De afgelopen dagen liet Ubisoft gamers vroegtijdig kennis maken met For Honor, een game die pas over een kleine vijf maanden uit zal komen. Het gaf ook ons de kans om onze eerste stappen op het strijdtoneel te zetten en dit smaakte naar meer.

Als speler krijg je de keuze uit verschillende krijgers, onder te verdelen in Vikingen, ridders en samoerai. Ieder heeft zijn unieke wapens en mogelijkheden, toch is de gameplay in basis voor een ieder identiek. Geen rammen op knoppen, geen honderden slachtoffers bij één aanval, maar een tactisch steekspel tussen twee vechters. Een grote rol is hierin weggelegd voor je positie bij zowel het aanvallen als het verdedigen. Dit kun je links, rechts en boven het hoofd doen. Het achterliggende idee laat zich raden; het doel is om aanvallen te verdedigen door de gelijke richting te kiezen, terwijl je tegelijkertijd toe probeert te slaan in de richting die ongedekt is. Deze stances bepaal je middels de rechterstick en de uitwerking is dermate simpel, inclusief visuele aanduiding, dat je het al snel onder de knie zult hebben.


Dit laatste moet niet verward worden met simpliciteit. Iedereen is in staat om er een serie zwakke aanvallen uit te gooien, zeker bij de AI die in het begin weinig tegenstand lijkt te bieden. Anders is dit wanneer je menselijke tegenstanders treft die minder voorspelbaar reageren. Dit komt mede door de implementatie van een Guard Break. Hoe goed je ook bent in het verdedigen, met deze aanval kan de tegenstander alsnog toeslaan. Een oneerlijk voordeel? Zeker niet, ziet je tegenstander namelijk dat je een Guard Break uitvoert dan kun je deze teniet doen door het zelf eveneens te doen. Een Guard Break is verder niet effectief tegen een aanval, heeft je tegenstander deze reeds ingezet dan heeft het geen effect. Het is als een schaakspel waarbij je niet alleen naar de huidige situatie kijkt, maar tevens vooruit moet denken.

Het vechten kan in verschillende modi, denk aan een één-versus één, twee-versus-twee en vier-versus-vier varianten. Onder laatstgenoemde vinden we bijvoorbeeld Dominion waarin je verschillende punten op de map moet zien vast te houden. De meeste chaos zit hem in het midden van de map, alwaar ook de AI zich mengt en de strijd voortdurend heen en weer beweegt. In de finale game zal er ook een singleplayer aanwezig zijn, we zetten alleen nog vraagtekens bij de houdbaarheid hiervan. Is het meer dan voortdurend vechten? Is het toegespitst op ware gebeurtenissen? Het zijn vragen die nog even open blijven staan.


Afhankelijk van de modi en je persoonlijke voorkeur zul je al snel één krijger als favoriet aanwijzen. Een ieder heeft namelijk zijn persoonlijke kwaliteiten, zo kan de één goed counteren, heeft de ander een groter bereik van zijn wapen of kan hij juist veel schade doen met één goedgeplaatste, doch langzamere aanval. Hier bovenop ligt een MOBA-achtig systeem dat je verschillende kwaliteiten laat vrijspelen als je genoeg punten hebt verzameld. Een voorbeeld is een flash grenade die je tegenstanders tijdelijk zal verblinden en je in staat stelt om toe te slaan.

De eerste indruk van For Honor is een positieve. Verwacht geen game waarbij je met het lukraak drukken op knoppen iets zal bereiken. Het is tactisch spelen door op het juiste moment te kiezen tussen verdediging en aanval. Ook op technisch vlak werden vrijwel geen problemen ondervonden. De enige vraag die we ons nog stellen is of er geen beperkte houdbaarheidsdatum op de game zit en of de singleplayer niet te herhalend van opzet zal gaan worden, antwoorden hierop hopen we vanaf 14 februari 2017 te kunnen beantwoorden.