Naruto Shippuuden Arc 5: The Three-Tailed Demon Turtle keert de Naruto Shippuuden anime terug naar de manga met de nieuwste Arc, namelijk The Master's Prophecy and Vengeance Arc, een Arc met verrassende wendingen en grote onthullingen.

De meeste seizoenen van Naruto behandelen één verhaallijn, maar in The Master's Prophecy and Vengeance worden twee epische verhaallijnen door elkaar geweven met een spectaculair resultaat en een hoop spannende gevechten. Langs één kant hebben we Sasuke die eindelijk jacht maakt op Itachi, maar daarvoor eerst een team moet samenstellen wat leidt tot de introductie van enkele nieuwe personages die beter inzicht geven tot de stijl van Sasuke en Orochimaru. In zijn tocht moet Sasuke natuurlijk ook de nodige vijanden verslaan, maar is hij sterk genoeg om deze fantastische vijanden te verslaan of maken ze hem opnieuw belachelijk zodat hij opnieuw gaat trainen? Dat ontdek je in deze Arc, wat gepaard gaat met grootse onthullingen: nieuwe aanvallen, grote geheimen en historische nederlagen zorgen ervoor dat je Sasuke's reis nooit zal vergeten.



Tegelijk loopt er een tweede verhaallijn waarin Jiraiya probeert te ontdekken wie Pain, de leider van de Akatsuki is, en tijdens die tocht wordt hij geconfronteerd met zijn verleden. Zo ontdekken we waarom de Sannin die naam dragen, op welke manier hij Gama Bunta leerde oproepen, we leren zijn levensdoel kennen en we ontdekken hoe sterk Jiraiya eigenlijk echt is. En natuurlijk wordt Naruto niet vergeten, samen met Team 8 vertrekt Team 7 om Sasuke terug te vinden. Met de vier beste jagers komen ze Sasuke gegarandeerd op het spoor, maar kunnen ze hem ook tegenhouden? Tegelijk krijgen we ook te horen waarom Naruto eigenlijk Naruto heet. Ook Kakashi krijgt aandacht want zijn verleden wordt onthuld in de Kakasi Gaiden dat onderdeel vormt van dit seizoen. De Kakashi Gaiden hebben we eerder apart besproken.

The Master's Prophecy and Vengeance loopt van episode 113 tot 141 waarmee de zesde Arc voorlopig de tweede langste is van de volledige serie. Qua inhoud is het echter ongetwijfeld de meest uitgebreide en dat is al genoeg reden om dit seizoen in huis te halen. Het is zonder twijfel het belangrijkste seizoen van de volledige Naruto Shippuden serie en qua verhaal ook het beste. Ook qua animatiekwaliteit zit het seizoen goed, zeker de gevechten zien er prachtig uit. De nieuwe personages zoals Pain, Konan, Kushina, Suigetsu en Juugo zijn ook mooi. Dit seizoen introduceert veel nieuwe personages, maar toch zijn ze allen redelijk uniek. Je krijgt nooit het gevoel dat het gaat om ongeďnspireerde opvulpersonages, wat toch een groot risico is wanneer er veel personages bijkomen.



Je krijgt ook uitgebreid de tijd om hen te leren kennen en daarbij leer je dat personages zoals Juugo, goed binnen het verhaal passen. Hun verhaal hangt samen met het verhaal van oudere personages, waardoor we ook meer informatie krijgen over die personages. Het helpt ook dat hun stemmen goedgekozen zijn, zo klinken Madara en Pain zeer stoer. De stemmen in Naruto veranderen gelukkig nooit, maar de muziek verandert om de haverklap. In dit seizoen horen we vijf verschillende thema's. Hotaru no Hikari van Ikimono-Gakari en Sign van Flow openen de episodes wat beide prachtig nummers zijn. Spijtig genoeg verraadt de video van die laatste te veel details van de gevechten. De einden Shinkokyu van Super Beaver, My Answer van Seamo en Omae Dattanda van Kishidan zijn wel leuk, maar minder memorabel.
Terug naar boven
Profiel bekijken Stuur privébericht
Joni Philips BerichtGeplaatst: 02 Jan 2010 22:40    Onderwerp: Reageren met citaat
Eindredacteur


Geregistreerd op: 20 Okt 2003
Berichten: 24889

Kiss X Sis
Onder invloed van Onegai Twins tekende mangaka Bow Ditama in 2004 het kortverhaal Kiss X Sis over Keita Suminoe en zijn twee dolverliefde zussen die hem continu proberen te kussen. Later werd Kiss X Sis een volwaardige manga, waarvan animatiestudio Feel uiteindelijk een korte OVA serie maakte. Is deze de moeite?

In de meeste Japanse romantische komedies is de jongen abnormaal geobsedeerd door het vrouwelijke schoon, maar Keita heeft dat probleem niet. Sterker nog, hij lijkt één van de meeste normale tieners ooit. Hij heeft echter een gigantisch probleem: zijn twee zussen zijn gek op hem en ze willen niets liever dan een relatie met hem. Onmiddellijk bij de start van de nulde episode van de Kiss X Sis OVA valt dit op: wanneer Keita ontwaakt, slaagt hij er niet in om recht te staan. Zijn armen zijn namelijk verdoofd omdat zijn zussen in het midden van de nacht op zijn armen zijn komen slapen. Eens die zussen doorhebben dat hij zich niet kan bewegen, maken ze misbruik van hem door hem te kussen en te stimuleren. Later vertellen ze dit doodleuk aan hun ouders die hen aanmoedigen.



Normale ouders zouden verbolgen reageren, maar de ouders in deze serie moedigen hun zoon aan om te trouwen met één van zijn zussen. In Onegai Twins hoopten beide meisjes tenminste dat ze geen familie waren zodat ze een relatie konden starten met het hoofdpersonage. Hier maakt niemand er een probleem van wat natuurlijk creepy is, maar het heeft één voordeel: in Kiss X Sis wordt minder gezaagd dan in Onegai Twins. Het is eigenlijk ongelofelijk ziekelijk, tot ze vertellen dat Keita en zijn zussen eigenlijk geen familie zijn. Op dat ogenblik kun je opnieuw rustig ademhalen en lachen met de situatie want hoewel ze geen bloedband hebben, heeft Keita toch een probleem met de feiten, zeker omdat zijn zussen regelmatig te ver gaan. Zulke zaken onderscheiden Kiss X Sis echter duidelijk van andere romantische komedies.

Een geluk want qua personages kun je Kiss X Sis met moeite onderscheiden van een typische Ecchi serie: je hebt een normaal hoofdpersonage met een problematisch liefdesleven, zijn seks-geobsedeerde vrienden en de typische harempersonages zoals het betrouwbare meisje en de verlegen bullebak. Ook qua uiterlijk zijn ze redelijk doorsnee. De OVAs rekenen dus vooral op het unieke verhaal en de Ecchi momenten, welke samen voor de komische noot zorgen. Op dat gebied slaagt Kiss X Sis duidelijk, mede dankzij de sterke casting voor de personages. De casting voor de personages is grotendeels perfect, enkel Keita klinkt soms te volwassen in vergelijking met zijn oudere zussen. Je zou verwachten dat hij jonger zou klinken en daardoor is dit een kleine verrassing. Ken Takeuchi wordt ook vaker op deze wijze gecast, kijk maar naar Green Green TV.



Het is ook maar een klein gebrek in een sterk gecaste serie. Ook de geluidseffecten zijn leuk in deze OVA. Geluidseffecten worden in deze OVA op het scherm geplaatst wat een komisch effect heeft. Spijtig genoeg stelt de muziek weinig voor. Zowel opening Honey Boy for Two als einde Starry Sky Tale zijn de moeite niet waard. Dat is echter maar een klein smetje op een goede serie. In principe is Kiss X Sis een zeer foute serie, maar hij is wel leuk om te kijken. De OVA is kort, maar krachtig en dus zeker je geld waard. Het is dan ook leuk om te horen dat Kiss X Sis omgevormd wordt tot een televisieserie. Hopelijk kan deze hetzelfde niveau bereiken.
Terug naar boven
Profiel bekijken Stuur privébericht
Joni Philips BerichtGeplaatst: 02 Jan 2010 22:54    Onderwerp: Reageren met citaat
Eindredacteur


Geregistreerd op: 20 Okt 2003
Berichten: 24889

Golden Week
Normaal bestuderen we alleen anime en aanverwante films en series, maar we bekijken ook regelmatig de Japanse cultuur. Vandaag werpen we een blik op Golden Week, de belangrijkste week van het Japanse jaar.

