Het laatste seizoen van Naruto begon op 9 november 2006 met de laatste filler uit de serie en beslaat episodes 209 tot 220. Was deze filler wel te verdragen in tegenstelling tot zijn voorgangers?

Het gaat om amper twaalf episodes, maar Studio Pierrot heeft opnieuw drie verhaallijnen in dit stuk kunnen proppen. Het gaat ditmaal om drie serieuze verhaallijnen zonder grappige intermezzo's. Dat verandert echter weinig aan het resultaat. De filler begint met de Shinobazu Arc waarin Naruto, Sakura en Lee een criminele ninja naar de gevangenis moeten begeleiden. Men heeft een uitgebreide wacht om ervoor te zorgen dat de crimineel Gantetsu niet ontsnapt, maar Naruto, Sakura en Lee zijn nodig om ervoor te zorgen dat niemand Gantetsu kan bevrijden. Iedereen denkt namelijk dat zijn criminele medemaats iets om hem geven. De kapitein van de wacht Todoroki heeft tevens totaal geen respect voor Gantetsu, hij denkt namelijk dat Gantetsu verantwoordelijk is voor de dood van zijn broer. Hij probeert dan ook ettelijke malen om Gantetsu te vermoorden voor het goed van de maatschappij.


Dat blijkt echter nergens voor nodig, de criminele collega's willen Gantetsu namelijk dood en Gantetsu vermoordde nooit de kinderen die hij tegenkwam, in tegenstelling tot diezelfde medemaats. Todoroki maakt zichzelf dus gigantisch belachelijk met zijn kruistocht tegen Gantetsu. Die laatste wordt grappig genoeg ook meer aimabel neergezet dan Todoroki. Je hebt op geen enkel moment medelijden met Todoroki, je hoopt eerder dat Gantetsu ontsnapt. Deze Arc bevat vele gevechten, maar de technieken van de vijand zijn veel te krachtig. Eén van de vijanden beschikt bijvoorbeeld over speciale draden waarmee hij alles kapot kan snijden. In gevechten hebben hun technieken echter maar weinig effect. De gevechten zijn hierdoor nogal zwak. Het beste gevecht van de Arc steekt in de eerste episode waarbij Lee het opneemt tegen een legertje Naruto klonen. Dat gevecht is nog redelijk spannend.

De tweede Arc heet de Menma Arc, op een dag gaat Naruto Ramen eten. Onderweg naar het restaurant ontmoet hij een man die zijn geheugen kwijt is. Hij heeft enkel een Ocarina op zak waarop hij mooie melodieën speelt en waarmee hij toegang heeft tot zijn krachten. Je kunt hem dus vergelijken met Tapion uit de dertiende Dragon Ball Z film. Menma, Naruto, Neji en Tenten gaan samen op missie waarop ze meer ontdekken over zijn verleden. Ook deze Arc draait eigenlijk rond een crimineel met berouw. Menma deed namelijk alsof hij zijn geheugen kwijt was. Hij wilde gewoon zijn leven beteren, en uiteindelijk doet hij dat. Daarvoor betaalt hij echter met zijn leven. Menma kent weinig diepgang, maar hij is in ieder geval mooier ontworpen dan Gantetsu en 99% van de filler personages. Zijn verhaallijn is echter niet om wild van te worden.


De Arc eindigt met de Shitenshonin Arc waarbij plotseling blijkt dat ook de Sand Ninja mogen verschijnen in de filler. Suna wordt namelijk aangevallen door een groep ninja die wapens maken. Ze willen de titel van het ultieme wapen veroveren van Gaara en daarvoor willen ze ver gaan. Ze vallen Suna aan en ontvoeren een meisje dat opgeleid wordt door Gaara. Gaara, Naruto en een tiental anderen gaan de strijd aan met de groep ninja. De gevechten zijn wegens de goedkoopheid van de aanvallen echter weinig leuk om te bekijken. De animatie is redelijk zwak en qua detail vallen de scčnes ook tegen. In het algemeen valt het qua vertelling ook tegen. Studio Pierrot slaagt er niet in om de kijkers geďnteresseerd te houden. Daarvoor kennen de personages te weinig diepgang of emotie.

De serie gebruikt de opening Yura Yura van Hearts Grow, het nummer wordt tijdens het volledige einde van Naruto gebruikt. Het nummer past echter beter bij Full Metal Panic of Hikaru no Go dan bij Naruto. De tekst past dus niet goed bij de anime, maar het is wel een goede opening. Zeker de video, waarin je beige figuren ziet bewegen op blauwe achtergronden, is stijlvol. Tegelijk met Yura Yura wordt het einde Scenario van Saboten gebruikt. De bijbehorende video is behoorlijk statisch, maar het nummer zelf klinkt zeer goed. Enkel de instrumentale begeleiding is veel te luid waardoor de zang zwakker overkomt. Met de muziek zit het dus redelijk goed, wat één van de weinige pluspunten van de Arc is. Na twee jaar filler is Studio Pierrot nog altijd niet verbeterd, ook deze filler is niet de moeite.