De eerste versie van Shadow Warrior werd in 1997 gemaakt door 3D Realms, bekend van Duke Nukem, en was voor die tijd een vooruitstrevende shooter. Ontwikkelaar Flying Wild Hog vindt het nu tijd om terug te keren naar Lo Wang en zijn strijd tegen de demonen.

Deze nieuwe versie van Shadow Warrior is een reboot. Er worden elementen uit het origineel gebruikt, maar de game heeft een eigen plot. Hoofdrolspeler Lo Wang is een zeer sarcastisch aangelegde ninja-huurling, die er door zijn baas, de miljardair Zilla, op uitgestuurd wordt om een zwaard te kopen. Een schijnbaar simpele klus, maar wanneer de eigenaar zijn zwaard niet wil opgeven komt het al snel op een knokken aan met zijn handlangers. Wang trekt z’n katana, en wanneer je merkt dat met elke slag de lichaamsdelen alle kanten opvliegen begin je al snel door te hebben dat je deze game niet al te serieus moet nemen. Niet lang daarna ontmoet je Hoji, een wezen dat verbannen is uit het Shadow Realm, die je vertelt over de mythische eigenschappen van het zwaard en met je meegaat om alle drie de onderdelen ervan te vinden. De zoektocht wordt alleen bemoeilijkt door de enorme hoeveelheid demonen die je onderweg tegenkomt. Hoewel het verhaal geen prijzen zal winnen blijkt het halverwege de game toch diepgaander te zijn dan je op het eerste moment verwacht. Het achterhalen van de geschiedenis van Hoji vormt een drijfveer om de game tot het eind uit te spelen.


De gameplay is een terugkeer naar de shooters van de jaren 90. Over het algemeen komt het er op neer dat je van gebied naar gebied gaat en alle vijanden omlegt. Hiervoor krijgt Wang gedurende de game een aardig arsenaal. Je begint de game met enkel een katana, maar je vindt later onder andere een revolver, kruisboog en vlammenwerper. Door geld te verzamelen kan je deze wapens met extra mogelijkheden uitrusten, zoals explosieve pijlen voor je boog of extra lopen op je shotgun. Daarnaast verdien je karma met elke vijand die je omlegt. Hiermee zijn vaardigheden te kopen, zoals speciale moves voor je katana, meer uithoudingsvermogen of de mogelijkheid om de hoofden van bepaalde vijanden als wapen te gebruiken. Je krijgt veel wapens, maar tijdens het doorspelen van de game blijkt dat de meeste niet echt nodig zijn. De vuurwapens heb ik voornamelijk tegen vliegende vijanden ingezet die met de katana niet te bereiken zijn. Je zwaard blijkt namelijk een stuk sterker te zijn dan de vuurwapens, en daardoor afdoende voor nagenoeg alle vijanden. De vuurwapens zijn stuk voor stuk net iets te zwak en kosten te veel tijd om vijanden mee om te leggen.

Wat meer is: je zwaard is ook een stuk leuker om te gebruiken. Door je upgrades slim te kiezen krijg je enkele krachtige slagen waarmee je meerdere vijanden tegelijk kan omleggen en de mogelijkheid om per speciale aanval te helen. Daarbovenop krijgt Wang Ki-krachten, waarmee je onder andere een schild op kan werpen, een gedeelte van je gezondheid kan aanvullen of vijanden omver blazen. Tel dit allemaal op, en in plaats van een FPS waar je constant dekking zoekt is dit er eentje waar je de strijd in stormt, snel heen en weer manoeuvreert en veel, heel veel demonen tot mootjes hakt. Als je effectief strijdt en gebruik maakt van een mix van verschillende zwaardslagen en krachten krijg je na elk gevecht bonus-karma uitgekeerd, waardoor upgrades sneller te krijgen zijn.


De game is bewust oldschool. Dit betekent onder andere een traditionele gezondheidsmeter en verbanddozen om je gezondheid aan te vullen, de mogelijkheid om tegelijkertijd al je wapens te dragen en tal van geheime gangen in de levels waar je extra geld en karma kan vinden. Sommige van deze geheime locaties zijn zelfs letterlijk in een pixel-stijl uit de jaren ’90 opgebouwd. Net als in Duke Nukem leveren Lo Wang en Hoji constant ongezouten, humoristich commentaar. De foute zinspelingen op Lo’s achternaam blijven de hele game lang leuk, en de opmerkingen of de gelukskoekjes die je onderweg vind geven vaak een knipoog naar oude 3D Realms-games. Het leveldesign zelf is ook enigszins ouderwets, maar dit gaat tegen het eind van de game wat tegenstaan. In de meeste levels is het vrij duidelijk waar je naartoe moet gaan, maar is de weg ernaartoe vaak geblokkeerd door een magische poort. Om deze te openen moet je een of meerdere lantaarns stukmaken voor je door kan gaan. Doordat je, zeker op het eind, veel van deze poorten tegenkomt voelt het alsof de levels kunstmatig verlengd worden. Een natuurlijker, meer afwisselend verloop was welkom geweest.

Wat graphics betreft is de game wel modern en vrij gedetailleerd. Je krijgt enkele diverse locaties voorgeschoteld, van een Japanse stad met tempels en bamboe naar een bergfort en het Shadow Realm. Het onderwerp is dan wel demonen, maar de game is absoluut niet duister. Zeker in de eerste levels, waar je langs veel water, bomen en tempels trekt, is alles vrij kleurrijk, en krijg je prachtige licht- en schaduweffecten te zien. Toegegeven, tussendoor komt er ook veel bloed en ledematen voor, en de demonen laten een spoor van lijken achter. Omgevingen zijn vrij ruim opgezet, zodat je de mogelijkheid hebt om heen en weer te rennen. De getekende stijl van de tussenfilmpjes, waarin je het verhaal van de kant van de bewoners van het Shadow Realm te horen krijgt, is ook mooi uitgevoerd. Aan de andere kant vallen de karaktermodellen, zeker die van de menselijke vijanden, wat tegen.


Shadow Warrior is puur een singleplayer-ervaring. Na het uitspelen van de game wachten je dus enkel hogere moeilijkheidsgraden om de speelduur te verlengen. De game is wel meer dan lang genoeg, bij mij stond de teller op dertien uur voordat ik de credits zag. Tegen het eind van deze dertien uur begint de eentonigheid toe te slaan, omdat op dat moment de gevechten en de levels weinig verandering meer bieden. Een kleine smet op het blazoen, want de game slaagt verder vrij goed. Shadow Warrior is een ongecompliceerde FPS-titel met snelle zwaardgevechten die je veel voldoening geven wanneer de vijanden voor je ogen in stukken uiteen vallen. Een leuke terugkeer naar een vroegere tijd en een waardige opvolger van het origineel.