Elk land ter wereld kent zijn eigen feestdagen, maar een volledige feestweek? Dat is redelijk uniek. Japan is één van de landen met een eigen feestweek, de Golden Week die begint op 29 april en eindigt op 5 mei. In 1948 declareerde de Japanse regering de National Holiday Laws waarin negen officiële feestdagen aanvaard werden. De helft daarvan viel in dezelfde week, waardoor de week gouden resultaten had voor de entertainmentindustrie in Japan. De week kreeg daarom de naam Golden Week in 1951. Sindsdien is Golden Week een populaire term geworden. Tijdens Golden Week ligt het publieke leven in Japan grotendeels plat. Grote bedrijven sluiten de volledige week, waardoor de Golden Week de langste vakantieperiode voor een gemiddelde Japanner is. De kans is groot dat je tijdens deze week een Japanner tegenkomt in het buitenland. Shonen Jump uitgever Shueisha sluit bijvoorbeeld de deuren.

Op 29 april viert Japan de verjaardag van de keizer Showa. Zijn verjaardag werd gevierd tot zijn dood in 1988, waarna 29 april een dag werd om de natuur te vieren. Sinds 2007 wordt de verjaardag van Showa opnieuw herdacht op deze dag. De Natuurdag, die tussen 1989 en 2006 werd gevierd, werd verplaatst naar de 4de mei. Dit was oorspronkelijk enkel een feestdag omdat het tussen twee andere feestdagen viel, maar sinds 2007 is het dus Natuurdag. De 3rde mei en de 5de mei zijn reeds jaren feestdagen in Japan. Op 3 mei wordt de Japanse grondwet uit 1947 herdacht, op die dag wordt vaak de democratie van Japan bestudeerd. Op 5 mei viert men de dag van het kind. Tot 1948 werden enkel jongens gevierd op deze dag, waarbij meisjes op 3 maart gevierd werden. In 1948 werden beide samengevoegd tot één groot feest voor de kinderen en hun persoonlijkheid.

Terug naar boven
Profiel bekijken Stuur privébericht
Joni Philips BerichtGeplaatst: 02 Mei 2010 22:11    Onderwerp: Reageren met citaat
Eindredacteur


Geregistreerd op: 20 Okt 2003
Berichten: 24889

4-Day Weekend
Oorspronkelijk maakten alleen anime-fans AMVs, of Anime Music Videos, maar tegenwoordig maken ook artiesten zelf AMVs voor hun eigen muziek. Eén van die groepen zijn The Bluetones, een Britse indie rockgroep die actief is sinds 1994.

In 1998 kwam de groep met 4-Day Weekend, een single die enkel via mail-order beschikbaar was. Dat betekent dat de single nooit op de radio gedraaid werd en dat het nummer nooit in de charts verscheen. Alleen hun fans zouden dan ook het nummer kennen. De single zou dus een klein publiek bereiken, maar The Bluetones deden wel hun best. Ze werkten samen met Studio 4°C - bekend van The Animatrix en Detroit Metal City - om een muziekvideo te maken voor nummer en de anime 4-Day Weekend was het resultaat. Op Animation Festival '98 in Nederland werd de muziekvideo zelfs beloond met de prijs 'Beste Muziekvideo,' maar is de muziekvideo ook echt het kijken waard? Dat onderzoeken we vandaag in onze nieuwste anime-review.



4-Day Weekend is in de eerste plaats een muziekvideo, wat betekent dat het nummer zeer belangrijk is. Het lied draait rond een mislukte relatie waarbij de zanger een meisje probeert te overtuigen dat ze samen horen. Echt origineel kunnen we dit nummer niet noemen, het is een duister liefdeslied met een leuk rockdeuntje dat tevens een flinke dosis Brit-Pop bevat, een genre dat met de millennium-wisseling uitgestorven is. 4-Day Weekend is echt een type-voorbeeld van het genre en verscheen op het hoogtepunt van hun populariteit. Echte Brit-Pop fans zullen genieten van deze anime, maar het is een genre dat niemand echt zal haten. Zelfs als je interesse meer uitgaat naar andere genres, kun je toch genieten van de muziek in deze video.

In een muziekvideo is het samenspel tussen muziek en video het allerbelangrijkste, wat deze anime deels lukt. Op een heel abstracte wijze wordt het nummer vertaald naar de beelden. Zo wordt in het liedje onder andere de lijn 'The Future is Dead' gezongen, en op die momenten verandert het meisje in de video in een soort wandelend skelet in een wereld die vernietigd is. Op deze manier wordt ook de tegenstelling tussen zijn en haar mening over de relatie duidelijk. Zijn positieve momenten tonen hen als normale mensen in een wereld met veel natuur, terwijl haar negatieve momenten een stedelijke, donkere wereld tonen. De muziekvideo laat ook veel ruimte voor interpretatie, hij duurt maar vier minuten en er wordt niet gesproken.

4-Day Weekend is uiteindelijk een uniek experiment, dat goed uitdraait. De ervaring kan beter, maar toch is dit een leuke muziekvideo. Als je eens vijf minuten tijd hebt, is het zeker de moeite om 4-Day Weekend te proberen. Met een beetje geluk word je zelfs fan van The Bluetones zelf.

Terug naar boven
Profiel bekijken Stuur privébericht
Joni Philips BerichtGeplaatst: 07 Mei 2010 19:41    Onderwerp: Reageren met citaat
Eindredacteur


Geregistreerd op: 20 Okt 2003
Berichten: 24889

Dragon Ball Kai: Frieza Saga
Momenteel domineren Naruto, One Piece en Bleach het Shonen genre, maar oorspronkelijk domineerde Dragon Ball het genre. Ter viering van de twintigste verjaardag van Dragon Ball komt de Dragon Ball Z anime opnieuw uit, maar is deze remake de moeite?

Enkele maanden geleden waren we zeer lovend over de remake van de Saiyan Saga, maar het hoogtepunt van Dragon Ball Z blijft toch de Frieza Saga met zijn vele legendarische gevechten, nieuwe relaties en zelfs enkele plotwendingen. De Frieza Saga was dan ook bedoeld als definitieve afsluiter voor Dragon Ball. Spijtig genoeg verouderde de Frieza Saga - net als de andere Dragon Ball Z saga's - zeer slecht. De animatie bleef wel oké, maar de gevechten waren weinig diepgaand en alles was uitgerekt met filler zodat de manga kon uitlopen waardoor de serie langdradig begon aan te voelen en de Frieza Saga met de tijd zijn kijkbaarheid verloor. In Dragon Ball Kai wilde Toei hun fout rechtzetten door alle filler te schrappen, maar is dat voldoende? Liggen de problemen van de Frieza Saga niet veel dieper? Ontdek het in onze review.



In de Saiyan Saga verklapten Vegeta en Nappa dat de planeet Namek bestond, en dat die planeet waarschijnlijk ook Dragon Balls zou bezitten. Zowel Vegeta als onze overlevende vrienden begonnen dan ook een lange tocht naar de planeet Namek. In Dragon Ball Z werd deze verlengd met een tussenstop op Fake Namek en een spiegel-ruimteschip, maar in deze verloopt alles vlot. De oervervelende ruimte-episodes zijn dus geschrapt. Op Namek ontmoeten onze vrienden niet alleen de vriendelijke Nameks, maar ze worden ook meteen geconfronteerd met de nieuwste vijand: Frieza. De vernietiger van de Saiyans en veroveraar van het universum, gevreesd door allen inclusief King Kai en enkele miljoenen keren sterker dan onze Z-vechters aan het begin van deze saga. Gelukkig heeft Frieza de nodige handlangers mee om eerst te verslaan. Zo krijgen we de charismatische Zarbon en de hyperactieve Ginyu Squad in beeld.

