In 2011 kwam Francisco Téllez de Meneses met UnEpic, die hij in zijn uppie maakte voor de PC. Vijf jaar later heeft de game ook nieuw level gekregen op de consoles. Vandaag gaan we het hebben over de PlayStation 4 versie die onlangs verschenen is.
Je zou maar naar de WC moeten en nooit meer terugkeren. Het overkomt Daniel die tijdens toiletbezoek naar een onverlichte kerker wordt geteleporteerd. Door wordt hij ook nog eens binnen de kortste keren bezeten door de kwade geest Zera. Hier ondervindt Daniel allemaal geen hinder van want Zera blijkt niet bij machten om controle over Daniel te nemen, wat concludeert in het doorzoeken van een kerker om terug te keren naar waar hij vandaan kwam.
Om zijn weg terug naar huis te vinden moet het hoofdpersonage door honderden kamers trekken in een opzet die niet zal misstaan in een Metroidvania game. Op het eerste gezicht lijkt het alsof de kamers en Daniel heel klein zijn omdat het spel meerdere kamers tegelijk laat zien. Door op L2 te drukken kun je echter inzoomen op het hoofdkarakter waardoor het geheel een stuk overzichtelijker wordt. Doordat alle kamers pikkedonker zijn, gebruikt Daniel zijn aansteker om de boel te verlichten en fakkels of lantaarns aan te steken die door de kerker verspreidt liggen.
Waar UnEpic in uitblinkt, is het gevoel dat je daadwerkelijk de wereld aan het herkennen bent. Je krijgt een mooie grote wereld voor je uitgerold, waar je door middel van de opgelichte fakkels kunt zien of de ruimte bezocht is. Ook de humor vol met gamereferenties, maakt het dialoog tussen het hoofdkarakter Daniel en geest Zera op momenten best vermakelijk. Het algemene verhaal daarentegen is dan weer afgezaagd en kent te weinig diepte om een leidende draad te zijn om je zoektocht door te zetten.
Deze zoektocht is moeilijk omdat je vaak zult sterven. Op de lagere moeilijkheidsgraden is het doodgaan niet zo erg omdat je toch wel zult respawnen zonder progressie te verliezen. Kies je niet een van de makkelijkere moeilijkheidsgraden, dan moet je daadwerkelijk goed gebruik gaan maken van alle tools en geen onnodige risico’s nemen. Het probleem is echter dat het gebruik maken van de instrumenten die je aangereikt worden door de besturing gepaard gaan met een hoop vertraging en bijkomende kopzorgen.
De controls voelen erg stroef aan en als Daniel springt lijkt het alsof hij zweeft. Al wordt dat laatste extra uitvergroot door het karakter op een gegeven moment de mogelijk te geven om langzaam te zweven. Zoals hiervoor aangehaald, duurt het gebruik van items een eeuwigheid waardoor je zeker in het begin van het spel te vaak dood gaat omdat je een potion niet snel genoeg kunt gebruiken. De melee combat voelt door alle stroefheid niet erg bevredigend aan. Het helpt ook niet dat projectielaanvallen als magie en boogschieten vele malen sterker en nuttiger zijn, waardoor het niet gek is als je trouwe zwaard of bijl links blijft liggen.
Al ligt het gebrek aan voldoening tijdens het vechten niet alleen aan de wapens. Als je een vijand raakt met een wapen, schrikken deze voor een seconde en doen dan alsof er niets gebeurd is en gaan vrolijk door met aanvallen. Wordt je zelf door een aanval geraakt, dan spring je – in tegenstelling tot het kerkergespuis - onmiddellijk naar achteren. Ook wordt je vaak overdonderd door de hoeveelheid vijanden die in één kamer aanwezig zijn, waardoor je vaak de AI moet manipuleren, eer je de dood ontspringt.
Ook grafisch is het spel zwaar verouderd. Waar je in 2011 nog weg kon komen met het soort animaties die UnEpic met zich meebrengt, zal het hedendaags toch mensen laten fronsen. Hoewel er spellen zien die er veel minder uitzien, had het spel in vijf jaar wel een kleine facelift of op zijn minst een oppoetsbeurt mogen krijgen. Zoals al eerder opgemerkt, mist het uitgezoomde beeld de precisie om te zien wat je aan het doen bent, terwijl het uitgezoomde uitzicht daarentegen wel de enige manier is om overzicht te krijgen. Het geluid doet het op het gebied van presentatie wat het moet doen, maar is niet noemenswaardig bijzonder.
|
