Gedurende de E3 wist ontwikkelaar Compulsion Games indruk te maken met haar presentatie van We Happy Few. Tegelijkertijd was er nog veel onduidelijk over de game en een deel van onze vragen krijgen een antwoord middels een Xbox Game Preview en Steam Early Access uitgave.

Deze vroegtijdige release betreft dan ook niet de definitieve versie. Over zes tot twaalf maanden zal de game officieel worden uitgebracht, tot die tijd krijgen we een versie die voor ongeveer vijftig procent is afgewerkt. Je betaalt hier zo'n dertig euro voor en het geeft je uiteindelijk ook toegang tot de volledige game. Maar wat is We Happy Few nu precies? Het toneel is Wellington Wells, een fictieve stad in een alternatief Engeland gedurende de jaren zestig. De stad werd geteisterd door oorlogen en depressies waren dan ook het logische gevolg. Om dit tegen te gaan krijgen inwoners een drug toegediend onder de naam Joy. Zo ook Arthur Hastings, die namens de regering censuur doorvoert. Is informatie schadelijk voor diens lezers? Dan zorgt Arthur ervoor dat je het nooit te lezen of te horen krijgt.


Wanneer de definitieve versie van We Happy Few verschijnt zullen er een drietal karakters centraal staan, in deze vroege uitgave draait het geheel om Arthur. Op één van zijn werkdagen stuit hij op een artikel waarin zijn broer centraal staat, hetgeen hem in een staat van depressie brengt. In een reactie hierop zou Joy normaliter de oplossing vormen, toch besluit hij dit juist niet te doen. Al snel vallen zijn collega's dit ook op en dat is een groot kwaad voor de stad en diens inwoners. Arthur staat vanaf dat moment te boek als een 'downer', de verzamelnaam voor hen die weigeren de drug tot zich te nemen. De politie heeft hem al snel te pakken en gooit hem buiten de stad, alwaar ook andere downers zich begeven. Jouw opdracht is om een weg terug te vinden in de stad en onopgemerkt te blijven.

Hoewel we een stuk mee krijgen van het verhaal is er ook veel onduidelijk. Dit is niet erg, het duurt immers nog even voordat alle puzzelstukjes in elkaar moeten vallen, maar het is belangrijk te weten als je gaat beginnen. In plaats daarvan probeert de ontwikkelaar vooral kleinere stukjes aan ons te presenteren, om een beeld te vormen in welke richting we moeten denken qua gameplay. Sommige elementen maken nu al indruk, anderen zetten we nog onze vraagtekens bij. Arthur moet bijvoorbeeld zijn gezondheid, water, voedsel en slaap op orde houden om te overleven. Om dit voor elkaar te krijgen zul je dan ook tijdig drinken en eten tot je moeten nemen, een aardig idee dat vooralsnog niet goed is uitgewerkt. Het doorzoeken van huizen – al dan niet middels stealth om ongezien te blijven – levert je de nodige hulpmiddelen op, de mate waarin je ze aan dient te vullen is echter nog niet in balans. Heb je net een heel brood opgegeten, daar vraagt de game je enkele minuten later om dit wederom te doen. Het voelt hierdoor eerder als een onderbreking dan als een gameplay-element met een toegevoegde waarde.


Andere elementen zijn dan weer een stuk beter uitgewerkt. Als anti-Joy gebruiker zie je de wereld om je heen zoals deze is. Lang niet altijd vrolijk en soms zelfs grauw. De wisselwerking met Joy is een interessante, zo krijgt de wereld veel meer kleur en lijk je alles door een roze bril te bekijken. Om je omgeving te doen vermoeden dat je deze vrolijkheid met ze deelt zul je na moeten denken over je kleding en is het zelfs nodig om jezelf zo nu en dan een dosis Joy toe te dienen. Dit klinkt misschien als een makkelijk redmiddel, tegelijkertijd pleegt het een aanslag op je vergaarde resources. Het is dan ook mogelijk dat je vroeg of laat te maken krijgt met mensen die je wantrouwen. Op deze momenten draait de gameplay om combat, maar hier mag de ontwikkelaar nog wel wat aan sleutelen. Met een object probeer je op iemand in te slaan, wat zweverig aanvoelt en waarbij je regelmatig het onderspit delft.

Het is op dit moment dat de game je een keuze geeft. Schakel je de 'permadeath' optie in, dan kun je weer van voren af aan beginnen. Een nieuwe ronde met nieuwe kansen, maar binnen een andere omgeving. Om het spel steeds weer fris aan te laten voelen worden de omgevingen namelijk random ingevuld. Dit is zowel een zegen als een vloek. De game weet weliswaar steeds weer te verrassen, toch betekent dit ook dat je weinig indrukwekkende locaties zult zien die de ontwikkelaar op voorhand heeft uitgedacht. Er is dan ook nog het nodige werk te verrichten om de game volledig te laten overtuigen, zo zakt ook de framerate op momenten door de ondergrens, maar we moeten niet vergeten dat dit nog een vroege versie betreft. De ontwikkelaar heeft mijn interesse gewekt en het is te hopen dat ze de plooien glad kunnen strijken om tot een gestroomlijnd geheel te komen.