Het verhaal van de Frieza Saga is redelijk rechttoe, rechtaan wat eigenlijk ook geldt voor het vechten. In de huidige Shonen series wordt meer strategisch gewerkt, maar in Dragon Ball is het kracht versus kracht. De sterkste wint, en als je niet de sterkste bent, moet je gewoon plots maar wat sterker worden zodat je toch wint. Echt interessant is het ook niet. Ten opzichte van Dragon Ball Z: Frieza Saga zijn de gevechten gelukkig ingekort, zodat je minder last hebt van het rechttoe, rechtaan vechten. Desondanks gaan de gevechten naar het einde toe zeer hard vervelen. Zeker het gevecht tegen Frieza is simpelweg te lang. Dit is geen Naruto of One Piece waar elk personage leuke technieken heeft om je episodes lang bezig te houden. Je hebt alleen fysieke aanvallen en KI aanvallen, welke meestal teken van verlies zijn.



Ondanks de goede bedoelingen is ook deze Frieza Saga geen topniveau, wat spijtig is gezien de kwaliteit van de manga. Toei had meer moeten snoeien om een krachtiger geheel te maken. Dragon Ball Kai blijft wel het kijken waard, voor Dragon Ball Z fans uit nostalgische overwegingen en omdat je gewoon Dragon Ball moet gezien hebben voor iedereen die het nog niet zag. Alles ziet er gelukkig ook beter uit, zodat je op animatiegebied toch kunt genieten. Supermoderne technieken moet je niet verwachten, maar alles ziet er lekker en fris uit. Ook de stemmen zijn nog fris want alles is opnieuw opgenomen en hiervoor zijn bijna alle originele stemacteurs teruggekeerd. Enkel wanneer het niet anders mogelijk was; zijn nieuwe mensen ingehuurd. Op audiovisueel gebied is de Frieza Saga dus opnieuw een leuke ervaring. Qua impact is hij echter voorbijgestreefd.
Terug naar boven
Profiel bekijken Stuur privébericht
Joni Philips BerichtGeplaatst: 07 Mei 2010 19:41    Onderwerp: Reageren met citaat
Eindredacteur


Geregistreerd op: 20 Okt 2003
Berichten: 24889

Naruto Shippuuden the Movie 3: Inheritors of the Will of Fire
Met Naruto Shippuuden produceert Studio Pierrot één van de populairste anime-series, een succes waarop men inspeelt met uiterst succesvolle bioscoopfilms. In 2009 kwam Studio Pierrot zo met Inheritors of the Will of Fire, reeds de derde Naruto Shippuuden film. Is deze echter wel de moeite waard?

In Inheritors of the Will of Fire start opnieuw een groot verhaal over een ninja die de wereld wil veroveren. In deze film heet de grote schurk Hiruko, hij is een voormalige ninja van Konoha die uit het dorp verjaagd werd omwille van zijn Chimera experimenten. Jarenlang werkte hij in het geheim verder aan zijn experimenten tot hij uiteindelijk erin slaagde om een nieuwe techniek te ontwikkelen: de techniek om Bloodline limieten over te nemen en in zichzelf op te nemen. Uit vier van de vijf grote ninja-naties ontvoerde hij reeds een ninja en nu is het tijd voor de vijfde en laatste, Sharingan Kakashi. Het ontvoeren van Kakashi gaat zeer gemakkelijk, Kakashi verkeert namelijk reeds onder zijn invloed en kan dus niet anders dan diens bevelen opvolgen, wat hij met plezier doet om Hiruko in een valstrik te laten lopen, maar daarvoor moet hij zichzelf opofferen.

Naruto en Sakura laten dat echter niet zo maar gebeuren, dus trachten zij om hun meester te redden terwijl de rest van het dorp probeert hen dat te beletten. Ondertussen moet Konoha zich ook opmaken voor een grote oorlog want zij worden als schuldige aanzien, waardoor je eigenlijk een grote vierstrijd krijgt: Team 7 versus Hiruko versus Konoha versus de Ninja wereld, wat op papier veel leuker klinkt dan het is. Het plot van de film is eigenlijk zeer minimalistisch; bovenstaand paragraaf is een perfecte samenvatting. De rest van de film is gevuld met een flinterdunne moraal waarbij vooral Shikimaru en Naruto discussiëren over de betekenis van vriendschap en de Will of Fire. Is het vrienden beschermen zoals Naruto beweert of gaat het dorp - en de volgende generatie - voor alles, zoals het motto van Asuma is? Het antwoord ontdek je na vele vervelende discussies in de film.



De film steekt op vele vlakken ook onlogisch in elkaar: de leider van het Fire Country beweert dat hij Konoha beschermt en het kan vernietigen wanneer hij wil, terwijl Konoha het sterkste Hidden Village is en eigenlijk dient als strijdmacht voor het land. Het feit dat Suna als eerste ten strijde trekt tegen Konoha, is al evenmin logisch. Zij hebben geen reden om Konoha aan te vallen, ze hebben nauwe samenwerkingsverbanden en de vorige keer dat ze Konoha aanvielen, werd hun halve dorp uitgeroeid. Ook het feit dat Orochimaru - die praktisch identiek hetzelfde deed rond diezelfde tijd - Hiruko niet zou helpen, is gewoon gek. Het plot is ook een gemiste kans: de overgebleven Rookie 12 reizen Naruto achterna, waarna ze blijven samenwerken ondanks interne tegenstellingen. Je zou verwachten dat Lee en Hinata luidkeels protesteren tegen de beslissing van Shikimaru.

In de plaats daarvan volgen ze hem blindelings, op enkele kleine protestwoorden na. Dit was juist een gelegenheid voor een interne strijd in plaats van de strijd tegen drie overbodige hulpjes die elk in minder dan een minuut worden afgemaakt. Een drie tegen één gevecht kan veel beter uitgewerkt worden. De gevechten zijn reeds voorbij voor ze begonnen zijn. Zelfs het laatste gevecht duurt amper een minuut, en het grootste deel daarvan zien we Naruto duizenden Rasengans gebruiken. Enkel het gevecht tussen de Konoha 12 en de grootste Chimera is de moeite, in een Advent Children-achtige stijl gebruiken ze allen hun beste aanvallen op het gigantische vliegende beest. Ze krijgen echter nooit de kans om te schitteren of uitgebreid in beeld te komen, waaruit blijkt dat Studio Pierrot niets geleerd heeft van Bonds. In Naruto Shippuden the Movie 2: Bonds zagen we dat Studio Pierrot te veel aandacht schonk aan Naruto en Sasuke, terwijl men de andere personages simpelweg negeerde.



In Inheritors of the Will of Fire probeerde men de balans te verbeteren; maar je krijgt toch snel het gevoel dat ze puur opvulling zijn. Zo is de aanwezigheid van Gaara en Suna compleet nutteloos. De volledige strijdmacht voert gewoon een staar-wedstrijd uit met Konoha, terwijl Gaara even een minuutje vecht tegen Naruto in de hoop hem te stoppen wat hij snel opgeeft. Deze rol wordt echter veel beter vervuld door Shikimaru. Men had met gemak volledig Suna kunnen schrappen uit de film. In de oude films focuste Studio Pierrot zich op een beperkt aantal personages, waardoor ze meer aandacht kregen. Met Bonds en Inheritors of the Will of Fire gaat men gewoon compleet de verkeerde kant op waardoor het verhaal en het vechten sterk lijden. De oude films waren eveneens geen meesterwerkjes, maar ze boden een vermakelijk plot aan. Inheritors of the Will of Fire doet dat niet.

Ook qua animatie gaan de films achteruit. Ten opzichte van de Naruto Shippuuden anime ligt de animatiekwaliteit van deze film veel hoger, wat vooral opvalt aan de hoeveelheid detail in de omgeving. Echt verbazend mag dat niet zien met een productiebudget van €25 miljoen. Spijtig genoeg is aan de personages weinig aandacht besteed, de oude Naruto personages zien er verbazend mager uit en de nieuwe personages op Hiruko na zijn afgrijselijk. Gelukkig zijn de stemmen veel beter, alle stemmen uit de anime keren terug en Souichiro Hoshi zet een goede prestatie neer als Hiruko. Ook de de muziek doet het weer goed, deze benadrukt mooi de actie en klinkt lekker in de oren. Het is echter niet genoeg om de film te redden. Inheritors of the Will of Fire is een voorspelbare, weinige interessante film en je zal niets missen als je deze overslaat.
Terug naar boven
Profiel bekijken Stuur privébericht
Joni Philips BerichtGeplaatst: 08 Mei 2010 21:28    Onderwerp: Reageren met citaat
Eindredacteur


Geregistreerd op: 20 Okt 2003
Berichten: 24889

Sleeping With Hinako
Jarenlang werkte Studio Hibari mee aan verschillende serieuze producties, maar vorig jaar kwam Studio Hibari met het ontspannende Training With Hinako, welke meteen een succes werd. Nu is het tijd voor het vervolg: Sleeping With Hinako.

