Vorig jaar kon ik op de Gamescom aan de slag met Super Dungeon Bros, een Gauntlet-achtige actiegame waarin vier spelers samenwerken om een rockend avontuur tot een goed einde te brengen. Hoewel de game toen best plezierig was, was deze al bijna uit mijn geheugen verdwenen toen de titel deze week eindelijk verscheen. Kwamen de prettige gevoelens van toen snel terug?
Het antwoord is echter teleurstellend. In een korte offline coöperatieve sessie van een half uurtje was Super Dungeon Bros best plezierig, maar in andere omstandigheden schiet de game gewoon tekort. Dit wordt al snel duidelijk als je aan het eerste level begint. Je krijgt hierbij de keuze uit twee wapens, een kruisboog en een zwaard. Andere wapens kun je pas later kopen waarbij je heel wat moet grinden om voldoende ‘geld’ hiervoor te verzamelen. In het begin ben je dan ook beperkt tot de nutteloze kruisboog – tenzij je de ‘Exploding Enemies’ modifier gebruikt welke verslagen vijanden doet ontploffen – of tot het zwaard. Die laatste beschikt over twee aanvallen, wat betekent dat je tijdens het hele level enkel die twee aanvallen zult gebruiken. Enkel een speciale aanval brengt af en toe nog wat soelaas. Andere wapens hebben natuurlijk andere aanvallen wat zorgt voor de variatie, maar eer je deze kunt kopen, ben je het zwaard al eeuwen beu. Aangezien het spel bijna enkel rond vechten draait – met uitzondering van enkele kleine puzzels – blijft de pret op deze momenten ver weg.
Dat is spijtig want Super Dungeon Bros heeft wel enkele leuke ideeën. Zo zijn er de Modifiers die je toelaten de moeilijkheidsgraad te manipuleren alvorens een level te starten. Denk aan het laten ontploffen van vijanden of het verminderen van hun aanvalskracht. Een andere leuke feature vinden we alleen terug in de coöperatieve multiplayers. In andere games wordt samenwerken aangeraden maar durven spelers elkaar wel eens lastig te vallen in plaats van elkaar te helpen. Hier is dat allesbehalve een goed idee want de vier spelers delen dezelfde levens. Dit zorgt ervoor dat je goed moet samenwerken, onder andere door gevallen spelers zo snel mogelijk tot leven te wekken. In de singleplayer is dat niet present waardoor je levens sneller verliest en het verdiende geld eerder besteedt aan extra levens dan aan upgrades. Een goede samenwerking met vier offline spelers is dan ook de beste manier om de game te beleven. Je zou de titel ook kunnen spelen met vier online spelers, maar dan moet je wel voldoende medespelers vinden.
De game is zelfs zonder modifiers redelijk moeilijk, maar het wordt pas echt een spektakel wanneer je ‘Threat’ meter volloopt. Deze meter, die automatisch blijft aanvullen tijdens je tocht, zorgt ervoor dat er plots tientallen extra vijanden verschijnen. Meteen een goede reden om naar de finish te rushen want die stortvloed vijanden kun je eigenlijk niet de baas. Het zorgt ervoor dat spelers nooit te lang blijven treuzelen want anders worden ze meedogenloos afgemaakt. Spijtig genoeg kan ook de framerate die stortvloed van vijanden niet aan. Deze durft namelijk in te storten als er teveel op het scherm te beleven valt, iets waardoor de game soms ook crasht omdat het te druk wordt. Van de omgeving hoef je eveneens geen spektakel te verwachten. Deze zijn willekeurig aangemaakt waarbij enige interessante elementen niet aanwezig zijn. Zelfs de drie verschillende werelden tonen amper verschillen. Echt random kunnen we hun level generator dan ook niet noemen. Levelopbouw is dus zeer voorspelbaar, wat betekent dat je niet veel zult moeten verkennen om de ‘verborgen’ geheimen terug te vinden en dat de puzzels snel herhalend worden.
Ook het thema van de game is eigenlijk onvoldoende uitgewerkt. De game is opgezet met een ‘rock-thema’ waarbij de vier ‘Bros’ Ozzie, Freddie, Axl en Lars – eveneens beschikbaar in vrouwelijke variant – zijn vernoemd naar rocksterren uit het verleden. In het begin lijkt het alsof deze vier elk een eigen persoonlijkheid hebben, een idee dat je al snel laat varen wanneer je effectief aan het spelen bent. Vanaf dat moment laten ze zich alleen onderscheiden door hun idiote one-liners die je snel voor de mute-knop doet reiken, een knop die je sowieso nodig hebt voor de vervelende muziek. Het zijn echter niet alleen de personages die hun persoonlijkheid verliezen, het is een probleem dat de game zelf ook heeft aangezien het rock-thema buiten de introductie amper nog naar voren komt. Enkel in de soundtrack – die te vervangen valt door een dubstep-soundtrack – komt het nog echt terug terwijl het in de gameplay compleet wordt genegeerd. Aangezien die soundtrack zoals eerder gezegd irritant wordt, weet je al meteen dat de game thematisch een flop betreft.
|
