The Last Tinker: City of Colors is de eerste creatie van indie-developer Mimimi Productions. De game is een vrolijk ogende platformer, en speelt zich af in een wereldje dat van buiten gezien erg kleurrijk is, maar waar de inwoners van binnen steeds haatdragender naar elkaar aan het worden zijn.

Color Town is het centrum van de kleurproductie. Verf is een goedje dat in deze wereld erg belangrijk is. De stad is ingedeeld in sectoren die allen door een anders gekleurde bevolkingsgroep worden bewoond. In het rode district wonen inwoners die bekend staan om hun kracht en moed, in het blauwe district zijn rustige, wijze inwoners te vinden, en de inwoners van het groene district zijn snel en nieuwsgierig. In het verleden woonden deze inwoners tevreden naast elkaar, en hadden ze de handen ineengeslagen om samen kleuren te produceren. De sfeer werd echter na een tijdje grimmiger: de inwoners begonnen te ruziën over welke kleur het beste was, en al snel gingen de districten de contacten met elkaar verbreken. Hierdoor werden de rode inwoners alsmaar agressiever, de groene banger en de blauwe melancholischer.


In het buitengebied is er niet zo’n strakke scheiding en leven de kleuren nog enigszins harmonieus naast elkaar. Hier woont ook Koru, die qua uiterlijk sterk afwijkt van de andere inwoners, maar toch door hen geaccepteerd wordt. Hij ziet de problemen van de stad, en wanneer hem de kans wordt geboden om er iets aan te doen grijpt hij deze meteen. Hij blijkt alleen misleid te worden, en ontketend een ramp die het einde van Color Town kan betekenen: de Bleakness is een wit goedje dat de kleuren doet vervagen en alle inwoners die ermee in aanraking komen doet verstenen.

Gelukkig is alles nog niet verloren: Koru blijkt een Tinker te zijn, waardoor hij speciale vaardigheden heeft die hem in staat stellen om de Bleakness en de bijbehorende monsters te verslaan. Hij moet er dan ook op uittrekken om drie verschillende geesten te vinden en met hun hulp de catastrofe ongedaan te maken. Tegelijk probeert hij de verschillende kleuren met elkaar te verzoenen.

The Last Tinker is een actieplatformer. Acrobatiek, vechtgedeeltes en puzzels wisselen elkaar dan ook af. De besturing is vrij eenvoudig. Als je de renknop ingedrukt houdt zal Koru automatisch over gaten springen en bij touwen omhoog klimmen. Dit maakt het platformen soepel en simpel. Enige vaardigheid is nog wel vereist, omdat het bij sommige gedeeltes ook om de timing draait, maar lastige sprongen ga je niet tegenkomen. Wat soms wel lastig is zijn de gedeeltes waar Koru over een rail glijdt, en waar je op het juiste moment obstakels moet ontwijken. De cameravoering is daar soms te hinderlijk om ver vooruit te kunnen kijken, wat dit onderdeel moeilijker maakt dan het zou moeten zijn.


Regelmatig moet je puzzels oplossen om verder te komen, waarbij je vaak moet uitzoeken hoe je een bepaalde schakelaar moet indrukken of hoe je obstakels moet opruimen. Voor dit laatste gebruik je de hulp van twee bijzondere wezentjes: Bomber en Biggs. Deze figuurtjes hebben het uiterlijk van een paddenstoel op poten, en volgen je meteen als je ze roept. Door ze met bepaalde kleuren te raken voeren ze verschillende acties uit. Bomber kan zichzelf bijvoorbeeld opblazen om rotsblokken op te ruimen, terwijl Biggs in staat is om zware knoppen in te drukken of om een cirkel van de wereld vrij te maken van de Bleakness. Puzzels komen vaak neer op het manoeuvreren van deze mannetjes naar de plek waar je ze nodig hebt om dan hun vaardigheden te gebruiken. Dit vereist doorgaans niet heel erg veel nadenken.