Training With Hinako, een twintig minuten-durende OVA, introduceerde Hinako aan ons. Deze onfortuinlijke jongedame belandde per ongeluk in de anime-wereld, maar ze heeft geen zin om te ontsnappen. In de plaats daarvan wilde ze eerst vermageren, wat ze 'samen' met ons deed. Het grootste deel van de OVA moest je dan kijken naar Hinako die verschillende trainingsoefeningen deed. Het was eigenlijk vooral fanservice waardoor de OVA vooral de meest extreme otaku's aansprak. Dat bleken er echter genoeg want de DVD raakte snel uitverkocht. En daarom kunnen we nu genieten van Sleeping With Hinako, een 45 minuten durende OVA waarin Hinako gaat slapen.



Een hele dag trainen is namelijk vermoeiend en een goede nachtrust is belangrijk om mager te blijven. Ondertussen hoopt ze dat iedereen met haar mee slaapt. Dat slapen mag je zeer letterlijk nemen, minstens 35 van de 45 minuten zit je te kijken hoe Hinako slaapt. Tijdens haar slaap draait ze regelmatig rond en zoomt de camera in op haar borsten en onderbroek. Ondertussen hoor je haar ademen en snurken. Er is zelfs geen muziek op deze momenten, waardoor het echt niet kijkwaardig is voor 99,99% van het animepubliek. Het is ook niet interessant wanneer ze droomt of wakker is.

Op deze momenten zal ze bijvoorbeeld naar de de koelkast gaan om stiekem te eten of dromen dat een jongen op haar verliefd is. Die momenten zijn ook zeer kort, maar op dat punt is de OVA wel beter dankzij de mooie stem van Mai Kadowaki en de rustige muziek. Zij maken het echter absoluut de moeite niet om Sleeping With Hinako te kijken, laat staan te kopen. Over het nut van Training With Hinako kun je nog discussiëren, maar Sleeping With Hinako is echt voor de pervert bedoeld. Alleen zij zullen plezier halen uit het kijken naar een slapend animefiguurtje, en dat 45 minuten lang. Hopelijk gaat de volgende Hinako OVA een andere kant op.

Terug naar boven
Profiel bekijken Stuur privébericht
Joni Philips BerichtGeplaatst: 08 Mei 2010 21:28    Onderwerp: Reageren met citaat
Eindredacteur


Geregistreerd op: 20 Okt 2003
Berichten: 24889

Bleach: Fade to Black, I Call Your Name
Na Bleach: Memories of Nobody en The DiamondDust Rebellion lanceerde Studio Pierrot eind 2008 de derde Bleach film onder de naam Bleach: Fade to Black, I Call Your Name. Is Bleach: Fade to Black, I Call Your Black even succesvol als zijn voorgangers, of is deze toch een teleurstelling?

In Bleach: Fade to Black, I Call Your Name duiken er plots twee nieuwe vijanden op die Mayuri aanvallen en zijn geheugen wissen. Onmiddellijk daarna gebruiken ze zijn machines om een grootse aanval op Soul Society te organiseren. Hierbij weten de meeste Captains te ontsnappen, maar een groot deel van de Shinigami wordt vastgezet in een soort steen. Enkele ogenblikken later wordt Rukia ontvoerd en wordt haar bestaan gewist uit het geheugen van iedereen die haar kent. Enkel Ichigo en Kon behouden hun herinneringen en zij moeten nu Rukia zien terug te vinden. Ze hebben wel één probleem: aangezien iedereen Ichigo alleen kent omdat Rukia gered moest worden, kent niemand hem meer. In Soul Society wachten ze hem dan ook niet met open armen op. In de plaats daarvan wil iedereen hem aanvallen, Ichigo moet dus afrekenen met volledig Soul Society terwijl hij jacht maakt op Rukia. Hoe kan Ichigo iedereen overtuigen om hem te helpen?



De film duurt negentig minuten, waarbij de focus duidelijk ligt op het verhaal. Ongeveer 2/3 van de film wordt besteed aan het verhaal, waardoor Fade to Black sterk verschil van andere anime-films. Desondanks zijn de gevechten de moeite waard. In de serie is het vechten eentonig geworden omdat de hoofdpersonages bijna continu dezelfde aanvallen gebruiken, waarbij Studio Pierrot geen moeite doet om de aanvallen nog te hypen. In Bleach: Fade to Black kan Studio Pierrot geen nieuwe aanvallen introduceren, maar ze maken de oude opnieuw indrukwekkend. Kenpachi die zijn ooglap verliest, Ichigo's Tensa Zangetsu, Shunsui's Katen Kyokotsu, ... We hebben het allemaal reeds gezien, maar het wordt opnieuw gehyped dankzij een goede opbouw en muzikale begeleiding. Zelfs lang vervlogen concepten als Spirit Threads worden benut. Enkel Urahara krijgt een nieuwe aanval en toch zijn de gevechten leuk om te volgen. Het helpt dat geen enkel gevecht aansleept, maar dat er vele korte gevechten aanwezig zijn.

Het verhaal van Bleach: Fade to Black, I Call Your Name focust ook duidelijk op Rukia, Ichigo en Renji. Studio Pierrot heeft ervoor gekozen hen duidelijk op de voorgrond te plaatsen en de andere Shinigami een ondersteunende rol te laten spelen. De andere groepen in het Bleach universum ontbreken zelfs volledig. Natuurlijk zijn er dan nog filler-personages die dienen als slechteriken. Studio Pierrot is meestal slecht in het ontwerpen van filler-personages, maar ditmaal ontwierp men twee knappe personages. Echt groot is de nieuwe cast dus niet, maar het is de kwaliteit die telt. Door het lage aantal kunnen ze ook mooi ingepast worden in het bestaande verhaal, hoewel men hier en daar knoeit met de flashbacks. Men heeft ook twee goede stemacteurs ingehuurd, namelijk Hiroshi Kamiya (Trafalgar Law in One Piece) en Aya Hirano (Misa uit Death Note). Uiteindelijk wordt het zwaarwichtige verhaal ook afgesloten met een grappige noot en een blij einde. Het voorspelbare plot wordt op deze manier toch optimaal benut om de film leuk te maken.



Op gebied van muziek was Bleach altijd een sterke serie, wat ook bewaard wordt in de film. Het grootste deel van de tijd hoor je rustige deuntjes, maar tijdens de gevechten krijgen we iets hardere nummers, welke variëren van prachtige vioolmuziek tot gotische gezangen. Ook de bekendere nummers keren terug, zowel het Arrancar themanummer als Number One zijn aanwezig. Zeker die laatste wordt briljant gebruikt en voor de eerste maal is de tekst echt duidelijk hoorbaar, wat een extra dimensie meegeeft aan het nummer. De film ziet er ook lekker uit, dus het is zowel voor het oog als het oor een streling waardoor de kwaliteit van de film een trede hoger ligt. Memories of Nobody en The DiamondDust Rebellion waren Bleach op zijn best, en diezelfde conclusie geldt ook voor Bleach: Fade to Black, I Call Your Name. Het plot is ietwat voorspelbaar, maar je zal deze film toch met plezier uitkijken als Bleach fan.
Terug naar boven
Profiel bekijken Stuur privébericht
Joni Philips BerichtGeplaatst: 23 Mei 2010 15:48    Onderwerp: Reageren met citaat
Eindredacteur


Geregistreerd op: 20 Okt 2003
Berichten: 24889

Pokémon: The Johto Journeys
In navolging van Pokémon: Red, Blue en Yellow lanceerde Nintendo rond de eeuwwisseling Pokémon Gold, Silver en Crystal, waarbij een animatieserie natuurlijk niet kon ontbreken. Opnieuw volgen we Ash, Misty en Brock tijdens hun avontuur in de Johto regio.

