Een groots avontuur om de wereld te redden en het ultieme kwaad te bestrijden, het is een veelvoorkomend cliché in Japanse Role Playing Games. Het zijn echter niet de enige clichés in het genre.

De Grand List of Console Role Playing Game Cliches is een epische lijst die werd opgesteld door Mark Sachs. Hij postuleerde een serie clichés die frequent voorkomen in Japanse Role Playing Games, waarbij hij voornamelijk de succesvolle Super Nintendo, PlayStation en PlayStation 2 generaties viseerde. De grootste klassiekers dienden als inspiratie voor de samenstelling van een lijst die iedere speler bekend in de oren zal klinken. De originele lijst kan bekeken worden op zijn site, maar de lijst telt geen voorbeelden waardoor hij ietwat ontoegankelijk is. Wij werpen dan ook een diepere blik op de lijst om de geheimen erachter te onthullen.

Cliché 14. Garrett's Principle
"Let's not mince words: you're a thief. You can walk into just about anybody's house like the door wasn't even locked. You just barge right in and start looking for stuff. Anything you can find that's not nailed down is yours to keep. You will often walk into perfect strangers' houses, lift their precious artifacts, and then chat with them like you were old neighbors as you head back out with their family heirlooms under your arm. Unfortunately, this never works in stores."

Elke hoofdrolspeler is eigenlijk een gigantische inbreker. Je wandelt gewoon elk huis binnen dat je tegenkomt, je doorzoekt alle hoekjes en kantjes, waarna je alle gevonden spullen meeneemt. Het feit dat de inwoners nog aanwezig zijn, is vaak geen bezwaar. Je steelt vaak de spullen terwijl je een praatje maakt. Alleen winkeliers zijn slim genoeg om je tegen te houden. Echt gek is het natuurlijk niet, de ontwikkelaars willen dat je elk hoekje van een game verkent en ze belonen je daarvoor door overal schatten te verbergen voor jou. Het feit dat je echter zonder problemen huizen binnenloopt, elk hoekje verkent en de gevonden spullen meeneemt zonder dat iemand je tegenhoudt; is bijna aanwezig in elke game. De voorbeelden zijn dan ook zeer uitgebreid, waarbij alles opnoemen onnodig is.

De winkeliers van Link's Awakening zijn alvast geen watjes.
Dragon Quest IX is alvast het beste voorbeeld aangezien de eigenaars hun kasten blijven vullen met voorwerpen, zodat je ze kunt blijven stelen. Er zijn echter ook voldoende voorbeelden die lachen met dit cliché, maar die het tegelijkertijd bevestigen. Final Fantasy VII en Final Fantasy VIII hebben bijvoorbeeld elk een moment waarop de speler wordt uitgescholden voor zijn inbraak. De speler wordt echter niet gestopt. Hetzelfde gebeurt ook in Dragon Quest. In Chrono Cross is er een moment waarop de speler betrapt wordt door Karsh, maar waarbij hij met voldoende aandringen alsnog het voorwerp in kwestie kan stelen. Tales of Vesperia lacht ook met dit cliché, bijvoorbeeld wanneer je 500 Gil in een schuif vindt en alsnog besluit om het terug te leggen omdat je in een kamer vol ridders staat.

Het gedachteloos stelen van elk voorwerp is echter niet altijd even slim. Aan het begin van Chrono Trigger kun je bijvoorbeeld het halssnoer van Marle stelen of de lunch van een oude man opeten, maar dit wordt later tegen je gebruikt. De originele Breat of Fire bevat één kist die je niet mag bestelen, want dan duikt de politie op. In Dragon Quest IV is er een gelijkaardig moment met een specifieke kast. Er zijn ook games waar het beter is om te wachten met stelen. In Super Mario RPG en Secret of Evermore bijvoorbeeld zijn er specifieke voorwerpen die je beter niet steelt. Als je ze laat liggen, krijg je namelijk later een beter voorwerp van de eigenaar waarna je alsnog het originele voorwerp kunt stelen.

