Tussen alle grote titels verschijnen er ook kleinere games waar een stuk minder aandacht naar uit gaat. In deze laatste categorie valt ook Blue Estate: The Game, eerder verschenen voor de PC en PlayStation 4, maar inmiddels ook verkrijgbaar voor de Xbox One.

Voor de diepgaande verhaallijn hoef je in ieder geval niet aan de slag te gaan met Blue Estate, ondanks dat deze zijn inspiratie haalt uit de gelijknamige comic. Tony Luciano is de zoon van een grote maffiabaas en niet vies van plezier bij een betaalde dame. De rondborstige Cherry Popz is zijn favoriete uit- en opstapje en zijn verdriet is dan ook groot wanneer de dame ten prooi valt aan een ontvoering. Eenmaal de tranen gedroogd is er maar één manier om je favoriete dame te heroveren: schieten op alles wat beweegt.


Blue Estate betreft namelijk een on-rail shooter. Anders gezegd, je hoeft niet na te denken over het lopen, maar des te meer over het richten. Je kunt gebruik maken van de controller of van Kinect en in geen van beide gevallen hoef je honderd procent accuraat te richten. Een headshot is hierdoor net wat makkelijker gemaakt, hetgeen het plezier ten goede komt wanneer je met Kinect speelt. Je rechterhand gebruik je als het geweer, terwijl je met je linkerhand andere interacties uitvoert als het openen van een deur, het gebruiken van health of het wegvegen van je haren die je het zicht ontnemen. De controller is te prefereren voor iets meer precisie, het enige probleem is dat de sensitiviteit niet in te stellen is. Graag zou ik de cursor net iets sneller over het scherm laten gaan, een optie die helaas ontbreekt. Ook het aanbod aan tegenstanders had wat diverser gemogen, zo stellen de bazen niets meer voor als normale tegenstanders die je simpelweg vaker moet raken.

In totaal bestaat de verhaallijn uit zeven levels, ieder goed voor zo’n twintig minuten tot een half uur gameplay. Levels die vol zitten met vijanden, collectibles, kratten met ammunitie en flauwe grappen. De game neemt zichzelf nergens serieus, hetgeen door de één als grappig en de ander als irritant zal worden ervaren. Behoor je tot de eerste categorie, dan is het goed te weten dat er enkele toevoegingen zijn gedaan aan de eerdere uitgave middels een Arcade Mode. In een kort tijdsbestek zullen er vele vijanden op je worden afgestuurd waar je zo snel en accuraat mogelijk mee af moet rekenen. Deze missies zijn in enkele minuten te voltooien, maar door het hoge tempo blijf je op het puntje van je stoel zitten. Ook een coöperatief aspect ontbreekt niet, zo kun je met twee spelers het avontuur aan gaan.


Ieder van de levels is behoorlijk divers en grafisch sluit het aan bij de comics, waarbij schrijver Viktor Kalvachev ook nu betrokken is voor het eindresultaat. Voor een indie titel zijn de graphics indrukwekkend te noemen en ook de ingesproken stemmen dragen bij aan de absurditeit. De muziek is daarentegen iets minder indrukwekkend en ook de korte verhaallijn smaakte naar meer. Toch neemt dit niet weg dat ik me vermaakt heb met Blue Estate: The Game, een titel die eindelijk eens op een leuke manier laat zien waartoe Kinect in staat is. Beschik je echter niet over deze accessoire, dan is het ook prima met een controller te spelen, waardoor de game voor iedereen aan te raden is die on-rail shooters een warm hart toedraagt.