Hoe zou jij reageren als de overheid je zou vragen te spioneren op je buren? Dat is wat je mag ontdekken in de nieuwe digitale game Beholder: Complete Edition die deze maand is verschenen op PlayStation 4 en Xbox One.
In de game ga je namelijk aan de slag als Carl, die in opdracht van de regering de bewoners van een bepaald flatgebouw in de gaten moet houden. Zie je dat iemand iets illegaal doet, dan moet je dit melden aan de overheid zodat deze kan ingrijpen. En als een totalitaire regering je vraagt om zoiets te doen, dan weet je dat de betrokkenen geen lichte straf zullen krijgen. Je moet dan ook voor jezelf persoonlijk beslissen wanneer je de inwoners aangeeft. Volg je de regering compleet zodat je zelf alles krijgt wat je wil? Of grijp je enkel in bij een zwaar crimineel plot wat jou weer persoonlijk geld kan kosten? De keuzes die je hierbij maakt, zorgen voor verschillende eindes.
Natuurlijk kent de game hierbij een bepaalde evolutie. In het begin moet je vooral echt criminele feiten melden, maar naarmate de game vordert, wordt de regering veeleisender en de wetten absurder. Wat denk je bijvoorbeeld van een verbod op de consumptie van appels? Ga je jouw buren – die jou misschien eerder op de dag nog hebben geholpen – echt aangeven voor iets absurds? Als je zou leven in een echt totalitair regime, zou dit wel eens een moeilijke keuze kunnen zijn. Dan heb je namelijk echt reden om het regime te volgen. Dat is iets wat in Beholder echter onvoldoende naar voren komt, het komt steeds wel goed als je niet alles doet wat de regering wil. Verhaalmatig zou de game je veel harder moeten belonen om te kijken of je echt wel het goede wil doen, zeker als dit ingaat tegen je eigen belang.
Zonder deze factor is de game vooral een verhaal zonder ‘bijt’. Beholder voelt te sterk aan als een game. Omdat gevolgen van je acties redelijk voorspelbaar zijn en je zodoende perfect kunt inschatten wanneer je welke beslissing mag nemen, ga je ook eerder op deze manier spelen. Een game die je moreel wil uitdagen, werkt alleen als ook de hele ervaring daarop gericht is. Kijk bijvoorbeeld naar Papers, Please welke effectief deed doordenken. Beholder doet op dat gebied eerder denken aan de originele BioShock. Daar kon je kiezen de Little Sisters te redden of af te maken, maar die keuze werd teniet gedaan omdat er gameplay-matig overduidelijk een slimme en een domme keuze was. Daardoor kun je geen emotioneel conflict creëren, wat hier toch de bedoeling is.
Zonder dat emotionele conflict is Beholder namelijk niet echt speciaal. Als side-scrolling avonturengame biedt het een simplistische aanpak waarbij het vooral de bedoeling is de verschillende objectieven op intelligente wijze te bereiken. Je hebt namelijk steeds maar beperkt de tijd om bepaalde doelen te behalen, zodat je niet eindeloos kunt treuzelen. Een besturing die af en toe hapert – de overstap naar console is niet vlekkeloos verlopen – en een vervelend savesysteem zijn kleine hindernissen, maar zijn gelukkig geen showstoppers. Beholder: Complete Edition kan er simpelweg niet bovenuit springen. Een interessante tekenstijl – die de depressieve natuur perfect weet over te brengen – is het enige punt waar de game de middelmaat ontspringt.
|
