Hoewel Life is Strange één van mijn persoonlijke hoogtepunten uit 2015 is, was ik op voorhand niet overdreven enthousiast voor een prequel. Met een andere ontwikkelstudio, het gemis van stemactrice Ashly Burch en verdwijnen van de bovennatuurlijke krachten was er immers genoeg om me zorgen over te maken. Toch blijkt Before the Storm op eigen benen te kunnen staan.
In deze voorloper van het hoofdverhaal staan we in de schoenen van Chloe Price. Al aan het begin van de game merken we haar rebellerende karakter, voortkomend uit het overlijden van haar vader, een nieuwe vriend in het leven van haar moeder en het missen van haar steun en toeverlaat, Max Caulfield. Ze tracht een bezoek te brengen aan haar favoriete band terwijl haar moeder geen idee heeft waar ze uithangt. Hoewel ze eigenlijk te jong is weet ze zich langs de bewaker te praten en komt ze terecht in situaties die deels te wijten zijn aan haar grote mond. We zien hiermee meteen een duidelijke scheidingsbreuk ten opzichte van het origineel. Daar waar Max Caulfield een ietwat onzekere tiener was probeert Chloe zich juist staande te houden met brutaal gedrag.
Gedurende deze situaties zien we een ander verschil met Life is Strange. Daar waar Max de gave had om met de tijd te rotzooien en zo (dialoog)keuzes terug te draaien is dit niet langer het geval. In plaats daarvan introduceert ontwikkelaar Deck Nine een nieuw systeem onder de naam Backtalk. Je dient hierbij goed te luisteren naar je gesprekspartner en diens gebruikte woorden op te pikken om tegen hem of haar te gebruiken door de juiste keuzes te maken uit een drietal mogelijkheden. De bewaker bij het concert kan bijvoorbeeld zeggen dat je al op bed had moeten liggen, waarna je terugkaatst dat hij deze opmerking op zichzelf kan betrekken. Het is een systeem dat leuk bedacht is maar niet altijd even goed werkt. Onder druk van een timer moet je snel een antwoord geven en de opties zijn niet altijd even duidelijk. Voor de voortstuwing van het verhaal maakt het overigens geen verschil, hoewel een gewonnen of verloren verbale krachtmeting een ander filmpje laat zien heeft het geen invloed op het hoofdverhaal.
Before the Storm haalt diverse thema's aan die we al op konden pikken in het origineel en betrekking hebben op vele tieners. Je plek vinden in de maatschappij, omgaan met verlies en verliefdheid zijn er hier enkele van. Gedurende dit verhaal bezoeken we geheel nieuwe locaties maar komen we ook enkele bekende tegen als het huis van Chloe en Blackwell Academy, alsmede bekende karakters als Nathan Prescott en Rachel Amber. Laatstgenoemde speelt een grote rol binnen dit drieluik en is zelfs het meest realistisch geportretteerde karakter. Niet omdat Chloe zelf zo slecht is, enkel zijn sommige van haar uitspraken nogal tenenkrommend. Dit is toe te wijzen aan het schrijfwerk dat soms de plank misslaat en gelukkig niet aan Rhianna DeVries die de stem van Chloe verzorgt nadat Ashly Burch haar rol neer had gelegd door een staking. Zij doet haar werk zeer verdienstelijk en binnen korte tijd waren we aan haar gewend.
Hoewel Deck Nine het stokje over heeft genomen van Dontnod Entertainment, dat op hun beurt werkt aan een sequel, is dit nergens terug te zien. Op grafisch vlak is dezelfde stijl aangehouden en ditmaal is de lip-syncing perfect, daar waar dit in het origineel een kritiekpunt was. De soundtrack is verder perfect aangepast aan het nieuwe hoofdpersonage. Het is allemaal net wat ruiger om bij het karakter van Chloe aan te sluiten in tegenstelling tot het lieflijke karakter van Max. We zien dit ook terug in de optionele activiteit om graffiti neer te zetten, daar waar Max juist foto's nam. Naar het einde van deze eerste, twee tot drie uur durende episode toe, zien we echter dat Chloe ook een zachtere kant van zichzelf laat zien en sluiten we af met een cliffhanger die ons direct doet verlangen naar wat er komen gaat. Ondanks dat Before the Storm dan ook enkele dingen duidelijk anders doet voelt het tegelijkertijd vertrouwd genoeg aan om van een succesvolle prequel te kunnen spreken.
|