Cliché 15. Hey, I Know You!
"You will accumulate at least three of these obligatory party members:

• The spunky princess who is rebelling against her royal parent and is in love with the hero.
• The demure, soft-spoken female mage and healing magic specialist who is not only in love with the hero, but is also the last survivor of an ancient race.
• The tough-as-nails female warrior who is not in love with the hero (note that this is the only female character in the game who is not in love with the hero and will therefore be indicated as such by having a spectacular scar, a missing eye, cyborg limbs or some other physical deformity -- see The Good, The Bad, And The Ugly Rule.)
• The achingly beautiful gothy swordsman who is riven by inner tragedy.
• The big, tough, angry guy who, deep down, is a total softy.
• The hero's best friend, who is actually much cooler than the hero.
• The grim, selfish mercenary who over the course of the game learns what it means to really care about other people.
• The character who is actually a spy for the bad guys but will instantly switch to your side when you find out about it.
• The weird bonus character who requires a bizarre series of side quests to make them effective (with the ultimate result that no player ever uses this character if it can be avoided.)
• The nauseatingly cute mascot who is useless in all battles."

De cast van elke Role Playing Game bestaat uit minstens drie van de kenmerkende personages die dienen als aanvulling op het hoofdpersonage. De opties zijn de moedige prinses die in opstand komt tegen haar vader en die verliefd is op de held; de rustige vrouwelijke magiër die focust op genezende magie en die verliefd is op de held; de stoere krachtige vrouwelijke krijger die niet verliefd is op de mannelijke held die vaak gekenmerkt wordt door een litteken. Er zijn ook mannelijke personages onder wie de pijnlijke knappe gotische zwaardvechter met een grote tragedie in zijn verleden; de grote, stoere, kwade kerel die eigenlijk ongelofelijk vriendelijk is; de beste vriend die cooler is dan de held en de egoïstische huurling die leert omgaan met mensen.

Er zijn daarnaast ook enkele personages van wie het geslacht niet belangrijk is, namelijk de schattige mascotte die eigenlijk onbruikbaar is binnen gevechten; de spion die onmiddellijk overschakelt naar jouw kant wanneer hij ontdekt wordt; en het bonuspersonage dat alleen echt bruikbaar is door een lange serie extra missies tot een goed einde te brengen. Final Fantasy X bevat bijvoorbeeld de magiër Yuna die verliefd is op Tidus, de beste vriend Wakka, de zwaardman Auron die verteerd is door een innerlijke tragedie over zijn verleden, de kwade Kimahri die toch zachtaardig blijkt te zijn, en de sterke en stoere Lulu die niet verliefd is op Tidus. Rikku is de enige uitzondering. Zij neemt eerder elementen over van de overblijvende personages dan specifiek in één categorie te vallen.

Final Fantasy X Cast
Dit is eigenlijk een cliché dat bijna volledig op basis van Final Fantasy kan bewezen worden. De rebelse prinses komen we tegen met Faris, Sabin, Yuffie, Rinoa, Garnet en Ashe waarbij hun relatie tot de hoofdrolspeler vaak zeer belangrijk is, zoals bij Rinoa en Ashe. Yuffie heeft weinig geluk met Cloud, maar hij valt dan ook voor Aeris, de kalme magische invloed die de laatste van haar ras is. De andere voorbeelden zijn Rydia, Vivi, Relm, Vanille en Refia. De knappe zwaardvechter die verteerd wordt door innerlijke tragedie is ook heel opvallend. Elk primair mannelijk hoofdpersonage valt onder dit cliché, zelfs oudere personages als Warrior of Light en Firion zoals blijkt in Dissidia: Final Fantasy. De eikels met een hart van goud heten bijvoorbeeld Edge, Cloud, Squall en Lightning.

De schattige mascotte wordt geleverd door Mog, Cait Sith en Sazh's Chocobo; en personages die alleen nuttig zijn na een lange optionele missie zijn onder andere Final Fantasy IV's Edward en Final Fantasy VI's Gau. En wie zijn dan de beste vrienden die veel leuker zijn dan het hoofdpersonage? Wel dat zijn duidelijk Final Fantasy IV's Kain, Final Fantasy VII's Barret, Final Fantasy IX's Steiner en Amarant, Final Fantasy X's Wakka, Final Fantasy XII's Balthier, en Final Fantasy XIII's Sazh. Final Fantasy VIII's Zell echter slaagt er niet in zichzelf te kwalificeren voor deze eer.