Oriental Light and Magic besloot om hun Johto avontuur zeer uitgebreid te maken, waarbij het avontuur opgedeeld werd in drie delen. In het eerste deel maken we kennis met Johto, een nieuw gebied dat Ash gaat verkennen met Misty en Brock. In de vorige reeks was hij achtergebleven bij Professor Ivy, maar nu is hij teruggekeerd met een trauma. Een reden krijg je nooit, maar het levert wel veel grappige momenten op aangezien Brock zeer grappig reageert. Ondertussen blijft zijn voorliefde voor Jenny en Joy bestaan, wat een grappige mix oplevert. Professor Ivy zorgt tevens voor een ander wederkerend element in deze verhaallijn. Haar GS bal speelt ook een rol in deze veertig episodes, want wat zit er nu echt in deze mysterieuze Pokémon bal?



Spijtig genoeg zul je dat niet ontdekken omdat de bijbehorende verhaallijn geschrapt werd, maar dat zal je niet deren. De serie heeft genoeg interessante momenten zoals de introductie van Casey, maar het grootste deel van de serie draait rond oude bekenden als Team Rocket. Oriental Light and Magic grijpt vooral de kans om nieuwe Pokémon te introduceren. Tijdens zijn avontuur ontmoeten Ash en zijn vrienden vele nieuwe Pokémon waaronder opvallende namen als Suicune en Entei, maar met deze Pokémon beleeft hij natuurlijk geen grootse avonturen. Die avonturen zijn weggelegd voor Pokémon als Heracross, Noctowl, Chikorita, Totodile en Cyndaquil. Tegelijk neemt hij afscheid van enkele Pokémon, maar hij is niet de enige. Ook Brock, Misty en Jessie krijgen nieuwe Pokémon, waarbij die laatste een ideale mascotte is.

Qua plot brengt The Johto Journeys weinig nieuws, het voelt vooral aan als een soort hervertelling van de originele serie met nieuwe Pokémon en een iets betere Ash. Zelfs de cast van personages blijft grotendeels hetzelfde, men introduceert dan wel Casey, maar zeker in haar eerste episodes is ze zeer vervelend. Enkel de persoonlijkheid van de Pokémon is uniek zoals schattige, maar zeer eigenwijze Chikorita. Die durft het bijvoorbeeld opnemen tegen Charizard zonder schrik. Origineel is het plot dus niet, maar er zitten wel vermakelijke episodes tussen zoals Flower Power, Charizard's Burning Ambitions en The Chikorita Rescue. Een groot probleem is - dat door het ontbreken van opwindende verhaallijnen of belangrijke nieuwe personages - dit seizoen toch ondermaats aanvoelt in vergelijking met voorgaande seizoenen.



Op audovisueel gebied is dat gelukkig geen probleem. Alle stemacteurs zijn terug - in de Nederlandse, de Engelse en de Japanse versie - en ze presteren opnieuw op niveau. Enkel Casey klinkt vervelend, maar dat komt eerder door het personage zelf. Als opener gebruikt dit seizoen het nummer simpelweg 'Pokémon Johto' wat zowel in het Engels als in het Nederlands zeer catchy werkt. Ook de graphics zitten op hetzelfde niveau als die van de voorganger, en daar zijn de nieuwe Pokémon goed ingepast. Over het algemeen zijn de oude Pokémon iets beter, maar de nieuwe zien er ook leuk uit en dat is meteen de grootste reden om dit seizoen alsnog te bekijken. De nieuwe Pokémon zijn namelijk zeer leuk voor kinderen.
Terug naar boven
Profiel bekijken Stuur privébericht
Joni Philips BerichtGeplaatst: 23 Mei 2010 17:59    Onderwerp: Reageren met citaat
Eindredacteur


Geregistreerd op: 20 Okt 2003
Berichten: 24889

Naruto Shippuuden Arc 5: The Three-Tailed Demon Turtle
In aanloop naar Naruto Shippuuden voegde Studio Pierrot een honderdtal filler episodes toe aan Naruto om Kishimoto een voorsprong te geven met de manga. Hun aanpak werd echter negatief beoordeeld door de kijkers omdat we twee jaar lang alleen filler kregen. In Naruto Shippuuden probeert men hun filler dan ook beter te spreiden en beter te laten inspelen op de volgende Arc.

In de derde Arc kregen we bijvoorbeeld meer informatie over de Twelve Guardian Ninja waar naar verwezen werd in de vierde Arc. Nu maakt men de Three-Tailed Demon Turtle Arc om ons een betere blik te gunnen op dit Tailed Beast omdat het beest kort passeert in de volgende Arc. De Three-Tailed Demon Turtle Arc loopt van episode 90 tot 112 en deze Arc toont ons pogingen van Orochimaru om de Three-Tailed Demon Turtle te vangen voor zijn eigen doeleinden. Hiervoor schakelt hij Kabuto en Guren in, die de jongen Yukimaru gebruiken om de schildpad op te roepen. Terwijl Kabuto zowel Guren als Yukimaru tot het uiterste drijft, wordt ook hun loyaliteit aan Orochimaru op de proef gesteld en groeien ze dichter naar elkaar toe.



Natuurlijk kan Konoha dat niet laten gebeuren en zij sturen er twee teams op uit om de plannen van Orochimaru letterlijk in het water te laten vallen. En hierbij vindt Naruto het natuurlijk zijn plicht om Yukimaru op het rechte pad te krijgen. Studio Pierrot blijft dus dezelfde blauwdruk volgen als bij alle voorgaande fillers. Af en toe is er ook tijd voor een komisch intermezzo welke in het begin geleverd wordt door Jiraiya en Naruto, want ze zijn samen begonnen aan een nieuwe training. Hiervoor moet hij met de lelijkste pad van allemaal samenwerken, waarbij ze allerlei zinloze taken als dansen moeten doen. Gelukkig worden deze vervelende stukken met kinderhumor later vervangen door komische intermezzo's met Deidara en Tobi. Het gekke gedrag van de twee Akatsuki leden is veel interessanter.

Dit seizoen draait grotendeels rond twee nieuwkomers, maar één van deze twee (Guren) heeft een hele hoopje hulpjes. Terwijl Guren zelf niet misstaat in de serie - op de lelijke animaties van haar technieken na - zijn haar hulpjes wel ongelofelijk lelijk. Deze filler-personages doen eerder terugdenken aan de filler van het origineel, één van hen lijkt zelfs rechtstreeks uit de Mizuki filler te komen. Het andere nieuwe hoofdpersonage - Yukimaru - is dan weer een typische jongen die op een meisje lijkt en moet gered worden door Naruto. Qua design en persoonlijkheid vallen deze dus tegen, maar hun stemmen klinken ten minste goed. De tegenvallende karakter-ontwerpen worden wel licht gemaskeerd door vele mist, welke de episodes een dof gevoel geven alsof er een laag stof op het scherm ligt.



Tijdens het seizoen worden vier nieuwe nummers gebruikt, namelijk Closer van Joe Inoue en Hotaru no Hikari van Ikimono-Gakari als openingsnummers en Bacchikoi van Dev Parade en Shinkokyu van Super Beaver. Het eerste openingsnummer is weinig speciaal, maar de bijbehorende video is mooi opgebouwd en lekker actierijk. Ikimono-Gakari is gelukkig veel beter en blijft beter hangen, wat ook geldt voor het eerste einde Bacchikoi. In het begin lijkt het einde compleet debiel, maar op een gekke manier worden het herhalende nummertje en het domme dansje toch de moeite. De kans is zelfs groot dat je gewoon gaat meezingen. Het tweede einde daarentegen kun je met gerust gemoed overslaan want dat is een redelijke misser, wat ook een mooie conclusie is voor deze Arc. Het is niet zo slecht als de filler van het origineel, maar je tijd en geld is het zeker niet waard.
Terug naar boven
Profiel bekijken Stuur privébericht
Joni Philips BerichtGeplaatst: 23 Mei 2010 21:07    Onderwerp: Reageren met citaat
Eindredacteur


Geregistreerd op: 20 Okt 2003
Berichten: 24889

Naruto Shippuuden Arc 7: The Six Tailed Beast Arc
In Naruto Shippuuden introduceert Studio Pierrot regelmatig filler zodat de anime nooit inloopt op de manga, en voor die filler concentreerde Studio Pierrot zich frequent op onderwerpen die in de manga beperkt aan bod kwamen. Na de Twelve Guardian Ninjas en The Three Tailed Demon Turtle Arc komt Studio Pierrot met The Six Tailed Beast Arc.

