In 1991 bracht Nintendo met A Link to the Past (ALttP) misschien wel de beste The Legend of Zelda game ooit uit. Miyamoto wilde een 3D remake van ALttP maar in plaats daarvan krijgen we nu een vervolg met The Legend of Zelda: A Link Between Worlds (ALBW) die behoorlijk grote schoenen te vullen heeft.

ALBW speelt zich vele jaren na de avonturen van ALttP af. Dit was voor Nintendo genoeg om Hyrule bijna een één op één kopie te laten zijn op de ‘light world’ van ALttP. Ook de vijanden, items, alsmede enkele baasgevechten vinden zijn oorsprong in het twaalf jaar oude spel. Zelfs plekken waar je geheimen in de voorganger uit 1991 vindt, zijn overgezet en gevuld met andere geheimen. Iedereen die ALttP gespeeld heeft zal zich dan ook snel thuis voelen in deze versie van Hyrule. Het duurt luttele seconden tot je bedwelmd wordt door een vleug van nostalgie. Zelda-veteranen zullen tevens aan hun trekken komen door cameo’s afkomstig uit andere spellen uit de serie.

De duistere tegenhanger van Hyrule, Lorule heeft een ietwat rigoureuze verbouwing ondergaan. Hoewel deze versie van Hyrule nog steeds veel overeenkomsten kent met de ‘dark world’ uit A Link to the Past, is de invulling van de wereld toch anders. Zo zijn de mensen in Lorule totaal anders, waar de dark world dezelfde inwoners kent als Hyrule. Daarnaast is Lorule ook gescheiden door grote afgronden om een grotere nadruk te leggen op het verval van Lorule en het contrast dat tussen de twee werelden bestaat te versterken.


De overworld toont grote overeenkomsten met zijn voorganger, maar dit is vanzelfsprekend niet het geval voor de content die het spel je te bieden heeft. De muziek is een geweldige mix van oude en nieuwe muziek en behoort zeker tot het beste wat The Legend of Zelda in zijn geheel te bieden heeft. De dungeons zijn compleet overhoop gegooid en zijn ingericht met de nieuwe gameplay-elementen in het achterhoofd. De wereld is naast vele geheimen en personages tevens gevuld met 100 collectables in de vorm van beestjes die veel weg hebben van een octopus. Per 10 gevonden wezen wordt je beloond met een upgrade voor één van je wapens. Ook zijn er puzzels in de wereld verstopt die dienen als een soort mini-dungeon. Daarnaast zijn er een tal van mini-games verstopt.

Het verhaal is een op zichzelf staand iets, waarbij naar het verhaal van de Link uit ALttP gerefereerd wordt als een legende. Het nieuwe hoofdstuk in de kronieken van Link dat in dit deel wordt opgebouwd, gebruikt schurk Yuga als katalysator. Zijn doel is om nageslachten van alle zeven de ‘sages’ en prinses Zelda in een schilderij te vereeuwigen om daarmee een deel van de Triforce te bemachtigen en daarmee Ganon weer op de wereld los te laten. Het is aan Link om dit te voorkomen en zowel Hyrule als Lorule te redden van het gevaar dat op de horizon loert. Om alles te vinden wat het spel je tijdens een eerste playthrough te bieden heeft, zal je ongeveer twintig uur nodig hebben. Daarna krijg je de optie om het spel nogmaals door te spelen op een hogere moeilijkheidsgraad.


Voor iedereen die ooit een Zelda-game gespeeld heeft, zal het bovenstaande weinig verrassend zijn. Om de Zelda-formule een nieuwe wending te geven, zijn er enkele nieuwe elementen aan de gameplay toegevoegd. Zo hoef je nu niet meer naar items te zoeken want na de eerste dungeon krijg je de beschikking over bijna elke item onder het mom van ‘the rental-system’. Met de toevoeging van deze gimmick snijdt het mes aan twee kanten. Aan de ene kant bieden de items je alle vrijheid om de map te doorzoeken en kun je zelf bepalen wanneer je welke dungeon wilt doen. Anderzijds maakt het gebrek aan een specifieke item in een dungeon deze nogal simpel. Waar deze items er in eerdere Zelda-delen voor zorgde dat je moest backtracken om puzzles op te lossen, kun je nu de dungeon in grote lijnen lineair doorlopen en ligt de moeilijkheidsgraad in deze dungeons laag omdat deze vanaf een bepaald moment al toegankelijk zijn.

