Terwijl ik Paper Mario: Color Splash opstart besef ik me dat dit weleens één van de laatste games zou kunnen zijn die ik op de Nintendo Wii U speel. The Legend of Zelda: Breath of the Wild verschijnt immers ook op de NX en de vraag is dan ook of een nieuwe Paper Mario me met een goed gevoel afscheid laat nemen.
De serie heeft in de loop der tijd de nodige veranderingen ondergaan en deze werden niet altijd even enthousiast ontvangen. Ook Color Splash zal ongetwijfeld zijn voor- en tegenstanders kennen, maar laten we vooral bij het begin beginnen. Prinses Peach en Toad kloppen op een regenachtige avond bij Mario aan met een bijzonder 'cadeautje'. Het betreft een opgevouwen exemplaar van Toad, afkomstig van Kleureneiland. Dit normaliter door kleur overgoten eiland blijkt al zijn uitstraling verloren te hebben. De inwoners liggen voor dood op de grond en ook de wereld zelf is vervallen tot een bleke en vale aangelegenheid. Met hulp van een verfblik (en tevens gids) onder de naam Huey is het aan Mario om kleur en levendigheid terug te brengen in de wereld, waarbij er uiteraard weer een grote rol is ingeruimd voor vele bekende gezichten uit het Mario universum.
Binnen de gameplay is een significante rol weggelegd voor turn-based gevechten die draaien om het gebruik van kaarten. Iedere kaart staat voor een bepaalde aanval, hetgeen enige tactiek met zich meebrengt. Staat er bijvoorbeeld een vijand voor je die beschermd is door stekels dan heeft het weinig nut om op zijn hoofd te springen. Kleurloze kaarten kunnen ook van een lik verf worden voorzien om ze krachtiger te maken, er zijn speciale kaarten die meer schade berokkenen en door muntjes in te zetten kun je aan het rad draaien om een goede kaart te bemachtigen, al dan niet door extra muntjes in te zetten om je kans hierop te vergroten. Verder kun je door juist te timen een aanval extra kracht bijzetten of juist de schade beperken. Het probleem ligt niet zozeer in de uitwerking van het bovenstaande. Het werkt allemaal prima, alleen dan wel in een erg laag tempo. Een kaart selecteren, deze inkleuren, richting het scherm slepen en hier de juiste timing aan toevoegen; het had allemaal net wat sneller gekund.
Hier komt ook nog bij dat de meerwaarde van de gevechten grotendeels ontbreekt. Er is geen achterliggend ervaringssysteem dat Mario sterker maakt of extra vaardigheden geeft. Hierdoor heb je na enige tijd de neiging om de gevechten veelal te laten voor wat ze zijn. Het belangrijkste gemis, het opbouwen van een grotere verfvoorraad, neem je dan maar voor lief. Tussendoor zijn er tevens baasgevechten en hoewel deze een stuk interessanter zijn is ook hier wel wat kritiek op aan te merken. Kaarten zijn slechts eenmalig bruikbaar, waarna je ze opnieuw aan zult moeten schaffen. Omdat lang niet altijd duidelijk is welke kaart je precies nodig hebt kan het zijn dat je ze op het verkeerde moment verspeelt. Er zitten dus nogal wat haken en ogen aan dit systeem, waardoor het vechten lang niet altijd even goed uit de verf komt.
Gelukkig is de rest van de game een stuk beter verzorgd. Grafisch ziet het er werkelijk schitterend uit, al dan niet nadat je de kleur in de wereld hebt teruggebracht. Tevens kom je met enige regelmatig stukken tegen die je uit de wereld kunt knippen om zo nieuwe paden te creëren of mensen een helpende hand mee toe te reiken. Je kunt bijvoorbeeld een kaart met wind bij een zeilboot plaatsen om deze zijn weg te laten vervolgen. Hoewel het overkoepelende verhaal zelf niet al teveel indruk maakt doen de verschillende locaties dit wel. Je probeert een mysterie op te lossen binnen een hotel, mag deelnemen aan een quiz en speelt het bekende spelletje steen-papier-schaar tegen de Rock-Paper-Wizard.
Het zijn leuk bedachte en goed uitgewerkte locaties, haaks hierop staat de gemakzucht waarmee Nintendo zowel karakters en locaties hergebruikt. De verschillende Toads hebben weliswaar andere eigenschappen en een ietwat ander uiterlijk, toch overheerst het gevoel dat ze ook gewoon wat meer verschillende en unieke personages toe hadden kunnen voegen. En is het nu echt nodig dat je reeds bezochte locaties steeds weer opnieuw moet doorkruisen?
Dit betekent echter niet dat deze gemakzucht over de gehele linie te noteren valt. Vaak ben ik allergisch voor vertalingen naar het Nederlands maar Nintendo levert hier goed werk. Grappen gaan niet verloren in de vertaling en de conversaties zijn leuk om te volgen. Ook de muziek is van een hoog niveau met een mix van bekende geluiden en geheel nieuwe composities. In combinatie met de eerder benoemde graphics weet Color Splash qua sfeer dan ook goed te scoren, het is enkel zo jammer dat de gevechten geen zelfde niveau weet te bereiken. Als dit de laatste game is die mijn Nintendo Wii U zal zien, dan is het er één waar ik op een zelfde manier op terugkijk als op de console zelf; met gemengde gevoelens.
|
