In het sluitstuk van de StarCraft II trilogie is het eindelijk de beurt aan de Protoss om hun thuiswereld Aiur te heroveren. In de game kruipen we in de huid van Artanis, leider van de templar en dark templars en nemen we het op tegen de duistere kracht Amon die alles en iedereen aanwendt om het heelal onder zijn gezag te krijgen. Hoe dit laatste hoofdstuk het doet, lees je in deze review.

Zoals reeds vermeld in de inleiding nemen we de rol aan van Artanis in een campagne van ongeveer twintig missies waar onze stressbestendigheid danig op de proef wordt gesteld. Vele missies hebben namelijk objectieven die onder tijdsdruk behaald moeten worden en secundaire objectieven die je zeker wilt vervolledigen om solarite te verzamelen. Alhoewel Artanis het hoofdpersonage is, is het eigenlijk de Spear of Adun die de hoofdrol opeist. Het schip geeft gedurende de verhalende missies enkele interessante bonussen en mogelijkheden zoals de tijd stopzetten voor 20 seconden of een pylon met eenheden neerstralen op eender welke locatie. Om deze abilities vrij te spelen moet je echter solarite gebruiken, waardoor het meteen duidelijk is waarom secundaire doelen interessant zijn.

Net zoals in de voorgaande delen kan de speler ook zijn eenheden aanpassen. Elke eenheid heeft drie varianten waarbij je bijvoorbeeld een stalker kan vervangen door de bekende dragoon eenheid uit StarCraft. Elke variatie heeft zijn voor- en nadelen maar je hoeft niet te panikeren; tussen elke missie kun je eenheden vrijblijvend veranderen. Dit komt de herspeelbaarheid van de campagne ten goede. Het verhaal zelf is naar goede gewoonte erg bombastisch en vormt een goed einde voor de trilogie. Wel moet je er rekening mee houden dat het afgestemd is op liefhebbers van de StarCraft-lore dus verwacht maar dat je veel termen zoals Xel'Naga en Khala naar je hoofd krijgt gezwierd.


Natuurlijk is de campagne maar het topje van de ijsberg en zijn er ook toevoegingen in het multiplayer gedeelte van het spel. Als eerste merken we op dat er twee nieuwe modes zijn: Archon en Allied Commanders. In Archon krijgen twee spelers de controle over één basis waardoor je de taken kan verdelen en gezien de nieuwe eenheden, waarover straks meer, is dat geen overbodige luxe. In Allied Commanders krijgen we vier missies voorgeschoteld waar bepaalde objectieven behaald moeten worden. Op zich een leuke toevoeging maar het aantal missies ligt te laag om lang genoeg interessant te blijven.

De belangrijkste aanwinsten in multiplayer zijn natuurlijk de zes nieuwe eenheden (twee per ras) die het woord micro-management een geheel nieuwe betekenis geven. De Terran beschikken over een lange-afstand raketwerper (de Cyclone) die hit & run aanvallen kunnen uitvoeren en de Liberator, een vliegtuig dat effectief is tegen een vliegende zwerm eenheden en ook kan veranderen naar een stationair wapen dat te vergelijken is met de siege tank, hetzij met een iets andere werking. De Zerg krijgen dan weer versterking van de alom bekende Lurker die zich kan ingraven en enorme schade kan toebrengen over lange afstanden. De tweede eenheid is de Ravager die met zijn aanvallen erg effectief is tegen stationaire doelwitten en een goede counter is tegen de Protoss.


Dezelfde soort counter-mogelijkheden vinden we ook terug bij de Protoss die vooral met de Disruptor een sterke anti-zwerm eenheid krijgen toegediend. De Adept daarentegen is dan weer ideaal voor harassment-tactieken of hit & run aanvallen. Adepts kunnen namelijk een psionisch beeld sturen naar een aangeduide locatie en na enkele seconden teleporteren ze ernaar. Erg handig om snel uit een hopeloze situatie te ontsnappen. Doordat alle nieuwe eenheden zoveel verscheidene rollen kunnen uitvoeren is het echter wel nodig om erg gevat te zijn in micro-management want het befaamde "zergen van de vijand" is nu een pak moeilijker geworden.

Het moge duidelijk zijn dat Legacy of the Void weer een schot in de RTS-roos is geworden en StarCraft II naar een indrukwekkend niveau stuwt met nieuwe diepgang tot gevolg. De campagne is een goede afsluiter voor de reeks en de toegevoegde eenheden maken het geheel compleet zonder de balans in de war te sturen. Het enige minpuntje dat kan opduiken is dat het spel grafisch nagenoeg geen vooruitgang heeft gemaakt maar gelukkig ziet het er nog steeds niet slecht uit. Als bezitter van de voorgaande twee games is Legacy of the Void dan ook een dikke aanrader. Nieuwe spelers zullen misschien wat in de war raken met de termen van de campagne maar de multiplayer maakt dat ruimschoots goed.