We kennen Gust voornamelijk van de Atelier serie, maar tussendoor maakt de studio van Koei Tecmo Games ook af en toe alternatieve Role Playing Games. Eerder dit jaar zagen we Blue Reflection verschijnen en vorig jaar konden we aan de slag met Nights of Azure. Vooral die laatste kon zich onderscheiden van Gust’s typische aanbod met een significante focus op actie, wat we niet meer gewend zijn van de Atelier games waarin alchemie en verkenning centraal staan.

Dat verkennen een pak minder belangrijk is in de Nights of Azure serie kunnen we zien aan het feit dat je in deze titel verbonden bent aan een tijdslimiet. Als je de veiligheid van het hotel – dat dienst doet als hub – verlaat, krijg je beperkte tijd om de buitenwereld te verkennen. Eens deze tijd voorbij is moet je terug naar het hotel om een nachtje te slapen. Die slaap brengt echter geen rust, je komt gewoon een stap dichter bij het onherroepelijke einde. Elke nacht maakt de maan namelijk net wat zwarter dan de nacht ervoor, tot de maan uiteindelijk helemaal verduistert om definitief te vergaan. Een zwartgallige Game Over is het gevolg. Eindeloos grinden om de moeilijkheidsgraad te doen zakken? Kun je doen, maar het is nogal gek om alsnog te verliezen omdat je vergeten bent de wereld op tijd te redden. Een juiste balans zoeken is dan ook de opgave, met als risico dat je onvoldoende krachtig tegenover een baas komt te staan. Dat is dan ook een belangrijk onderdeel van de strategie, waarbij je goed moet kiezen hoe de tijd optimaal te spenderen om levend door dit avontuur van ongeveer twintig uur te komen.


Je moet gelukkig niet te veel schrik te hebben, de game biedt alsnog geen onmogelijke ervaring omdat het vechtsysteem weinig denkwerk vergt. Bridge of the New Moon is weliswaar een Action Role Playing Game, maar het voelt op sommige momenten eerder aan als een Warriors game met Role Playing Game elementen. Een flinke dosis vijanden dient niet zozeer strategisch, maar vooral heel snel te worden afgemaakt. De protagoniste voelt dan ook als aan echte vechtersbaas, een significant verschil met het origineel waar Aluche’s voorloopster eerder een zij-karakter leek. Extra mogelijkheden zoals partner-karakters – twee Servans die permanent aan je zijde strijden en een Lily die je spectaculaire speciale aanvallen geeft – maken het geheel wat flitsender dan een Warriors titel. Deze opvolger voelt daarmee wat eenvoudiger aan, maar het maakt de game ook leuker om te beleven. Het zorgt er ook voor dat naarmate de game vordert, je nog een betere vechtmachine wordt met veel ruimte voor explosief schitterende aanvallen. Omdat je zowel van Lily als van Servans kunt veranderen levert dit eveneens de nodige variatie op, zelfs als het aantal van beide niet extreem hoog is. Het is nog steeds een belangrijke stap vooruit ten opzichte van het origineel, waar je redelijk vastzat gedurende het hele spel.

Je tijd in het hotel gaat er wat rustiger aan toe dan de tijd hierbuiten. Hier keer je vooral terug om je personages te verbeteren. Zo moet je ‘Blue Blood’ investeren om Aluche sterker te maken, wat je onder andere toelaat om langer buiten te blijven, terwijl je ‘Fiend Points’ gebruikt om je Servans een boost te geven. Hiermee kun je onder andere kiezen welke vaardigheden ze moeten leren en welke statistieken te verbeteren. Het is nu zelfs mogelijk hen te laten reïncarneren, waardoor hun statistieken opnieuw worden verlaagd maar waardoor je hen sterker kunt maken dan ervoor. Je zult daarnaast ook veel tijd spenderen aan het persoonlijk leren kennen van je medestanders, want ook door je vriendschappelijke band te verbeteren open je weer nieuwe leeropportuniteiten. Dit geeft je alle ruimte qua ontwikkeling, wat de uniekheid van elke Servans verder benadrukt. Het is dan ook een groot verschil met het origineel waar je meer Servans had maar die elk bijna hetzelfde aanvoelden. Deze vernieuwde aanpak is dan ook een succes te noemen, hoewel er nog ruimte voor verbetering aanwezig is.


Dat gebrek aan variatie is dus opgelost, een ander repetitief kantje van de eerste Nights of Azure is dan weer bewaard gebleven. Het gaat dan om de herhaling in omgeving. Nights of Azure 2: Bride of the New Moon heeft maar een zevental verschillende omgevingen, die daarnaast nog eens leeg aanvoelen. Gezien de framerate-problemen op drukkere momenten is dat misschien zelfs nog een voordeel te noemen. Dat is spijtig want de grafische stijl zelf is wel een hit. Gust creëert opnieuw een titel die eerder op een waterschilderij lijkt, het is gewoon dat de omgevingen te levenloos zijn om hiervan te genieten en de vijandelijke karakters te generiek om te onthouden. Enkel bij de karakters komt alles echt tot hun recht, hoewel hun animatie ook niet altijd overtuigend is. Dat is echter een beperkt minpunt in vergelijking met de lege omgevingen. De soundtrack kan al evenmin overtuigen, met hoofdzakelijk snel te vergeten nummers die door een slechte geluidsbalans nog verder naar de achtergrond worden gedrongen. Nights of Azure 2: Bridge of the New Moon weet diens gameplayervaring dus onvoldoende audiovisueel te ondersteunen.