Nee, ik ben niet het type dat een museum instapt om uren naar kunst te kijken. Tegelijkertijd heb ik altijd een zwak gehad voor de werken van de Nederlandse Maurits Cornelis Escher, een man die in zijn werken trappen creëerde die zowel het begin- als het eindpunt vormden en watervallen liet stromen vanaf zijn eigen bron. Ditzelfde idee komt ook naar voren in The Bridge.

Het spel is het resultaat van slechts twee ontwikkelaars, waarbij het origineel al in 2013 werd uitgebracht. Steeds meer systemen volgden en nu mogen ook PlayStation 3, PlayStation 4, PlayStation Vita, Nintendo Wii U en Xbox One gamers met dit opvallende kunstwerk aan de slag. Centraal staan afgesloten levels die duidelijk geïnspireerd zijn door M.C. Escher's werken. Als speler zullen we dan ook regelmatig verward worden door de opmaak en de weg die ons naar het einde voert. Tegelijkertijd is de gameplay simpel gehouden, de wereld kantel je door op de triggers te drukken, het hoofdkarakter beweeg je van links naar rechts en met de B-knop / Rondje kun je de tijd terugspoelen om acties ongedaan te maken. Tegelijkertijd moet je oppassen voor de gevaren, een zware bal kan je op sommige momenten weliswaar helpen om een puzzel op te lossen, maar vormt tegelijkertijd een gevaar.


The Bridge is een singleplayer aangelegenheid met een achterliggend verhaal, maar veel daarover kreeg ik helaas niet mee tijdens het spelen. De korte flarden die het verhaal vorm moeten geven zijn even artistiek als de game zelf, maar daardoor redelijk onnavolgbaar. Belangrijker is het te weten dat er vierentwintig puzzels aanwezig zijn, onderverdeeld in vier hoofdstukken. Weet je deze allemaal te voltooien, dan opent zich een nieuwe wereld waarin je alle puzzels nog eens aan kunt vangen, ditmaal in een gespiegelde versie en met meer gevaren om te overwinnen. Het lijkt ietwat gemakkelijk om levels simpelweg te hergebruiken, maar ze voelen wel degelijk als nieuw aan. Het enige wat de ontwikkelaars wel kwalijk te nemen is, is dat er twee jaar na de oorspronkelijke release geen toevoegingen zijn gedaan. Iets meer sturing bij de introductie van nieuwe elementen had bijvoorbeeld welkom geweest, in plaats daarvan is het voor de speler een trial-and-error aangelegenheid.

Gamers die alles uit een spel willen halen, bijvoorbeeld door de Achievements of Trophies te verzamelen, zullen van goeden huize moeten komen. De puzzels tot een goed einde brengen kan al een lastige aangelegenheid zijn, maar de te verzamelen Wisps gaven me helemaal kopzorgen. Een klein voorbeeld: er is een level waarbij je de tijd eerst geruime tijd terug moet spoelen, waarna het karakter de lucht in zal worden gelanceerd en jij deze elders in het level omlaag moet laten vallen. Dit soort aparte methoden zijn gelukkig minder aanwezig in het simpelweg oplossen van de puzzels door het einde te bereiken, hoewel je ook hier soms gewoon aan het experimenteren bent en logica ver te zoeken is. Dit komt mede door de opbouw van de levels, waarbij de moeilijkheidsgraad per puzzel niet toeneemt, maar nogal lukraak samengesteld lijkt te zijn.


De gehele grafische stijl is opgebouwd uit de kleuren wit, grijs en zwart. Het sluit perfect aan bij de werken waar de game zijn inspiratie vandaan haalt en de toevoeging van kleuren zou enkel afbreuk doen aan het concept. De puzzels spelen hier ook handig op in, zo zul je soms een schakelaar over moeten halen om op deze manier een witte sleutel te bemachtigen. Het enige nadeel is dat dit soort momenten naar het einde toe minder verrassend worden. Na het spelen van de eerste puzzels is het concept duidelijk, hoewel de puzzels hierna nog weten te verrassen qua opzet is dit helaas niet het geval voor de gameplay. De muziek is verder rustig zodat je er niet door gefrustreerd raakt als je even vast komt te zitten, maar mede daardoor raakt het al snel in de vergetelheid. Het neemt niet weg dat The Bridge een zeer indrukwekkende titel is, zeker als je bedenkt dat het tot stand is gekomen door slechts twee ontwikkelaars, die puzzelaars gerust in huis kunnen halen.