Superhelden en games bleken vaak geen gelukkige combinatie. Toen Rocksteady, de studio die op dat moment alleen bekend was van Urban Chaos: Riot Response, dan ook aankondigde met een Batman game te komen werd hier vooral lacherig over gedaan. Inmiddels weten we beter.
Met Arkham Asylum (2009), Arkham City (2011) en Arkham Knight (2015) bewezen ze dat superhelden wel degelijk een rol van betekenis kunnen spelen in een game. Niet voor niets scoorden de titels erg goed in onze recensies en met de komst van Return to Arkham kan een ieder de eerste twee titels nogmaals ervaren. In Arkham Asylum wist Batman zijn aartsrivaal The Joker weliswaar op te pakken, toch bleek dit een vooropgezet plan te zijn die ons introduceerde met diverse facetten aan gameplay. Het was een donkere, duistere ervaring met een vleugje Metroidvania die in Arkham City grootser werd opgezet. Ditmaal lag de complete stad aan je voeten, waardoor je een grotere mate van vrijheid kreeg en elementen als gliding en grappling werden geďntroduceerd.
Met Return to Arkham heeft ontwikkelaar Virtuos geen wijzigingen doorgevoerd aan het bovenstaande. Je doorloopt nog altijd hetzelfde verhaal en krijgt direct toevoeging tot alle downloadable content die verschenen is, waaronder ook de Joker Challenge Rooms die voorheen exclusief op de PlayStation speelbaar waren. Een compleet pakket in termen van content, toch zijn we ietwat teleurgesteld dat er verder geen unieke toevoegingen zijn. Dit had nog niet eens gehoeven in de vorm van extra gameplay, toevoegingen zoals commentaar van Rocksteady of een making-of video waren ook leuk geweest.
Bij een remaster als deze gaat er natuurlijk veel aandacht uit naar de graphics. Draaiden de spellen voorheen op de Unreal Engine 3, daar hebben deze nu een upgrade gehad naar de Unreal Engine 4. Het resulteert in meer gedetailleerde beelden waar met name Batman zelf van profiteert. Zijn pak maakt nog meer indruk, maar ook elementen uit de wereld zelf komen beter naar voren. De verbeterde lichteffecten dragen eveneens bij aan de algehele beleving wat met name het geval is in het door neon belichte Arkham City. En toch zijn we niet geheel tevreden over de grafische sprong die is gemaakt. De sfeer van beide games werd vooral gevormd door de donkere, onheilspellende beelden. Deels was dit om de minder gedetailleerde textures te verhullen, tegelijkertijd droeg het bij aan de sfeer en dit is nu minder het geval. Het fellere kleurgebruik en de lichtere omgevingen doen eerder afbreuk aan de sfeer dan dat het iets bijdraagt.
De PlayStation 3 en Xbox 360 versies van beide games waren destijds vastgesteld op 30fps, toch was dit geen beperking voor de PC uitgaven. Mocht je nu de hoop hebben dat de PlayStation 4 en Xbox One versies hieraan gelijk zijn getrokken dan moeten we je teleurstellen. De framerate is weliswaar niet vastgesteld op 30fps, toch zakt het met enige regelmaat door de ondergrens. Het is gelukkig niet zo erg dat de ervaring erdoor verpest zal worden, merkbaar is het helaas wel. We blijven hierdoor met gemengde gevoelens achter. Met de kwaliteiten van beide games is ook enkele jaren na dato niets mis. Mocht je ze dan ook niet eerder gespeeld hebben dan is het de ideale instap om beide games te ervaren. Heb je ze daarentegen al eerder onder de vingers gehad, dan geeft deze remaster weinig reden om ze nog eens te beleven.
|