Ondanks de naam van de Arc is de hoofdrol niet weggelegd voor de Jinchuuriki Six Tailed Slug, maar voor één van zijn vriendinnen. De hoofdrolspeelster is Hotaru, de bewaakster van de verboden Jutsu van een oude clan, de Tsuchigumo clan. Deze Jutsu is in staat om volledige steden in één keer te vernietigen, waardoor deze zeer gegeerd is en tegelijk sterk gevreesd worden. Jaren geleden sloten Lord En no Gyoja en de Sandaime Hokage dan ook een akkoord om de Jutsu nooit meer te gebruiken en in ruil zou Konoha de clan eeuwig beschermen. Ondertussen zijn zowel En no Gyoja en de Sandaime dood, wat voor een dievenbende het ideale moment is om de Jutsu proberen te stelen. Naruto, Sakura, Sai en Yamato moeten haar dan ook beschermen.



Gelukkig voor Hotaru helpt echter niet alleen Konoha haar, ze wordt ook vergezeld door Utakata, de Jinchiruuki van het Bloody Mist Village. Zij zou graag van hem leren, maar door een trauma uit zijn verleden weigert hij een student aan te nemen. Kunnen Naruto en Hotaru samen Utakata op andere gedachten brengen? Kunnen ze Hotaru redden van de dieven? En slagen ze erin om de achtervolgers van Utakata af te houden? Het zijn drie grote vragen en ze worden allen beantwoord op acht episodes tijd. De Arc loopt van episode 144 tot 151 waarmee hij korter is dan de vorige filler-lijnen, maar tegelijk lang genoeg is om een afgewerkt verhaal te vertellen zonder te snel te gaan. De Six Tailed Beast verhaallijn voelt hierdoor veel beter aan dan de andere fillers.

De Arc kent ook een spannende, actierijke start waardoor je ook onmiddellijk in de verhaallijn getrokken wordt. Deze Arc zou zelfs goed binnen de manga-verhaallijn passen, wat deels komt omdat men enkele elementen uit de manga zeer goed overneemt en aanpast aan de situatie. Zo toont Yamoto opnieuw zijn angstaanjagende blik, maar krijgt hij ditmaal navolging van Naruto zelf wat extra komisch werkt. Men heeft ditmaal ook gezorgd voor personages die binnen de serie passen. Origineel zijn ze niet - Utakata lijkt een kruising tussen Sai en Sasuke - maar ze passen hierdoor goed binnen Kishimoto's tekenstijl. Soms gaat men wel iets te ver, één van de dieven is een man die sterk op een vrouw lijkt en met een diepe mannenstem. Samen met haar drie maten specialiseert ze in barričres. Klinkt bekend, niet?



De personages passen dus binnen de tekenstijl, wat ook geldt voor de belangrijkste aanvallen, namelijk die van Utakata. Hij gebruikt een zeepbellen-techniek die er zeer knap uitziet. Ook de stemmen zijn in orde, net als de muziek. Op dit gebied krijgen we opnieuw Sign van Flow en Azu te horen. Beide thema's blijven lekker, zeker de intro is de moeite om te bekijken en ditmaal heb je geen last van de spoilers in die introvideo. Het mag dus verrassend klinken, maar bij deze Naruto Shippuuden filler klopt het totaalplaatje echt. Het verhaal is spannend en leuk om te volgen, de personages zijn goed ontworpen en de aanvallen zijn niet zo belachelijk als in andere fillers.
Terug naar boven
Profiel bekijken Stuur privébericht
Joni Philips BerichtGeplaatst: 24 Mei 2010 10:21    Onderwerp: Reageren met citaat
Eindredacteur


Geregistreerd op: 20 Okt 2003
Berichten: 24889

Pokémon: Johto League Champions
In navolging van Pokémon: The Johto Journeys produceerde Oriental Light & Magic Pokémon: Johto League Champions, een serie die loopt van de 158ste tot de 209ste Pokémon episode en zich opnieuw in de Pokémon Gold en Silver regio Johto afspeelt.

In Pokémon: The Johto Journeys won Ash twee Johto badges, wat zeker niet genoeg is om deel te mogen nemen aan de Pokémon kampioenschappen. In de nieuwe serie verzamelt Ash dan ook drie extra badges, waarmee hij weer iets dichter bij de kampioenschappen staat. Het gaat om de Storm Badge, de Plain Badge en de Fog Badge. Deze gevechten verlopen opnieuw redelijk traditioneel zodat het meer van hetzelfde lijkt. Pokémon: Johto League Champions introduceert echter ook nieuwe competities, namelijk de Bug-Catching en Seaking Catching Day competitie. Zij zorgen voor de nodige afwisseling met de typische badge-gevechten. Beide zijn natuurlijk letterlijk uit de game overgenomen, maar ze zorgen elk voor een interessante episode en ze maken directe competitie tussen onze vrienden mogelijk.



Sinds hun gym-matchen nemen Ash, Misty en Brock het niet meer tegen elkaar op omdat Misty en Brock niet deelnemen aan de Pokémon League. Het feit dat Misty en Ash het nog eens echt tegen elkaar kunnen opnemen is goed nieuws, want deze eerste twee seizoenen ontbreekt het Ash aan rivalen. Casey verdwijnt al snel op de achtergrond en de meeste andere mensen die meermaals verschijnen, zoals Todd Snap, zijn niet geďnteresseerd in Pokémon gevechten. Zelfs Gary, die één keer verschijnt in dit seizoen, kent geen impact meer. Hij gedraagt zich als een vriend van Ash, wat spijtig is want de Gary versus Ash rivaliteit was in het eerste seizoen goed voor enkele leuke matches die we nu niet meer krijgen.

Enkel Team Rocket presteert op niveau met meer komische intermezzo's, waarbij Snubbull en Wobbuffet opnieuw een grote rol spelen. Hierbij kregen we steeds meer idiote plannen en gekke vermommingen te zien in plaats van echte gevechten. Hun dreigende status van de originele serie verdween hiermee, waardoor kleine kinderen minder schrik moeten hebben. Enkele Pokémon werden ook gedegradeerd tot deze status zoals Snorlax, die alleen opgeroepen wordt voor grote gevechten en daarin meestal iets grappig uithaalt. Ook het aantal nieuwe Pokémon blijft beperkt, Ash vangt geen enkele nieuwe Pokémon voor zichzelf en maar één van zijn Pokémon evolueert. Misty en Brock blijven ook droogstaan, hoewel diens Zubat wel razendsnel evolueert in een Crobat. Echt veel informatie zou je dus niet missen als je dit seizoen overslaat.



Gelukkig is het openingsthema - Born To Be A Winner ofwel Ik ben een geboren winnaar - wel één van de beste in de serie. Het thema is allesbehalve origineel, want het is in principe een remix van het originele Pokémon thema met nieuwe Pokémon en tekst, maar met dezelfde sfeer. Het is dan ook een ideale intro om je direct in de sfeer te krijgen, zeker als je zeer jong bent. Voor die groep is Pokémon: Johto League Champions alvast ideaal wegens de eenvoudige verhaallijnen en de kinderlijke humor. Oudere anime-fans zullen daarentegen weinig pret beleven aan dit seizoen. Er gebeurt gewoon te weinig om interessant te zijn, zelfs voor mensen die om nostalgie-redenen naar Pokémon kijken.
Terug naar boven
Profiel bekijken Stuur privébericht
Joni Philips BerichtGeplaatst: 24 Mei 2010 12:47    Onderwerp: Reageren met citaat
Eindredacteur


Geregistreerd op: 20 Okt 2003
Berichten: 24889

Pokémon: Master Quest
In Pokémon: The Johto Journeys en Johto League Champions liet Oriental Light & Magic ons kennis maken met de Johto regio en diens Pokémon, maar nu is het tijd voor de finale in de vorm van Pokémon: Master Quest. Is het spetterende finale of toch een tegenvaller?

