Dubai is een stad in opkomst. Gebouwen worden uit de grond gestampt, eilanden vanuit de zee opgespoten en ook het hoogste hotel ter wereld is hier te vinden. Het maakt het tot een vakantieplek bij uitstek, echter zijn dit niet de elementen die ontwikkelaar Yager wil benadrukken in haar shooter Spec Ops: The Line.

Sinds enige tijd heersen er namelijk zware zandstormen die zowel de gebouwen als de bevolking in zijn greep houden. De infrastructuur is vrijwel geheel lam gelegd, gebieden zijn onbegaanbaar geworden en de panikerende bevolking is uiteen gevallen in gegroepeerde bewegingen. Vanuit diverse landen tracht steun gebracht te worden, zo ook door de Verenigde Staten, of in het bijzonder; John Konrad van de 33rste infanteriedivisie. Wanneer hij echter een noodkreet slaat wordt een Delta Force-team samengesteld met de opdracht om naar Dubai af te reizen en uit te zoeken wat er met Konrad aan de hand is.


Het team bestaat uit een drietal soldaten, hoofdpersoon Martin Walker krijgt steun van Adams en Lugo. Hun missie lijkt simpel: achterhalen waar John Konrad en zijn team zijn gebleven en ze terughalen naar Amerika. Al snel blijkt echter dat er meer aan de hand is. De bevolking heeft het voorzien op je team, de eerder uitgezonden Amerikanen keren zich tegen hun landgenoten en de grootste gruweldaden worden vol in beeld gebracht. De ontwikkelaar deinst er niet voor terug om beelden te tonen die je maag om doen keren, van verbrande lijken en gemartelde mensen tot situaties waarin je beslist tussen leven en dood zonder een duidelijke scheidingslijn van goed of kwaad. Deze gruweldaden hebben ook zijn invloed op je personage en team, zo krijgt Walker hallucinaties en lijkt het team uiteen te vallen door wisselende opvattingen over hoe ze verder moeten.

Daar waar veel ontwikkelaars het bovenstaande enkel gebruiken om te choqueren weet Yager de invulling hiervan zo binnen het verhaal te verwerken dat het een toevoeging is en misschien wel een kijkje in hedendaagse oorlogen. Wellicht om deze reden is het jammer dat de gameplay van deze third-person shooter ietwat achter blijft op het verhaal. Het is nergens slecht of zelfs matig, maar weet zichzelf niet te onderscheiden van haar genregenoten, of het moet het gemis van een wegduikfunctie zijn. Het coversysteem en het schieten zelf werken maar tegelijkertijd voldoet het enige aspect dat voor vernieuwing moet zorgen niet helemaal.


Zoals eerder al genoemd heeft Dubai te maken met zandstormen die het land teisteren. Getracht is om dit op verschillende manieren in de game te verwerken, denk aan het bedelven van vijanden met bovenliggend zand, het werpen van een granaat om ze het zicht te ontnemen of een zandstorm die een shootout doet veranderen. Het zijn leuke integraties, echter voelen ze na een enkele keer al niet zo indrukwekkend meer aan. Dit ligt grotendeels aan de gescripte evenementen, wanneer dit meer willekeur had gekregen was het indrukwekkender geweest. Dit neemt echter niet weg dat de ontwikkelaar heeft getracht om te innoveren, iets dat zeker te prijzen valt.

De intensiteit van de singleplayer kan helaas niet worden overgezet naar de (co-op) multiplayer. Omdat het tegenwoordig een trend lijkt te zijn om deze in je game op te nemen kan ook Spec Ops: The Line hier niet op achter blijven, echter zullen veel gamers deze laten voor wat het is. Reden is dat de modi behoorlijk traditioneel en weinig vernieuwend zijn en dat er weinig reden is om te levellen, de beloning hiervoor is te minimalistisch tegenover de moeite die je erin moet steken.


Grafisch kent het spel een sterk contrast tussen licht en donker, waarbij de donkere zandstormen en de soms felle zon elkaar plotseling af kunnen wisselen. In combinatie met de enorme gebouwen en de gruweldaden die zich op je pad begeven is het een indrukwekkend schouwspel, ondanks dat er soms een middenweg gekozen had mogen worden tussen de sterk uit elkaar staande spectra. De achterliggende techniek laat het spel soms in de steek, met rare sterfanimaties of zwevende objecten tot gevolg. Het is nergens hinderend voor de spelervaring, maar had simpelweg iets meer aandacht mogen krijgen. Hetzelfde kan gezegd worden over enkele herhalende uitspraken, dit ondanks een verder prima soundtrack en overtuigende stemacteurs.

Spec Ops: The Line moet het vooral hebben van zijn verhaal. Het is indringend, gifzwart en weet een diepe indruk achter te laten. Het is jammer dat de gameplay hierdoor op een tweede plek lijkt te komen. Het is nergens slecht maar had tegelijkertijd net even wat meer toe kunnen voegen. Hetzelfde kan gezegd worden over de multiplayer, een optie die overbodig is omdat het geheel los staat van de intense ervaring. Hoewel de game niet al te lang is, met ongeveer zeven uur bereik je het einde, haal je er wel een verhalend zeer sterke game mee in huis die je in het diepste van je ziel weet te raken.