Ook het risk-and-reward-element die in het huren van deze wapens zou moeten zitten, wordt niet ten volle benut. De normale modus biedt nauwelijks uitdaging waardoor je erg goed je best moet doen om te sterven. Gebeurt dit toch dan zal Ravio's kleine helper de gehuurde items terugbrengen naar zijn eigenaar, maar je wordt letterlijk doodgegooid met Rupees (Hyrule's betaalmiddel) die je voor een zacht prijsje de items wederom laat huren. De enige motivatie om wapens toch voor een hogere prijs te kopen, is omdat alleen dan de items te upgraden zijn.


De andere toevoegingen zijn wel geslaagd te noemen. De grootste vernieuwing is natuurlijk de vaardigheden die Link in staat stelt om in een tekening op een muur te veranderen. Ik moet eerlijk toegeven dat ik dacht het een vervelende, geforceerde gimmick zou worden. Niks is gelukkig minder waar want deze vaardigheid voelt nergens geforceerd aan en is bijna volledig zonder te spelen, ware het niet dat je soms alleen van A naar B kunt komen via een muur. Sterker nog, het zit zo goed in de game verworven dat je op momenten vergeet dat je de mogelijk hebt. Hoewel je de krachten in elke dungeon zult gebruiken, is er geen echte dungeon die volledig om deze artistieke kracht draait. De kracht is erg polyvalent zonder het spel te makkelijk te maken. Zo kun je de kracht, naast het overbruggen van afgronden, ook gebruiken om geheimen te ontdekken, aanvallen en belagers te ontwijken en te reizen tussen Hyrule en Lorule. Hierdoor blijf je toch een reden houden om de kracht te gebruiken.

Daarnaast maakt Link ook gebruik van een meter die zijn stamina beheert. Telkens wanneer een item die oorspronkelijk van Ravio afkomstig is gebruikt wordt, verbruikt het item een gedeelte van de stamina-meter. Deze meter vult zichzelf ook weer aan waardoor je aangemoedigd wordt om deze items te blijven gebruiken. Tenminste tot je in Lorule komt waar de meeste vijanden sneller neergaan als ze bewerkt worden met het befaamde zwaard. Hoewel elk item te upgraden is, betrapte ik mezelf er toch op dat ik altijd teruggreep naar de geüpgrade ‘firerod’ en ‘hookshot’ en de andere items in Lorule links liet liggen.


Naast de vernieuwingen zijn de elementen die uit ALttP zijn overgenomen ook dik in orde. Ondanks dat ik geen fan ben van de Circle Pad, had ik geen probleem om Link langs allemaal gevaren te leiden. Ook het zwingen van het zwaard voelt zoals je het mag verwachten van een 2D Zelda game. Al zijn er ook subtiele veranderingen doorgevoerd waardoor het onder meer moeilijker is om een spin-attack uit te voeren.

Minder ben ik te spreken over de grafische stijl die A Link Between Worlds te bieden heeft. Nintendo heeft ervoor gekozen om een top-down view Zelda in drie dimensionale wereld te creëren en daarmee tevens getracht om de jaren 90-feel te behouden. De 3D heeft op momenten een negatieve invloed op de gameplay. Vooral als je te maken krijgt met hoogteverschillen, kun je, ondanks het gebruik van 3D-effect van de 3DS, moeilijk inschatten op welke hoogte het platform voor je zich bevindt. Monsters en vijanden die zich dichter bij het scherm bevinden, worden buiten proportioneel groot, iets wat de ervaring van de 2D-wereld op momenten verbreekt en waar ik me meerdere malen aan stoorde. Het is vooral jammer dat Nintendo voor deze stijl gekozen heeft, omdat de game de wereld goed tot leven weet te brengen in het vogelperspectief. Daarbij komt dat de omgevingen in beide perspectieven goed uit de verf komen. Zeker als je even de tijd neemt om de wereld vanaf een muur te bekijken.


Hoewel The Legend of Zelda: A Link Between Worlds zijn voorganger niet overtreft, doet het een goede poging om de oude formule nieuw leven in te blazen. Daarentegen durfde Nintendo niet teveel aan de wereld van A Link to the Past aan te passen en zijn het tevens de vernieuwingen die zorgen voor enkele nieuwe problemen, maar het zijn vooral de gameplay en de ervaring die je bij blijven. Alles bij elkaar biedt The Legend of Zelda: A Link Between Worlds een nostalgische trip die zowel oude als nieuwe gamers eens moeten ervaren.