Eigenlijk kunnen we kort zijn, met Master Quest breit Oriental Light & Magic een sterk einde aan de volledige originele Pokémon serie, waarbij dit seizoen loopt van episode 210 tot episode 276 waarna de Advanced Generation begint. In deze serie zal Ash dan ook afscheid nemen van vele vrienden, waaronder Brock en Misty, maar eerst beleven ze nog een uitgebreid avontuur waarin het winnen van drie extra badges nog maar het puntje van de ijsberg is. Zo nemen Ash en Misty deel aan de Whirl Cup waarin ze het nogmaals tegen elkaar opnemen in een echte match. Tussen hun competities door komen onze drie helden maken onze helden ook nieuwe vrienden, waaronder Harrison uit de Hoenn regio. Hij is een goede vervanger voor Gary en een perfecte teaser voor Morrison en Tyson.



Natuurlijk keren ook verschillende oude bekenden terug voor nieuwe avonturen. In samenwerking met Ritchie bevrijden ze bijvoorbeeld een Lugia, ze ontdekken dat Sakura haar Eevee heeft laten evolueren en met Gary neemt Ash deel aan een extreme Pokémon race. Ook Team Rocket keert terug en zij krijgen nu hulp van Delibird, een Pokémon van het Team Rocket hoofdkwartier die komt om hun schulden te innen. Dit seizoen legt dus sterk de nadruk op bekende personages die meerdere keren terugkeren, wat betekent dat we weinig Characters of the Day zien. Dat heeft als voordeel dat het plot veel sneller vooruitgaat en je minder nutteloze episodes hebt. Zulke nutteloze episodes zijn geen probleem voor jongere fans die zich nog kunnen amuseren met de Pokémon humor, maar oudere fans zullen de betere plot-vooruitgang wel appreciëren.

Het einde van de serie moest natuurlijk zo emotioneel mogelijk worden, wat vooral opvalt in de afsluiter van de serie en de Pokémon die verschijnen. Tijdens dit seizoen krijgen onder andere Ash, Brock, James en Misty nieuwe Pokémon, maar het zijn vooral hun oude Pokémon die een grote rol spelen. Onder andere Charizard, Lapras en Squirtle keren terug, hoewel het een beetje spijtig is dat grote namen als Pidgeot niet terugkeren voor deze finale. Dit seizoen heeft ook de grootste line-up qua legendarische Pokémon met Suicune, Lugia, Entei, Ho-Oh en Zapdos. De afsluiter is ook mooi met de Johto kampioenschappen, waarin Ash het onder andere opneemt tegen toppers als Gary en Harrison, en afscheid neemt van zijn grote liefde Misty en zijn goede vriend Brock die beide terugkeren naar hun eigen huis.



Bij een belangrijk seizoen hoort natuurlijk ook een goed nummer en dat is in dit geval Believe In Me, welke zowat het beste openingsnummer van de volledige serie is. Op alle vlakken is Pokémon: Master Quest dus een waardige afsluiter voor de originele Pokémon serie. Zelfs fans die Pokémon al lang hebben afgeschreven, zouden deze finale zeker eens moeten gezien hebben waarna ze Pokémon definitief kunnen overlaten aan de jongere generatie. Voor ouders blijft Pokémon een goed geschenk voor hun kinderen, en dat geldt zeker voor dit Master Quest seizoen.
Terug naar boven
Profiel bekijken Stuur privébericht
Joni Philips BerichtGeplaatst: 24 Mei 2010 18:05    Onderwerp: Reageren met citaat
Eindredacteur


Geregistreerd op: 20 Okt 2003
Berichten: 24889

Bleach Arc 12: Zanpakuto Unknown Tales Arc
Na de New Captain Shusuke Amagai Arc schakelde Studio Pierrot opnieuw over op mangamateriaal voor de Bleach anime, maar hierdoor nadert de Bleach anime opnieuw snel op de manga. Studio Pierrot besloot daarom een nieuwe filler Arc aan te boren, namelijk de Zanpakuto Unknown Tales.

De vorige filler eindigde met episode 189, waarna we tot episode 229 manga-materiaal kregen. We kregen dus veertig episodes manga, en daarin vlogen we door de manga. Hierdoor kreeg Bleach een massieve filler-verhaallijn die liep over twee seizoenen en in totaal maar liefst 36 episodes besloeg. Deze verhaallijn is dus bijna even lang als de drie voorgaande Bleach seizoenen op basis van de manga omdat men veel te snel door de manga vliegt. Spijtig genoeg wordt men hierdoor gedwongen om op een compleet fout moment met filler te beginnen, want zoals met de New Captain Shusuke Amagai Arc vindt de filler in het midden van een belangrijke verhaallijn plaats en gebeurt de overschakeling plots en chaotisch aangezien plots iedereen terug in Soul Society is, waardoor je eigenlijk slecht in de actie komt.



In deze verhaallijnen voeren verschillende mysterieuze wezens een aanval uit op Soul Society, en de Shinigami kunnen niet terugslaan want Zanpakuto kunnen niet meer gebruikt worden. Al snel onthult hun leider Muramasa dat de mysterieuze wezens eigenlijk de Zanpakuto zelf zijn en dat ze een oorlog starten tegen de Shinigami die hen misbruiken. Tijdens deze rebellie besluit Byakuya zich aan te sluiten bij de Zanpakuto en hun te helpen met het uitvoeren van hun mysterieuze plannen. Ondertussen probeert Soul Society zich zo goed mogelijk te verzetten tegen de Zanpakuto waarbij ze hulp krijgen van Ichigo en zijn vrienden op Aarde. Samen nemen ze het op tegen de Zanpakuto in een moeilijke strijd die vele episodes uitgerekt wordt. Hierdoor gaat het plot zeer traag vooruit, zeker omdat bepaalde gevechten continu herhaald worden.

De echte beweegredenen van Muramasa worden ook te lang op de achtergrond gehouden, maar ze worden gelukkig ook uitgebreid uitgelegd via flashbacks waardoor Muramasa een goede achtergrond krijgt en je gaat meeleven. Spijtig genoeg geldt dat niet voor de echte tegenstander die veel te laat op het toneel komt te verschijnen om een impact te hebben. Om het nog erger te maken wordt de Arc nog eens nodeloos verlengd wanneer er na het verslaan nieuwe Zanpakuto opduiken die erin slaagden om hun meester te doden en het te overleven. Op dit moment begint het verhaal extra vervelend aan te voelen, ondanks het feit dat het al nooit leuk was. Het enige voordeel van deze verhaallijn is dat zowel elk personage - dat niet onder ander Aizen valt - een verschijning maakt.



Spijtig genoeg is deze Arc ook op grafisch gebied een tegenvaller. De animatiekwaliteit is wel van het typische Bleach niveau, maar de ontwerpen van de Zanpakuto zijn op geen enkel moment zo goed als in de manga, en dat ondanks het feit dat Kubo Tite ermee heeft geholpen. Gelukkig zit de muziek wel beter, zo gebruikt deze Arc deels het fantastische Shojo S van Scandal als openingsnummer. Diens opvolger Anima Rossa van Porno Graffitti klinkt spijtig genoeg minder goed. De eindes zijn eveneens goed. Zo klinken Mad Surfer van Kenichi Asai en Tabidatsu Kimi e van RSP zeer goed. Enkel Sakurabito van SunSet Swish valt tegen. De muziek is dus nog een lichtpuntje in deze Arc, maar daarmee is alles gezegd. Sla deze 35 episodes maar gerust over, het bespaart je veel verveling.
Terug naar boven
Profiel bekijken Stuur privébericht
Joni Philips BerichtGeplaatst: 24 Mei 2010 22:51    Onderwerp: Reageren met citaat
Eindredacteur


Geregistreerd op: 20 Okt 2003
Berichten: 24889

Dobutsu Sumo Taikai
In de jaren '20 en '30 produceerden Walt Disney en zijn Amerikaanse collega's de eerste tekenfilms, maar zij waren niet alleen. Ook in Japan werden toen reeds tekenfilms gemaakt en één daarvan is Dobutsu Sumo Taikai dat in 1931 verscheen.

