Na Blue Submarine No. 6 wilden regisseur Koichi Chigira, karakterdesigner Range Murata en productiedesigner Mahiro Maeda opnieuw samenwerken, wat in 2003 leidde tot Last Exile. Een recept voor succes of een tegenvallende ervaring?

Het 26-episode tellend verhaal verplaatst ons naar de fictieve wereld Prester, een Steampunk wereld waarin de oorlog tussen de naties Anatoray en Disith centraal staat. Die oorlog wordt uitgevochten via gigantische luchtschepen, waarbij de machtige organisatie The Guild dient als scheidsrechter. Onder hun leiding gaat de eeuwigdurende oorlog verder, waarbij alleen The Guild beter lijkt te worden van het conflict. Wanneer de luchtkoeriers Claus Valca en Lavie Head de opdracht krijgen de potentiële oplossing van het conflict naar Silvana te brengen, het mysterieuze luchtschip dat als enige de strijd aan kan met The Guild, barst echter alles los. Zowel Silvana als The Guild dienen hun geheimen te onthullen in aanloop naar het eind dat het lot van Prester definitief verandert, en waarbij vooral de Silvana als The Guild aandacht krijgen en het ‘grote’ conflict zelf naar de achtergrond verdwijnt na enkele episodes.


De setting van Last Exile is zeer interessant, met name de steampunk wereld is prachtig uitgewerkt en het idee is echt fantastisch. Spijtig genoeg verloopt de uitwerking niet optimaal, zo wordt het verhaal nodeloos uitgerekt - de meerderheid van de episodes is eigenlijk filler - en slaagt men er niet in de verschillende personages de aandacht te geven die ze nodig hebben. De serie focust bijna exclusief op Claus en Lavie ondanks de gigantische cast, en zelfs Lavie verdwijnt met momenten uit het plot. Het feit dat een groot deel van de achtergrond van de serie verteld dient te worden via artbooks, zoals het lot van bepaalde personages en hoe de planeet Prester ontstond, maakt voorgaande punten nog erger. Desondanks dient opgemerkt te worden dat Last Exile wel een zeer meeslepend verhaal heeft waarvan je gaat genieten ondanks de mindere punten.


Qua verhaal bereikt Last Exile zijn potentieel dus niet, maar op vlak van animatie kon animatiebedrijf Gonzo wel scoren. Het team is er in geslaagd om een zeer unieke wereld te creëren, die veel complimenten verdient. Hun mix van CGI en gewone animatie is zelfs een decennium na de release nog steeds prachtig en de wereld is echt uniek. Net als de animatie zijn de stemmen en de muziek van hoog niveau, waarbij die laatste zich baseert op de Europese muziek van het begin van de negentiende eeuw, wat uitermate passend is bij de animatie. Het mag echter niet verbazen dat Last Exile qua animatie en geluid een topper is. Ook Blue Submarine No. 6 was dat nu eenmaal. Net zoals die anime is Last Exile qua uitwerking van het verhaal licht teleurstellend, hoewel het tegelijk een aanrader is. Last Exile zorgt voor de nodige spanning, emotie en interesse, zelfs al had de anime beter kunnen zijn.