Animatiestudio Madhouse maakte met de twaalfdelige serie Death Parade een vervolg op hun experimentele Original Video Animation Death Billiards. Het is echter maar de vraag of Death Parade de twist van zijn korte voorganger interessant weet te houden gedurende twaalf episodes.

Death Billiards zorgde binnen een korte speeltijd voor een bovennatuurlijke thriller die van begin tot eind intrigeerde. Het was het verhaal van een café waarin de barman twee verloren zielen met geheugenverlies uitdaagt voor een spel op leven en dood. Het bleek echter snel dat hun leven sowieso verloren was, het duo was recentelijk overleden en Decim bepaalde simpelweg hun uiteindelijke bestemming: de hemel of de hel. Death Billiards wist de spanning met name hoog te houden door gestage onthullingen over hun leven, zodat beide protagonisten een diepere onderbouwing kregen alvorens hun veroordeling kenbaar werd. Het was tegelijkertijd niets meer dan een kort verhaal waarin het café met de mysterieuze barman weinig aandacht kreeg. Hij was weliswaar een spectaculair figuur, maar het was nooit de bedoeling om zijn achtergrond bekend te maken.


Het is een groot verschil met Death Parade, waarin de aandacht gelijkmatig wordt verdeeld tussen het verhaal van de overledenen en de achtergrond van barman Decim en zijn assistente. De serie wisselt deze verhaallijnen continu af om mondjesmaat nieuwe informatie te geven en om ervoor te zorgen dat het basisconcept nooit gaat vervelen. De serie introduceert zes nieuwe games waaronder darts, bowling, kaarten en twister. Het gaat om eenvoudige spellen die men vooral interessant weet te houden door de personages. Het succes van de episode in kwestie is dan ook grotendeels afhankelijk van de aanwezige personages en het experimenteren met het achterliggende concept. Het blijkt onder andere dat Decim niet de enige barman is en dat de strijd niet steeds hetzelfde moet verlopen. Death Parade weet hierdoor een viertal interessante episodes aan te bieden tegenover een tweetal zwakke.

Death Parade gunt ons middels de resterende episodes eveneens een blik achter de schermen, waar blijkt dat zowel Decim als zijn assistente zeer speciale gevallen zijn. De serie probeert in korte tijd inzicht te geven in de achtergrond van Decim, het verhaal van zijn naamloze assistent en het achterliggende systeem dat het café draaiende houdt. Het verloopt echter met wisselend succes. Death Parade introduceert zeer interessante personages maar het achterliggende systeem blijft te vaag om echt meeslepend te zijn. De serie laat vele vragen na die waarschijnlijk niet worden opgelost. Het zorgt tegelijkertijd voor enkele magere episodes, zoals de tweede aflevering die een letterlijke herhaling van de eerste vormt. Death Parade heeft dan ook een interessant concept maar het kan het simpelweg niet uitwerken tot een goede serie.


Madhouse weet op audiovisueel gebied wel te overtuigen met Death Parade. Het heeft iets minder budget dan Death Billiards maar het behoudt dezelfde gedetailleerde stijl met een diep kleurenpallet en prachtige effecten. Het team introduceert ook enkele personages met een unieke look zodat het visueel alvast een topper betreft. Het is eveneens een genot voor de oren die worden verwend door sterke voice-acting en een soundtrack die uren blijft nazinderen. Het is dan met name het openingsnummer 'Flyers' van Bradio dat je automatisch gaat meezingen. De muziekproducer heeft een matig nummer omgevormd tot een echte hit met zijn vernieuwde versie. Het is een flink voordeel maar onvoldoende om Death Parade tot hetzelfde niveau als zijn voorganger te brengen. Death Parade kan dan ook zonder problemen worden overgeslagen.