Dobutsu Sumo Taikai, ofwel Animal Sumo, is een zeer korte anime waarin een aap deelneemt aan een sumo-toernooi. In dit sumo-toernooi neemt de aap het op tegen allerlei formidabele tegenstanders zoals een eend, een beer en een olifant. Kan de aap het halen? Of wint toch één van zijn concurrenten zoals de beer? Of kwam er uiteindelijk een olifant met een lange snuit, die het mooie sprookje uitblies? Je zult het allemaal ontdekken in deze OVA, en dat allemaal in een minuut tijd. Het filmpje duurt maar 44 seconden, waarmee het zelfs voor de jaren '30 een zeer korte tekenfilm is. In die tijd werd alles echter handmatig getekend in kleine studio's in Japan, dus langere filmpjes waren zeer duur.



Desondanks ziet Dobutsu Sumo Taikai er leuk uit voor zijn tijd, hoewel de gezichtsuitdrukkingen van de aap moeilijk te zien zijn door zijn zwarte kleur. Bij de andere personages - welke allemaal wit gekleurd zijn - vallen deze beter op waardoor je hun emotie beter kunt lezen. Daarnaast moet je er rekening mee houden dat men in die tijd alleen stille films produceerde. Het geluid in Dobutsu Sumo Taikai is beperkt tot één fluitmuziekje dat 44 seconden lang speelt. Een echt verhaal wordt dan ook niet verteld, het verhaal blijft beperkt tot de feiten die we in beeld zien. Aangezien de maker compleet onbekend is, kan niemand je tegenhouden als je er een existentiële draai probeert aan te geven, maar het stelt echt niets voor.

In hedendaagse standaarden is Dobutsu Sumo Taikai dus natuurlijk op elk vlak voorbijgestreefd, maar klassiekers als Oswald the Lucky Rabbit kijk je ook niet noodzakelijk meer om hun huidige kwaliteit, maar omwille van hun impact. Als je benieuwd bent naar de oorsprong van het genre, kun je dus niets mis doen met Dobutsu Sumo Taikai. Tegelijk hoort Dobutsu Sumo Taikai niet thuis in het rijtje van oude tekenfilms als Steamboat Willy die vandaag de dag nog top zijn. In de eerste plaats besteed je jouw tijd best aan zulke anime. Zelfs de valse klassieker Broken Down Film is een betere keuze.

Terug naar boven
Profiel bekijken Stuur privébericht
Joni Philips BerichtGeplaatst: 24 Mei 2010 22:51    Onderwerp: Reageren met citaat
Eindredacteur


Geregistreerd op: 20 Okt 2003
Berichten: 24889

Broken Down Film
Dankzij Astro Boy, Metropolis en Kimba The White Lion is Osamu Tezuka wereldwijd beroemd, en zeker onder de anime-fans wordt hij wel eens vergeleken met Walt Disney als vader van de tekenfilm en de manga in zijn eigen land.

Aangezien hij geboren werd in 1928, werd hij natuurlijk pas veel later beroemd dan Walt Disney die in de jaren '20 reeds successen kenden met Oswald the Lucky Rabbit en Mickey Mouse, de jonge muis die iedereen kent van Steamboat Willie en zijn vele latere verschijningen. In deze periode maakte Tezaku nog geen manga's of anime, maar hij maakte de periode wel actief mee en in 1985 besloot hij een hommage te maken aan de vele klassiekers uit dat tijdperk. Die hommage werd Broken Down Film dat ongeveer vijf minuten duurt en perfect de sfeer van die oude tekenfilms weet te kopiëren. Zo is het oude deuntje dat elke stille film had, gekopieerd en bevat het filmpje geen geluidseffecten en stemmen zodat je goed moet opletten.



Het verhaal zelf is zeer eenvoudig gehouden: een cowboy moet een dame redden die op de treinsporen is vastgebonden. In klassieke stijl nadert er natuurlijk razendsnel een trein die de dame dreigt te verpletteren. Onze cowboy moet ook afrekenen met een snoodaard die een sterke gelijkenis toont met Brutus uit Mickey Mouse. Tezuka steekt er ook humor in door ook perfect de fouten van het genre te kopiëren. Je moet geen propere animatie verwachten. In de plaats daarvan word je continu geconfronteerd met storingen: met momenten wordt alles te licht om de actie te volgen, er is continu ruis in beeld, een gele lijn verstoort de kus-scčne en op een gegeven moment blijft de film steken. Onze cowboy zal ook reageren op deze storingen wat bijdraagt aan de sfeer.

Typisch maakt Tezuka echt kwalitatieve meesterwerken, wat op het eerste zicht niet gelukt lijkt met Broken Down Film. Bijna alles lijkt fout, maar je moet natuurlijk beseffen dat dit de bedoeling is. Eens je dat beseft, begrijp je direct dat het een geniale parodie is. Het is dan ook met recht en reden een award-winnende film die op hetzelfde niveau als Kimba The White Lion en Astro Boy mag staan. Iedere anime-fan moet deze dan ook eens bekijken.

Terug naar boven
Profiel bekijken Stuur privébericht
Joni Philips BerichtGeplaatst: 27 Mei 2010 22:13    Onderwerp: Reageren met citaat
Eindredacteur


Geregistreerd op: 20 Okt 2003
Berichten: 24889

Fumiko no Kokuhaku
In 2002 produceerde 5 Centimeters Per Second bedenker Makoto Shinkai compleet op zijn eentje de anime Voices of Distant Star, enkel het animeren en de muziek liet hij over aan iemand anders. Eind 2009 bewees de 21-jarige student Hiroyasu 'Tete' Ishida dat het beter kan met Fumiko no Kokuhaku.

De jongeman - die op deze manier een plaatsje in de anime-industrie wil veroveren en op een mooi cijfer hoopt aangezien hij studeert op de prestigieuze Animation afdeling van Kyoto Seika University - regisseerde, animeerde en produceerde de anime volledig op zichzelf. Hij verzorgde tevens de muziek en de stemmen, en hij ontwierp de personages en de omgevingen. Enkel voor de 3D animatie die gebruikt wordt in deze korte anime rekende hij op de hulp van enkele vrienden. En die vrienden hebben een super werkje afgeleverd. Deze Original Net Animation of ONA gebruikt 3D animatie met een mix van geschilderde omgevingen, wat een unieke look geeft. Terwijl je Fumiko volgt, krijg je een mooi beeld van de levendige stad die door je beeld vliegt en op geen enkel moment zie je twee keer hetzelfde.



Zonder budget een anime maken is natuurlijk geen gemakkelijke klus, dus is de anime beperkt tot een tweetal minuten. In deze korte periode leren we het jonge meisje Fumiko kennen die haar liefde bekent aan de jongen Takashi. Hij wil echter niet met haar uitgaan omdat hij zich wil concentreren op zijn plaatsje in het honkbal-team. Compleet vernederd loopt Fumiko weg, maar onderweg loopt er iets mis en ze begint te vallen. Onderweg knalt ze onder andere een oude dame omver, jaagt ze een kat veel schrik aan en vliegt ze over een prachtig landschap om uiteindelijk opnieuw bij Takashi aan te belanden, en daarbij mag je de nadruk leggen op landen. Het verhaal is zeer beperkt, maar weet toch enkele emoties op te wekken. Eerst heb je medelijden, terwijl het later weer grappig en dan weer triest wordt.

De ONA wordt hierin wonderbaarlijk begeleid door een bombastische soundtrack die eerder doet terugdenken aan Westerse films dan aan traditionele Japanse muziek. Op het eerste zicht is dat een gewaagde keuze, maar Tete heeft hier een excellente keuze gemaakt. Met Fumiko no Kokuhaku heeft Tete een mini-meesterwerk gemaakt en we zijn benieuwd wat hij kan doen met de ondersteuning van een animatiestudio met een groot budget. Geef hem maar snel zijn diploma met onderscheiding zodat hij kan beginnen!

Terug naar boven
Profiel bekijken Stuur privébericht
Berichten van afgelopen:   
Ga naar pagina Vorige  1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10  Volgende
Nieuw onderwerp plaatsen   Dit onderwerp is gesloten. Het plaatsen of bewerken van berichten is niet mogelijk.    Gamed.nl Forumindex -> Gamed Café Tijden zijn in GMT + 2 uur
Pagina 8 van 10

 
Ga naar:  
Je mag geen nieuwe onderwerpen plaatsen in dit subforum
Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
Je mag je berichten niet bewerken in dit subforum
Je mag je berichten niet verwijderen in dit subforum
Je mag niet stemmen in polls in dit subforum


Powered by phpBB © 2001, 2005 phpBB Group