Sledgehammer Games brengt dit najaar de Call of Duty franchise terug naar de oorlog waar het allemaal mee begon voor de serie. De geallieerde invasie op D-Day, de bevrijding van Parijs en de Slag om de Ardennen zullen elk aan bod komen in de campagne van de game. Informatie over deze modus is voorlopig beperkt verkrijgbaar, de multiplayer daarentegen staat volop in de spotlight. Wij speelden alvast enkele uurtjes online en maakten onze mening op.

Toen Infinity War met Call of Duty 4: Modern Warfare de serie naar het hedendaagse nam betekende dit een revolutie voor shootergames. De gameplay was zo anders, zo vooruitstrevend, dat deze nu tien jaar later nog steeds vele spellen in het genre beïnvloedt. Het lijkt er echter niet op dat Call of Duty: WWII deze zelfde impact zal gaan hebben. Alle aspecten die de serie sinds Modern Warfare heeft gekenmerkt, zoals killstreaks en een overdaad aan kleine prestatiebonussen, keren terug, zij het dan in een wat ouder jasje. Op zich is daar niets mis mee, maar uiteindelijk krijg je gedurende de gameplay het gevoel dit allemaal wel eens eerder beleefd te hebben.


Als je voor het eerst online gaat zal je gevraagd worden jezelf bij een divisie te voegen. Je kunt kiezen uit vijf, waarbij elke divisie op zichzelf wordt geïntroduceerd door een ‘authentieke’ videobriefing. Zo heb je de Infantry, de voetsoldaten aan het front, de Airborne, de geruisloze en behendige soldaten, de Armored, met zware wapens en veel geweld, de Canadese Mountain’s, met specialiteit op lange afstand, en de Franse Expeditionary Force, ofwel het verzet met ruwe wapens. Niet alleen vecht je online voor je eigen ervaringspunten, je vecht ook voor je divisie. Wat betreft in-game wapens maakt je keuze niet uit, je kunt alsnog wisselen tussen klassen of er enkele zelf samenstellen. Tevens is het wat incongruent dat je voor een Franse verzetsdivisie kan kiezen, maar alsnog aan Duitse zijde speelt. Het is dan ook nog afwachten hoe dit spelaspect zich in de uiteindelijke game zal ontwikkelen. Voor nu is er nog weinig waarde aan te hechten, zeker omdat je erg gemakkelijk tussen divisies kan wisselen.

De bèta biedt vervolgens een kleine variatie aan modi aan. Team Deathmatch, Domination en Hardpoint vormen de traditionele cyclus die in de Mosh Pit modus worden gerouleerd. Nieuw is echter War. Dit is een meer lineaire spelmodus, waarin één strijdkracht bepaalde doelen moet voltooien en de andere strijdkrachten het maken van progressie moeten tegengaan. De doelen variëren van het veroveren van een hoofdkwartier, tot het escorteren van een tank en het bouwen van een brug. Als verdediger dien je echter enkel tegenvuur te geven, waardoor je vaker in het voordeel bent. Bijvoorbeeld bij het bouwen van een brug waar spelers midden op de brug dienen te liggen, waardoor ze een gemakkelijk doelwit vormen. Door het gebrek aan doelen voor de verdedigers is het voor hen ook minder uitdagend en halen zij ook minder voldoening uit het spel. Als je als verdediger wint is het spel direct afgelopen en ga je terug naar het laadscherm, als je verliest moet je de tegenpartij een stukje verderop weer opwachten om tegenvuur te geven. Als aanvaller heb ik in ieder geval beduidend meer plezier gehad. Hoewel de premisse van War dan ook erg tof is, kent de uitvoering kent nog wat ruwe kantjes. Het is dan ook te hopen dat Sledgehammer deze weet te verfijnen en een meer gebalanceerde spelmodus weet neer te zetten die plezier biedt voor beide strijdende partijen.


Sledgehammer is er al wel in geslaagd om de Tweede Wereldoorlog in de multiplayerkaarten te implementeren. Er gebeurd vaak veel op de achtergrond en in de lucht, zodat de toon van een immense oorlog goed gezet wordt. De mate waarin jij hier aan bijdraagt is echter relatief klein. De omgevingen zijn al geheel uitgewoond, met loshangende telefoons en kapotgeschoten voertuigen. Je hebt daarmee ook niet het idee aan de frontlinie te vechten. Ook kunnen bepaalde killstreaks, zoals verkenningsvliegtuigen, je nogal uit de beleving halen. Het is erg raar dat er twee kolossale vliegtuigen in de lucht strakke rondjes achter elkaar aan vliegen. Dit past simpelweg niet binnen de context. Ook bombardementen laten weinig sporen na, iets wat bij concurrent Battlefield juist wel enorm veel impact kan hebben op spelstrategie. Er is duidelijk geprobeerd om een authentieke ervaring te leveren, maar helaas komt die niet overal helemaal uit de verf.

De bèta maakt dan ook twee dingen goed duidelijk over Call of Duty: WWII. Ten eerste zal de snelle, karakteristieke gameplay behouden blijven. Je wordt nog steeds overgoten met beloningen voor het maken van kills, waarbij je niet alleen je karakter, maar ook je wapen en divisie in level verhoogt. Daarnaast is er een hoop vrij te spelen, zodat niet alleen de game je continu beloond, maar je jezelf ook kan blijven belonen. Ten tweede wordt duidelijk dat Sledgehammer probeert op kleine schaal vernieuwingen door te voeren, zoals duidelijk wordt door de War modus en introductie van divisies. Er zitten echter nog flink wat ruwe kanten aan deze nieuwe onderdelen, waardoor ze in deze bèta geen goede introductie krijgen. Het is te betwijfelen of de studio nog aandacht aan deze punten kan en wil geven voorafgaande aan de release op 3 november. We houden dan ook nog even onze adem vast, maar weten al wel dat fans van de traditionele Call of Duty gameplay ook met deze game weer veel plezier zullen beleven.