Vorig jaar bracht ontwikkelaar Atmos Games na een ontwikkeltijd van vijf jaar hun eerste titel Pinstripe uit op de PC. De studionaam doet mogelijk vermoeden dat er een meerkoppig team werkzaam was aan het project, toch betrof het één man die het verhaal, design én geluid voor zijn rekening nam. Deze Thomas Brush brengt zijn game nu ook naar de PlayStation 4 en naar de Xbox One.

Pinstripe is gemaakt voor spelers die een goed verhaal prefereren boven gameplay. We maken kennis met Teddy, een uit de gratie geraakte ex-minister die op een trein zit met zijn driejarige dochter Bo. Ze stelt voor om detective te spelen, haar vader in de rol van Sherlock Holmes en zij als diens sidekick Watson. Dan ontmoet hij Pinstripe, een man in een krijtstrepenpak die qua gedaante wel iets weg heeft van Slender Man en met zijn doordringende gele ogen en sigaret geen goeds voorspelt. Hij vraagt of Bo een zwarte ballon wil hebben, waarna hij haar ontvoert en eist dat ze hem vanaf nu 'vader' noemt. Kort hierop ontspoort de trein nabij een stadje alwaar Teddy zijn hond George tegen komt die hem vanaf dat punt zal vergezellen om Bo terug te vinden.


De vertelling van het verhaal is de primaire reden dat je deze game gaat spelen, hetgeen ook naar voren komt in de gameplay. Pinstripe is vooral een platformer. Je doorkruist de levels van links naar rechts, zoekt aanwijzingen om verder te komen en de gameplay speelt hierin tweede viool. Niet door er geen aandacht aan te besteden, het is simpelweg erg makkelijk. Het zijn vooral minigames waarbij je de verschillen tussen twee plaatjes moet zoeken, je reflexen worden getest of je op iets moet schieten met je slingshot of geweer, waarmee je ook vijanden uit kunt schakelen. Dit laatste is één van de minst goed uitgewerkte onderdelen. Het richten werkt onnauwkeurig omdat de kleinste aanraking van je stick al voldoende is om een schot te lossen. Het is dan ook maar goed dat je niet veel vijanden tegen zult komen.

Naarmate je dieper in de wereld komt ontmoet je steeds meer bizarre karakters, ieder met hun eigen dialogen en dialoogopties. Dit laatste is weliswaar beperkt tot twee antwoorden, te weten een vriendelijke of gemene respons, maar resulteert uiteindelijk wel in twee verschillende eindes. Op momenten voelt het wat ongemakkelijk dat de ontwikkelaar humor heeft willen integreren in het serieuze verhaal, tegelijkertijd geeft het wel wat verlichting en past het bij de bizarre setting. Verder kom je in de wereld sneeuwklokjes tegen die als valuta dienen. Je kunt hiermee onder andere nieuwe kleding aanschaffen, hetgeen een leuke extra is maar verder niet noodzakelijk om de game te voltooien. Eenmaal de game uitgespeeld openbaart zich een Adventure Plus optie die je het verhaal nogmaals laat beleven. Het stelt je in staat om de missende sneeuwklokjes te vinden en voor het andere einde te gaan, tevens geeft het je toegang tot enkele locaties die eerder niet bereikbaar waren.


Ondanks vijf jaar ontwikkeltijd is Pinstripe in enkele uren uit te spelen. Zoals gezegd doe je dit niet voor de gameplay die weliswaar afwisselend, maar vooral erg makkelijk is en je soms te vaak heen en weer laat lopen. Wel is het Thomas Brush te prijzen dat hij de gehele game alleen heeft opgebouwd, zonder in te boeten op de kwaliteit. Hoewel hij zowel het verhaal, de setting, de graphics én het geluid op zich heeft genomen weet hij toch een consistent geheel te presenteren. De setting is te omschrijven als een duistere sprookjeswereld en zowel de achtergrondmuziek als de stemmen weten de juiste snaar te raken. Maar wat echt een pluim verdient is het verhaal dat een diepere onderlaag blijkt te hebben als je deze eenmaal hebt uitgespeeld. Het neemt niet weg dat Pinstripe te kort is en niet op ieder gebied even goed weet te slagen, wel kan ik het een ieder aanraden die een goed verhaal weet te waarderen en daarmee de ietwat simplistische gameplay voor lief neemt.