Ontwikkelstudio Spike Chunsoft maakte onder leiding van Bandai Namco de ultieme anime-vechtgame voor de PlayStation 3, PlayStation 4 en PlayStation Vita. J-Stars Victory Vs+ verzamelt tientallen personages uit de bekendste series om de belangrijkste vraag op te lossen: wie is nu echt de allersterkste?

De vechtgame is theoretisch de perfecte game voor aanhangers van Shonen Jump, een Japans magazine dat al meer dan veertig jaar de thuisbasis vormt voor de grootste langlopende actieseries. Shonen Jump bevatte over de jaren onder andere Dragon Ball, Naruto, One Piece, Bleach, Hunter X Hunter, JoJo’s Bizarre Adventure en Rurouni Kenshin. Het spel weet met personages uit een dertigtal series een gevarieerd aanbod van wereldsterren en andere populaire figuren aan te bieden. Het gaat niet terug naar het echte begin van Jump met Dr. Slump – van de hand van Dragon Ball bedenker Akira Toriyama – uit de jaren ‘80 als oudste serie, maar het geeft een goed overzicht van de series die het magazine tot een megasucces maakten. Men bouwde deze personages ook met liefde na zodat ze dezelfde look en Japanse stem hebben als hun counterpart uit de overeenkomstige anime. Spike heeft er eveneens voor gezorgd dat elk karakter beschikt over zijn meest iconische aanvallen zodat je meteen weet wat te doen.

Het is spijtig dat dit uitgebreide aanbod personages wordt samengebracht in zo’n doorsnee, vergeetachtige ervaring. Dit wordt perfect geďllustreerd door de centrale J-Adventure mode, bestaande uit vier aparte verhaallijnen die uiteindelijk geen toegevoegde waarde bieden ten opzichte van elkaar. Het is gewoon de bedoeling dat je van het ene naar het andere punt vaart met af en toe een tussenfilmpje dat amper voice-acting bevat – als je een korte reactie van een drietal woorden effectief voice-acting kunt noemen – en een gevecht. Personages zijn hierin amper onderbouwd maar schreeuwen in plaats daarvan enkel hun belangrijkste drijfveer uit in elk gesprek. Deze mode is dan ook een redelijk saaie opvulling voor wat niet meer is dan een serie van gevechten, met veel te weinig diepgang om er een coherent geheel van te maken. Het is verbazend want Bandai Namco pakt anime-games typisch met meer liefde aan. Het 20-uur durende geheel had het hoogtepunt moeten zijn, maar het is nu vooral een verplichte oefening.


J-Stars Victory Vs+ bevat gelukkig ook enkele andere gewonere modes die meer interesse opwekken. Het gaat dan bijvoorbeeld om een uitgebreide Arcade mode waarin je gevecht na gevecht beleeft en een Victory Road mode die zich eerder richt op specifieke scenario’s. Je krijgt hierin ook enkele extra uitdagingen om de gevechten wat afwisselender te maken. Het is spijtig genoeg niet mogelijk om uitsluitend met deze modes aan de slag te gaan, de J-Adventure is een verplichting om aan de slag te kunnen met alle personages. Ze worden verder aangevuld met een gewone Free Battle modus waarin je ook met een (offline) vriend aan de slag kunt, en een set online opties met zowel Friendly als Ranked matches. Je wordt hierin eerst samen geplaatst met een partner van gelijkaardig niveau alvorens je tegenstander wordt uitgekozen. Je kunt op deze manier langer samen aan de slag blijven. Het online systeem loopt ook redelijk vlot, hoewel het wel wat langer duurde om een partner te vinden. Het zoeken van tegenstanders ging echter wel snel.

Het tegenvallende J-Adventure is echter maar het topje van het ijsberg, het gevechtssysteem is simpelweg ontoereikend om te kunnen spreken van een goede game. Je belandt elk gevecht in een grote, open lege omgeving die minder indruk maakt dan omgevingen in gelijkaardige PlayStation 3 anime-games. Ik speelde echter op de PlayStation 4, dus dat was sowieso geen goed teken. Deze ruimte bestaat uit verschillende structuren die je deels kunt vernietigen om dichter bij je vijand te komen, iets waarbij de camera echter vaak parten durft te spelen. Je wordt in het begin ook op een redelijke afstand van de vijand geplaatst, maar je blijft daarna steeds in elkaars buurt om effectief te kunnen aanvallen. Je hebt dan ook weinig nut aan deze oppervlakte. Het verkleinen van vechtruimtes maar het verhogen van het detail had dan ook een interessante afweging geweest. Het kwaliteitsverschil tussen karakters en omgevingen is nu echter wel zeer groot. Het aantal omgevingen is dan ook nog redelijk beperkt zodat het lijkt alsof hierin weinig is geďnvesteerd.


