Met Excel Saga, Read or Die, Ikki Tousen, Azumanga Daioh en Ai Yori ontwikkelde animatiestudio JC Staff allerlei populaire series. Met Nabari no Ou wilde men een extra serie aan dit arsenaal toevoegen, maar is Nabari no Ou hiervoor goed genoeg?

Nabari no Ou is gebaseerd op de debuutmanga van Yuhki Kamatani, in 2004 startte zij met de manga die uiteindelijk zou lopen tot 2010. De 26 episodes tellende serie uit 2008 kent dus een ander verloop dan de manga, wat een effect heeft op de kwaliteit. Op het eerste zicht telt de serie veel gelijkenissen met Naruto omdat Naruto de favoriete manga is van Kamatani, maar Nabari no Ou is nooit zo meeslepend of spectaculair. Nabari no Ou stelt vooral teleur in de gevechten. De serie telt sowieso weinig gevechten voor een serie waarin de hoofdpersonages en de vijanden elkaar bijna elke episode ontmoeten. De gevechten zijn ook snel voorbij, in Nabari no Ou staat namelijk het drama centraal. Spijtig genoeg is het drama niet goed uitgevoerd, twintig episodes lang gaat het plot niet vooruit waarna plots alles moet gebeuren in zes episodes.


In Nabari no Ou wordt de kijker meegenomen naar een moderne wereld waarin een geheime ninjawereld verborgen ligt. Bepaalde mensen leiden dan ook een dubbelleven waarbij ze actief zijn in de echte wereld en ondertussen missies uitvoeren in de ninjawereld Nabari dat vijf dorpen telt. Zij moeten in actie schieten wanneer de kwaadaardige organisatie Kairoushu ontdekt dat de eeuwenoude geheime kracht van de Shinrabanshou verborgen zit in de doodnormale, emotieloze jongen Miharu Rokujo. Op het moment dat Miharu wordt aangevallen door een leerkracht ontdekt hij het bestaan van de ninjawereld Nabari en zijn rol binnen deze wereld. Door zijn Shinrabanshou wil iedereen hem manipuleren om zijn kracht te gebruiken, hij wordt dus meegetrokken in een wereld waarin hij nieuwe vrienden en vijanden maakt. Qua uitgangspunt is Nabari no Ou dus geen slechte serie en ook de personages zijn voldoende interessant om de serie te volgen.

In de eerste plaats leert Miharu opschieten met zijn leerkracht Thobari Kumohira, de leider van Banten, en zijn mysterieuze medeleerling Kouichi Aizawa. Beiden hebben hun reden om Miharu te helpen en te manipuleren, een reden die je ontdekt tijdens de serie. Hij leert ook de Fuuma samurai Raime kennen wiens familie volledig uitgemoord werd door haar oudere broer. Zij wil nu Miharu beschermen en wraak nemen op haar broer die lid is van de Kairoushu. In de eerste plaats lijkt Nabari no Ou een strijd op te leveren tussen Kairoushu en de hoofdpersonages, maar op het moment dat Miharu bevriend raakt met een lid van de organisatie stort het verhaal in. Het verhaal is redelijk dramatisch, maar het gaat zeer sloom en eindigt uiteindelijk nergens. JC Staff had duidelijk onvoldoende inspiratie om een volwaardig verhaal op poten te zetten, iets wat men kon vermijden door te wachten op het einde van de manga.


Qua verhaal stelt Nabari no Ou niets voor, maar qua graphics en animatie is Nabari no Ou een sublieme serie. De serie gebruikt een unieke stijl waarbij de omgevingen en de personages geschetst en geschilderd lijken. De actie komt hierbij snel en vloeiend in beeld zodat alles een stijlvol geheel vormt. Hierbij lijken de personages wel zeer mager, vooral hun benen zijn onnatuurlijk slank. Hun stemmen maken echter veel goed, met haar vertolking van Miharu scoort Rie Kugimiya (Alphonse Elric) opnieuw. Hierbij wordt ze goed ondersteund door Daisuke Namikawa (Bleach's Ulquiorra) als Kumohira, Satoshi Hino (Naruto's Sai) als Aizawa en Mitsuki Saiga als Yoite. Ook Ryotaro Okiayu (Bleach's Byakuya) presteert opvallend, Kotaru Fuuma is geen hoofdpersonage, maar Okiayu wisselt perfect tussen de serieuze en de grappige Kotaru. Uiteindelijk zijn de animatie en het geluid onvoldoende om het slappe verhaal te compenseren. Nabari no Ou mag je in de winkel laten staan.