Door de kracht van de drie verschillend gekleurde geesten kan Koru drie aanvallen uitvoeren, die elk aan een andere kleur gekoppeld zijn. Een groot deel van de game heb je enkel de rode aanval tot je beschikking, waarmee je schade aan vijanden kunt doen. Blijf de knop indrukken en Koru maakt automatisch combo's. Vijanden geven met een uitroepteken aan wanneer ze een tegenaanval inzetten, wat een signaal is om weg te duiken. Door dit spel van aanvallen en wegduiken te herhalen kun je met nagenoeg alle vijanden afrekenen. De krachten van de andere geesten breiden je repertoire uit. Met de groene aanval maak je vijanden bang en laat je ze wegrennen, zelfs als dat betekent dat ze hun dood tegemoet gaan. De blauwe aanval laat ze een tijdje versuft stilstaan, waardoor je ze gemakkelijk van achteren kan neerslaan. Deze extra mogelijkheden voegen niet heel veel aan de gevechten toe, ze maken ze voornamelijk simpeler. Zeker wanneer je omringt bent met water of met stekelige bosjes is het eenvoudig om met sterke vijanden af te rekenen, omdat elke vijand vlucht voor de groene aanval. Pas tegen het eind van het spel kom je vijanden tegen die iets meer tactiek vereisen, omdat deze enkel gevoelig zijn voor een bepaalde kleur.


De gameplay blijft voor het grootste deel van de game dan ook veel van hetzelfde. Dit begint na verloop van tijd wat eentonig te voelen, maar gelukkig komt er in het laatste gedeelte van de game opeens wat afwisseling naar voren. Je komt in een korte tijd in enkele uiteenlopende gebieden terecht, waar je onder andere een zeemonster moet opruimen, detective moet spelen en een orkest op hun oude niveau moet brengen. Hierdoor verslapt de aandacht tegen het eind niet.

Zoals al uit bovenstaande blijkt is The Last Tinker geen lastige game. De focus lijkt dan ook voornamelijk op jongere spelers te liggen. Toch is het plezierig om te spelen vanwege de unieke, felgekleurde wereld en de verschillende personages die hem bewonen. Veel dingen die je in de wereld tegenkomt hebben een hoog ‘knutselgehalte’. Karakters spreken met 2D-tekstwolkjes die boven hun hoofd hangen, en die je dus ook van de juiste kant moet bekijken om ze te kunnen zien. Sommige struiken en bomen zijn echt, maar je komt ook genoeg kartonnen exemplaren tegen. Ook de karakters zelf zijn bijzonder. Zeker de groene inwoners, een soort stuiterende konijntjes die nog bang zijn voor hun eigen schaduw, brengen met hun guitige uiterlijk een glimlach op je gezicht. Al dit soort dingen zorgen ervoor dat het wereldje van je scherm spat. Het is dan ook een verademing als je een gedeelte met een hoop Bleakness achter je laat en weer de bewoonde wereld in trekt.


Het grafische ontwerp is dus prima, maar hetzelfde kan niet altijd gezegd worden over het verhaal, dat vaak wel erg voorspelbaar is. Wanneer het draait om thema’s als racisme en buitensluiten weet je dat je enkele morele lessen kunt verwachten. In the Last Tinker liggen deze er wel erg dik en vaak bovenop. Lessen als ‘samen met een vriend hoef je nooit bang te zijn’ worden letterlijk door de karakters uitgesproken, en zouden in een subtielere vorm beter tot hun recht komen. Ook hebben veel karakters wel een erg vlakke persoonlijkheid en voorspelbare dialogen. Toch blijkt het verhaal op het eind met een interessante ontknoping te komen, en komt er toch een mooie, passende afsluiting voor dit sprookje.

The Last Tinker brengt qua gameplay weinig vernieuwends. Integendeel, de game voelt juist als een knipoog naar de platformers uit het PS2-tijdperk. Daarnaast is hij ook vrij eenvoudig, en daardoor in een uur of zeven uit te spelen. Wat de game wel goed doet is een geheel eigen wereldje maken, die je eraan herinnert dat games niet altijd serieus, maar ook best wel eens vrolijk mogen zijn.