Het vechtsysteem zelf werkt met een interessant uitgangspunt, er wordt steeds gewerkt met twee teams van twee teamspelers met support karakters als extra. Het is de bedoeling om drie kills te behalen, wat dus ook duidelijk maakt dat je na je dood meteen kunt terugkomen. Het betekent ook dat samenwerking tussen beide spelers zeker in de online multiplayer vitaal is. De combinatie van een slechte en een sterke speler zal waarschijnlijk altijd verliezen van twee matige spelers die zich focussen op de zwakkere speler. Het is gelukkig niet te moeilijk om aan de slag te gaan met het spel. Je hebt een knop voor een lichte aanval, een sterke aanval en een speciale aanval waarbij je gemakkelijk combinaties maakt. Je zult zelfs via button-mashing zeer gemakkelijk indrukwekkende aanvallen op het scherm toveren, zelfs als je niet probeert te verdedigen. J-Stars Victory Vs+ is dan ook een game die nieuwkomers tot het genre kan aanspreken. Zij moeten niet eindeloos oefenen om die krachten tentoon te spreiden.

De game is echter te toegangsvriendelijk, er is simpelweg onvoldoende verschil tussen de verschillende karakters. Je zult met elk karakter bijna praktisch dezelfde bewegingen kunnen uitvoeren om je naar de overwinning te knokken. Het enige echte verschil komt met de Victory Burst – de ultieme aanval – die die je alleen kunt uitvoeren als je al voldoende hebt geknokt. Je hebt hierin bijvoorbeeld Naruto die een sterkere mode krijgt of Ichigo die een ‘suďcidale’ versie van Getsuga Tenshou uitvoert. Je vindt die variatie niet in de gewone aanvalstechnieken, ondanks het feit dat het ene karakter liever van wat verder aanvalt dan het andere. Je hebt geen andere strategie nodig om met hen aan de slag te gaan. Het ziet er dan wel spectaculair uit – wanneer de camera het goed in beeld brengt – maar het voelt niet zo. Het is dan ook vooral leuk om te zien en af en toe te spelen, maar het is geen game waarmee je uren aan elkaar aan de slag gaat.


Het vechtsysteem heeft ook te weinig mogelijkheden om te verdedigen, blokkeren werkt slecht en je belandt vaak in een lange ontoombare combo. Het zorgt ervoor dat je zelf bijna continu probeert aan te vallen. Je krijgt wel de mogelijkheid om een eigen twist te geven aan personages met behulp van J-Stars Card, wat je toelaat om specifieke voordelen te geven aan je karakters. Er is echter ook steeds een nadeel verbonden aan een kaart zodat het systeem gebalanceerd blijft. Het is één van de hoogtepunten van de game, het is echter een gemiste kans om geen standaard voor- en nadelen in te bouwen. Je kunt dan bijvoorbeeld denken aan Kenshin die zeer snel is maar minder gezondheid heeft tegenover Shishio die juist zeer sterk is. Het had de manier geweest om vanaf het begin meer onderscheid in te bouwen zodat de karakters anders aanvoelden. Het had gezorgd voor een goed in plaats van een simpelweg voldoende systeem.

Het kan spijtig genoeg over verschillende aspecten van het spel worden gezegd. J-Stars Victory Vs+ is geen technische ramp met vele bugs in tegenstelling tot sommige andere hedendaagse games. Het is evenmin geen gebroken spel waaruit je geen minuut plezier haalt. Het is competent, leuk voor korte tijd. Het idee van een game met zoveel iconische anime-karakters verdient echter meer. Het spel weet geen onderscheid te maken tussen personages, iets wat juist voor het succes zorgt in games als Super Smash Bros. De grafisch teleurstellende omgevingen, het beperkte gebruik van voice-acting naast de degelijke soundtrack en een saaie hoofdmode hadden geen bezwaar geweest als J-Stars Victory Vs+ een diepgaande, tactische ervaring was. Dat is nu niet het geval zodat je uiteindelijk met een game eindigt die alleen voor de fanatiekste fans is.